Ma 11-4-2016 Wherever I Lay My Hat

Op dinsdag 5-4 was ik uitgenodigd voor een afdelingslunch. Ik had vooraf voor de zekerheid nog maar even navraag gedaan of het wel de bedoeling was dat ik zou komen, omdat de uitnodiging verstuurd was naar de volledige distributielijst van de afdeling (waar ik dus ook nog steeds in sta ... ). Wel, dat was dus zeker de bedoeling. Na een gezellige en lekkere lunch in restaurant Ruig (tegenover het hoofdgebouw van de Rabobank-toren in Utrecht) verschenen er plotseling twee bossen bloemen op tafel. Ik dacht nog even: daar zal er toch niet een van voor mij zijn, maar die gedachte liet ik snel los. Vast één voor een collega, wiens tijdelijke contract niet verlengd werd, en er zou wel iemand jarig zijn geweest. Maar tot mijn verrassing werd mijn naam toch genoemd en kreeg ik een enveloppe (met VVV bonnen) en - dus -  een enorme bos bloemen ter gelegenheid van mijn afscheid. Dat was een complete verrassing dus en ik was achteraf blij dat het die ochtend minder mooi weer was en ik daarom besloten had om het pendelbusje van Zeist naar Utrecht te nemen. (Het was al een hele toer om de bos bloemen van locatie Zeist naar huis te vervoeren op mijn fiets). Ik zal tijdens mijn 25-jarig jubileum (op 1-7-2016, een datum die ik toch nog wel verwacht te halen) dan maar afscheid moeten nemen van collega's buiten de afdeling.

Op donderdag 7-4 kreeg Janneke in het ziekenhuis het goede nieuws dat het knobbeltje in haar borst goedaardig was en dat re vooralsnog geen actie genomen werd. Wel wilden ze het in de gaten blijven houden, want als het gaat groeien, dan bestaat de kans dat ze het alsnog gaan verwijderen. Over een half jaar moet ze opnieuw op controle.

Op vrijdag 8-4 lag er een kaart in de brievenbus, dat een overbuurvrouw was overleden. Zij leed al langere tijd aan een agressieve vorm van baarmoederkanker. Hoewel ik weinig contact met haar had, kwam dit bericht opnieuw hard bij me binnen, zeker zo kort na het overlijden van mijn neef, wiens uitvaart plaatsvond op zaterdag 9-4. De uitvaartplechtigheid was een zwaar uur voor mij, waarbij ik al visioenen had van mijn eigen afscheid. Wel goed om er bij geweest te zijn, zoals ik ook naar het afscheid van mijn overbuurvrouw zal gaan.

Tussendoor had ik op vrijdagavond ook nog een afscheidsetentje met de band. Traditiegetrouw bij de Chinees natuurlijk. Er was wel sprake van miscommunicatie omtrent het verrassingsmenu, waarbij we gevraagd hadden naar vlees, vis en vegetarisch. De gerechten bevatten allemaal vlees. Bij de hoofdmaaltijd heb ik dus ook maar om vis gevraagd. Omdat ik niet uit principe vegetariër ben, heb ik per uitzondering toch maar een keer vlees gegeten. De smaak was overigens erg goed. Na het eten hadden we nog een 'afzakkertje' (jus d'orange voor mij) genomen.

Op zaterdagavond hadden we een feestje in Noord Brabant, maar eerst moesten we even de honden wegbrengen naar Imke's tijdelijk en onofficiële verblijf in Nieuwegein, waar ze al min of meer samenwoont met haar vriend Rense (niet te verwarren met mijn dochter Renske, die af en toe ook Rense wordt genoemd om de verwarring compleet te maken). Doordat hij daar samen woont met een vriend (in het zeer ruime huis van diens vader) moeten ze nog even wachten op een formelere status, totdat Rense gaat verhuizen naar zijn nieuwe onderkomen in Zeist (sleuteloverdracht op 1-7).

Ik heb zojuist een gedicht geschreven met als titel 'Mannen met hoedjes', dat inmiddels te vinden is op mijn poemsblog. (Even doorbladeren naar beneden). Dit was ook aanleiding voor de blogtitel van Paul Young (klik op de link naar YouTube), met op fretloze bas Pino Palladino, die van deze uitvoering (oorspronkelijke uitvoering Marvin Gaye) een meesterwerk maakt. Uiteraard neem ik zelf ook mijn hoed af voor de strijd die de hierboven vermelde overledenen hebben gestreden.