zaterdag 21 februari 2015

21-2-2015 We Are Family

Ik heb weer het nodige nieuws én vooral de tijd om het op te schrijven. Gezien het feit dat mijn blog inmiddels meer dan 20.500 pageviews heeft ( "dat gaat hard ... dat gaat hééél hard" ... ), voorziet deze klaarblijkelijk in een behoefte. Het geeft vooral ook een goed gevoel en ik wens jullie opnieuw veel leesplezier.

Bezoek oncoloog

  • Afgelopen woensdag had ik mijn tweewekelijkse bezoek bij de oncoloog en de bloedwaarden waren allemaal goed. Alleen de uitslag van het schildklierhormoon was nog niet binnen, maar ze vermoedde dat ook die wel in orde zou zijn op basis van de waarde van een andere stof. Die stof stimuleert de schildklier en wordt aangemaakt door de hersenen als de waarde van het schildklierhormoon te laag is. De aanmaak stopt weer als die waarde goed is (alsof ze met elkaar op de wip zitten ... ).
  • Op mijn vraag of ik me zwaar mocht inspannen (denk aan mijn Alpe d'Huez-doelstelling ... ) reageerde ze dat ik dat gerust kon doen, zolang  ik me daar goed bij voelde en mezelf niet zou uitputten (en daar is vooralsnog geen enkele sprake van ... ).


Revalidatie

  • De loopoefeningen van De Hoogstraat helpen mij daadwerkelijk om mijn coördinatie te verbeteren en ik had gewild dat ik die eerder had gekregen. Het motto van mijn fysiotherapeut: "We kunnen het probleem in je rug niet verhelpen, maar we kunnen je wel leren om daar mee om te gaan". Een pragmatische aanpak die me wel aanspreekt.
  • Na bestudering van het inspanningsschema van mijn fysiotherapeut ben ik tot de conclusie gekomen dat ik daar niet eens dramatisch van afwijk (alleen tijdens conditietraining op mijn hometrainer raak ik wel degelijk buiten adem, dus zo "Hard To Handle" ben ik niet eens ... ). Dat stelde hem ook wel gerust. 
  • In mijn vorige blogpublicatie had ik aangegeven dat ik maar een beetje zelfstandig moest aanklooien tijdens de kracht- en conditietraining, maar ook daarvoor ga ik nog een schema krijgen. Omdat ze mij met spoed ertussen hebben gepland had de fysiotherapeut daar nog geen tijd voor gehad (nou ja, ik kan me ook prima zelf vermaken, dat doe ik per slot van rekening al maanden ... ). Om diezelfde reden heb ik op maandag ook een ongunstige agenda met een gat van ruim 3 uur.
  • Afgelopen donderdag heb ook ik al weer zelfstandig op mijn eigen vertrouwde CUBE fiets gereden op de parkeerplaats van De Hoogstraat. Bij een laag tempo was het nog even lastig om de voeten op de pedalen te houden (ik voelde links ook niet goed of ik op de normale of de SPD zijde van mijn hybride pedaal stond ... ), maar toen ik het tempo verhoogde (dat kon de fysio natuurlijk niet bijhouden ... ) ging ook dat beter. Ook een noodstop maken en op- en afstappen ging goed. Ik had 's ochtends al wel mijn zadel iets lager gezet, opdat ik met beide voeten aan de grond kon.
  • Vandaag (21-2) een pittig programma afgewerkt (kracht, coördinatie en een flinke wandeling). De krachtoefeningen heb ik - net als eerder deze week mijn muziekinstrumenten - verhuisd van de begane grond naar de 1e verdieping, dus ik ben langzaam aan mijn Man's Cave weer in gebruik aan het nemen. De oefeningen die ik op bed deed, doe ik daar op een matje op de vloer. Ik voel daarbij wel nadrukkelijker het "spijkerbed" in mijn rug, maar dat zal vast een kwestie van wennen zijn.
    Morgen staat er weer een uurtje spinning op het programma, de coördinatie oefeningen zijn dagelijkse kost. Daarna neem ik 's middags maar eens even rust, want op maandag mag ik weer aan de slag op De Hoogstraat. 

