Het was al een drama met de auto, maar het kon nog erger. In plaats van een telefoontje dat de auto klaar stond om opgehaald te worden luidde de boodschap dat de reparaties waren uitgevoerd, maar dat bij de controle gebleken was dat er nog andere onderdelen defect waren. Door het probleem met de aircopomp en de V-snaar was namelijk ook de dynamo doorgebrand en dat had weer schade aan de accu tot gevolg ("kan ik ff vange ... "). Die onderdelen konden niet meer voor het weekend worden ingebouwd, dus dat zou maandag worden. Vandaag kwam dan ook het verlossende telefoontje, dat de auto klaar was om opgehaald te worden. Aangezien Bertie nog op haar werk was, vlakbij de garage, zou zij dat na haar werk doen. Maar helaas kwam ze thuis met de melding dat de airco het nog steeds niet deed (grrr ... ). Dus kon ik weer terug naar de garage, waar hij nu dus nog steeds staat.
Al dat leed (nou ja, het is maar geld ... ) werd zaterdagavond verzacht door een bijzonder gezellig feest bij ons op het plein, waarvoor we niet alleen als aanwonende waren uitgenodigd, maar ook als band nLUK. We hadden naar ons gevoel erg lekker gespeeld en kregen daar tijdens de pauze en na het optreden een bevestiging van in de vorm van lovende reacties, waarmee we uiteraard zeer verguld zijn. Dit optreden leerde ons wel in welke richting we nieuw repertoire moeten zoeken (en welke songs minder geschikt zijn voor een feest ... ).
Tijdens ons optreden ontspon zich overigens ongeveer een kilometer verderop een levendige discussie op Facebook tussen twee buurvrouwen naar aanleiding van de geluidsoverlast. Gaandeweg die discussie werd er zelfs volop gefilosofeerd over wat ze ons wel niet aan wilden doen (waarbij wurgen waarschijnlijk het minst pijnlijk zou zijn ... ). Maar laat de initiatiefneemster van de discussie nu net een Facebook-vriendin van Bertie zijn, waardoor de discussie onbedoeld dus ook onder mijn aandacht gebracht werd. Waar Bertie bijzonder ontstemd was kon ik er wel mee lachen en heb een keurig privé berichtje naar haar FB-vriendin gestuurd dat het mijn band betrof , dat ze me vast nog wel wist te wonen en dat de genodigden het dichterbij gelukkig positiever hadden ervaren. Na een korte verhandeling over verstrooiing van geluid over een grotere afstand heb ik beide dames uitgenodigd voor ons optreden op The Clash of the Coverbands op 14 november in De Peppel in Zeist om dan een beter oordeel te kunnen vellen. (Als ze kon dan zou ze komen, beloofde ze, en inmiddels is het Facebook bericht vervangen door een bericht met excuses aan de bandleden. Dat vind ik dan toch wel weer netjes ... ). De blogtitel van Talking Heads slaat o.a. op dit onderwerp.
En uiteraard zijn jullie als bloglezers bij deze ook van harte uitgenodigd voor dit optreden op 14-11, een voorronde van een coverband wedstrijd, die eindigt met een finale op BENELUX niveau (maar of wij ook zo ver gaan komen ... ). Ik zal t.z.t. nog wel een reminder in mijn blog publiceren.
In mijn vorige blogbericht liet ik doorschemeren dat ik nog mijn twijfels had over het weer gaan werken omdat ik daar fysiek negatieve gevolgen van ondervond. Vandaag kon ik wel een "first class" werkplek bemachtigen en dat voelde al beter. Tijdens het overleg van het Interne Controle team (van een uur ... ) liep het zitcomfort weliswaar weer achteruit, maar zag ik wel inhoudelijk wat uitdagingen voorbij komen. Maar eens kijken of ik daarin toegevoegde waarde kan leveren, dan neemt mijn enthousiasme ongetwijfeld ook wel weer toe, want het gebrek aan een duidelijk doel speelde waarschijnlijk onbewust ook wel een rol bij mijn twijfels.
Nog even terugkomend op de blogtitel: Ik heb ook weer het boek ANTIKANKER ter hand genomen. Ik was er een tijd geleden even klaar mee na "alles" over voeding gelezen te hebben. Het hoofdstuk over stress en ontspanning sprak me op dat moment wat minder aan, maar nu ik dat toch aan het lezen ben, blijkt dat toch wel boeiend.
maandag 24 augustus 2015
woensdag 19 augustus 2015
Wo 19-8-2015 It's So Hard
Zoals jullie weten ben ik weer op therapeutische basis aan het werk. Het gaat vooralsnog formeel om niet meer dan 2x 2 uur per week en daar komt de reistijd dan nog bij natuurlijk. Ik ben de eerste keer met de fiets naar Utrecht gegaan, maar omdat ik bij gebrek aan kleedkast/locker niet kon douchen, voelde dat niet bepaald comfortabel. De overige keren heb ik daarom in Zeist gewerkt of ben met het pendelbusje vanuit Zeist naar Utrecht gegaan.
Het had toch iets meer voeten in aarde om een locker geregeld te krijgen dan het zich aanvankelijk liet aanzien. Ik moest zelfs de locatiemanager opnieuw persoonlijk benaderen om het voor elkaar te krijgen, maar sinds afgelopen dinsdag heb ik dan toch de beschikking over een (lege) locker. Nu is het zaak om daar mijn spullen in te krijgen, maar daarvoor heb ik wel een auto nodig en een eenmalige machtiging om de parkeergarage in te mogen.
En die auto is op dit moment even een probleem. Afgelopen zondag zijn we daarmee naar vrienden in Veldhoven gereden en toen we daar vertrokken gaf mijn vriend al aan dat de motor een raar geluid maakte en pas toen ik het raam opende hoorde ik dat ook (nou ja, lossen we later wel op ... ). Vervolgens reden we ook nog probleemloos naar mijn moeder in Bergeijk, maar toen we daarvandaan naar mijn zus wilden rijden gaf de boordcomputer de melding "Laadfunctie defect" en had ik plotseling ook geen stuurbekrachtiging meer. Het huis van mijn zus, ongeveer 500 meter verderop, hebben we nog wel voorzichtig en zonder problemen kunnen bereiken, maar toen werd het toch wel tijd om de Wegenwacht in te schakelen. Die had op basis van mijn verhaal al meteen het vermoeden dat het iets met de V-snaar te maken had en ... ja hoor, deze was nog van prima kwaliteit, maar op een punt was deze dwars doorgesneden. Oorzaak bleek een vastgeslagen airco-pomp te zijn, die eveneens door de V-snaar wordt aangedreven en de airco had het op de terugreis uit Frankrijk inderdaad begeven. Maar dat het dit soort gevolgen kon hebben hadden we niet kunnen vermoeden.
De Wegenwacht kon de pomp natuurlijk ook niet ter plaatse repareren en hij stelde voor om de auto te laten vervoeren naar mijn garage en dan zou ik in voor drie dagen (incl. de zondag vanaf 22:30 uur! ... ) een tijdelijke vervangende auto meekrijgen (een spiksplinternieuwe VW Polo met nog geen 2000 km op de teller, maar deze kon niet tippen aan de Espace. Vast ook een kwestie van wennen ... ). De auto is inmiddels onderzocht door mijn garage en de kosten kunnen gerust substantieel genoemd worden (maar ook weer geen reden om het niet te doen, want dan hebben we niets meer ... ).
Toch nog even terugkomend op het werken. Het moet me van he hart dat het me toch wel enigszins tegenvalt en dat heeft niets te maken met concentratie of energie, maar alles met het zit-comfort:
Kortom: het valt nog niet mee en dit is wat mij betreft toch wel een groot zorgpunt, dat ik ook met de bedrijfsarts als zodanig zal bespreken. De blogtitel, een song van John Lennon, weerspiegelt - met een tikkeltje overdrijving - mijn gevoel. (Merk overigens op dat ook Anouk een lekkere rock song met die naam op haar eerste album had staan, maar sinds een collega me een keer fijntjes - en uiteraard geheel overbodig - op het bestaan van The Beatles heeft gewezen voel ik me toch wel gedwongen om zorgvuldige keuzes te maken. Ik heb hem inmiddels aardig stil gekregen ;-) ... ).
Vooralsnog heb ik alleen dezelfde dag nog last van de ongemakken van het werken, want na gisteren gewerkt te hebben kon ik vandaag een enigszins ingekort rondje Heuvelrug redelijk lekker fietsen. Vanwege het slechte weer was dat echter ook al weer ruim een week geleden en ik merkte wel duidelijk dat ik minder kracht en energie had dan op de zondag na de vakantie (toen ik Le Grand Ballon nog vers in de benen had ... ). Ik heb daarom ook een lusje (lees twee bescheiden beklimmingen ... ) overgeslagen en kwam daarmee net boven de 35 km. Mijn gemiddelde was wel het hoogste van alle ritten tot nu toe (23,4 km/u en dat is 0,9 hoger dan mijn oude "record". En dan tel ik de separaat gemeten afdaling van de Ballon natuurlijk niet mee, evenmin als de oude metingen van vóór mijn operatie ;-) ... ).
Het had toch iets meer voeten in aarde om een locker geregeld te krijgen dan het zich aanvankelijk liet aanzien. Ik moest zelfs de locatiemanager opnieuw persoonlijk benaderen om het voor elkaar te krijgen, maar sinds afgelopen dinsdag heb ik dan toch de beschikking over een (lege) locker. Nu is het zaak om daar mijn spullen in te krijgen, maar daarvoor heb ik wel een auto nodig en een eenmalige machtiging om de parkeergarage in te mogen.
En die auto is op dit moment even een probleem. Afgelopen zondag zijn we daarmee naar vrienden in Veldhoven gereden en toen we daar vertrokken gaf mijn vriend al aan dat de motor een raar geluid maakte en pas toen ik het raam opende hoorde ik dat ook (nou ja, lossen we later wel op ... ). Vervolgens reden we ook nog probleemloos naar mijn moeder in Bergeijk, maar toen we daarvandaan naar mijn zus wilden rijden gaf de boordcomputer de melding "Laadfunctie defect" en had ik plotseling ook geen stuurbekrachtiging meer. Het huis van mijn zus, ongeveer 500 meter verderop, hebben we nog wel voorzichtig en zonder problemen kunnen bereiken, maar toen werd het toch wel tijd om de Wegenwacht in te schakelen. Die had op basis van mijn verhaal al meteen het vermoeden dat het iets met de V-snaar te maken had en ... ja hoor, deze was nog van prima kwaliteit, maar op een punt was deze dwars doorgesneden. Oorzaak bleek een vastgeslagen airco-pomp te zijn, die eveneens door de V-snaar wordt aangedreven en de airco had het op de terugreis uit Frankrijk inderdaad begeven. Maar dat het dit soort gevolgen kon hebben hadden we niet kunnen vermoeden.
