Di 30-9-2015 Keep The Faith

Opnieuw heb ik deze week, mede op advies van de fysiotherapeute, moeten aangeven dat werken er nog niet in zit. Ik ondervind nog teveel klachten van mijn onderrug en daardoor ook mijn balans. De fysiotherapeute heeft afgelopen vrijdag mijn lies onderzocht en daar geen afwijkingen in kunnen vinden anders dan de constatering dat mijn rechterbeen sterker is dan mijn linker, maar dat is niets nieuws. Ook de verharding linksonder in mijn rug heeft ze nader onderzocht en haar conclusie is dat deze eerder onder de spier lijkt te liggen dan dat deze erin zit. Ze durft daar dus niet krachtig te gaan masseren. Wat het dan zou kunnen zijn kan ze niet zeggen, daarvoor moet de CT scan van 12 oktober uitsluitsel geven. Dat klinkt dus minder fijn. 

Ik heb er afgelopen dagen met regelmatig over zitten te peinzen wat die verharding dan zou kunnen zijn. Hij loopt parallel aan, en links van de ruggengraat, vandaar dat ik in eerste instantie ook dacht aan een spier. 

• Hij zit (volgens mij) te laag om de linker-nier zelf te kunnen zijn (dat zou slecht nieuws zijn ... ), want die zit achter de onderste zwevende ribben en de verharding zit duidelijk lager. 
• Er lopen daar normaliter ook geen botten en aangezien ik sinds de laatste CT ook niet gevallen ben lijkt het ook onwaarschijnlijk dat er in de tussentijd iets gebroken zou zijn, zonder dat ik dat had gemerkt. 
• Het zit daarachter natuurlijk vol met darmen, maar die lopen normaliter kris-kras door de onderbuik en niet recht van boven naar beneden, dus ook dat lijkt onwaarschijnlijk. 
• Het enige dat ik met mijn (beperkte) anatomiekennis dan nog kan bedenken is de urineleider van de linker-nier naar de blaas. Ook dat zou een onwelkome boodschap zijn, wetende dat mijn rechter-nier al niet meer in orde is. 

Ik zal het a.s. vrijdag nog maar eens aan de fysiotherapeute vragen. Wellicht heeft zij een vermoeden en anders wachten we op de uitslag van de CT scan. 

In mijn omgeving vragen mensen me dan wel of het niet raadzaam is om de CT naar voren te halen. Die gedachte is ook door mijn hoofd geschoten, maar ik heb ook argumenten om dit niet te doen:

• Moet ik in de toekomst dan bij ieder pijntje maar meteen weer een nieuwe CT scan laten nemen? Dan ga ik waarschijnlijk eerder dood als gevolg van de hoge doses röntgenstraling.
• De verharding zelf bezorgt me weinig hinder en ik voel alleen wat pijn als ik er hard op druk. (Ik gebruik ook geen pijnstillers).
• Een scenario dat het een nieuwe uitzaaiing van de niertumor zou kunnen zijn acht ik onwaarschijnlijk, omdat deze dan - ondanks het slikken van Sutent - uitzonderlijk snel gegroeid zou moeten zijn, want deze voelt niet bepaald als een speldenknop (of ze moeten de eerdere CT scans verkeerd beoordeeld hebben).
• Zouden die twee weken eerder werkelijk veel uitmaken? Gezien de aard van de klachten durf ik die gok wel te nemen. Ik bewaar de paniek liever voor ernstigere situaties. (Keep The Faith, zingt John Bon Jovi in de blogtitel).

Ik ben in de tussentijd wel al weer enkele keren op de sportschool geweest om vooral te bewegen (crosstrainer, loopband, fietsen), wat aangepaste buikspier- en andere lichte oefeningen te doen. Ook heb ik iets meer buiten gewandeld. De hinder van mijn onderrug is daardoor al wel minder aan het worden, maar is nog niet zoals het was en zou moeten zijn.

Vanochtend kreeg ik een brief in de bus met een uitnodiging voor een second opinion en informatie van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Waar ik dacht dat er gewacht zou worden op de uitslag van de CT scan, is e.e.a. inmiddels toch al in werking gezet. De afspraak is op 19 oktober, dus als de uitslag van de CT scan al bekend is.

