Het is al weer een hele tijd geleden. Het schrijven van mijn blog op mijn telefoon gaat ook steeds moeizamer omdat ik snel vermoeid raak in mijn rechterschouder. Ook neemt de gevoelloosheid in mijn vingertoppen toe, maar eigenlijk geldt dat voor de gehele rechterarm, zodanig zelfs dat het soms pijn doet. Bovenstaande geldt vooral als ik lig, maar dat betreft het grootste deel van de dag vanwege het wondbeleid van mijn doorzitplekken, die toch een hardnekkig karakter hebben. Het lijkt langzaam vooruit te gaan, maar ik hoef maar een keer extreem langer dan afgesproken in de rolstoel te zitten en er is meteen ook weer een terugslag.
Waar ik 's nachts al een tijd last van heb is van zweten. Het lijken wel koortsaanvallen, waarbij ik badend in het zweet wakker wordt. Los van het feit dat dit bijzonder onaangenaam is, kan ik dan vervolgens ook steenkoud krijgen en dan ik de enige remedie om een dekbed over de kleffe boel te gooien, waarna het pakweg een uur duurt om weer enigszins op temperatuur te komen. Dan ben ik doorgaans blij als de wijkverpleegkundige binnenkomt om me weer op te frissen. Het schijnt een bekende bijwerking te zijn bij nierkanker. Maar buiten alle fysieke ongemakken gaat het naar omstandigheden wel goed hoor.
Bertie en ik hadden al een keer met de uitvaartondernemer gesproken. Daarbij kwamen toen best wel wat controversiële zaken aan de orde, zoals een opstelling in een kring met de kist in het midden, een lijkwade ipv een kist e.d.. We wilden dat graag een keer bespreken met ook de kinderen erbij en aangezien die op 8 juni allemaal thuis waren leek dat een mooi moment. Helaas was de uitvaartondernemer verhinderd, dus hebben we het draaiboek onderling besproken. Het idee van de kring had zo zijn nadelen en de lijkwade werd unaniem van de hand gewezen. (Het schijnt dat crematoria dat ook niet willen, dus dan houdt het helemaal op). (Doordat ik me tijdens het eten al verslikte in een couscous kruimel, verliep ons gesprek overigens maar moeizaam. Pas om 2.15 's nachts was ik van de kruimel verlost).
Op dinsdag 13 juni hadden we een gesprek met de Rabobank hypotheek adviseur. We hadden al diverse malen aan hem gevraagd om het gesprek bij ons thuis te voeren vanwege de doorzitplekken, maar hij bleef volhouden dat dit onmogelijk was. Dus stonden we uiteindelijk - na een rit met de Regiotaxi - om 13.00 op het hoofdkantoor. Na een vriendelijke ontvangst door de receptie bleek al snel dat de adviseur zich op een andere lokatie bevond (ws mijn eigen vergissing) en met geen stok te bewegen om daarvandaan te komen. Het was dat ik bestaande Rabo producten mee wil nemen naar het nieuwe appartement, anders had ik de Regiotaxi terug naar huis genomen. Om 14.45 stond er een nieuwe taxi klaar om Bertie en mij naar de correcte lokatie te brengen. Uiteindelijk waren we om 18.15 pas weer thuis en die lange zit heeft mijn wonden niet veel goeds gebracht. En ik snap nog steeds niet waarom het technisch niet mogelijk was om het gesprek bij ons thuis te voeren. De Rabobank kan dan wel de slogan hebben 'Dichterbij de klant', ik ervaar alleen maar een grotere kloof.
In de tijd dat wij bij de bank zaten, toonden zich bij Imke de eerste tekenen van een naderende bevalling. Omdat ze het grootste deel van haar zwangerschap in Zeist had gewoond en vertrouwd was met de verloskundige hier, had ze vantevoren al bedacht dat ze op een gegeven moment naar Zeist zou komen. Toen we thuis kwamen van de bank lag Imke dus al boven bij ons in bed. Om 2.00 werd ze naar het ziekenhuis gestuurd, waar ze om 3.15 bij 4cm ontsluiting een ruggenprik kreeg. Maar toen er in de ochtend nog steeds niet meer ontsluiting was en er na het breken van het vruchtvlies ontlasting in het vruchtwater bleek te zitten, werd snel besloten tot een keizersnee. Op wo 14-6 om 10.23 is onze kleindochter Raven Skye geboren, een prachtig kind. Vader, moeder en dochter maken het goed. Vandaar de blogtitel van Stevie Wonder.