De Wegenwacht kon de pomp natuurlijk ook niet ter plaatse repareren en hij stelde voor om de auto te laten vervoeren naar mijn garage en dan zou ik in voor drie dagen (incl. de zondag vanaf 22:30 uur! ... ) een tijdelijke vervangende auto meekrijgen (een spiksplinternieuwe VW Polo met nog geen 2000 km op de teller, maar deze kon niet tippen aan de Espace. Vast ook een kwestie van wennen ... ). De auto is inmiddels onderzocht door mijn garage en de kosten kunnen gerust substantieel genoemd worden (maar ook weer geen reden om het niet te doen, want dan hebben we niets meer ... ).
Toch nog even terugkomend op het werken. Het moet me van he hart dat het me toch wel enigszins tegenvalt en dat heeft niets te maken met concentratie of energie, maar alles met het zit-comfort:
- De standaard bureaustoelen in Utrecht zijn zonder meer goed, maar als je iets later binnenkomt (zoals ik momenteel doe ... ), dan zijn deze bureaus allemaal bemenst of liggen vol met spullen ("handdoekjes"-gedrag noemen we dat... ). De plekken die overblijven zijn normaal gesproken hooguit bedoeld voor een korte periode, bijvoorbeeld tussen overleggen in en deze hebben ook geen groot monitor-scherm. Als ik twee uur op een dergelijke werkplek moet werken, voorovergebogen op mijn 13" laptop (ik zie daar anders echt geen steek op ... ), eventueel afgewisseld met overleg (ook op oncomfortabele stoelen ... ), dan voel ik me daarna dus helemaal geradbraakt en is ook mijn linkerkuit volledig gevoelloos (mijn enkel en voet zijn sinds de operatie überhaupt nog niet "wakker" geweest ... ). En dan moet ik dus nog naar huis op de fiets of toch een flink stuk lopen naar het busje.
- De bureaustoelen op locatie Zeist kunnen niet tippen aan die in Utrecht, maar zijn wel stukken beter dan de alternatieve plekken in Utrecht. Ook hier ervaar ik fysiek negatieve naweeën na 2 uur werken.
Kortom: het valt nog niet mee en dit is wat mij betreft toch wel een groot zorgpunt, dat ik ook met de bedrijfsarts als zodanig zal bespreken. De blogtitel, een song van John Lennon, weerspiegelt - met een tikkeltje overdrijving - mijn gevoel. (Merk overigens op dat ook Anouk een lekkere rock song met die naam op haar eerste album had staan, maar sinds een collega me een keer fijntjes - en uiteraard geheel overbodig - op het bestaan van The Beatles heeft gewezen voel ik me toch wel gedwongen om zorgvuldige keuzes te maken. Ik heb hem inmiddels aardig stil gekregen ;-) ... ).
Vooralsnog heb ik alleen dezelfde dag nog last van de ongemakken van het werken, want na gisteren gewerkt te hebben kon ik vandaag een enigszins ingekort rondje Heuvelrug redelijk lekker fietsen. Vanwege het slechte weer was dat echter ook al weer ruim een week geleden en ik merkte wel duidelijk dat ik minder kracht en energie had dan op de zondag na de vakantie (toen ik Le Grand Ballon nog vers in de benen had ... ). Ik heb daarom ook een lusje (lees twee bescheiden beklimmingen ... ) overgeslagen en kwam daarmee net boven de 35 km. Mijn gemiddelde was wel het hoogste van alle ritten tot nu toe (23,4 km/u en dat is 0,9 hoger dan mijn oude "record". En dan tel ik de separaat gemeten afdaling van de Ballon natuurlijk niet mee, evenmin als de oude metingen van vóór mijn operatie ;-) ... ).
maandag 17 augustus 2015
Ma 17-8-2015 For What It's Worth
Waar ik nog niet op ingegaan was naar aanleiding van ons bezoek aan de oncoloog van afgelopen dinsdag, is de manier waarop de levensverwachting aan de orde kwam. Ik gaf gekscherend aan dat ik eigenlijk wel voornemens was om over 20 jaar nog op deze aardkloot rond te lopen en toen moest ze toch wel lachen. Ze bewonderde mijn instelling, maar gaf gelijktijdig aan dat de statistieken niet in mijn voordeel spraken. Met de nodige armslagen zoomde ze iets dieper in op gegevens op haar computer (internet?) en ze refereerde aan de 3 categorieën, die ik zelf ook al meerdere malen genoemd heb en waarbij ik in de slechtste categorie 3 zit (mét uitzaaiingen ... ). Ze wist te vertellen dat de helft van de patiënten in deze categorie reeds binnen 14 maanden overlijdt, maar zei ook dat ze dat bij mij niet direct zag gebeuren gezien mijn conditie ("mits ik goed zou opletten bij het oversteken" ... ).
Ik heb er de overlevingscurve van Gould, uit het boek ANTIKANKER, nog maar een keer bijgehaald en de cijfers aangepast op de situatie zoals zij die aangaf.
Ervan uitgaande dat deze curve ook toepasbaar is op nierkanker zou het scenario zelfs pessimistischer zijn (pakweg 90% haalt de 3 jaar niet ... ) dan hetgeen op de nierkanker-site wordt voorgespiegeld (85-90% overlijdt binnen 5 jaar ... ).
Ik blijf ernaar streven om deze statistieken ruimschoots te verslaan en ik ben er ook van overtuigd dat ik er aanmerkelijk meer voor doe dan de meeste (nier)kanker patiënten, zoals positief blijven, de juiste dingen eten (en de verkeerde dingen dus niet! ... ), aanvullende voedingssupplementen nemen die het immuunsysteem helpen en zorgen dat mijn conditie goed blijft
Zoals jullie kunnen zien blijft de curve, als je die denkbeeldig doortrekt, tot in het oneindige boven nul en ook dat is natuurlijk niet conform de werkelijkheid. Het zijn maar cijfertjes, maar ik wilde het wel even van me afschrijven. De blogtitel is een gouwe ouwe van Buffalo Springfield, die voor zich spreekt.
Oh ja, voor de volledigheid, het is vandaag 10 maanden geleden dat bij mij de diagnose werd gesteld. Gezien wat ik allemaal heb doorgemaakt en hoe ik me daar doorheen heb geslagen kan ik daar in ieder geval al met een goed gevoel op terugkijken.
Ik heb er de overlevingscurve van Gould, uit het boek ANTIKANKER, nog maar een keer bijgehaald en de cijfers aangepast op de situatie zoals zij die aangaf.
Ervan uitgaande dat deze curve ook toepasbaar is op nierkanker zou het scenario zelfs pessimistischer zijn (pakweg 90% haalt de 3 jaar niet ... ) dan hetgeen op de nierkanker-site wordt voorgespiegeld (85-90% overlijdt binnen 5 jaar ... ).
Ik blijf ernaar streven om deze statistieken ruimschoots te verslaan en ik ben er ook van overtuigd dat ik er aanmerkelijk meer voor doe dan de meeste (nier)kanker patiënten, zoals positief blijven, de juiste dingen eten (en de verkeerde dingen dus niet! ... ), aanvullende voedingssupplementen nemen die het immuunsysteem helpen en zorgen dat mijn conditie goed blijft
Zoals jullie kunnen zien blijft de curve, als je die denkbeeldig doortrekt, tot in het oneindige boven nul en ook dat is natuurlijk niet conform de werkelijkheid. Het zijn maar cijfertjes, maar ik wilde het wel even van me afschrijven. De blogtitel is een gouwe ouwe van Buffalo Springfield, die voor zich spreekt.
Oh ja, voor de volledigheid, het is vandaag 10 maanden geleden dat bij mij de diagnose werd gesteld. Gezien wat ik allemaal heb doorgemaakt en hoe ik me daar doorheen heb geslagen kan ik daar in ieder geval al met een goed gevoel op terugkijken.
vrijdag 14 augustus 2015
Vr 14-8-2015 Getting Better
Mijn eerste werkweek (nou ja ... ) zit erop, sterker nog: dat was woensdag om 12:00 uur al het geval. De werkzaamheden waarop ik me de komende tijd ga concentreren (team Interne Controle) zijn mij afgelopen week nog niet helemaal concreet geworden, maar ik heb voor de beeldvorming wel een (nuttige) rondleiding gekregen door de beschikbare informatie. Dat moet dan komende week maar gaan gebeuren, als ik ook een afspraak heb met een andere collega.
Belangrijker is natuurlijk hoe ik de belasting ervaren heb.
De geplande tijd (4 uur) viel in de praktijk - zoals bij mij gewoonlijk het geval is - iets ruimer uit, maar de "schade" bleef beperkt tot een half uurtje extra. De bestede tijd was ook nog niet helemaal productief, doordat ik nog enkele randzaken (zoals een locker en iPhone-snoertje) moest regelen en er af en toe een collega voorbij kwam voor een praatje. Dat moet ook kunnen als je op therapeutische basis werkt.
Woensdag ervoer ik plotseling wel een terugslag met als verschijnselen een nadrukkelijkere aanwezigheid van mijn spijkerbed in mijn rug (uitgedrukt in pijn geef ik deze een 3 op een schaal van 10 ... ) en een stijve linkerkuit, die het lopen behoorlijk hinderde en waarbij ik ook af en toe weer licht door mijn gewrichten (heup en knie) heen zakte. Waar dat dan weer vandaan komt is onduidelijk en kan meerdere oorzaken hebben:
Gisteren ben ik desondanks wel opnieuw naar de sportschool gestrompeld, maar heb ik me beperkt tot licht bewegen op de crosstrainer en de ligfiets, ofwel op herstel. Vandaag gaat het gelukkig al weer een stuk beter, vandaar dat ik gekozen heb voor een positieve blogtitel van The Beatles. Voor de zekerheid toch nog maar een dagje in retraite.