Klachtenafhandeling Diakonessenhuis

  • Na de therapie in De Hoogstraat van donderdag had ik nog net even tijd om te douchen en kort bij te komen, om vervolgens weer naar het ziekenhuis te rijden voor een afspraak om 17:45 met de medewerkster van het klachtenbureau, de orthopeed en de uroloog. Dit naar aanleiding van mijn klacht (de lijst met 17 punten ... ). 
  • Ik kreeg alle ruimte om de (ernstige) punten uit mijn lijst toe te lichten en hoe ik dat beleefd had en er werd begrip getoond voor mijn klachten. 
  • De orthopeed gaat nog uitzoeken hoe het heeft kunnen gebeuren dat de doorverwijzing naar De Hoogstraat fout is gelopen (normaal gesproken had er een revalidatiearts betrokken moeten zijn, maar die is pas na de controleafspraak op 1-12 in beeld gekomen ... ). 
  • De uroloog had de beleving dat hij tijdens het gesprek in december m.n. gedoeld had op de uitzaaiing op de rib en niet op de longen, waarbij Bertie en ik ervan overtuigd waren dat het over de longen ging. Ik had geen behoefte aan een welles-nietes discussie, dus heb ik de uitleg maar ter kennisname aangenomen.  
  • Ik was om 19:30 pas weer thuis.

Blogtitel

  • "There was some thunder Down Under", ofwel Janneke en Renske hadden ruzie. Tijdens een skype gesprek met Janneke heb ik aangegeven dat mij dit toch wel enige stress bezorgde. Of het daardoor komt weet ik niet, maar inmiddels is de ruzie gelukkig weer bijgelegd. De toepasselijke blogtitel is (opnieuw ... ) een song van Sister Sledge (met de gebruikelijke funky gitaar- en baspartij van Nile Rodgers en zijn maatje Bernard Edwards ... ).

Muziek 

  • Ik zit regelmatig in de auto onderweg naar De Hoogstraat of het ziekenhuis en daarin zit een wisselaar met 6 CD's, waarvan 4 van onze Ozzies (Janneke en Renske dus, uit de tijd dat ze rond Kerst en Nieuw even "Up Above" waren ... ), Niet bepaald mijn muziek, dus ik luister steeds opnieuw naar de 2 CD's van mijzelf (zitten er nog in van de zomervakantie in augustus! ... ). Het betreffen Jagged Little Pil van Alanis Morissette en Greatest Hits van John Hiatt. Absoluut niet verkeerd, maar ik begin ze onderhand toch wel een beetje zat te worden (tijd voor vervanging! ... ).

maandag 16 februari 2015

16-2-2015 Hard To Handle

Vandaag op De Hoogstraat geweest. Om 9:00 uur stond fysiotherapie gepland, waarin ik enkele lastige (ofwel, best wel nuttige ... ) coördinatie- en lenigheidsoefeningen uit moest voeren en als huiswerk mee naar huis kreeg. Ook kreeg ik een stencil met een bewegingsadvies aan gemiddelde(!?) patiënten, plus de onverholen boodschap: dat ik het best wel een beetje rustiger aan mag doen (ook met het oog op de kanker ... ). Toen ik ook nog mijn doelstelling voor komende zomer (Alpe d'Huez ... ) vertelde, keek de fysiotherapeut dus wel even bedenkelijk, hahaha. Maar omdat ik me juist zo goed voel bij mijn schema en daar ook de nodige progressie aan te danken heb, wil ik het ook niet zomaar laten vallen, zoals de blogtitel (een song van Otis Redding ... ) reeds suggereert. Maar oké ...  als ik de meegegeven oefeningen ga toevoegen aan mijn schema (die mogen natuurlijk weer wél dagelijks ... ), dan houd ik automatisch minder tijd over voor mijn andere oefeningen. Daarnaast zal ik het woensdag ook aankaarten bij de Oncoloog.
Tot slot hebben we nog in de (lange) gang gefietst. Om te beginnen op een driewieler (geen kunst aan ... ) en daarna op een tweewieler damesfiets met lage instap. Het afstappen na het tot stilstand komen (daar had ik vooraf de meeste twijfel over ... ) was geen probleem (ik kon zittend op het zadel met mijn voeten aan de grond ... ), de grootste moeilijkheid was juist om mijn voeten op de trappers te houden (die bandjes op mijn hometrainer weten dat goed te verbloemen ... ). Maar uiteindelijk lukte dat ook wel, zij het een beetje wankel vanwege de lage snelheid. Of ik donderdag mijn eigen fiets maar mee wil brengen ... ! (Hij past wel in de auto, maar het erin en eruit krijgen is andere koek ... ).