maandag 19 juni 2017
zaterdag 3 juni 2017
Vr 2-6-2017 Respect
We hebben op di 23-6 het voorlopige koopcontract getekend voor het appartement waar Bertie graag wil gaan wonen (zie ook het vorige blogbericht: Our House). Voorwaarde voor mij was dat ik mijn oude spaarhypotheken, maar vooral de daaraan gekoppelde levensverzekeringen mee zou kunnen nemen. Daarover hadden we voorafgaand aan de ondertekening uiteraard uitgebreid contact over met Rabobank.
Het is in het gezin overigens topdrukte wat verhuizingen betreft.
- Imke en Rense wonen sinds afgelopen woensdag in hun nieuwe huisje in Beusichem ... helemaal gelukkig zijn ze (en dat geldt in extremis voor de katten).
- Bertie is druk met de aannemer omtrent meerwerk, keuken en badkamer en ook voor het hypotheekgesprek op di 13-6 moeten we nog de nodige gegevens verzamelen (waaronder de ondertekende contracten van de aannemer, waar we nog steeds op wachten).
- Janneke woont al sind maart 2016 bij een vriendin, maar die laatste woont sinds jan-feb informeel in bij haar vriend. Ze wilde haar eigen (koop)appertement echter nog niet kwijt, dus toen Bertie voorstelde dat Janneke en Renske haar appartement samen zouden gaan huren leek dat een aardige oplossing, dus per 1-4 trok Renske bij Janneke in. Na nog geen anderhalve maand kregen ze echter te horen dat er een taxateur langs zou komen en bij navraag bleek dat ze haar appartement te koop wilde gaan zetten. Ik sta er te ver vanaf om een onafhankelijk oordeel te vellen over de beweegredenen van deze vriendin, maar de vriendschap hangt momenteel aan een zijden draadje. In de tussentijd zijn dus ook Janneke en Renske naarstig op zoek naar een ander onderkomen. Alle tips zijn welkom.
Ik had al langere tijd twee kleine wondjes in mijn been-bil naad. Die werden ook meteen behandeld, maar desalniettemin werden deze toch snel groter en ernstiger en werd op vr 26-4 een foto ervan naar de wondverpleegkundige gestuurd. Die gaf meteen de instructie om me twee weken lang plat in bed te leggen en ik mocht niet meer in de rolstoel. Een ongelukkige timing, aangezien we op zondag naar Brabant zouden gaan vanwege de verjaardag van mijn schoonmoeder. Ook zouden we daarvoor nog even bij mijn zus langsgaan, waar mijn moeder ook zou zijn. Ik ben daar onder protest in meegegaan en heb aangegeven dat de trip naar Brabant sowieso door zou gaan. Vanaf vrijdagavond ging het strenge bed-regime dus in.
Op zondag vertrokken we rond 11:45 met de gehuurde rolstoelbus naar Brabant. Een dagje zondigen dus, maar gezien mijn toestand hadden we het programma al wel een beetje ingekort. Het was fijn om er weer even uit te zijn en het was erg gezellig en heerlijk weer, alles wat je je maar kunt wensen op zo'n dag. Om 21.00 werd ik weer - vermoeid maar voldaan - in bed gehesen om er voorlopig niet meer uit te komen.
Zo plat in bed liggend merk je pas wat voor impact het heeft als je geen of nauwelijks nog prikkels krijgt. Je gaat ... slapen, slapen en nog eens slapen! Vanwege de andere - wel voelbare- klachten in mijn nek en schouder kon ik ook nauwelijks schrijven op mijn smartphone. Ik kon dus amper iets anders doen dan naar de TV luisteren en af en toe een kort stukje kijken. Helaas liep net de spannende Giro d'Italia ten einde (gelukkig met een goede afloop voor Tom Dumoulin) en moet ik het nu doen met oninteressante tennispartijen op Rolland Garros. Maar zonder prikkels lukt het dus gemakkelijk om pakweg 20 uur per dag te slapen, ofwel een hondenleven te leiden.