Di 23-9-2015 Free Fallin'

Vanwege mijn fysieke klachten heb ik mijn manager en bedrijfsarts aangegeven dat ik deze week een timeout neem v.w.b. mijn werk. De klachten zijn van dien aard dat ik het gevoel heb dat ik de afgelopen 6 weken na de vakantie er niet op vooruit ben gegaan, maar eerder achteruit. Qua stabiliteit bij het lopen ben ik gevoelsmatig weer op het niveau van vlak nadat de therapie in De Hoogstraat eindigde. Dit geldt dan vooral voor de stabiliteit bij het lopen en niet zozeer de inmiddels weer opgebouwde spierkracht. Ik denk dat het te maken heeft met de zithouding, waarbij bovenbenen en romp in een hoek van 90 graden staan. Ik heb dan ook doorlopend het gevoel dat ik iets afknel in mijn liezen.Als ik na mijn werk naar huis ga, dan is ook de gevoelloosheid in mijn benen toegenomen. Het lijkt wel of ik in een vrije val terecht gekomen ben, vandaar de blogtitel van John Mayer.

Ik ben vanochtend bij de fysiotherapeut geweest. Helaas was mijn vaste fysiotherapeute, die ook mijn geschiedenis kent, niet meer werkzaam bij deze praktijk, dus dat betekende dat ik om te beginnen mijn verhaal weer moest vertellen. Er bleef daarom helaas weinig tijd over om mijn rug los te maken en ik had het gevoel dat dit met (te) zachte hand gebeurde. Volgende afspraak is a.s. vrijdag en dan gaat ze ook mijn lies even onderzoeken.

Vanmiddag ben ik bij de oncoloog geweest en dat was vanwege zwangerschapsverlof eveneens een nieuw gezicht. In principe waren de bloedwaarden prima en waar ik van de standaard bandbreedte afweek was dat dermate weinig, dat hij zich daarover geen zorgen maakte. We hebben een CT scan gepland op 12 oktober en de uitslag volgt dan op 14 oktober. We gaan het dan ook hebben over een second opinion in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam.

Vr 18-9-2015 Refugee

Bertie en Imke zijn afgelopen woensdag allebei uitgevlogen, op vakantie wel te verstaan. Bertie met drie Brabantse vriendinnen naar het zonnige en warme Bari, in de hak van de laars van Italië en Imke met een vriendin naar - het aanvankelijk regenachtige - Londen. Ze vermaken zich beide prima. 

Waar ik had verwacht dat in Bari en omstreken wel iets te merken zou zijn van de vele vluchtelingen, blijkt dat toch niet het geval. We hebben er hier klaarblijkelijk meer last van, althans als je de kranten en TV moet geloven, want persoonlijk merk ik er nog weinig van. De problematiek biedt overigens wel inspiratie voor mij als dichter en ik heb afgelopen dagen naar mijn eigen oordeel toch wel enkele van mijn betere gedichten daarover geschreven ("Welkom beste vluchteling" en "Angst" ... ). Ik gebruik deze zelfde inspiratie ook maar voor mijn blogtitel van Tom Petty and the Heartbreakers.

Over mijn gedichten gesproken: ik ben bezig om ze te rubriceren en te beoordelen. Ik krijg daarmee een overzicht van welke goed genoeg zijn voor mijn gedichtenbundel en in welk hoofdstuk ze zouden moeten landen. En sommige beoordeel ik wel als goed (genoeg), maar die gaan dan over een zodanig specifiek of tijdgebonden onderwerp, dat ze alsnog niet geschikt zijn voor een plekje in een gedichtenbundel. 
Na deze exercitie hoop ik inzicht te hebben in de rubrieken (lees: hoofdstukken) en of ik per hoofdstuk genoeg gedichten van kwalitatief niveau heb. Of het dan allemaal in één bundel zou moeten laat ik graag over aan het oordeel van een redacteur. Dit klusje kost toch wel de nodige tijd en moet tussen de bedrijven door, want ik heb ook nog andere dingen te doen, zoals werken, sporten, muziek maken en (gezien mijn fysieke gesteldheid nog steeds noodzakelijk ... ) relaxen. Daarnaast levert te lang aaneengesloten achter mijn laptop zitten ook fysieke klachten op in de vorm van gevoelloosheid in grotere delen van mijn benen, links meer dan rechts. Het lijkt wel of er zenuwen afgeklemd worden als mijn bovenbenen en bovenlichaam in een hoek van 90 graden zitten (hetgeen bij het traditionele zitten toch doorgaans het geval is ... ). 