Daarna mocht ik mijn tijd tot 12:45 uur zien te vullen. Doordat de fysiotherapie later begon en eindigde en ik nog moest lunchen had ik zelfs minder tijd dan ik had ingeschat. Op de eerder genoemde tijd begon de looptraining, waarvoor we naar buiten gingen om de helling naar de hoofdingang te gebruiken. Ook daarbij weer nuttige oefeningen.

Aansluitend stonden er nog 2x een half uur gepland voor zelfstandige kracht- en conditietraining in de oefenruimte. Daarvoor was echter geen enkele begeleiding aanwezig en ik had ook geen specifieke oefeningen meegekregen. Door jarenlange sportschoolervaring wist ik wel wat ik met een groot aantal apparaten kon doen, maar er zaten er ook tussen, die ik niet 1-2-3 kon doorgronden. Ik heb dus maar enkele oefeningen gedaan, die ik thuis niet zo eenvoudig kan uitvoeren, maar de toegevoegde waarde was daardoor naar mijn mening een stuk minder. Aangezien deze laatste twee blokken komende donderdag gepland staan vóór mijn afspraak met de fysiotherapeut, ga ik ook dan maar wat "aanklooien". (Ik heb dit overigens wel gemeld bij de balie ... ).

Wat me tot slot nog opviel, was dat de meesten in gewone kleding aan het "sporten" waren. Ik was de enige met een handdoek en een bidon met water en een van de weinigen in sportkleding.Wellicht dat de afwezigheid van douches(!?) daarbij een rol speelt.

Toen ik thuis kwam bleek ik toch wel vermoeid, want het lopen van de auto naar het huis ging opvallend moeizamer dan eerder op de dag. Dus maar lekker uit gaan rusten en morgen weer aan de slag ;-) .

zondag 15 februari 2015

15-2-2015 Empire State Of Mind

Afgelopen dagen heb ik weer kunnen genieten van mooie sportmomenten bij het WK schaatsen in Thialf, tevens de laatste wedstrijd voordat deze tempel in de renovatie gaat. Het is dit seizoen niet meer vanzelfsprekend dat wij Nederlanders winnen: waar onze Olympische kampioenen op de lauweren van het succes lijken te hebben gerust, heeft de rest van de wereld de lessen van Sotsji ter harte genomen en er tijdens de training juist een schepje bovenop gedaan. Dat maakt de sport ook meteen weer een stuk spannender (m.u.v. de lange afstanden bij de heren ... ). Op het nieuwe onderdeel - de Mass Start - was de scherpte wel aanwezig met als resultaat goud voor zowel de dames als heren.
Wat mij overigens mateloos irriteert is dat het Algemeen Dagblad op vrijdag, voordat er ook maar een bal in wedstrijdverband heeft gerold, toch weer in staat is om de eerste 8 pagina's van het Sportwereld katern vol te schrijven met irrelevant voetbalnieuws. Pas op de laatste 4 pagina's is er enige ruimte voor andere sporten. (Laat ze het dan gewoon Voetbalwereld noemen ... ).

Deze mooie sportmomenten stimuleren mij dan weer tot het opzoeken van mijn eigen grenzen.