Belangrijker is natuurlijk hoe ik de belasting ervaren heb.
De geplande tijd (4 uur) viel in de praktijk - zoals bij mij gewoonlijk het geval is - iets ruimer uit, maar de "schade" bleef beperkt tot een half uurtje extra. De bestede tijd was ook nog niet helemaal productief, doordat ik nog enkele randzaken (zoals een locker en iPhone-snoertje) moest regelen en er af en toe een collega voorbij kwam voor een praatje. Dat moet ook kunnen als je op therapeutische basis werkt.
Woensdag ervoer ik plotseling wel een terugslag met als verschijnselen een nadrukkelijkere aanwezigheid van mijn spijkerbed in mijn rug (uitgedrukt in pijn geef ik deze een 3 op een schaal van 10 ... ) en een stijve linkerkuit, die het lopen behoorlijk hinderde en waarbij ik ook af en toe weer licht door mijn gewrichten (heup en knie) heen zakte. Waar dat dan weer vandaan komt is onduidelijk en kan meerdere oorzaken hebben:
- Ik ben maandag weer naar de sportschool geweest en heb zeer lichte(!) kuitoefeningen gedaan (helemaal niets vergeleken bij Le Grand Ballon ... ). Onwaarschijnlijk dat dit de oorzaak is, maar je gebruikt je spieren bij dit soort oefeningen natuurlijk net iets anders dan op de fiets.
Ik heb daarnaast ook een lichte roeioefening geïntroduceerd, waarbij ik met één hand een roeiende beweging maakte en daarbij mijn rug iets draaide. Met weinig gewicht weliswaar, maar die ga ik voorlopig maar niet herhalen. - Ik doe sinds we weer thuis zijn (ook nieuw) schuine buikspier-oefeningen met een lichte draaiing (linkerhand naar rechtervoet en andersom ... ) en die schrap ik voorlopig ook maar weer uit mijn programma.
- Naast het werken heb ik ook de bas weer enkele uren in de hand gehad.
- Het kan ook een combinatie van deze factoren zijn, maar het gaat me vooralsnog te ver om die paar uur werk (nu al) als hoofdoorzaak aan te wijzen.
Gisteren ben ik desondanks wel opnieuw naar de sportschool gestrompeld, maar heb ik me beperkt tot licht bewegen op de crosstrainer en de ligfiets, ofwel op herstel. Vandaag gaat het gelukkig al weer een stuk beter, vandaar dat ik gekozen heb voor een positieve blogtitel van The Beatles. Voor de zekerheid toch nog maar een dagje in retraite.
maandag 10 augustus 2015
Ma 10-8-2015 Working Class Hero
Afgelopen zaterdag heb ik me fysiek totale rust gegund. Er lag net als andere jaren een stapel van drie weken aan ongelezen kranten, die ik traditiegetrouw altijd doorneem om te zien of ik belangrijk nieuws gemist heb. Omdat we de eerste twee weken van onze vakantie ook TV hadden, waren we via het Journaal of andere nieuwsprogramma's redelijk goed op de hoogte gebleven, dus dat ging snel. In Frankrijk hadden we echter genoten van een TV-loze week. Niet omdat er geen TV was, maar omdat alle (meer dan 100! ... ) kanalen in het Frans nagesynchroniseerd waren. (Ook zondag en maandag ben ik overigens nog bezig geweest om de stapel volledig weg te werken. Ik betaal per slot van rekening voor het abonnement en dan zal ik het lezen ook ... ).
Zondag besloten Bertie en ik om voor de verandering eens een keer te gaan fietsen. Enerzijds om het vakantiegevoel vast te houden, anderzijds om te testen in hoeverre mijn trainingsinspanningen gedurende de vakantie effect hadden gehad. Ik koos daarom voor mijn standaard trainingsrondje op de Heuvelrug, dat voor Bertie grotendeels onbekend was, waardoor ze prompt het vakantiegevoel weer terug kreeg. (Moet ik onthouden voor volgend jaar, is een stuk goedkoper ... ). Ik merkte vooral tijdens de beklimmingen een zeer duidelijk verschil in kracht en dus snelheid, waarbij ik soms wel 3 tot 4 km/u sneller naar boven fietste dan vóór de vakantie. En ik fietste zelfs al weer een tikkie sneller dan de langzamere racefietsers, dus ik begin mijn oude ik - althans op de fiets - weer terug te krijgen. Doordat ik (nog steeds ... ) sneller was dan Bertie, ook nu ze zonder de ballast van twee honden fietste, kreeg ik wel regelmatig een rustpauze cadeau als ik boven was, dus ben ik wel benieuwd hoe groot de verbetering op mijn gemiddelde snelheid zal zijn als ik het rondje weer een keer solo ga doorfietsen.
En toen was het vandaag plotseling 10 augustus en had ik een afspraak over herintegratie met mijn manager in mijn agenda staan (in Utrecht ... ). Ik zat een beetje te dubben over de wijze van vervoer, omdat ik een tijd geleden mijn locker in Utrecht had ingeleverd. Ethisch correct natuurlijk omdat ik er lange tijd geen gebruik van gemaakt had en ik er naar verwachting ook niet snel opnieuw gebruik van zou gaan maken. Nu het er desondanks op lijkt dat ik toch weer aan de slag zal gaan, had ik daar achteraf toch wel enige spijt van. (Een ietsiepietsie klein beetje maar hoor, want zoals ik in een van mijn gedichten beschrijf, vind ik spijt een behoorlijk nutteloze emotie ... ). Mijn opties waren:
Het werd optie 3: wel in fietskleding, maar in een betrekkelijk langzaam tempo om niet ál te bezweet te geraken. In de kleedruimte kon ik me dan wel provisorisch opfrissen, maar ... dan moet je daar wel in kunnen. Bleek warempel dat met het inleveren van mijn locker ook de toegang tot de kleedruimte was ingetrokken. Ik had gelukkig net voor mij iemand naar binnen zien gaan, dus na een bescheiden klopje werd er keurig opengedaan, toevallig(?) net door iemand die zich kenbaar maakte als Facilitair Manager van het hoofdgebouw. Ik legde hem mijn situatie uit en hij gaf me direct zijn visitekaartje en vroeg mij om hem een mail te sturen. Eenmaal op een werkplek heb ik dat ook maar meteen gedaan en in een vloek en een zucht was de toegang tot de kleedruimte geregeld (wel fijn dat ik mijn fietskleding weer kon ophalen toen ik weer naar huis ging... ) en kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog een locker toegewezen, waarvan ik later in de week de sleutel kan ophalen. (Het kan dus ook een keer meezitten als je open en eerlijk bent ... ). Op de terugweg ben ik ook maar langs het ziekenhuis gereden om bloed te laten prikken, dan hoef ik dat morgen niet meer te doen voor mijn afspraak met de oncoloog.
Het gesprek met mijn manager verliep prettig en het had zijn voorkeur als ik zijn Interne Controle team zou gaan ondersteunen bij het inrichten van enkele beheerprocessen. Iets waar geen grote tijdsdruk op stond en waarmee ik vanuit mijn oude functie al wel enige ervaring heb. Daarnaast kon ik ook met mijn directe collega's gaan sparren, maar ik heb aangegeven dat ik me liever concentreer op één klus zolang ik nog niet meer werk dan 4 uur per week, wat de eerste drie weken, totdat ik een vervolgafspraak met de bedrijfsarts heb gehad, sowieso het geval zal zijn. Ik heb inmiddels voor aanstaande woensdag een afspraak met een - mij niet onbekende - collega uit het IC-team om de werkzaamheden door te nemen. Ik ben daarmee na bijna 10 maanden dus aangeland in wat ik in de begintijd van mijn blog, toen ik mijn situatie nog beschreef als een kolkende rivier, beschreef als het kabbelende riviertje dat werk heet. Ik heb er eigenlijk best wel weer zin in om weer te gaan behoren tot de werkende klasse, vandaar de song van John Lennon als blogtitel.
Zondag besloten Bertie en ik om voor de verandering eens een keer te gaan fietsen. Enerzijds om het vakantiegevoel vast te houden, anderzijds om te testen in hoeverre mijn trainingsinspanningen gedurende de vakantie effect hadden gehad. Ik koos daarom voor mijn standaard trainingsrondje op de Heuvelrug, dat voor Bertie grotendeels onbekend was, waardoor ze prompt het vakantiegevoel weer terug kreeg. (Moet ik onthouden voor volgend jaar, is een stuk goedkoper ... ). Ik merkte vooral tijdens de beklimmingen een zeer duidelijk verschil in kracht en dus snelheid, waarbij ik soms wel 3 tot 4 km/u sneller naar boven fietste dan vóór de vakantie. En ik fietste zelfs al weer een tikkie sneller dan de langzamere racefietsers, dus ik begin mijn oude ik - althans op de fiets - weer terug te krijgen. Doordat ik (nog steeds ... ) sneller was dan Bertie, ook nu ze zonder de ballast van twee honden fietste, kreeg ik wel regelmatig een rustpauze cadeau als ik boven was, dus ben ik wel benieuwd hoe groot de verbetering op mijn gemiddelde snelheid zal zijn als ik het rondje weer een keer solo ga doorfietsen.
En toen was het vandaag plotseling 10 augustus en had ik een afspraak over herintegratie met mijn manager in mijn agenda staan (in Utrecht ... ). Ik zat een beetje te dubben over de wijze van vervoer, omdat ik een tijd geleden mijn locker in Utrecht had ingeleverd. Ethisch correct natuurlijk omdat ik er lange tijd geen gebruik van gemaakt had en ik er naar verwachting ook niet snel opnieuw gebruik van zou gaan maken. Nu het er desondanks op lijkt dat ik toch weer aan de slag zal gaan, had ik daar achteraf toch wel enige spijt van. (Een ietsiepietsie klein beetje maar hoor, want zoals ik in een van mijn gedichten beschrijf, vind ik spijt een behoorlijk nutteloze emotie ... ). Mijn opties waren:
- Met de auto: maar dan moest ik alsnog parkeerautorisatie regelen;
- Met het openbaar vervoer: maar het saldo van mijn OV chipkaart was te laag;
- Met de fiets: maar dan moest ik naast mijn laptop ook nog kleding in mijn fietstas proppen (veroordeeld dus tot spijkerbroek ... ) en had ik onvoldoende ruimte over voor ook nog eens douchespullen.
