Vandaag heb ik afscheid genomen van de Engelen van de verpleegafdeling orthopedie van het Diaconessenhuis in Utrecht. Ik wil hen vanaf deze plek heel hartelijk danken en complimenteren voor hun goede zorgen, aandacht en inlevingsvermogen. Dat geldt evenzeer voor de mensen van neurologie, fysiotherapie en interne geneeskunde. Ondanks de slechte berichten, die over elkaar heen tuimelden, voelde het dankzij hen toch als een warm bad, waar ik met een goed gevoel op terug zal kijken.
Ondanks het feit dat we een belangrijke klip (uitzaaiingen) hebben weten te omzeilen zal het vervolg nog steeds uitdagend zijn. Dat zal ik verder aangaan met mijn eigen liefdevolle Engelen thuis, die tot nu toe ook zeer trouw aan mijn zijde hebben gestaan. Maar de komende dagen zoeken we even een luw plekje op "onze rots". Vanaf maandag gaan we de rest van de route uitstippelen (fysio, huisarts, oncoloog). Afspraken met de orthopeed en neuroloog zijn inmiddels al gepland.
Thuissituatie hebben we pragmatisch ingericht:
Het begon in april 2014 met vage rugklachten, in september werd een ingezakte ruggenwervel geconstateerd en medio oktober kwam ik uit de operatie met 4 gefixeerde wervels, een partiƫle dwarslaesie en de diagnose nierkanker (85-90% overlijdt binnen 5 jaar, 99% waarschijnlijk binnen 7,5 jaar). Mijn missie is om te proberen hier toch nog iets positiefs uit te halen, zo goed mogelijk fysiek te herstellen en om bij die 1% te horen. Lees hier mijn queeste.
Mooi licht plekje, hou vooral de vogeltjes goed in de gaten......
BeantwoordenVerwijderenxxx