  • Mijn Duck Walk (wandeling ... ) van zaterdag bedroeg 3,1 km (900m meer dan mijn record van donderdag. ... ) met dezelfde gemiddelde snelheid van 4,4 km/u (voor mijn Facebook vrienden is de route ook te bekijken op mijn tijdslijn ... ). Het lijkt erop dat dit soort inspanningen ook de stabiliteit tijdens het lopen gunstig beïnvloedt, want ik lijk sindsdien nauwelijks nog door mijn bekken heen te zakken tijdens de eerste stappen na een zit- of lig-pauze. Vandaag durfde ik het zelfs aan om zonder wandelstok (voorheen psychisch ... ) naar de buren 2 deuren verderop te lopen om mijn buurmeisje te feliciteren.  
  • Vanochtend heb ik me, na een uur krachttraining (ook mijn bovenlijf wordt inmiddels niet meer ontzien: waar ik eerder nog inhield als ik het spijkerbed in mijn rug voelde, ga ik nu - met beleid -  door en dat lijkt positief te werken ... ), ook nog 1 uur flink in het zweet gewerkt op de hometrainer. Dat kwam aardig in de buurt van een fiks uur spinning (zie foto ... ), zij het dat ik wel in het zadel blijf en nog niet staande kan trappen.
  • Als voorlopige doelstelling heb ik nu om komende(!) zomer de Alpe d'Huez op te fietsen (1x is al voldoende, ik ga jullie dus ook niet vragen om me te sponsoren voor Alpe d'Huzes ... ). De uitdaging zal denk ik eerder in de bovenrug dan in de benen zitten. 
De blogtitel slaat op het laatste en is een prachtige song van Alicia Keys. met daarin o.a. de volgende zinsneden:
...
Even if it ain't all it seems
I got a pocketful of dreams
...
I'm going to make it by any means
I got a pocketful of dreams



Afgelopen vrijdag had ik twee ex-collega's (sinds 1 februari ... ) op bezoek gehad. Weer zeer gezellig bijgepraat. Waar ik voorheen het beeld had dat ze zonder al te veel inspanningen drie jaar WW zouden kunnen genieten, blijkt uit hun verhalen dat dit toch minder vrijblijvend is. Ze moeten maandelijks een aantal taken op de UWV website registreren, waaronder sollicitaties. (Per UWV kantoor blijken er ook weer opvallende verschillen te bestaan, hetgeen enerzijds verbazingwekkend is maar anderzijds - het blijft overheid -  ook weer niet ... ). Vrijdagavond en zondagmiddag was het tijd voor gezellig familiebezoek.

Omdat ik inmiddels niet meer met de rollator of andere hulpmiddelen door het huis hoef te lopen, hebben we de inrichting van de huiskamer weer bijna in de oude staat hersteld. Alleen het bed en computertafeltje staan er nog, maar komen steeds meer in de verdrukking in de hoek waar ze staan (nog even en dan gaan die ook uit beeld verdwijnen ... ). Mijn akoestische gitaar en bas zijn ook weer terug op hun plekje in mijn muziekkamer. Daar kan ik de spullen die ik nodig heb om te spelen klaarzetten en ook laten staan. Hierdoor is de drempel weggenomen om iedere keer alles uit te pakken, aan te sluiten en uiteindelijk weer op te ruimen. De trap is daarmee de grootste drempel, maar die neem ik inmiddels met gemak.

Tot slot: "Mijn" band nLUK is helaas niet uitgenodigd voor de Dylan Tribute. De organisatie blijkt onderweg de spelregels te hebben veranderd door niet te selecteren op volgorde van inschrijving, maar bands, die reeds aan de Beatles Triibute op 17 oktober hadden meegedaan, uit te sluiten van deelname. Enerzijds is het argument om ook andere bands een kans te willen geven best begrijpelijk, anderzijds hadden wij er al behoorlijk veel tijd in gestoken. Gelukkig was/is die inspanning niet voor niets, want veel van de songs vormen een welkome aanvulling op ons repertoire.