- Met het pendelbusje vanuit locatie Zeist: daar dacht ik pas op het allerlaatst aan, toen ik mijn keuze eigenlijk al had gemaakt.
Het werd optie 3: wel in fietskleding, maar in een betrekkelijk langzaam tempo om niet ál te bezweet te geraken. In de kleedruimte kon ik me dan wel provisorisch opfrissen, maar ... dan moet je daar wel in kunnen. Bleek warempel dat met het inleveren van mijn locker ook de toegang tot de kleedruimte was ingetrokken. Ik had gelukkig net voor mij iemand naar binnen zien gaan, dus na een bescheiden klopje werd er keurig opengedaan, toevallig(?) net door iemand die zich kenbaar maakte als Facilitair Manager van het hoofdgebouw. Ik legde hem mijn situatie uit en hij gaf me direct zijn visitekaartje en vroeg mij om hem een mail te sturen. Eenmaal op een werkplek heb ik dat ook maar meteen gedaan en in een vloek en een zucht was de toegang tot de kleedruimte geregeld (wel fijn dat ik mijn fietskleding weer kon ophalen toen ik weer naar huis ging... ) en kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog een locker toegewezen, waarvan ik later in de week de sleutel kan ophalen. (Het kan dus ook een keer meezitten als je open en eerlijk bent ... ). Op de terugweg ben ik ook maar langs het ziekenhuis gereden om bloed te laten prikken, dan hoef ik dat morgen niet meer te doen voor mijn afspraak met de oncoloog.
Het gesprek met mijn manager verliep prettig en het had zijn voorkeur als ik zijn Interne Controle team zou gaan ondersteunen bij het inrichten van enkele beheerprocessen. Iets waar geen grote tijdsdruk op stond en waarmee ik vanuit mijn oude functie al wel enige ervaring heb. Daarnaast kon ik ook met mijn directe collega's gaan sparren, maar ik heb aangegeven dat ik me liever concentreer op één klus zolang ik nog niet meer werk dan 4 uur per week, wat de eerste drie weken, totdat ik een vervolgafspraak met de bedrijfsarts heb gehad, sowieso het geval zal zijn. Ik heb inmiddels voor aanstaande woensdag een afspraak met een - mij niet onbekende - collega uit het IC-team om de werkzaamheden door te nemen. Ik ben daarmee na bijna 10 maanden dus aangeland in wat ik in de begintijd van mijn blog, toen ik mijn situatie nog beschreef als een kolkende rivier, beschreef als het kabbelende riviertje dat werk heet. Ik heb er eigenlijk best wel weer zin in om weer te gaan behoren tot de werkende klasse, vandaar de song van John Lennon als blogtitel.
zondag 9 augustus 2015
Za 8-8-2015 Summer in the City
Nog even een verslag van de laatste twee dagen van onze vakantie.
Op donderdag hebben we het rustig aan gedaan en zijn we naar Uxegeney gefietst, waar een fort te bezichtigen was. We hadden daar op zondag al aan de deur gestaan, maar toen waren we te laat voor de rondleiding. Dit fort was van een beduidend later tijdperk als het Forteresse van Châtel-sur-Moselle en is zelfs nog gebruikt tijdens de 1e en 2e wereldoorlogen. Er waren nog diverse kanonnen in een redelijk goede staat, mar het meest bijzondere waren de geschutskoepels, die men via goed doordachte constructie alle kanten op kon draaien, waarbij ook de hellingshoek van het kanon kon instellen om de afstand van de granaten te bepalen. Het meest bijzondere waren de geschutskoepels, die men met behulp van een ingenieuze mechanische constructie snel uit de aarde kon laten oprijzen of terugzakken, en dat werkte ook nog allemaal gesmeerd.
In totaal heb ik in de vakantie een kleine 480 km gefietst, anderhalve keer meer als de 3 maanden ervoor. En in het eerste kwartaal van dit jaar had ik überhaupt nog niet op een fiets gezeten (anders dan een hometrainer ... ). Ik heb ook wel het gevoel dat ik hierdoor sterker ben geworden, maar een solorondje over Heuvelrug, ter vergelijking met mijn eerdere rondjes, zal dat moeten bevestigen.
Waar we vorig jaar de traditie hadden geïntroduceerd om op de reisdag onderweg nog even een stad aan te doen, was het ditmaal op vrijdag de beurt aan Nancy. We waren er even na 11:00 uur en vertrokken er weer rond 16:00 uur. Net als Metz en Luik bleek ook Nancy een prachtige stad met als belangrijkste trekpleister het Stanislas plein met de prachtige hekwerken en gebouwen. Maar dat was zeker niet het enige dat de moeite waard was en we hebben ook nog lange niet alles gezien. Nancy staat bijvoorbeeld ook bekend om zijn bijzondere Jugenstiel architectuur, waar we slechts een glimp van hebben gezien vaqnuit het toeristische treintje. Het is dus zeker de moeite waard om een keer een tussenstop in Nancy in te plannen en dit was ook zeker een van de (figuurlijke) hoogtepunten van deze vakantie. Vanwege de temperatuur van pakweg 35 graden heb ik als blogtitel de song van The Lovin' Spoonful gekozen.
Op donderdag hebben we het rustig aan gedaan en zijn we naar Uxegeney gefietst, waar een fort te bezichtigen was. We hadden daar op zondag al aan de deur gestaan, maar toen waren we te laat voor de rondleiding. Dit fort was van een beduidend later tijdperk als het Forteresse van Châtel-sur-Moselle en is zelfs nog gebruikt tijdens de 1e en 2e wereldoorlogen. Er waren nog diverse kanonnen in een redelijk goede staat, mar het meest bijzondere waren de geschutskoepels, die men via goed doordachte constructie alle kanten op kon draaien, waarbij ook de hellingshoek van het kanon kon instellen om de afstand van de granaten te bepalen. Het meest bijzondere waren de geschutskoepels, die men met behulp van een ingenieuze mechanische constructie snel uit de aarde kon laten oprijzen of terugzakken, en dat werkte ook nog allemaal gesmeerd.
In totaal heb ik in de vakantie een kleine 480 km gefietst, anderhalve keer meer als de 3 maanden ervoor. En in het eerste kwartaal van dit jaar had ik überhaupt nog niet op een fiets gezeten (anders dan een hometrainer ... ). Ik heb ook wel het gevoel dat ik hierdoor sterker ben geworden, maar een solorondje over Heuvelrug, ter vergelijking met mijn eerdere rondjes, zal dat moeten bevestigen.
Waar we vorig jaar de traditie hadden geïntroduceerd om op de reisdag onderweg nog even een stad aan te doen, was het ditmaal op vrijdag de beurt aan Nancy. We waren er even na 11:00 uur en vertrokken er weer rond 16:00 uur. Net als Metz en Luik bleek ook Nancy een prachtige stad met als belangrijkste trekpleister het Stanislas plein met de prachtige hekwerken en gebouwen. Maar dat was zeker niet het enige dat de moeite waard was en we hebben ook nog lange niet alles gezien. Nancy staat bijvoorbeeld ook bekend om zijn bijzondere Jugenstiel architectuur, waar we slechts een glimp van hebben gezien vaqnuit het toeristische treintje. Het is dus zeker de moeite waard om een keer een tussenstop in Nancy in te plannen en dit was ook zeker een van de (figuurlijke) hoogtepunten van deze vakantie. Vanwege de temperatuur van pakweg 35 graden heb ik als blogtitel de song van The Lovin' Spoonful gekozen.
donderdag 6 augustus 2015
Do 6-8-2015 99 Luftballons
We zijn nog steeds in Epinal in de Vogezen. Vandaag is onze laatste dag en morgen gaat het weer richting huis, maar niet nadat we onderweg even gestopt zijn voor een bezoek aan Nancy.
Afgelopen maandag hadden we een relatieve rustdag op het programma staan met het oog op de beklimming van Le Grand Ballon. We zijn met de fiets Epinal ingegaan en hebben daar de nodige bezienswaardigheden bekeken. Een deel daarvan hadden we vorig jaar al uitgebreid gehad, zoals de Cathedrale en het Chateau, maar we hebben toch ook weer nieuwe dingen ontdekt en daarmee een beter beeld van de stad gekregen.
Dinsdag regende het in Epinal. De weer-app op mijn smartphone gaf weliswaar aan dat het bij Cernay (onze vertrekplaats voor Le Grand Ballon) beter weer zou zijn, maar we besloten het risico toch maar niet te nemen. Omdat Colmar afgelopen jaar al op het verlanglijstje van Bertie stond, besloten we daar deze dag naar toe te gaan. Colmar ligt aan de Oostzijde van Frankrijk in de Elzas en daarmee tegen Duitsland aan. Een erg leuke stad, die we eerst verkend hebben met een toeristisch treintje, waarna we ook nog een uitgestippelde stadswandeling gemaakt hebben. De Duitse invloeden zijn hier duidelijk zichtbaar in de architectuur van de vakwerkhuizen. De keuze voor Colmar bleek ook nog als voordeel te hebben dat het er best lekker weer was. Pas toen we om 17:00 uur terug waren bij de auto begon het een klein beetje te regenen.
Onze route van en naar Colmar kruiste de Route des Crêtes, die van noord naar zuid (of andersom ... ) loopt met aan de zuidzijde Le Grand Ballon. Op het hoogste punt van de Col de la Schlucht was het nat, mistig en slechts 13 graden, dus de keuze om een dagje te wachten met het fietsen van Le Grand Ballon bleek achteraf een juist te zijn geweest.
