Di 30-8-2016 Electric Guitar (revisited)

De kogel is door de kerk, de aanschaf van een andere elektrische gitaar is een feit. In mijn vorige bericht gaf ik aan min of meer verliefd te zijn geworden op een Telecaster model van G&L. (Merk op: ook achter het merk G&L zit de naam van Leo Fender, die het merk Fender ook al groot gemaakt had. Nadat hij dit merk - ik geloof begin jaren 80 - aan CBS had verkocht, is hij met zijn vriend George Fullerton verder gegaan onder de naam G&L, ofwel George & Leo). Na het marktonderzoek in de stapels van het maandblad Gitarist heb ik mijn onderzoek ook nog even uitgebreid naar YouTube, waar ook veel reviews te vinden zijn. Hierbij kun je de gitaar ook horen en op basis daarvan ben ik tot de conclusie gekomen dat de G&L Tribute Assat in de Classic uitvoering weliswaar een geweldige gitaar is, maar dat de iets duurdere Special uitvoering meer het geluid biedt dat ik zoek.

Ik zag zo'n gitaar op donderdag 25-8 bij Bax shop staan voor net iets minder dan de vraagprijs van de 2e-hands Classic (die dus veel te duur was) en er stond zelfs een exemplaar dat eerder door een klant besteld en teruggestuurd was (B-stock). Dit exemplaar was ook nog eens €60 goedkoper (met weliswaar een paar oppervlakkige krasjes). Ik had deze gitaar al in mijn winkelmandje liggen, samen met een extra voetpedaal voor mijn gitaarversterker en enkele kabels en ik stond op het punt om op 'naar betalen' te klikken, toen ik een piepje op mijn telefoon hoorde. Bleek het een positieve reactie op mijn bod op de semi-akoestische Ibanez te zijn.

Maar snel een afspraak gemaakt om hier vrijdag 26-8 eerst naar te gaan kijken. Als de gitaar me niet aanstond dan kon ik 's middags alsnog de G&L bestellen. Maar dat laatste bleek niet nodig, want de gitaar was - zoals de advertentie reeds aangaf - krasvrij, een beauty, hij speelde gemakkelijk en hij klonk ook nog eens zeer goed (over de kleine versterker die de verkoper had staan). Ik hoefde dus niet lang na te denken en heb de deal direct gesloten. Daarmee was ik toch weer terug bij mijn oorspronkelijke plan om een semi-akoestische gitaar aan te schaffen en hoef ik op dat vlak geen donateurs teleur te stellen. En dat laatste ben ik zelf uiteraard ook niet, in tegendeel, ik kan me de trotse bezitter noemen van een Ibanez AS103 (Artist Series). Ik had al enkele foto's op Facebook geplaatst, maar hierbij ook wat plaatjes voor mijn andere vrienden.

Ik heb afgelopen dagen overigens nog niet zo heel erg veel gespeeld, maar áls ik deze gitaar vastpak dan kom ik om een of andere reden tot heel andere akkoorden en licks dan wanneer ik mijn oude Peavey T26 (laatste foto) vastpak. Dat is dan kennelijk wat men inspiratie noemt en dat was ook juist waar ik naar op zoek was.

Ik ben tot nu toe vooral bezig geweest om mijn muziekhoek een keer grondig schoon te maken (dat valt regulier gesproken niet mee, als er twee versterkers, snoeren, pedalen en gitaarstandaarden in de vloer staan) en zodanig in te richten, dat het overzichtelijk blijft en eenvoudig op te ruimen en opnieuw aan te sluiten. Mijn hoekje was de laatste jaren namelijk vooral gebruikt als bas-hoek. Nu kan het weer allebei.

Ook heb ik de hals van mijn Peavey recht gezet (stond scheef) en de gitaar opnieuw afgesteld, hetgeen de nodige tijd heeft gekost, ook al omdat ik op zoek naar gereedschap steeds weer andere klusjes tegen het lijf liep. Ik kan nu dus eindelijk met een gerust hart gaan spelen en zal daarbij ook de Peavey nog wel ter hand nemen. Maar omdat ik het laatste al vaker heb gedaan, weet ik in mij hart al wel dat ik beter afscheid van hiervan kan nemen en ik heb deze daarom maar alvast op marktplaats gezet.