Muziek: ik heb mijn persoonlijke Top2000 playlist op Spotify fiks uitgebreid (vooral Soul en Singer-Songwriter, Rock was reeds ruim vertegenwoordigd ... ). Mijn teller staat vooralsnog op 551, dus er is nog ruimte. Op mijn actielijst staan verder nog het bekijken van een documentaire over Nile Rodgers (Uitzending gemist ... ) en over Nick Cave (opname op mijn digitale recorder ... ).

donderdag 12 februari 2015

12-2-2015 Let's Get It Started

Ik ben afgelopen maandag teruggebeld door de klachtenfunctionaris van het Diaconessenhuis. Zij had mijn lijst doorgestuurd naar de 4 genoemde artsen en van 3 ervan reeds een reactie terug ontvangen. Zij stelde voor dat we samen met de uroloog en orthopeed een gesprek aan te gaan. Zij gaat dat plannen.

Over plannen gesproken: ik heb gisteren twee (dezelfde ... ) brieven ontvangen van De Hoogstraat. Ik ben ingepland op ma 16-2 en do 19-2 voor fysiotherapie, een loopgroep gevorderden (alleen op ma ... ), zelfstandig oefenen kracht en conditie. Gelukkig kon ik de afspraak met de Oncoloog van donderdag eenvoudig een dag vervroegen en dat komt zelfs wel goed uit, omdat ik dan donderdagochtend meteen het gebruik van Sutent weer kan oppakken. MIjn pauze van 2 weken zit er dan namelijk op.

Voor beiden begint het balletje dus te rollen, vandaar de blogtitel, een song van The Black Eyed Peas. Hun muziek is niet mijn favoriete genre (en ik ben dus zeker ook niet hun grootste fan ... ), maar hierbinnen vind ik ze wel tot de top behoren.

Afgelopen dinsdag heb ik een gesprek gehad met een adviseur van de HR afdeling. Dat was zeer verhelderend inzake de financiële consequenties van een eventuele volledige afkeuring (WIA), hetgeen best wel een realistische scenario begint te worden gezien mijn beperkte levensverwachting (de kans dat ik mijn pensioengerechtigde leeftijd behaal lijkt minimaal ... ).
Aangezien ik mijn auto geparkeerd had onder het hoofdgebouw (UC) ben ik daar vervolgens ook nog bij mijn directe collega's langs gelopen. Onderweg kwam ik uiteraard tal van andere bekenden tegen, die graag wilden weten hoe het met me ging.

Gisteren (woensdag) had ik een afspraak met de Neuroloog. Hij was verbaasd over de ontwikkeling van mijn kracht t.o.v. de vorige afspraak (in november ... ) : Hij constateerde ook dat het gevoel verbeterd was, maar dat dit nog steeds achterbleef. Hij liet me ook nog even beelden van de MRI van voor de operatie in oktober zien, waarbij het ruggenmerg rondom de aangetaste wervel onder hoge druk heeft moeten staan. Waar bij de andere wervels het ruggenmerg goed zichtbaar was als witte ronde vlek, was deze ter hoogte van de 5e borstwervel bijna onzichtbaar. Dit impliceert dat de neurologische schade mogelijk ook al voor de operatie ontstaan is. Zo langzaam als zenuwweefsel herstelt, zo langzaam beschadigt het kennelijk ook.

Met mijn buik is het nog niet helemaal zoals ik die graag zou zien (sixpack ... ), maar het zwangerschapsgevoel is wel voor een belangrijk deel afgenomen. Ook de stoelgang verloopt soepeler door alle maatregelen.

Vanmiddag nog even mijn Duck Walk gedaan. Sommigen zouden het gewoon een wandeling noemen, maar ik heb soms moeite om de rechte lijn te houden (daar heb ik geen alcohol voor nodig ... ). Omdat ik ongeduldig ben en steeds meer wil (al is het tegen de verdrukking in ... ) heb ik mijn rondje maar opnieuw uitgebreid. Het was nu volgens Strava 2,2 km met een gemiddelde snelheid van 4,4 km/u. (Dat begint al bijna op joggen te lijken ... voor mij althans ;-) ... ).