Maar woensdag moesten we dan toch geloven aan het (letterlijke ... ) hoogtepunt van onze vakantie. De autorit naar Cernay werd enigszins vertraagd door langzaam rijdend verkeer, maar dat gaf mij ook meteen de gelegenheid om van de omgeving te genieten. In Cernay zochten we eerst maar even een terrasje om en passant het gebruikelijke plasje (en meer ... ) te plegen. Maar net toen ik op mijn gemak zat ging toch het licht uit en zat ik daar in het aardedonker ... dat moest mij dus weer overkomen. (Dan biedt het Zwitserse Zakmes van onze moderne tijd - de smartphone - toch maar weer mooi uitkomst ... ). Rond 11:45 uur begonnen we dan toch eindelijk aan het echte werk. Vanuit Cernay kregen we eerst nog een vlakke aanloop (warming up ... ) naar Uffholz, waar de beklimming begon met een lichte stijging, maar dat lichte gedeelte (lichtgroen) duurde helaas maar zeer kort. Ik had op basis van de borden al snel berekend dat onze aanloop ongeveer 3 km moest zijn geweest en dat ik op de top op 24 km uit zou moeten komen, dus ik kon op mijn fietscomputer mooi zien hoe ver ik nog te gaan had. En dat bleef maar ver, en nog steeds ver ... en nog steeds, het einde leek nauwelijks dichterbij te komen. Ik kon ook alleen maar een klein verzet draaien en had de ketting het grootste deel van de rit op mijn kleinste (lichtste ... ) van de drie voorbladen liggen, terwijl ik achter juist een redelijk groot tandwiel (hoe groter hoe lichter ... ) moest kiezen om redelijk rond te kunnen blijven trappen. Af en toe zakte mijn snelheid zelfs tot rond de 6 km/u, dus het ging tergend langzaam. Op die momenten vroeg ik me ook af hoe het Bertie moest vergaan met de twee honden achterop, die moest omvallen of bijna even snel gaan als ik. Af en toe keek ik hoopvol op mijn telefoon of ik toch niet een gemiste oproep van haar had, die ook mij een excuus zou geven mezelf uit mijn lijden te verlossen. Maar dat signaal kwam maar niet, dus ging ik ook maar door. De beklimming was vooral een strijd met mezelf, maar naarmate ik verder kwam werd opgeven steeds minder een optie.
Halverwege (na 12 km ... ) nam ik even en korte pauze voor een banaan en om de kussentjes in mijn helm even uit te wringen, want de temperatuur was inmiddels opgelopen naar meer dan 25 graden. Pakweg 3 km onder de top, waar er inmiddels geen schaduw meer was, begon het zweet me opnieuw in de ogen te lopen en moest ik weer kort stoppen om die exercitie te herhalen en mijn bril even schoon te maken. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook maar snel wat vijgenbrood naar binnen te werken, voordat ik door de hongerklop geveld zou worden. De laatste 3 km in de volle zon waren loodzwaar en er leek geen einde aan te komen, maar eindelijk was daar dan toch de lang verwachte bevrijding. Mijn fietstijd over de 24 km bedroeg 2:34 uur met een gemiddelde van 9,4 km/u. Normaal gesproken geen wereldprestatie, maar niet gek voor iemand, waarvan de artsen bijna 10 maanden geleden vreesden dat hij nooit meer zou kunnen lopen of fietsen. Ik ben dus apetrots op deze prestatie.
Omdat Bertie (met twee honden achterop en sowieso een zwaardere fiets ... ) doorgaans een stuk langzamer is, hadden we vooraf afgesproken dat ik weer zou afdalen naar Cernay om de auto op te halen. Zij zou dan wachten op de top, waarna we de Route des Crêtes naar het noorden zouden vervolgen. Ik kwam haar echter al binnen 3 km onder top tegen dus zij zat uiteindelijk niet eens zo ver achter mij. Dat afdalen klinkt dan wellicht gemakkelijk, maar de groene delen in het profiel voelden in deze richting als donker oranje, vooral met de beklimming van zoëven in de benen. Ik deed ook over de afdaling uiteindelijk nog een dikke 54 minuten met een gemiddelde van 26,1 km/u.
De Route des Crêtes was vervolgens prachtig. Onderweg waren we ook nog even naar het uitzichtpunt Hoheneck gereden. Hier waren we vorig jaar ook al, maar toen was het mistig, winderig en 6(!) graden. Nu was het er met 20 graden erbij en zonnig weer een stuk aangenamer (en ook wel iets drukker ... ). Helaas was de bediening op het terras dermate waardeloos, dat we maar besloten om niet te wachten totdat het restaurant om 19:00u open zou gaan.
In meerdere opzichten een adembenemende dag! Doordat er naast Le Grand Ballon ook nog tal van andere ballonnen in de hoge Vogezen te vinden zijn, vond ik de song van Nena wel toepasselijk als blogtitel.
Afgelopen maandag hadden we een relatieve rustdag op het programma staan met het oog op de beklimming van Le Grand Ballon. We zijn met de fiets Epinal ingegaan en hebben daar de nodige bezienswaardigheden bekeken. Een deel daarvan hadden we vorig jaar al uitgebreid gehad, zoals de Cathedrale en het Chateau, maar we hebben toch ook weer nieuwe dingen ontdekt en daarmee een beter beeld van de stad gekregen.
Dinsdag regende het in Epinal. De weer-app op mijn smartphone gaf weliswaar aan dat het bij Cernay (onze vertrekplaats voor Le Grand Ballon) beter weer zou zijn, maar we besloten het risico toch maar niet te nemen. Omdat Colmar afgelopen jaar al op het verlanglijstje van Bertie stond, besloten we daar deze dag naar toe te gaan. Colmar ligt aan de Oostzijde van Frankrijk in de Elzas en daarmee tegen Duitsland aan. Een erg leuke stad, die we eerst verkend hebben met een toeristisch treintje, waarna we ook nog een uitgestippelde stadswandeling gemaakt hebben. De Duitse invloeden zijn hier duidelijk zichtbaar in de architectuur van de vakwerkhuizen. De keuze voor Colmar bleek ook nog als voordeel te hebben dat het er best lekker weer was. Pas toen we om 17:00 uur terug waren bij de auto begon het een klein beetje te regenen.
Onze route van en naar Colmar kruiste de Route des Crêtes, die van noord naar zuid (of andersom ... ) loopt met aan de zuidzijde Le Grand Ballon. Op het hoogste punt van de Col de la Schlucht was het nat, mistig en slechts 13 graden, dus de keuze om een dagje te wachten met het fietsen van Le Grand Ballon bleek achteraf een juist te zijn geweest.
Maar woensdag moesten we dan toch geloven aan het (letterlijke ... ) hoogtepunt van onze vakantie. De autorit naar Cernay werd enigszins vertraagd door langzaam rijdend verkeer, maar dat gaf mij ook meteen de gelegenheid om van de omgeving te genieten. In Cernay zochten we eerst maar even een terrasje om en passant het gebruikelijke plasje (en meer ... ) te plegen. Maar net toen ik op mijn gemak zat ging toch het licht uit en zat ik daar in het aardedonker ... dat moest mij dus weer overkomen. (Dan biedt het Zwitserse Zakmes van onze moderne tijd - de smartphone - toch maar weer mooi uitkomst ... ). Rond 11:45 uur begonnen we dan toch eindelijk aan het echte werk. Vanuit Cernay kregen we eerst nog een vlakke aanloop (warming up ... ) naar Uffholz, waar de beklimming begon met een lichte stijging, maar dat lichte gedeelte (lichtgroen) duurde helaas maar zeer kort. Ik had op basis van de borden al snel berekend dat onze aanloop ongeveer 3 km moest zijn geweest en dat ik op de top op 24 km uit zou moeten komen, dus ik kon op mijn fietscomputer mooi zien hoe ver ik nog te gaan had. En dat bleef maar ver, en nog steeds ver ... en nog steeds, het einde leek nauwelijks dichterbij te komen. Ik kon ook alleen maar een klein verzet draaien en had de ketting het grootste deel van de rit op mijn kleinste (lichtste ... ) van de drie voorbladen liggen, terwijl ik achter juist een redelijk groot tandwiel (hoe groter hoe lichter ... ) moest kiezen om redelijk rond te kunnen blijven trappen. Af en toe zakte mijn snelheid zelfs tot rond de 6 km/u, dus het ging tergend langzaam. Op die momenten vroeg ik me ook af hoe het Bertie moest vergaan met de twee honden achterop, die moest omvallen of bijna even snel gaan als ik. Af en toe keek ik hoopvol op mijn telefoon of ik toch niet een gemiste oproep van haar had, die ook mij een excuus zou geven mezelf uit mijn lijden te verlossen. Maar dat signaal kwam maar niet, dus ging ik ook maar door. De beklimming was vooral een strijd met mezelf, maar naarmate ik verder kwam werd opgeven steeds minder een optie.
Halverwege (na 12 km ... ) nam ik even en korte pauze voor een banaan en om de kussentjes in mijn helm even uit te wringen, want de temperatuur was inmiddels opgelopen naar meer dan 25 graden. Pakweg 3 km onder de top, waar er inmiddels geen schaduw meer was, begon het zweet me opnieuw in de ogen te lopen en moest ik weer kort stoppen om die exercitie te herhalen en mijn bril even schoon te maken. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook maar snel wat vijgenbrood naar binnen te werken, voordat ik door de hongerklop geveld zou worden. De laatste 3 km in de volle zon waren loodzwaar en er leek geen einde aan te komen, maar eindelijk was daar dan toch de lang verwachte bevrijding. Mijn fietstijd over de 24 km bedroeg 2:34 uur met een gemiddelde van 9,4 km/u. Normaal gesproken geen wereldprestatie, maar niet gek voor iemand, waarvan de artsen bijna 10 maanden geleden vreesden dat hij nooit meer zou kunnen lopen of fietsen. Ik ben dus apetrots op deze prestatie.Omdat Bertie (met twee honden achterop en sowieso een zwaardere fiets ... ) doorgaans een stuk langzamer is, hadden we vooraf afgesproken dat ik weer zou afdalen naar Cernay om de auto op te halen. Zij zou dan wachten op de top, waarna we de Route des Crêtes naar het noorden zouden vervolgen. Ik kwam haar echter al binnen 3 km onder top tegen dus zij zat uiteindelijk niet eens zo ver achter mij. Dat afdalen klinkt dan wellicht gemakkelijk, maar de groene delen in het profiel voelden in deze richting als donker oranje, vooral met de beklimming van zoëven in de benen. Ik deed ook over de afdaling uiteindelijk nog een dikke 54 minuten met een gemiddelde van 26,1 km/u.