Bij het inrichten van mijn muziekhoek ben ik ook tot de conclusie gekomen dat ik - naast het eerder aangeschafte voetpedaal - toch ook nog een 3e pedaal nodig blijk te hebben om alle mogelijkheden van mijn versterker te kunnen benutten (en te bedienen met de voet terwijl ik speel). Zo'n pedaal kost weliswaar niet de hoofdprijs, maar aangezien er inmiddels ook een koffer voor de Ibanez onderweg is, begint het budget van mijn 25-jarig jubileum toch aardig te slinken. Zodanig dat er geen ruimte is voor de aanschaf van nog een leuke gitaar (tenzij ik de Peavey weet te verkopen).

Wo 24-8-2016 Electric Guitar

Met mij gaat het nog steeds naar omstandigheden goed. De schaafwonden zijn littekens geworden of onderweg naar die status. Op mijn linkerknie en rechterhand blijf ik waarschijnlijk te vaak proberen of de korst er al af wil en dat lukte ook iedere keer, maar tot nu toe wel steeds met een bloeding als gevolg en dus ook weer een nieuwe korst, maar ook dat gaat vast goed komen. Ook de kneuzingen beginnen minder gevoelig te worden. Kortom, ik heb nog steeds een vakantiegevoel. Mijn boven- en onderrug blijven ook nog wel gevoelig, maar ik heb geen (heftige) pijnscheuten meer. Ik heb daarom het sporten maar weer voorzichtig opgepakt, maar doseren blijft lastig voor mij..

De eerste week na de vakantie stond in het teken van de WalkArtMarkt, waar ik met enkele andere dichters van het Taalpodium zou optreden. Ik was de initiatiefnemer dus ik mocht voor wat betreft deze activiteit (slechts een klein onderdeel van de gehele markt) ook een soort rol als 'ceremoniemeester' op me nemen. Dat betekende dat ik de laatste vergadering op maandag 8 augustus mocht bijwonen en de anderen moest informeren over het programma en andere zaken. Op zaterdag 13 augustus was het zover en ik was een uur voor de opening van de kunstmarkt aanwezig om te situatie ter plekke te inspecteren. Het podium lag 10-15 meter van het foodplein, waar tafeltjes stonden en waar mensen konden eten en drinken. Ik beoordeelde dat het daarom beter was om op de hoek van het foodplein te gaan staan met de microfoon en lessenaar en dat bleek achteraf een juiste keuze. Tijdens onze blokken van 11:00-11:30 en 14:00-14:30 zat het plein lekker vol en konden we ook gemakkelijk contact maken met het publiek. Gezien de respons werd er ook daadwerkelijk door velen geluisterd. Mijn mede-dichters waren bijzonder tevreden over het evenement en dat gold zeker ook voor mij.
Tussen de optreden door ben ik de markt op gegaan en het is verbazingwekkend wat voor mooie dingen mensen kunnen maken. Het was maar goed dat ik niet veel geld op zake had en dat ik geen vervoersmogelijkheden had, anders was ik waarschijnlijk vol beladen thuis gekomen. Omdat ik tussendoor (vóór het eerste optreden) ook nog een kadootje moest regelen voor de verjaardag van mijn moeder, had ik het rond 15:00 fysiek behoorlijk gehad. Maar toen moest ik het cadeautje nog ophalen en de honden moesten nog uit. Om 17:00 was alles achter de rug en was ik volledig gesloopt. De - ongetwijfeld gezellige -  eindborrel moest ik daarom helaas overslaan. Al bij al was het een bijzonder geslaagd evenement, waar ik met veel voldoening op terugkijk. Volgend jaar weer!
Ook nog leuk om te vermelden: ons optreden heeft een nieuw Taalpodium-lid opgeleverd, waarvan ik een bundel met haiku's cadeau kreeg. Die heb ik gisteren doorgelezen, hetgeen ook voor mij weer inspiratie vormde om zelf weer wat te gaan schrijven, want de laatste tijd was er maar weinig inspiratie (heeft ook met het volgende item hieronder te maken). In de voorbereiding naar de WalkArtMarkt heb ik wel enkele van mijn oudere gedichten aangepast (lees: verbetert).  

