Na het goede gevoel over de aanvliegroute naar en van het gesprek met de oncoloog (goede voorbereiding is het halve werk ... ) was het vanochtend tijd om met de fysiotherapeut aan de slag te gaan. Hij was positief verrast over hetgeen ik reeds kon en gaf me een aantal goede aanvullende oefeningen. Oefeningen op bed zijn prima om de coördinatie, die nog steeds enigszins achterblijft, maar gelukkig wel duidelijke vooruitgang vertoont (komt niet vanzelf hoor ...), te stimuleren, maar om aan te sterken is het vooral ook belangrijk om te werken met gewicht op mijn onderstel, ofwel staande oefeningen en vooral LOPEN (en niet hangen in mijn rollator ... ). Ook hier weer de waarschuwing, neem niet meteen teveel hooi op je vork en neem je rust ('t kan maar niet vaak genoeg gezegd worden ... en dan nog ... )
Behoudens mijn uitstapje naar het ziekenhuis gisteren was ik nog niet buiten geweest en ook nog niet verder dan de auto voor de deur. Dus die uitdaging ook meteen maar aangegaan ... en dat was het! Vergeleken met mijn vlakke tegelvloer in huis was de hobbelige en bol liggende straat een fikse hindernisbaan, die alle kleine spiertjes in mijn lijf aan het werk zette om constant te corrigeren (doen ze tenminste waarvoor ze bedoeld zijn! ... ). Toen er ook nog eens 4 honden rond mijn rollator enthousiast begonnen te doen rond mijn rollator werd het wel even heel erg spannend. Het bleef vooralsnog bij een kort 1e uitstapje, maar het geeft in dit stadium wel een gevoel van TRIOMF.
Ik zal de extra conditie goed kunnen gebruiken om de tegenslagen, die er met de bestralingen en nieropertatie onherroepelijk aan gaan komen, op te vangen en de diepte van de put waarin ik terugval zo beperkt mogelijk te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten