"All the kids in America" is natuurlijk een bekende songtitel, maar zoals velen van jullie zullen weten zitten onze twee oudste dochters inmiddels al weer een hele tijd in Australië (en anders bij deze ... ) en er zit er natuurlijk ook nog eentje gezellig thuis.
Toen ik hun op 21-okt het slechte nieuws over de kanker persoonlijk aan de telefoon vertelde, was deze bominslag aan de andere van de wereld hier voelbaar. Hun vader die in Nederland dood lag te gaan en zij machteloos op zo'n grote afstand. Terwijl zij in gedachten al naar het vliegveld onderweg waren - zij wilden er zijn voor mij! - vroeg ik hun juist om dit niet overhaast te doen. Die woorden leverden aan beide kanten van de wereld emotionele momenten op (shit, weer een scheur in de "paper wall"* ... ), maar ik lag op dat moment nog niet acuut op sterven en er zouden in korte tijd nog tal van onderzoeken uitgevoerd gaan worden, die meer feitelijke informatie zouden geven over mijn situatie Vandaar mijn voorstel om van moment tot moment te bekijken wat wijsheid was.
Ik schrijf dit stukje specifiek voor de mensen die zich afvroegen of afvragen waarom de meiden nog niet terug zijn. Wel ... daarom dus en omdat dit voor ons onder de gegeven omstandigheden goed voelt. Ondanks de fysieke afstand zijn we DICHTERBIJ DAN OOIT!
*) Met de "paper wall" (papieren wand) bedoel ik de (soms flinter)dunne scheidswand tussen de wereld waarin ik mijn situatie kan beredeneren en beschouwen en mijn wereld van diepe emoties (die ik eerder zou willen omschrijven als teleurstelling om het falen van mijn eigen lichaam, waarin ik mijn hele leven goed voor gezorgd heb, dan dat er sprake is van boosheid).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten