Wo 13-7-2016 Riders on the storm

De afgelopen dagen heb ik het rustig aan gedaan. Buiten het uitlaten van de honden heb ik enkele keren thuis op de hometrainer gefietst (afgelopen zondag mee getrapt met Tom Dumoulin tijdens de koninginnenrit in de Pyreneeën, anders had hij natuurlijk nooit gewonnen ... ), maar de sportschool heb ik van binnen niet meer gezien. De heftige pijnklachten zijn hierdoor wel afgenomen, maar ik kan nog steeds niet zeggen dat mijn rug helemaal goed aanvoelt.

Vandaag, woensdag 13-7, ben ik gebeld door de oncoloog. Mijn foto's zijn beoordeeld en daar zijn - gelukkig -  geen afwijkingen op te zien. Er zit dus geen schroefje bij me los (althans niet letterlijk ... ) en er zijn ook geen andere afwijkingen zichtbaar in mijn bovenrug. Wel zagen ze enige torsie in mijn onderrug t.o.v. de scans, maar de foto's zijn staande genomen en de CT's en MRI's liggend. Het is onwaarschijnlijk dat die mijn klachten veroorzaakt. Deze torsie (draaiing) is waarschijnlijk ontstaan in de tijd dat ik klassiek gitaar studeerde aan het conservatorium en enkele jaren pakweg gemiddeld 3-4 uur per dag in een verkeerde houding zat met een iets naar links gedraaide onderrug.

De uitslag is een hele geruststelling, want dat betekent dat er niets ernstigs aan de hand lijkt te zijn en er is dus ook niet zoiets als een operatie noodzakelijk. Het laatste was wel het laatste waar ik op zat te wachten, ook omdat ik dan waarschijnlijk tijdelijk zou moeten stoppen met de kankermedicijnen. We gaan nu dus ook maar gewoon op vakantie naar Engeland en zien dan wel hoe het loopt. We zitten de eerste 2 weken redelijk in het zuiden van Engeland, dus van daaruit zijn we ook weer binnen een dag thuis als het nodig is. Of we de 3e week nog doorrijden naar het Lake District laten we afhangen van hoe de klachten zich ontwikkelen. We stellen ons vertrek overigens wel een dag uit van zaterdag naar zondag in de hoop de files (zwarte zaterdag) te vermijden en de reis zo kort mogelijk te houden.

In mijn situatie blijkt ieder pijntje toch weer tot grote impact, zorgen en/of twijfel te leiden. Vandaar dat ik ditmaal voor de blogtitel van The Doors heb gekozen.

Vandaag zijn overigens ook onze nieuwe meubels afgeleverd. De foto's geven een impressie. (En ja, de hoekkast moet ook een keer vervangen worden  ... ).

Zo 10-7-2016 Broken bones

In mijn vorige blogbericht schreef ik dat ik op maandag 4 juli in de tuin had gewerkt. Daar had ik geen terugslag van ondervonden, dus op dinsdag 5 juli toch maar weer naar de sportschool getogen. Na een pijnloze warming-up op een hometrainer daarna ook maar wat lichte rug- en borst-oefeningen gedaan en daarna nog ruim 10 minuten op de crosstrainer. Op de hometrainer had ik enkele weken geleden al de optie 'courses' ontdekt, waarbij je bepaalde routes kan kiezen, die je dan virtueel fietst met de beelden van het gekozen parcours op de monitor. De weerstand varieert met het stijgingspercentage. Zo heb ik al in de Gorges du Verdon gefiets en de Col de la Colombiére beklommen. Op de crosstrainer zat ook een dergelijke optie en mocht ik genieten van een prachtige wandeling door Brice Canyon. Ook hiervan ondervond ik geen terugslag, dus dat bood hoop.

Op woensdag 6 juli dus met goede moed opnieuw naar de sportschool voor een rondje benen en schouders. Bij één schouderoefening voelde ik wel enige spanning in mijn rug, dus die heb ik snel gestaakt. Vandaag had ik aan het eind van de middag helaas wel een terugslag en kreeg ik flinke pijnscheuten bij verkeerde bewegingen en was vooral het in bed gaan liggen een helse martelgang. Voordat ik uiteindelijk op mijn rug lag was ik minimaal 10 minuten bezig, op mijn zij liggen gaf namelijk veel spanning op mijn rug.

Op donderdag 7 juli toch maar naar het ziekenhuis gebeld. Ik had een afspraak met de oncoloog staan op 15 juli, maar dat is de laatste dag voor onze beoogde vakantie, dus dat zou weinig speelruimte bieden om nog actie te nemen als dat nodig mocht zijn. Gelukkig kon ik de afspraak een week naar voren halen.

Op vrijdag 8 juli op de fiets naar het ziekenhuis, want ook in mijn situatie en bij mooi weer is de auto voor watjes. Het is ook maar 6 km en het wegdek is over de gehele afstand mooi vlak en dat leverde ook geen problemen op. Na bloedprikken (uitslagen waren opnieuw goed) was ik rond 10:30 uur aan de beurt bij de oncoloog (ik kon maar net op tijd een gedicht afronden). De oncoloog bekeek mijn rug en wist meteen zijn vinger letterlijk en figuurlijk op de zere plek te leggen. Op die plek zat er ook zichtbaar een bult. Hij vermoedde een stabiliteitsprobleem en sloot niet uit dat er een schroef los zat. Om het zeker te weten heeft hij foto's van mijn rug laten nemen. Omdat hij alleen op woensdag en vrijdag werkt, gaat hij me pas woensdag bellen over de uitslag. Indien nodig gaat hij daarvoor nog ruggespraak houden met een orthopeed in het UMC. (Het lijkt me niet handig om nog naar een arts in het Diak te gaan, omdat die geen toegang heeft tot mijn medisch dossier ... ). Vooralsnog even afwachten dus. Onze vakantie naar Engeland staat daarmee - wellicht letterlijk - op losse schroeven.

Dat ik de laatste dagen ook last heb van een gespannen linkerkuit (kan een relatie hebben met mijn rug) en sinds vandaag ook nog van mijn rechterknie, helpt niet echt bij de stabiliteit. Ik heb de laatste dagen ook niet veel meer gedaan dan wat fietsen, waardoor mijn rug niet zo belast wordt en de pijn daar ook iets afneemt.

De blogtitel is van Kaleo. (Nooit van gehoord, maar de song is best wel mooi).

Ma 3-7-2016 The best of my love

Binnenkort gaat mijn jongste dochter het ouderlijke nest verlaten. We hadden beloofd dat ze de eettafel mocht meenemen en daar waren zij en haar vriend Rense best wel blij mee. Zeker toen we vertelden dat ze ook de eettafelstoelen mochten meenemen. Scheelt toch weer een investering. Bertie wilde graag een stijgerhouten tafel, net als de twee kleine salontafeltjes die ze al voor haar verjaardag had gekregen (van mij ... had ik dat maar nooit ... ), Deze gift betekende uiteraard wel dat we zelf op andere stoelen uit moesten. Bertie had op internet al mooi stoelen gevonden, maar blind bestellen vonden we ook maar een blinde gok, dus wij op vrijdag 24 juni naar de showroom in Tiel. Toen we de oprit opreden kregen we van een tegenligger al te horen dat de eigenaar "zo terug" zou zijn. Na een half uur begon ik toch wel een beetje ongeduldig te worden en zie Bertie dat ik hem nog maximaal 10 minuten gaf tot 13:00 uur. Om 12:58 uur kwam een medelander aanrijden, noem dat maar gerust "Just In Time". De showroom oogde enigszins rommelig, maar dat had te maken met een aanstaande verhuizing. Maar de stoelen, die we gezien hadden, zaten comfortabel en waren in tal van kleurstellingen te leveren. Toen we de deal gingen vastleggen kwamen we aan een tafel te zitten, die qua uiterlijk in de buurt van steigerhout kwam, maar gemaakt bleek te zijn van melanine, materiaal waar ook kunststof aanrechtbladen van gemaakt worden  Dat oogde een stuk degelijker dan stijgerhout en Bertie vond het ook mooi. Dus doe de tafel er ook maar bij ... en wat een mooie bijbehorende TV-kast ... oh ja, doe dan ook die salontafel er maar bij. In één klap klaar! Iedereen blij.

Op zondag 26 juni begon de TV opnieuw te flippen. Iedere 20 seconden startte hij gedurende 5 seconden opnieuw op. Erg lastig kijken en ook irritant, vooral omdat er net een maand geleden nog een reparatie had plaatsgevonden. En Samsung niet te bereiken natuurlijk. Deze dus maar gebeld op maandag 27 juni en toen bleek het een wereldwijd probleem te zijn bij bepaalde types. In veel gevallen bleek het langer dan een uur van de stroom af halen te helpen. Dat bleek gelukkig ook in mijn geval te helpen, maar goed voelt het niet bij een TV van nog geen anderhalf jaar oud.