Daarmee is ook meteen het bruggetje naar mijn werk geslagen. Ik had in mijn vorige blogbericht al aangegeven dat ik, ondanks mijn enthousiasme voor de inhoud, toch ook wel dergelijke fysieke klachten ondervond. Dat we regelmatig overleg voeren op Spartaanse stoelen helpt daar niet echt bij, maar zelfs de beste bureaustoelen dwingen me in de haakse zithouding. Naast de gevoelloosheid in mijn benen heb ik afgelopen week ook behoorlijk veel last gekregen van lage rugpijn. Het idee dat dit iets anders zou kunnen zijn dan de klachten die iedereen wel eens heeft heb ik inmiddels weer losgelaten. Er was duidelijk één wervel die pijnlijk was als ik daarop drukte, maar die pijn is inmiddels aardig afgenomen. Wel zitten de spieren eromheen nog wel flink in de knoop, hetgeen ik met een massageapparaat probeer los te krijgen. Vanwege deze klachten heb ik deze week de werkdag op donderdag laten schieten, want dat zou iets teveel zijn geweest, wetende dat ik ook nog de honden driemaal per dag moet uitlaten. Lopen is normaal gesproken goed bij lage rugklachten, maar met onze oudste hond Scooby is er nauwelijks sprake van lopen, maar eerder van slenteren en dat is minder bevorderlijk voor mijn herstel. Omdat ik in deze toestand weiger om iedere 5 meter stil te gaan staan, zal het uitlaten voor Scooby waarschijnlijk ook geen feest zijn.     

Ik eindig met een filosofisch gedachte: Waar gezonde mensen leven met de zekerheid van de zalige onzekerheid, leef je als ongeneeslijk zieke met de onzekerheid van de onzalige zekerheid. (Lees het gerust nog maar een keer hoor ... ).

Zo 13-9-2015 Pump It Up

Ik las vanochtend in de weekendbijlage van het AD een interview met Vincent Bijlo, de blinde columnist en cabaretier, wiens columns ik doorgaans met veel plezier lees. In het interview haalde hij zijn moeder aan, die hem niet anders behandelde omdat hij blind was en vaak zei: "Je kunt dingen niet veranderen door ze te betreuren". Dat is een mooie samenvatting van mijn gedicht Spijt en ik zou daar aan toe willen voegen dan nog nooit iemand gelukkig is geworden van zelfmedelijden.

In hetzelfde interview werd gerefereerd aan de club van 27, bestaande uit bekende mensen die op deze leeftijd op een tragische manier zijn overleden, zoals o.a. Janis Joplin, Jim Morisson (Doors), Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en Amy Winehouse. Dat deed mij beseffen dat ik binnenkort 57 wordt en daarmee al bijna 30 jaar langer op deze aardkloot rond loop dan deze mensen en dat zij in die korte tijd toch zoveel moois hebben nagelaten. En dan kreeg ik eind van afgelopen week een bericht terug van de uitgever, die erop neerkomt dat ze mijn vraag niet beantwoorden, maar dat ik eerst maar een manuscript moet opleveren. Terwijl ik juist om tips vroeg hoe ik dit het beste kon insteken, gezien de pluriformiteit van mijn gedichten. Mag ik het dus toch zelf gaan bedenken en doen (aan de slag dus ... ). Het leven van een kunstenaar gaat niet over rozen.

Als ik een gedicht heb geschreven dan toets ik altijd even bij mijn huisgenoten hoe het valt. Vooral over "Welkom beste vluchteling" konden ze wel lachen. Voor meer gedichten zie mijn gedichten-blog.

Ik ben afgelopen week weekweer redelijk druk bezig geweest met muziek. Bij de komende repetitie van nLUK staan er weer twee nieuwe lekkere songs op het programma, plus eentje, die we al bij het oud vuil hadden gezet omdat die twee jaar geleden om duistere redenen niet lukte. En ik maak doorgaans de uitwerkingen van die songs (teksten, akkoorden en aanwijzingen m.b.t. het arrangement ... ) en zoek uiteraard ook een baspartij erbij. Ook heb ik begin oktober met enkele (ex-) collega's afgesproken om weer een keer te gaan jammen en tussen de geselecteerde songs zitten enkele uitdagende baspartijen (o.a. Red Hot Chili Peppers ... ). Ik moet dus nog even aan de bak, want je hebt toch de meeste lol als het lekker loopt.