Morgen komen twee ex-collega's, die hebben gekozen voor een vrijwillige vertrekregeling, op bezoek (erg leuk! ... ). De collega's uit mijn oude (Betalen & Sparen en Beleggen ... ) team, die op zoek moesten naar een nieuwe uitdaging, hebben die inmiddels ook allemaal gevonden (waarvan één buiten de Rabobank ... ). Vanaf deze plaats van harte gefeliciteerd. Hoef ik alleen nog maar te duimen voor mijn voormalige manager en collega's uit andere teams.

zondag 8 februari 2015

8-2-2015 Thinking Of You

Afgelopen donderdag ben ik naar het ziekenhuis geweest om mijn opgezette buik te laten onderzoeken (het voelde alsof de "zwangerschap" een aardig eind gevorderd was ... ). Via een echo werd uitgesloten dat het vocht in de buikholte betrof (hetgeen ook geen goed teken zou zijn geweest ... ). Dan maar een overzichtsfoto laten maken van de buikholte en die toonde wel een oorzaak: poep! Oplossing was dus simpel: een klysma, maar deze werd via een slangetje van pakweg 50cm ingebracht. En dat leidde tot een snelle "bevalling". "Het" liep sneller dan dat ik naar het toilet kon lopen. De schade was echter te overzien en bleef beperkt tot een tweetal vochtvlekjes. Voor de volledigheid werd de procedure nog maar een keer herhaald (ofwel: een tweede klysma ... ). Ditmaal ontstond er een wolkbreuk op het moment dat ik de deur van het toilet bereikt had. Gelukkig opnieuw alleen maar vocht van het klysma, maar ik was hier uiteraard niet op berekend (geen reserve ondergoed, dus met papier maar zoveel mogelijk proberen om het vocht te absorberen ... ),  Naast het laxeermiddel macrogol, dat ik begin januari in het ziekenhuis voorgeschreven kreeg, heb ik nu ook nog magnesiumhydroxide.

Vrijdag stond een afspraak met de oncoloog gepland. De bloedwaarden waren zeer goed, wel was een daling te zien van het schildklierhormoon, dat daarmee nog wel boven de normale waarden bleef. Via twee-wekelijkse controles wordt dit in de gaten gehouden. Omdat de bijwerkingen meevielen heb ik ook nog even het schema van 4 weken slikken en 2 weken pauze aan de orde gebracht, me het idee om langer door te gaan met slikken. Het 4+2 schema is echter standaard schema, dat doorgaans het beste effect heeft en er is geen aanleiding om daar van af te gaan wijken.
Verder heb ik aangegeven dat we ook naar andere opties kijken (bijvoorbeeld Centre for Personalized Cancer Therapy in het UMC ... ), maar eerst maar eens afwachten wat de effecten van de Sutent zijn (om me aan te sluiten bij de spreuk op de foto ... ).

Aansluitend daarop naar de dagbehandeling voor het APD infuus (afremmen botafbraak ... ). Dat was goed geregeld: er stond een comfortabel fauteuil voor mij klaar (ook voor de anderen hoor ;-) ... ), dus dat was een heerlijk relax moment na de houten ontwerpfouten in de wachtruimte bij de polikliniek. Ik heb het gedwongen rustmoment gebruikt om de structuur van twee Dylan songs voor de repetitie van vrijdagavond te analyseren. Daarnaast heb ik een stuk gelezen in het boek ANTIKANKER van Dr. Servan-Schreiber. Er is ook nog even naar mijn buik gekeken, maar opnieuw een klysma leek weinig toegevoegde waarde te hebben, dus eerst het effect van de magnesiumhydroxide (en tarwezemelen en gebroken lijnzaad ... ) maar eens afwachten en de eerste indruk is dat het in ieder geval enig effect heeft.

Wat me afgelopen week ook pijnlijk duidelijk is geworden, dat ik niet de enige ben die last heeft van mijn fysieke toestand. Bertie en ik lijken hier (vooralsnog ... ) psychisch beter mee om te kunnen gaan dan meerdere (meer dan ik dacht ... ) vrienden en familieleden. Het medeleven wordt uiteraard bijzonder gewaardeerd, maar het was uiteraard nooit de bedoeling dat zij ook mijn lijden delen (zoals er wel meer dingen niet onze bedoeling waren ;-) ... ).
De hierop betrekking hebbende blogtitel is van Sister Sledge (met een heerlijk funky gitaar- en baspartij van Nile Rodgers en zijn maatje Bernard Edward ... je zou bijna vergeten dat die meiden ook nog eens lekker zingen ... )
  
Ik zit inmiddels sinds donderdag in mijn medicijnen-pauze. Zoals al eerder aangegeven is het met de bijwerkingen reuze meegevallen, maar sinds vrijdagavond heb ik er nog een bij gekregen ... tijdens de bandrepetitie (hahaha, zie foto, dat krijg je ervan als je te weinig thuis oefent ... ).