De Route des Crêtes was vervolgens prachtig. Onderweg waren we ook nog even naar het uitzichtpunt Hoheneck gereden. Hier waren we vorig jaar ook al, maar toen was het mistig, winderig en 6(!) graden. Nu was het er met 20 graden erbij en zonnig weer een stuk aangenamer (en ook wel iets drukker ... ). Helaas was de bediening op het terras dermate waardeloos, dat we maar besloten om niet te wachten totdat het restaurant om 19:00u open zou gaan.
In meerdere opzichten een adembenemende dag! Doordat er naast Le Grand Ballon ook nog tal van andere ballonnen in de hoge Vogezen te vinden zijn, vond ik de song van Nena wel toepasselijk als blogtitel.
zondag 2 augustus 2015
Zo 2-8-2015 Fortress
Afgelopen vrijdag zijn we doorgereisd naar ons volgende vakantieadres. Ik had al meteen ruzie met de Tomtom, die verwoede pogingen deed om ons aan de westzijde om Luik heen te laten rjiden, terwijl we helemaal in het Oosten zaten. Toen we net voorbij Malmedy waren leidde hij me de snelweg op naar St Vith, dus via Duitsland naar Luxemburg. De zon scheen en ik was daardoor in een goede bui en toen heb ik het apparaat ook maar een keer zijn zin gegeven.
De bestemming was Epinal, of liever gezegd de voorstad Chantraine aan de zuid-west zijde. Het huis waar we nu verblijven staat aan een weg, waar we vorig jaar tijdens een van onze fietstochten al voorbij gereden waren en dat had ik thuis al gezien. Doordat de Tomtom opnieuw een voor mij minder logische route voorstelde, kwamen we vanuit een geheel andere hoek, waardoor ik me toch weer even moest oriënteren. Waar we in de Condroz al het idee hadden dat we een compleet huis hadden, bleek dit appartement het summum. Opnieuw zeer ruim en smaakvol ingericht met werkelijk alles erop en eraan (oh nee, een wasdroger ontbreekt ... ), ik zou er zo met zijn tweeën in willen wonen als het op een andere locatie zou liggen.
Alhoewel we op zaterdag tijdens een fietstocht enkele verdwaalde spetters voelden, zit het weer tot nu toe mee en ook de vooruitzichten zijn prima, met alleen op dinsdag kans op onweer en iets koeler (slechts 25 graden ... ). Als het onweer in de avond voorspeld wordt, dan gaan we die dag met de fiets de Grand Ballon vanuit Cernay aan de zuidkant doen. De link geeft aan dat het een beklimming van 20 km(!) betreft met een hoogteverschil van 1000 meter en halverwege de mogelijkheid om even te herstellen alvorens het zwaarste gedeelte begint. Een peulenschil vergeleken bij de Col de Croix de Fer en de Glandon twee jaar geleden, maar toen was mijn fysieke toestand ook iets anders dan die van nu. Ik sluit dus niet uit dat ik af en toe een keer stop om van het uitzicht te genieten. Als we weer terug bij de auto zijn dan willen we daarmee opnieuw naar boven rijden om de - volgens het boekje - prachtige Route des Crêtes naar het noorden te rijden.
In de voorbereiding daarop hebben we gisteren (zaterdag) geprobeerd om een route te fietsen die we vonden op een kaart (Circuit Cyclotouristique autour d'Epinal ... ) in het apppartement. Had ik in een van mijn vorig blogberichten al aanmerkingen op de Belgen, dan verdienen die desondanks alle lof ten opzichte van het potje dat de Fransen ervan maakten. Het beginpunt konden we weliswaar vinden, omdat het adres op de kaart vermeld stond, maar daarmee was alles gezegd. In geen velden of wegen een kaart of markeringen te zien. Toch maar even naar het Office de Tourisme, waar ze niet veel verder kwamen dan "I'm sorry, I can't help you". In dergelijke situaties moet ik écht oppassen dat mijn frustraties niet mijn gehele dag verpesten, maar toen we ook bij de tweede poging doorkregen dat het met de route niets zou worden heb ik er zelf maar een uitgestippeld. Gelukkig heb ik altijd de app Maps.Me bij me met vooraf gedownloade kaarten, die me ook nog eens vertelt waar ik me op de kaart bevind. Veel gemakkelijker dan die grote uitvouwbare papieren kaarten.
Vandaag zijn we naar Châtel-sur-Moselle gefietst, waar een groot oud fort zou zijn. Van buitenaf gezien leek het fort niet veel meer dan andere ruines anders dan dat het erg groot was. Omdat we er ruim 20 km voor hadden gefietst, besloten we toch maar even 45 minuten te wachten op de rondleiding en dat was opnieuw een goede keuze. Boven de grond was er namelijk maar een klein deel te zien, maar onder de grond waren ook de ruines van oudere forten te zien in een ongeloofelijk goede staat (de restauraties waren ook al 40 jaar gaande en er waren nog steeds behoorlijk wat vrijwilligers aan het werk ... ). Ook de uitleg tijdens de rondleiding was bijzonder boeiend, een rondleiding die we deden met een ander Nederlands stel (erg aardige mensen ... ), dat nog een kleine donatie deed omdat ik net niet voldoende cash geld bij me had om de entree te betalen. Een MUST voor iedereen als ze een keer in de buurt van dit forteresse zouden komen. De blogtitel staat in het teken van dit bezoek en het betreft een song van de metal band Alter Bridge, met daarin de technisch zeer begaafde gitarist Mark Tremonti. Toevallig dat ik deze via de zoekfunctie van Spotify als eerste tegenkwam, vooral ook omdat ik vandaag een interview met hem had gelezen in maandblad Gitarist.
Daarnaast is er ook nog een mijlpaal te vermelden: het aantal pageviews van deze blog stond zojuist op ...
De bestemming was Epinal, of liever gezegd de voorstad Chantraine aan de zuid-west zijde. Het huis waar we nu verblijven staat aan een weg, waar we vorig jaar tijdens een van onze fietstochten al voorbij gereden waren en dat had ik thuis al gezien. Doordat de Tomtom opnieuw een voor mij minder logische route voorstelde, kwamen we vanuit een geheel andere hoek, waardoor ik me toch weer even moest oriënteren. Waar we in de Condroz al het idee hadden dat we een compleet huis hadden, bleek dit appartement het summum. Opnieuw zeer ruim en smaakvol ingericht met werkelijk alles erop en eraan (oh nee, een wasdroger ontbreekt ... ), ik zou er zo met zijn tweeën in willen wonen als het op een andere locatie zou liggen.
Alhoewel we op zaterdag tijdens een fietstocht enkele verdwaalde spetters voelden, zit het weer tot nu toe mee en ook de vooruitzichten zijn prima, met alleen op dinsdag kans op onweer en iets koeler (slechts 25 graden ... ). Als het onweer in de avond voorspeld wordt, dan gaan we die dag met de fiets de Grand Ballon vanuit Cernay aan de zuidkant doen. De link geeft aan dat het een beklimming van 20 km(!) betreft met een hoogteverschil van 1000 meter en halverwege de mogelijkheid om even te herstellen alvorens het zwaarste gedeelte begint. Een peulenschil vergeleken bij de Col de Croix de Fer en de Glandon twee jaar geleden, maar toen was mijn fysieke toestand ook iets anders dan die van nu. Ik sluit dus niet uit dat ik af en toe een keer stop om van het uitzicht te genieten. Als we weer terug bij de auto zijn dan willen we daarmee opnieuw naar boven rijden om de - volgens het boekje - prachtige Route des Crêtes naar het noorden te rijden.
In de voorbereiding daarop hebben we gisteren (zaterdag) geprobeerd om een route te fietsen die we vonden op een kaart (Circuit Cyclotouristique autour d'Epinal ... ) in het apppartement. Had ik in een van mijn vorig blogberichten al aanmerkingen op de Belgen, dan verdienen die desondanks alle lof ten opzichte van het potje dat de Fransen ervan maakten. Het beginpunt konden we weliswaar vinden, omdat het adres op de kaart vermeld stond, maar daarmee was alles gezegd. In geen velden of wegen een kaart of markeringen te zien. Toch maar even naar het Office de Tourisme, waar ze niet veel verder kwamen dan "I'm sorry, I can't help you". In dergelijke situaties moet ik écht oppassen dat mijn frustraties niet mijn gehele dag verpesten, maar toen we ook bij de tweede poging doorkregen dat het met de route niets zou worden heb ik er zelf maar een uitgestippeld. Gelukkig heb ik altijd de app Maps.Me bij me met vooraf gedownloade kaarten, die me ook nog eens vertelt waar ik me op de kaart bevind. Veel gemakkelijker dan die grote uitvouwbare papieren kaarten.
Vandaag zijn we naar Châtel-sur-Moselle gefietst, waar een groot oud fort zou zijn. Van buitenaf gezien leek het fort niet veel meer dan andere ruines anders dan dat het erg groot was. Omdat we er ruim 20 km voor hadden gefietst, besloten we toch maar even 45 minuten te wachten op de rondleiding en dat was opnieuw een goede keuze. Boven de grond was er namelijk maar een klein deel te zien, maar onder de grond waren ook de ruines van oudere forten te zien in een ongeloofelijk goede staat (de restauraties waren ook al 40 jaar gaande en er waren nog steeds behoorlijk wat vrijwilligers aan het werk ... ). Ook de uitleg tijdens de rondleiding was bijzonder boeiend, een rondleiding die we deden met een ander Nederlands stel (erg aardige mensen ... ), dat nog een kleine donatie deed omdat ik net niet voldoende cash geld bij me had om de entree te betalen. Een MUST voor iedereen als ze een keer in de buurt van dit forteresse zouden komen. De blogtitel staat in het teken van dit bezoek en het betreft een song van de metal band Alter Bridge, met daarin de technisch zeer begaafde gitarist Mark Tremonti. Toevallig dat ik deze via de zoekfunctie van Spotify als eerste tegenkwam, vooral ook omdat ik vandaag een interview met hem had gelezen in maandblad Gitarist.
Daarnaast is er ook nog een mijlpaal te vermelden: het aantal pageviews van deze blog stond zojuist op ...