Op mijn werk gaat het ook redelijk goed. Ik kan in de korte tijd die ik momenteel werk mijn ei aardig kwijt en heb nog steeds het gevoel dat ik waarde toevoeg. Ik ben zelfs door het team ingepland voor uitvoerend werk, dus het is maar goed dat ik zo meteen het aantal uren ga opvoeren (volgens plan komende week nog 3x 2 uur, daarna 3x 3 uur totdat ik begin oktober met de bedrijfsarts heb gesproken ... ).

De blogtitel van Elvis Costello, niet geheel toevallig ook een van de nieuwe (uit te proberen! ... ) nLUK songs, heeft betrekking op meerdere onderwerpen in dit blogbericht.

Of het nu met mijn werken, het fietsen van en naar mijn werk of inspanningen op de spoirtschool te maken heeft, ik constateerde afgelopen week dat ik iets meer last had van een verminderd gevoel in mijn linkeronderbeen. Dat op zich leidt overigens niet tot een verminderde stabiliteit, dus het lijkt erop dat de inmiddels toegenomen spierkracht dat redelijk compenseert. Maar een lage rugpijn (rond een lumbale wervel ... ) heeft wel degelijk impact op mijn stabiliteit. De pijn voelt hernia-achtig, maar andere mogelijke oorzaken spoken toch ook al snel door mijn hoofd. Ik wil bij het komende bezoek aan de oncoloog (22-9) toch wel even de laatste CT scan zien of daar wellicht iets over het hoofd is gezien.

Ik heb overigens afgelopen weken ontzettend genoten van de prestaties van Tom Dumoulin. Ondanks het feit dat hij het net niet redde in de laatste serieuze etappe (wielrennen blijkt wel degelijk een teamsport te zijn ... ) heb ik toch een diepe bewondering voor hem gekregen, die ik al eerder had weggeschreven in mijn gedicht Oranje.

Za 5-9-2015 Let's Get It On

Had ik bij het schrijven van mijn vorige blogbericht nog de indruk dat het feit dat ik weer aan het re-integreren was op mijn werk een negatieve invloed zou hebben op het schrijven van mijn gedichten, inmiddels heb ik het voortschrijdende inzicht dat het waarschijnlijk gewoon een writer's block was. Inmiddels is er weer een vlaag van inspiratie voorbijgekomen en de nieuwe gedichten staan zoals gewoonlijk weer op mijn poems-blog. 

Toevallig kwam ik afgelopen woensdag bij de ingang van de sportschool mijn collega tegen, die zelf ook een gedichtenbundel had uitgegeven en die mij had gewezen op de mogelijkheden van printing-on-demand. Uiteraard vroeg ze naar de status van mijn gedichtenbundel en dat bracht toch wel enig schuldgevoel bij me teweeg. (Ik ben er best wel goed in om sommige klusjes eindeloos voor me uit te schuiven, maar als ik er dan eenmaal aan begin ... ). Dat heeft er toe geleid dat ik mijn bestanden op mijn computer weer heb gesynchroniseerd met mijn blog, waarmee ik nu één bestand heb met de gedichten in chronologische volgorde. Daarnaast heb ik een document (manuscript) in voorbereiding met daarin alvast een hoofdstukindeling en waarin ik de te publiceren (lees: alleen de beste ... ) gedichten naar kan overhevelen. Ik twijfel echter nog over de exacte indeling en om onnodig werk te voorkomen heb ik vanavond via de website contact gezocht met de redactie van Boekscout. De teerling is geworpen!