Vanmiddag weer een flinke wandeling gemaakt (alleen, want Bertie zat in Thialf ... ), Het ging zo goed, dat ik besloot om mijn voorgenomen rondje fiks uit te breiden. Volgens Strava was het echter niet meer dan 1,8 km, maar wel met een gemiddelde snelheid van 4,1 km/u, dus aanmerkelijk sneller dan voorheen.

dinsdag 3 februari 2015

3-2-2015 This Strange Effect

Ik werd vanmiddag benaderd door het Diak over mijn klacht (tuutuut, dat is snel ... ). Of ik mijn 17 klachten op de mail kon zetten, dan zouden zij deze doorlezen om vervolgens een gesprek met mij aan te gaan. Dat vergde toch nog wel enige vertaling van mijn telegramstijl naar een leesbaar verhaal voor minder ingewijden.

Wat ik gisteren nog vergeten was om te vermelden omtrent mijn opgezette buik: volgens de fysiotherapeut van De Hoogstraat zagen ze bij (partiële) dwarslaesies wel vaker problemen met de organen en darmen in de buikholte. Ze hebben daar ook een therapeute die hierop gespecialiseerd is, dus daar kan ik eventueel ook nog terecht. Donderdag eerst maar laten onderzoeken in het Diak.

Gisterenavond zijn Bertie en ik nog gezellig op bezoek geweest bij een collega in de componisten wijk in Zeist. (Ingewijden weten vast wie het betreft. Overigens: wellicht was het jullie al opgevallen, maar ik noem geen namen in mijn blog omdat ik dat niet zonder toestemming wil doen. Ik maak een uitzondering, voor mijn gezinsleden ... )..

Ik had al eerder aangegeven dat ik geen ernstige bijwerkingen ondervind. Er zijn wel enkele kleine ongemakken, zoals bultjes op mijn hoofd (foto linksboven) en mijn neus, wondjes onder mijn nagels (foto rechtsboven) en een branderig gevoel op mijn tong bij gekruid eten en tandenpoetsen,






Verder constateer ik dat een wondje op mijn rechtervoet minder snel geneest (foto links).

De blogtitel slaat dit op deze "vreemde bijwerkingen", een golden oldie van Dave Berry, geschreven door Ray Davies van The Kinks.


Tot slot een nog niet gepubliceerde foto van het litteken van mijn rugoperatie (foto rechts).






maandag 2 februari 2015

2-2-2015 Them Belly Full (But We Hungry)

Ik was enkele dagen stil, simpelweg omdat er weinig urgents te melden was en ik wil jullie ook niet teveel opzadelen met gebakken lucht. Daarentegen weet ik uit eigen ervaring dat langere tijd helemaal geen bericht krijgen ook tot vraagtekens kan leiden. Ik zal dus minimaal 2-3 keer per week een bericht plaatsen, ook als het minder spannend is.

Ik heb afgelopen donderdag een telefonisch consult gehad met de bedrijfsarts. Ik heb haar een samenvatting gegeven over hoe het me is vergaan sinds ons laatste gesprek in november (geen verwijzing revalidatie, eigen revalidatieprogramma, nieroperatie/geen nieroperatie, longontsteking, opname ziekenhuis n.a.v. pijn in nierstreek, etc. ... ) en hoe ik me voelde (invalide, maar niet ziek ... ). Op basis van mijn verhaal trok zij de conclusie dat ik voorlopig nog maar even niet moest gaan werken. Zij heeft mij daarnaast (op mijn verzoek ... ) verwezen naar een collega van de afdeling HR, die mij meer informatie kan geven over de financiële consequenties van gedwongen stoppen met werken (bijv. door afkeuring in de WIA ... ),  Dat dit laatste zou kunnen gebeuren noemt zij ook als mogelijke optie in haar gespreksverslag.