Op dinsdag 28 juni begon het tijd te worden om mijn speech voor mijn jubileum op donderdag voor te bereiden. Ik probeerde uit mijn hoofd de hoogtepunten op een rij te krijgen, maar besloot toch maar mijn archiefmap erbij te halen, met daarin beoordelingen van bijna mijn gehele carrière, Daar vond ik inderdaad de details die mij ontschoten waren, maar de laatste jaren ook regelmatig het verbeterpunt dat ik minder diep op details in moest gaan en meer op grote lijnen moest sturen. Dat laatste deed mij besluiten om die laatste tip ter harte te nemen en een gedicht te schrijven. De uiteindelijke versie is te vinden op mijn poemsblog.

In mijn laatste blogbericht had ik al aangegeven dat ik weer meer last had van mijn bovenrug. Daardoor had ik mijn sportactiviteiten deze week beperkt tot spinning op maandag en woensdag. Omdat ik op donderdagmiddag 30 juni van 16:30 tot 18:30 uur mijn 25-jarig Rabobank-jubileum zou vieren had ik ook maar besloten om die dag niet naar de sportschool te gaan. De receptie en het etentje erna zou mijn rug al meer dan genoeg belasten.
De aanloop naar de receptie was al stressvol, omdat ik tijdig aanwezig wilde zijn, maar nog niet iedereen om 16:00 uur klaar was om te vertrekken. Gelukkig zat het verkeer niet tegen en liepen we om 16:20 uur naar binnen. Hierdoor waren enkele van de reeds aanwezige gasten nog in de gelegenheid geweest om hun stukjes nog even te repeteren (de gitaren werden haastig weggestopt ... ).

Het werd voor mij een erg leuke middag met een juiste mix van toespraken (inclusief uitreiking van de jubileum-speld) en leuke stukjes met tussendoor ook voldoende gelegenheid om met tal van collega's een praatje te maken. Helaas bleek zelfs drie en een half uur (het liep inderdaad behoorlijk uit) te kort om iedereen uitgebreid te spreken, maar volgens mij hadden de meeste mensen het goed naar hun zin. Als kado kreeg ik een map met creatieve uitspattingen van een groot aantal collega's, waaronder ook de nodige gedichten (fijn om te constateren dat ik op dat vlak een inspiratiebron blijk te zijn ... ) en een onverwacht fors geldbedrag voor de aanschaf van een semi-akoestische gitaar, die me weer moet inspireren om (ook) weer gitaar te gaan spelen. In mijn speech sprak ik van mijn huwelijk met de Rabobank en de blogtitel van de Eagles weerspiegelt mijn gevoel daar. Toen ik aan het belang van familie en vrienden refereerde, zoals ik dat afgelopen anderhalf jaar heb ervaren, werd ik toch wel even emotioneel ... moet kunnen bij een afscheid. Na de receptie hebben mijn gezin en ik nog een eenvoudig hapje gegeten samen met de ceremoniemeester, zijn lieve vrouw en de fotograaf. Dat was een mooie afsluiting. Foto's zijn tijdelijk te bezichtigen op de website van de fotograaf.

Bij thuiskomst was ik echter helemaal gesloopt. Ik had bij het gaan zitten en bij het overeind komen last van fikse pijnscheuten in het gebied waar ik in 2014 geopereerd was. Omdat bewegen vaak positief werkt bij mij, ben ik na een slechte nacht toch maar naar de sportschool en spinning-les gegaan. Dat maakte het niet slechter, maar zeker ook niet beter en ik heb vrijdag en zaterdag ontzettend veel pijn gehad, te vergelijken met toen ik mijn wervel had gebroken op 31-8-2014. Ik vreesde al voor een nieuwe breuk en voor onze vakantie naar Engeland. Gelukkig werd het zondag een klein beetje beter en heb ik vandaag geen pijnscheuten meer gehad. Om toch in beweging te blijven heb ik vandaag maar wat snoeiwerk gedaan in de tuin en heb de sportschool nog maar even vermeden. Morgen maar weer eens voorzichtig gaan bewegen aldaar.