Gisterenavond hadden we met de band in plaats van een repetitie een evaluatiesessie, traditiegetrouw bij de Chinees. Op basis van de laatste optredens hadden we wel enkele puntjes te bespreken, o.a. waar nieuw repertoire aan zou moeten voldoen. Na de discussie daarover kwamen we tot de eensluidende conclusie dat ons repertoire het beste konden uitbreiden met bekendere krakers. In de tussentijd waren er ook al weer suggesties voor nieuwe songs ingebracht en dat bleek niet zo'n handige volgorde, dus dat betekende dat er snel een streep kon door een groot aantal van die songs. Vervolgens bleek dat de verschillende bandleden toch weer allemaal hun eigen voorkeur hadden bij het begrip "bekende kraker" (smaken verschillen nu eenmaal ... ), maar uiteindelijk bleven er van de oorspronkelijke lijst van 36 songs toch nog 10 over die we gaan uitproberen. Dat is ook meer dan zat (over de pakweg 40 songs op onze huidige playlist hebben we 5 jaar gedaan ... ) en we kunnen dus weer even vooruit.

De blogtitel van Marvin Gaye slaat zowel op de gedichten als op de band.. 

Wo 2-9-2015 Over The Hills And Far Away

Ik ben weer mondjesmaat aan het werk en zoals jullie merken heeft dat al meteen impact op de frequentie van mijn blogberichten en -gedichten.

Ondanks mijn twijfel gedurende de eerste twee weken, ben ik inmiddels wel weer enthousiast aan het worden, nu ik naar mijn gevoel toegevoegde waarde kan leveren in de aansturing van de resultaten van het team, waar ik tijdelijk gedetacheerd ben. Ik heb ook het idee dat mijn collega's mijn inbreng wel waarderen.

Afgelopen maandag ben ik weer bij de bedrijfsarts geweest. De afspraak stond gepland in de middag, maar vorige week had mijn manager besloten om een tweewekelijks overleg voorlopig wekelijks te laten plaatsvinden, om iets strakker te kunnen sturen. Op die manier ontstond dus plotseling een betrekkelijk lange werkdag van ruim 4,5 uur (in plaats van de afgesproken 2 uur ... ) en dat was nog exclusief reistijd. Dat hakte er toch wel even in, waarmee mijn lijf toch even een signaal afgaf om niet al te hard van stapel te lopen. Met de bedrijfsarts afgesproken om mijn uren uit te breiden naar 3 keer 2 uur, waarbij ik dan bij voorkeur op maandag en woensdag in Utrecht wil gaan werken en op vrijdag in Zeist of thuis. Dat zou wel betekenen dat ik dan af en toe toch weer met mijn laptop moet gaan sjouwen, dus daar moet ik nog even goed over nadenken. Ook als ik thuis zou willen werken, dan moet ik eerst een softwareprobleem oplossen op mijn eigen laptop (ik kan niet aanloggen ... ). 

Afgelopen weekend zijn we in Gulpen geweest om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Het weer was heerlijk en de uitzichten (vanaf de fiets) opnieuw prachtig. En we hebben uiteraard weer de nodige klimmetjes bedwongen, waaronder op zaterdag de Gulperberg (de lastige beklimming vanuit Partij met stukjes tot 21%), de Camerig vanuit Epen (de langste beklimming van Nederland, maar niet zo lastig) en de Vaalserberg (vanaf de Epenerbaan). Omdat op zondag ook mijn schoonzus mee fietste had ik geprobeerd om een route te plannen met minder steile beklimmingen, maar door mijn onbekendheid met de omgeving was dat slechts ten dele gelukt. We begonnen met de Gulperberg langs de Westzijde (de Koning van Spanje geheten), die wel te doen was, maar zeker niet als makkie kan worden bestempeld. Via Heijenrath naar Slenaken en daar had ik op de kaart een klein weggetje naar Noorbeek gezien. Dit bleek de redelijk onbekende Schilberg te zijn, een flinke kuitenbijter met stukjes van zelfs 19%. Bij het verlaten van Noorbeek richting Margraten troffen we overigens vergelijkbare stijgingspercentages, maar het voordeel hiervan was wel dat de Cauberg in Valkenburg vervolgens een peulenschil bleek te zijn. Vanaf de Cauberg was het vervolgens vooral afdelen terug naar Gulpen, waar we nog eenmaal moesten klimmen om weer terug te komen bij ons appartement in Hoeve de Burgh. Een prima verblijfplaats en mooie centrale uitvalsbasis om te fietsen in de Limburgse heuvels. De bijbehorende blogtitel is een song van Led Zeppelin.