Sinds de operatie is mijn buik al dik. Het voelt alsof er een waterballon in zit en die zit me behoorlijk in de weg (dat ik als man toch nog mag meemaken hoe een zwangere vrouw zich voelt ... . Maar ik zit uiteraard niet te wachten op weeën ... ). Ik heb daar afgelopen weekend een mail over gestuurd naar mijn "Case Manager", die vandaag al reageerde. A.s. donderdag wordt er een echo genomen om te onderzoeken of er mogelijk sprake is van (wond) vocht in de buikholte. Na alle negativiteit weer eens een pluspuntje.

Vandaag heb ik dan eindelijk de intake bij de fysiotherapeut van De Hoogstraat gehad. Hij gaf me complimenten over mijn eigen revalidatieprogramma ("bij de meeste mensen die hier binnenkomen is dat wel anders"... ). Hij wil met mij een programma van vooralsnog 6 weken gaan doorlopen, waarbij ik 2 keer per week op De Hoogstraat kom: 1x individuele begeleiding, 1x in een groep. Pas daarna denkt hij aan overdracht aan "mijn eigen" fysiotherapeut. Gezien mijn voorgeschiedenis gaat hij proberen om mij met voorrang te plaatsen, want ze zitten erg vol a.g.v. nieuwe bezuinigingen per 1-1-2015. Er wordt dan gewerkt aan de doelstellingen die ik tijdens de eerste intake al had aangegeven:

  1. Stabiel lopen
  2. Fietsen (we beginnen weer van voren af aan ... op een driewieler ... ).
  3. Versterken rugspieren (hij gaf aan dat de meeste mensen een spondyolese als belemmering voelen, maar dat je daar even doorheen moest. De roeioefeningen, die ik al weer geschrapt had, hadden achteraf dus toch weinig kwaad gekund ... ).
  4. Toegevoegd door de fysio: lenigheid.

Op de terugweg heb ik de Calcium-Vitamine D (zakjes bruispoeder met lekkere citroensmaak ... ), waarvoor ik vrijdag nóg maar een keer gebeld heb (minpuntje ... ), opgehaald bij de apotheek. Gelukkig was het nu eindelijk goed gegaan en ... er waren geen wachtenden voor mij.

Ik ontving afgelopen week ook nog een mail van het Diakonessenhuis met het verzoek om mijn ervaringen te delen ("U bent onze beste raadgever" ... ). Ik heb aangegeven dat ik een lijst had met 17 zaken die niet goed gegaan waren (ik kon deze niet toevoegen ... ) en heb het vakje aangekruist dat ik daar een formele klacht van wilde indienen. Ik heb ook aangegeven dat ik die lijst graag toe wil lichten. Ik ben benieuwd óf en wanneer ik daar een reactie op krijg.

Muziek:Mijn persoonlijke Top2000 aangevuld met enkele geweldige (slow) blues songs van Joe Bonamassa, John Mayer, Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Daarnaast ook tal van andere songs, met als meest opvallende artieste Willeke Alberti (dat hadden jullie niet gedacht hè? ... ). Maar "Samen Zijn", "Telkens Weer" en "De Glimlach Van Een Kind", dat zijn toch toppers van het Nederlandse levenslied (Mathijs heeft me vorige week toch weer overtuigd met zijn uitnodiging van Willeke in DWDD en ... mijn Top2000 is bij lange na nog niet in de buurt van de 2000 ... ).

Blogtitel: Mijn buik was ditmaal de inspiratie. Na een zoekopdracht in Spotify op de zoektermen "belly full" verschijnt er - zoals gewoonlijk -  een hele waslijst aan songs. Daartussen opvallend veel reggae songs, waaronder deze van Bob Marley. Hierin zet hij zich af tegen de rijken met volgevreten buiken, terwijl de armen honger hebben, waardoor er weinig anders overblijft dan dansen. (Ik zou nu graag honger hebben ... ).