Do 30-7-2015 It's Raining Again
Ons volgende vakantieadres (vanaf 25 juli … ) was een huisje op vakantiepark Les Trois Frontières in Gemmenich, vlak bij het drielandenpunt bij Vaals, maar net nog in België. Ik had een leuke route gepland via Stavelot en Malmedy, maar het weer was een spelbreker, waardoor we eerder dan gepland aankwamen. Gelukkig was het huisje net klaar en konden we er direct in. Omdat vrienden van ons ook in de buurt logeerden zochten we even contact en kwamen ze even langs op de koffie en om een hapje mee te eten.
Op zondag stond de viering van de 90e verjaardag van mijn moeder gepland en met de keuze van onze vakantieverblijven hadden we daar ook rekening mee gehouden, want een dergelijke mijlpaal moet natuurlijk gevierd worden. Maar omdat de zon scheen besloten we eerst nog even op de fiets te stappen voor een kort ritje. Dan moet je natuurlijk wel opletten en de juiste afslagen nemen, maar het patent dat we daarop hadden bleek ook hier toepasbaar, we moesten wel door het Vijlener bos, maar dus niet naar Vijlen. Ook bleken de heuvels in Limburg en België een iets pittiger karakter te hebben dan in de Condroz, waardoor we uiteindelijk net iets meer tijd kwijt waren dan vooraf gepland, maar gelukkig niet dramatisch. We waren zelfs een van de eersten op het feest, maar dat was niet omdat wij te vroeg waren, maar omdat het Brabants kwartiertje vooral door anderen iets ruimer werd geïnterpreteerd. Maar het werd uiteindelijk wel een erg gezellig feest hoor.
Op maandag voelde ik dat het nodig was om opnieuw een relatieve rustdag te nemen. Naar aanleiding van een foldertje in het huisje besloten we naar de Kalvarieberg te gaan in Moresnet-Chapelle, op een steenworp bij ons vandaan. Dat bleek een bedevaartsoord met een prachtige aangelegd park, waarin tal van grotten zijn gebouwd van lava- en mergelstenen met daarin prachtig gebeeldhouwde driedimensionale afbeeldingen van de kruisweg van Jezus, eeuwen geleden aangelegd door Benedictijner monniken. Erg mooi en een aanrader als je daar een keer in de buurt bent. (En je hoopt natuurlijk altijd op een wonder, maar waarschijnlijk geloof ik daar dan toch niet hard genoeg voor … ).
Op dinsdag hebben we vooral in Limburg gefietst met onder andere (een deel van) de Camerig-berg en de Gulpenerberg, maar omdat we de laatste (niet geheel toevallig … ) benaderden vanuit Heijenrath was deze een makkkie en bleef ons een straffe beklimming (zoals vanuit Gulpen of Partij … ) bespaard. We moesten af en toe wel even schuilen onder een boom voor kleine buitjes, maar verder was het prima fietsweer.
Op woensdag besloten we in België te blijven en een soort knooppunten-route te fietsen. Die leidde ons over paden die we normaal niet zouden kiezen. Best wel leuk, maar af en toe iets te veel grint of modder en één keer eindigden we ongepland bijna in Duitsland, toen we een bordje gemist hadden (en we waren toch erg goed aan het opletten! Dan ga je de ANWB plotseling best wel waarderen … ). Toen we op de kaart verder waren gefietst kwamen we verderop de volgende bordjes wel weer tegen.
Onze laatste dag begon zonnig met een lekkere temperatuur, dus liet ik mijn regenjack maar thuis (al dat gewicht op je rug … ) en beperkte me tot een extra shirt met lange mouwen en mijn flinterdunne windjack. De planning was de Vaalserberg vanaf de zuidzijde, dan even Vaals in en verder zouden we wel zien. Ik kwam zelf nog droog boven, maar toen ik omkeerde om Bertie tegemoet te fietsen (met de twee honden in een bakkie achterop, dus zij levert de ware wereldprestaties … ) werden we al gedwongen om te gaan schuilen in de laatste bocht voor de top. En met het weer werd het verder ook niets meer die dag: als we binnen waren hield het op met regenen en zodra we weer op de fiets stapten begon het prompt weer te regenen. In Vaals besloten we dus maar om de snelste weg terug te fietsen dus via de randweg richting Gemmenich. Als verzopen katten kwamen we bij ons huisje aan (daar past geen betere blogtitel bij dan de song van Supertramp … ) en … hield het prompt op met regenen.
Op zondag stond de viering van de 90e verjaardag van mijn moeder gepland en met de keuze van onze vakantieverblijven hadden we daar ook rekening mee gehouden, want een dergelijke mijlpaal moet natuurlijk gevierd worden. Maar omdat de zon scheen besloten we eerst nog even op de fiets te stappen voor een kort ritje. Dan moet je natuurlijk wel opletten en de juiste afslagen nemen, maar het patent dat we daarop hadden bleek ook hier toepasbaar, we moesten wel door het Vijlener bos, maar dus niet naar Vijlen. Ook bleken de heuvels in Limburg en België een iets pittiger karakter te hebben dan in de Condroz, waardoor we uiteindelijk net iets meer tijd kwijt waren dan vooraf gepland, maar gelukkig niet dramatisch. We waren zelfs een van de eersten op het feest, maar dat was niet omdat wij te vroeg waren, maar omdat het Brabants kwartiertje vooral door anderen iets ruimer werd geïnterpreteerd. Maar het werd uiteindelijk wel een erg gezellig feest hoor.
Op maandag voelde ik dat het nodig was om opnieuw een relatieve rustdag te nemen. Naar aanleiding van een foldertje in het huisje besloten we naar de Kalvarieberg te gaan in Moresnet-Chapelle, op een steenworp bij ons vandaan. Dat bleek een bedevaartsoord met een prachtige aangelegd park, waarin tal van grotten zijn gebouwd van lava- en mergelstenen met daarin prachtig gebeeldhouwde driedimensionale afbeeldingen van de kruisweg van Jezus, eeuwen geleden aangelegd door Benedictijner monniken. Erg mooi en een aanrader als je daar een keer in de buurt bent. (En je hoopt natuurlijk altijd op een wonder, maar waarschijnlijk geloof ik daar dan toch niet hard genoeg voor … ).
Op dinsdag hebben we vooral in Limburg gefietst met onder andere (een deel van) de Camerig-berg en de Gulpenerberg, maar omdat we de laatste (niet geheel toevallig … ) benaderden vanuit Heijenrath was deze een makkkie en bleef ons een straffe beklimming (zoals vanuit Gulpen of Partij … ) bespaard. We moesten af en toe wel even schuilen onder een boom voor kleine buitjes, maar verder was het prima fietsweer.
Op woensdag besloten we in België te blijven en een soort knooppunten-route te fietsen. Die leidde ons over paden die we normaal niet zouden kiezen. Best wel leuk, maar af en toe iets te veel grint of modder en één keer eindigden we ongepland bijna in Duitsland, toen we een bordje gemist hadden (en we waren toch erg goed aan het opletten! Dan ga je de ANWB plotseling best wel waarderen … ). Toen we op de kaart verder waren gefietst kwamen we verderop de volgende bordjes wel weer tegen.
Onze laatste dag begon zonnig met een lekkere temperatuur, dus liet ik mijn regenjack maar thuis (al dat gewicht op je rug … ) en beperkte me tot een extra shirt met lange mouwen en mijn flinterdunne windjack. De planning was de Vaalserberg vanaf de zuidzijde, dan even Vaals in en verder zouden we wel zien. Ik kwam zelf nog droog boven, maar toen ik omkeerde om Bertie tegemoet te fietsen (met de twee honden in een bakkie achterop, dus zij levert de ware wereldprestaties … ) werden we al gedwongen om te gaan schuilen in de laatste bocht voor de top. En met het weer werd het verder ook niets meer die dag: als we binnen waren hield het op met regenen en zodra we weer op de fiets stapten begon het prompt weer te regenen. In Vaals besloten we dus maar om de snelste weg terug te fietsen dus via de randweg richting Gemmenich. Als verzopen katten kwamen we bij ons huisje aan (daar past geen betere blogtitel bij dan de song van Supertramp … ) en … hield het prompt op met regenen.
Za 26-7-2015 Castles In The Sand
Bij het boeken van onze vakantie was het niet gelukt om de eerste en tweede week volledig op elkaar aan te laten sluiten, maar met behulp van de gastvrouw van ons eerste vakantieadres hadden we nog voor ons vertrek een nacht in Chateau de Harzé geboekt. Niet goedkoop, maar met onze twee honden vind je per slot van rekening niet zomaar overal onderkomen.
Omdat we een tijd moesten overbruggen hadden we besloten om naar Chateau de Freyr te gaan. Dat ligt ten zuiden van Dinant en stond in de folder omschreven als een Versailles in het klein. Het was weliswaar volledig uit de richting van waar we uiteindelijk naar toe moesten, maar zoals gezegd, we moesten onze tijd nuttig vullen en het gebied richting onze bestemming hadden we de afgelopen jaren al redelijk uitgemolken.
Toen we onderweg net één afslag te vroeg namen, kwamen we via de alternatieve route langs Chateau de Vevez. Dit soort toevalligheden beschouwen we tijdens onze vakanties doorgaans als voorbestemd en daar gaan we dan ook niet zomaar aan voorbij. Dat bleek ook ditmaal geen verkeerde keuze, want het was een bijzonder leuk kasteeltje, waarin vooral kinderen speciale aandacht kregen.
Na het bezoek vervolgden we onze weg richting Fryer, toen het toeval opnieuw toesloeg en ons aan het einde van een doodlopende weg afzette voor de poort het Parc Nature de Forfooz. Nou ja, nu we er toch waren … . Een juist vertrekkende bezoeker wist ons ook nog te vertellen dat het leuk was, dat het al direct achter het kassahokje lag en ook nog eens Romeinse opgravingen bevatte. Meer overtuigingskracht was er niet nodig (en wist hij veel van mijn fysieke beperkingen … ). Voor de zekerheid besloot ik toch maar mijn wandelstok mee te nemen en nadat(!) we kaartjes hadden gekocht riep de dame van de kassa ons na enkele meters nog na dat er toch wel veel trappen waren! Nou ja, we zouden wel zien … . Ze bleek niet te hebben overdreven en mijn wandelstok was niet alleen een handig, maar vooral ook noodzakelijk hulpmiddel. Het bezoek betrof namelijk een wandeltocht van 3,9 km over oneffen paadjes met stenen en grint en een afdaling over natuurstenen trappen naar de Lesse, waarbij we naar schatting een hoogte van pakweg 100m moesten overbruggen (die we later ook weer omhoog moesten stijgen natuurlijk … ). De meest steile en risicovolle zijpaadjes heb ik wijselijk (maar met gekrenkte trots … ) toch maar aan Bertie overgelaten. Het was een bijzonder mooie en leuke wandeling, maar ik was toch wel behoorlijk vermoeid in mijn liezen toen we na 2 uur weer terug waren bij de auto.