Vanuit het wijkteam hoorde ik al verschillende meningen over het strenge bedregime, maar gisteren (do 1-7) kwam de wondverpleegkundige persoonlijk kijken naar de wonden. Die werden niet bepaald beter, sterker nog, ook op mijn stuit ontstond een nieuwe wond. Ik moest dus voorlopig maar op mijn zij gaan liggen. Ook werden er andere pleisters besteld en een luchtwisselmatras, dat vrijdagochtend is geleverd. Ik heb me vervolgens sinds donderdagmiddag (beginnend op het traagschuimmatras) aan dit regime overgegeven, maar na enige tijd op één zij begon de pijn in mijn bovenrug dermate toe te nemen, dat het als een marteling begon te voelen. Na beide zijden allebei eenmaal gehad te hebben gaf ik de avondverpleegkundige geradbraak aan dat ik de nacht niet door zou gaan komen op mijn zij. Dus toch maar weer op de rug!
In de tussentijd lijken er binnen Vitras meerdere kampen te ontstaan.
1. De puristen die vooral naar het wondherstel kijken en vinden dat ik maar moet voldoen aan het strenge regime
2. De verpleegkundigen die vooral ook kijken naar levenskwaliteit en de barricaden op gaan voor een minder streng regime (maar wel begrijpen dat we de situatie ook niet moeten laten verslechteren).
3. De twijfelaars.
Ik heb begrip voor allen maar sta in deze aan de kant van groep 2, die vooral respect voor mij als mens heeft (vandaar de blogtitel van Aretha Franklin). Terwijl ik dit schrijf zit ik dan ook tijdelijk in mijn rolstoel, inmiddels voorzien van een hoofdsteun, dankzij de geweldige ergotherapeute van Bovenwegen, die nog steeds meedenkt.
In mijn rolstoel kan ik in ieder geval nog íets doen en ik heb ook nog best wat klusjes liggen die nog op mijn lijstje staan. Ook zal Bertie nog wel wat hulp kunnen gebruiken met al het 'papierwerk' rondom haar appartement.
Dan vergeet ik bijna nog te vermelden dat ik de afgelopen weken het nodige gezellige bezoek heb gehad, waaronder veel ex-Rabo collega's. Het is dus niet alleen maar ellende hoor.
Tot slot heb ik afgelopen woensdag afscheid moeten nemen van een van de verpleegkundigen van het team. Leuke vrouw, toegewijd aan haar vak, oog voor details maar ook voor mij als mens en altijd opgewekt. Ik zal haar gaan missen. Vanaf hier nogmaals veel plezier en succes in je volgende job.
Het is in het gezin overigens topdrukte wat verhuizingen betreft.
- Imke en Rense wonen sinds afgelopen woensdag in hun nieuwe huisje in Beusichem ... helemaal gelukkig zijn ze (en dat geldt in extremis voor de katten).
- Bertie is druk met de aannemer omtrent meerwerk, keuken en badkamer en ook voor het hypotheekgesprek op di 13-6 moeten we nog de nodige gegevens verzamelen (waaronder de ondertekende contracten van de aannemer, waar we nog steeds op wachten).
- Janneke woont al sind maart 2016 bij een vriendin, maar die laatste woont sinds jan-feb informeel in bij haar vriend. Ze wilde haar eigen (koop)appertement echter nog niet kwijt, dus toen Bertie voorstelde dat Janneke en Renske haar appartement samen zouden gaan huren leek dat een aardige oplossing, dus per 1-4 trok Renske bij Janneke in. Na nog geen anderhalve maand kregen ze echter te horen dat er een taxateur langs zou komen en bij navraag bleek dat ze haar appartement te koop wilde gaan zetten. Ik sta er te ver vanaf om een onafhankelijk oordeel te vellen over de beweegredenen van deze vriendin, maar de vriendschap hangt momenteel aan een zijden draadje. In de tussentijd zijn dus ook Janneke en Renske naarstig op zoek naar een ander onderkomen. Alle tips zijn welkom.