Chateau de Freyr besloten we toen maar te onthouden voor een volgende vakantie en op dus naar ons volgende vakantieadres, dat dus opnieuw een kasteel was. Toen ik daar na ruim een uur rijden uit de auto stapte bleek de autorit me ook geen goed te hebben gedaan en was mijn lopen verworden tot strompelen. Het Chateau de Harzé lag er overigens prachtig bij, maar de kamer en ontbijt waren van een dermate doorsnee niveau dat de prijs voor de ambiance achter toch wel erg hoog was.
De blogtitel van Jimi Hendrix slaat natuurlijk op de vele kastelen in dit blogbericht, waarvan het laatste figuurlijk niet veel meer dan een zandkasteel bleek te zijn.
Omdat we een tijd moesten overbruggen hadden we besloten om naar Chateau de Freyr te gaan. Dat ligt ten zuiden van Dinant en stond in de folder omschreven als een Versailles in het klein. Het was weliswaar volledig uit de richting van waar we uiteindelijk naar toe moesten, maar zoals gezegd, we moesten onze tijd nuttig vullen en het gebied richting onze bestemming hadden we de afgelopen jaren al redelijk uitgemolken.
Toen we onderweg net één afslag te vroeg namen, kwamen we via de alternatieve route langs Chateau de Vevez. Dit soort toevalligheden beschouwen we tijdens onze vakanties doorgaans als voorbestemd en daar gaan we dan ook niet zomaar aan voorbij. Dat bleek ook ditmaal geen verkeerde keuze, want het was een bijzonder leuk kasteeltje, waarin vooral kinderen speciale aandacht kregen.
Na het bezoek vervolgden we onze weg richting Fryer, toen het toeval opnieuw toesloeg en ons aan het einde van een doodlopende weg afzette voor de poort het Parc Nature de Forfooz. Nou ja, nu we er toch waren … . Een juist vertrekkende bezoeker wist ons ook nog te vertellen dat het leuk was, dat het al direct achter het kassahokje lag en ook nog eens Romeinse opgravingen bevatte. Meer overtuigingskracht was er niet nodig (en wist hij veel van mijn fysieke beperkingen … ). Voor de zekerheid besloot ik toch maar mijn wandelstok mee te nemen en nadat(!) we kaartjes hadden gekocht riep de dame van de kassa ons na enkele meters nog na dat er toch wel veel trappen waren! Nou ja, we zouden wel zien … . Ze bleek niet te hebben overdreven en mijn wandelstok was niet alleen een handig, maar vooral ook noodzakelijk hulpmiddel. Het bezoek betrof namelijk een wandeltocht van 3,9 km over oneffen paadjes met stenen en grint en een afdaling over natuurstenen trappen naar de Lesse, waarbij we naar schatting een hoogte van pakweg 100m moesten overbruggen (die we later ook weer omhoog moesten stijgen natuurlijk … ). De meest steile en risicovolle zijpaadjes heb ik wijselijk (maar met gekrenkte trots … ) toch maar aan Bertie overgelaten. Het was een bijzonder mooie en leuke wandeling, maar ik was toch wel behoorlijk vermoeid in mijn liezen toen we na 2 uur weer terug waren bij de auto.
Chateau de Freyr besloten we toen maar te onthouden voor een volgende vakantie en op dus naar ons volgende vakantieadres, dat dus opnieuw een kasteel was. Toen ik daar na ruim een uur rijden uit de auto stapte bleek de autorit me ook geen goed te hebben gedaan en was mijn lopen verworden tot strompelen. Het Chateau de Harzé lag er overigens prachtig bij, maar de kamer en ontbijt waren van een dermate doorsnee niveau dat de prijs voor de ambiance achter toch wel erg hoog was.
De blogtitel van Jimi Hendrix slaat natuurlijk op de vele kastelen in dit blogbericht, waarvan het laatste figuurlijk niet veel meer dan een zandkasteel bleek te zijn.
Do 24-7-2015 The Wall
Vanwege de vakantie en het feit dat we niet overal een internet verbinding hadden, heb ik mijn blog even offline bijgehouden.
Onze eerste vakantieweek van 18-24 juli hebben we doorgebracht in een gebied in België, waarvan we dachten dat het de Ardennen waren, maar het bleek de Condroz te zijn. Ons onderkomen was een (derde) woning op het privé terrein van de eigenaren en zijn ouders. Het huis was ruimer en completer dan we ooit hadden meegemaakt. Op de begane grond kwamen we via een grote serre binnen in een woonkeuken die groter was dan bij ons thuis, met daarachter een toilet en een aparte ruimte met wasmachine, droger, diepvries en de afvalcontainers. Daarboven was een zitkamer die via een vide verbonden was met de woonkeuken, met daarin een grote bank, TV, DVD speler en zelfs een Denon versterker (die we overigens niet gebruikt hebben … ). Daarnaast een tweede toilte, ruime badkamer met dubbele wastafel en grote slaapkamer. Er was zelfs koffie, zout, olijfolie, azijn, boter en geitenkaas van een regionale boer en een fles wijn. Kortom, het ontbrak eigenlijk aan niets … behalve privacy. De eigenaar liep wel erg vaak binnen voor vooral wissewasjes, maar omdat zijn Engels net zo slecht was als ons Frans, verliep de communicatie met hem erg moeizaam. We zaten erg in dubio of we er weel of niet iets van zouden zeggen, want hij deed aan de andere kant ook steeds erg zijn best om ons te helpen. We hebben het dus maar gelaten voor wat het was en toen name de irritatie ook snel af.
We hebben – zoals als altijd - regelmatig gefietst, hoewel de afstanden gezien mijn fysieke toestand wel aanmerkelijk korter waren dan andere jaren. Tussendoor hebben we ook een keer een rustdag ingelast, waarop we naar de citadel van Dinant zijn geweest (het was niet geheel toevallig dat het toen ook qua weer de slechtste dag van de week was … ). De streek was qua natuur erg mooi met af en toe pittige klimmetjes, maar die waren doorgaans niet al te lang. De voorlaatste dag zijn we naar Andenne (aan de Maas) gefietst met aan het einde een steile afdaling. Ik vreesde daardoor al voor de terugweg, waarvoor ik overigens een andere route had gepland. De laatste bleek allesbehalve steil, maar wel lang: van de pakweg 15 km gingen er toch wel zo’n 11-12 km bergop. Op de laatste dag stond Hoei of Huy op het programma met de beruchte Muur van Hoei, die ook de slotbeklimming vormde voor de derde etappe van de Tour de France dit jaar (waarin Tom Dumoulin zo jammerlijk ten val kwam. De blogtitel, de bekende song van Pink Floyd, verwijst hiernaar. … ). Twee jaar geleden was ik nog met de nodige moeite in staat om deze in één keer naar boven te fietsen, dit keer moest ik twee korte pauzes nemen, maar ik heb wel alles gefietst. Ik beschouw het als topprestatie voor een invalide.
Onze eerste vakantieweek van 18-24 juli hebben we doorgebracht in een gebied in België, waarvan we dachten dat het de Ardennen waren, maar het bleek de Condroz te zijn. Ons onderkomen was een (derde) woning op het privé terrein van de eigenaren en zijn ouders. Het huis was ruimer en completer dan we ooit hadden meegemaakt. Op de begane grond kwamen we via een grote serre binnen in een woonkeuken die groter was dan bij ons thuis, met daarachter een toilet en een aparte ruimte met wasmachine, droger, diepvries en de afvalcontainers. Daarboven was een zitkamer die via een vide verbonden was met de woonkeuken, met daarin een grote bank, TV, DVD speler en zelfs een Denon versterker (die we overigens niet gebruikt hebben … ). Daarnaast een tweede toilte, ruime badkamer met dubbele wastafel en grote slaapkamer. Er was zelfs koffie, zout, olijfolie, azijn, boter en geitenkaas van een regionale boer en een fles wijn. Kortom, het ontbrak eigenlijk aan niets … behalve privacy. De eigenaar liep wel erg vaak binnen voor vooral wissewasjes, maar omdat zijn Engels net zo slecht was als ons Frans, verliep de communicatie met hem erg moeizaam. We zaten erg in dubio of we er weel of niet iets van zouden zeggen, want hij deed aan de andere kant ook steeds erg zijn best om ons te helpen. We hebben het dus maar gelaten voor wat het was en toen name de irritatie ook snel af.
We hebben – zoals als altijd - regelmatig gefietst, hoewel de afstanden gezien mijn fysieke toestand wel aanmerkelijk korter waren dan andere jaren. Tussendoor hebben we ook een keer een rustdag ingelast, waarop we naar de citadel van Dinant zijn geweest (het was niet geheel toevallig dat het toen ook qua weer de slechtste dag van de week was … ). De streek was qua natuur erg mooi met af en toe pittige klimmetjes, maar die waren doorgaans niet al te lang. De voorlaatste dag zijn we naar Andenne (aan de Maas) gefietst met aan het einde een steile afdaling. Ik vreesde daardoor al voor de terugweg, waarvoor ik overigens een andere route had gepland. De laatste bleek allesbehalve steil, maar wel lang: van de pakweg 15 km gingen er toch wel zo’n 11-12 km bergop. Op de laatste dag stond Hoei of Huy op het programma met de beruchte Muur van Hoei, die ook de slotbeklimming vormde voor de derde etappe van de Tour de France dit jaar (waarin Tom Dumoulin zo jammerlijk ten val kwam. De blogtitel, de bekende song van Pink Floyd, verwijst hiernaar. … ). Twee jaar geleden was ik nog met de nodige moeite in staat om deze in één keer naar boven te fietsen, dit keer moest ik twee korte pauzes nemen, maar ik heb wel alles gefietst. Ik beschouw het als topprestatie voor een invalide.
Abonneren op:
Posts (Atom)