Ik had al langere tijd twee kleine wondjes in mijn been-bil naad. Die werden ook meteen behandeld, maar desalniettemin werden deze toch snel groter en ernstiger en werd op vr 26-4 een foto ervan naar de wondverpleegkundige gestuurd. Die gaf meteen de instructie om me twee weken lang plat in bed te leggen en ik mocht niet meer in de rolstoel. Een ongelukkige timing, aangezien we op zondag naar Brabant zouden gaan vanwege de verjaardag van mijn schoonmoeder. Ook zouden we daarvoor nog even bij mijn zus langsgaan, waar mijn moeder ook zou zijn. Ik ben daar onder protest in meegegaan en heb aangegeven dat de trip naar Brabant sowieso door zou gaan. Vanaf vrijdagavond ging het strenge bed-regime dus in.
Op zondag vertrokken we rond 11:45 met de gehuurde rolstoelbus naar Brabant. Een dagje zondigen dus, maar gezien mijn toestand hadden we het programma al wel een beetje ingekort. Het was fijn om er weer even uit te zijn en het was erg gezellig en heerlijk weer, alles wat je je maar kunt wensen op zo'n dag. Om 21.00 werd ik weer - vermoeid maar voldaan - in bed gehesen om er voorlopig niet meer uit te komen.
Zo plat in bed liggend merk je pas wat voor impact het heeft als je geen of nauwelijks nog prikkels krijgt. Je gaat ... slapen, slapen en nog eens slapen! Vanwege de andere - wel voelbare- klachten in mijn nek en schouder kon ik ook nauwelijks schrijven op mijn smartphone. Ik kon dus amper iets anders doen dan naar de TV luisteren en af en toe een kort stukje kijken. Helaas liep net de spannende Giro d'Italia ten einde (gelukkig met een goede afloop voor Tom Dumoulin) en moet ik het nu doen met oninteressante tennispartijen op Rolland Garros. Maar zonder prikkels lukt het dus gemakkelijk om pakweg 20 uur per dag te slapen, ofwel een hondenleven te leiden.
Vanuit het wijkteam hoorde ik al verschillende meningen over het strenge bedregime, maar gisteren (do 1-7) kwam de wondverpleegkundige persoonlijk kijken naar de wonden. Die werden niet bepaald beter, sterker nog, ook op mijn stuit ontstond een nieuwe wond. Ik moest dus voorlopig maar op mijn zij gaan liggen. Ook werden er andere pleisters besteld en een luchtwisselmatras, dat vrijdagochtend is geleverd. Ik heb me vervolgens sinds donderdagmiddag (beginnend op het traagschuimmatras) aan dit regime overgegeven, maar na enige tijd op één zij begon de pijn in mijn bovenrug dermate toe te nemen, dat het als een marteling begon te voelen. Na beide zijden allebei eenmaal gehad te hebben gaf ik de avondverpleegkundige geradbraak aan dat ik de nacht niet door zou gaan komen op mijn zij. Dus toch maar weer op de rug!
In de tussentijd lijken er binnen Vitras meerdere kampen te ontstaan.
1. De puristen die vooral naar het wondherstel kijken en vinden dat ik maar moet voldoen aan het strenge regime
2. De verpleegkundigen die vooral ook kijken naar levenskwaliteit en de barricaden op gaan voor een minder streng regime (maar wel begrijpen dat we de situatie ook niet moeten laten verslechteren).
3. De twijfelaars.
Ik heb begrip voor allen maar sta in deze aan de kant van groep 2, die vooral respect voor mij als mens heeft (vandaar de blogtitel van Aretha Franklin). Terwijl ik dit schrijf zit ik dan ook tijdelijk in mijn rolstoel, inmiddels voorzien van een hoofdsteun, dankzij de geweldige ergotherapeute van Bovenwegen, die nog steeds meedenkt.
In mijn rolstoel kan ik in ieder geval nog íets doen en ik heb ook nog best wat klusjes liggen die nog op mijn lijstje staan. Ook zal Bertie nog wel wat hulp kunnen gebruiken met al het 'papierwerk' rondom haar appartement.
Dan vergeet ik bijna nog te vermelden dat ik de afgelopen weken het nodige gezellige bezoek heb gehad, waaronder veel ex-Rabo collega's. Het is dus niet alleen maar ellende hoor.
Tot slot heb ik afgelopen woensdag afscheid moeten nemen van een van de verpleegkundigen van het team. Leuke vrouw, toegewijd aan haar vak, oog voor details maar ook voor mij als mens en altijd opgewekt. Ik zal haar gaan missen. Vanaf hier nogmaals veel plezier en succes in je volgende job.
Abonneren op:
Posts (Atom)