Inmiddels ben ik ook gestart met een marktonderzoek voor de aanschaf van een (semi-akoestische) gitaar, het beoogde cadeau, waarvoor geld ingezameld was t.b.v. mijn 25-jarig jubileum bij Rabobank. Ik heb door de jaren heen diverse jaargangen van het maandblad Gitarist (en De Bassist) verzameld en ben die maar eens door gaan bladeren (om daarna te verdwijnen in de papierbak of terug onder mijn bureau, omdat er toch nog wel enkele interessante workshops in stonden). Op basis van de recensies heb ik een longlist gemaakt van instrumenten die mogelijk in aanmerking zouden komen (en dat zijn er nogal wat). Ik heb nog enkele exemplaren Gitarist te gaan, maar ben sinds gisteren ook alvast Marktplaats aan het verkennen en kwam daar enkele gitaren van mijn longlist tegen. Ik heb inmiddels een bod uitgebracht op een zeer mooie semi-akoestische gitaar (naturel Ibanez AC103 met mooie nerf-tekening op het bovenblad. Deze kreeg een lovende recensie!), maar ik heb daar nog geen reactie op gehad. Op basis van de twee foto's heb ik daarbij echter wel een beetje het gevoel van een verstandshuwelijk, waarbij de liefde nog moet groeien. In de tussentijd is er namelijk ook een soort van liefde op het eerste gezicht ontstaan met enkele andere - niet semi-akoestisch - gitaren (ik hoop niet dat de donateurs aan mijn cadeau me daar nu op gaan vastpinnen), Over één daarvan (voor de kenners: een G&L Tribute Asat Classic, vergelijkbaar met de betere Squier Telecasters) ben ik inmiddels ook aan het mailen, maar die gitaar is eigenlijk te duur, omdat nieuwe exemplaren van G&L en Squier zelfs goedkoper zijn (maar ook niet per definitie beter. Ik hou wel van gitaren met enige ervaring). Ik hou ze allemaal angstvallig in de gaten, maar ik weet ook uit ervaring (met vrouwen én met mijn huidige elektrische gitaar, een Stratocaster-like Peavey T27) dat liefde op het eerste gezicht snel over kan gaan (bij de G&L heb ik overigens wel het vertrouwen dat die liefde nog verder tot iets moois kan uitgroeien).

P.S. Excuses voor de tech-talk, die ongetwijfeld alleen door de muzikanten onder jullie (bijzonder) gewaardeerd wordt. De blogtitel, een song van Talking Heads, slaat natuurlijk op dit item.

Op woensdag 17 augustus had ik een controle-afspraak bij de oncoloog met - zoals gebruikelijk - bloed prikken vooraf. Hij moest wel hoofdschuddend glimlachen bij mijn vakantieverhaal, maar was ook blij dat het verder goed ging. Ook het bloed liet geen afwijkingen zien, dus er was geen aanleiding om de huidige behandeling met everolimus te veranderen. Op 21 september (verjaardagscadeautje) krijg ik opnieuw een CT-scan en op 30 september (eerste mogelijkheid na zijn vakantie) de uitslag daarvan.

Ma 8-7-2016 Holiday

Ik ben enkele weken met vakantie geweest, die gerust het predikaat 'bewogen' mag krijgen. Vandaar de lange radiostilte sinds mijn vorige blogbericht. De blogtitel betreft uiteraard de song van Madonna.

Op woensdag 13-7 werd ik door mijn dochter Imke gevraagd om op donderdag 14-7 te komen helpen met schilderen in hun 'nieuwe' appartementje. Aangezien het mij sowieso al dwars zat dat ik weinig hulp kon bieden, ben ik die uitdaging (een risico zo net voor de vakantie en met de recente rugklachten nog in mijn achterhoofd ... ) maar aangegaan. Ik hield er niet meer aan over dan een beetje last van mijn onderrug, maar het gaf ook wel voldoening. Vrijdag 15 en zaterdag 16-7 gebruikte ik om de laatste voorbereidingen voor de vakantie af te ronden.

Op zondag 17-7 vertrokken we om 8:30 richting Engeland. Het eerste deel van de reis ging lekker vlot en rond 12:15 stonden we in de betrekkelijk korte rij bij de Tunnel. We werden er echter al meteen uitgepikt, omdat we de honden bij ons hadden, die we eerst moesten laten registreren. Toen we een half uur later opnieuw aansloten, was het inmiddels wel druk geworden. De trein waar we op konden vertrok uiteindelijk om 14:35 en toen waren we €288 lichter voor een enkele reis! (We durfden met het oog op mijn rug nog geen terugreis te boeken, omdat de terugkeerdatum onzeker was ... ). Rond 16:30 waren we in Fulbourn, iets ten oosten van Cambridge. De eigenaar bleek echter onbereikbaar op de telefoonnummers die de reisorganisatie had doorgegeven, en het nummer dat ik vrijdag van hem persoonlijk had doorgekregen (toen ik hem belde om te vertellen dat we een dag later zouden komen) bleek ik niet correct overgenomen te hebben. Gelukkig was het mooi weer en hadden we stoeltjes bij ons. Pakweg twee uur later verscheen hij met de nodige excuses. Het leuke onderkomen maakte alles goed.

In de week erna van maandag 18-7 tot en met donderdag 21-7 hebben we fietsend tweemaal (23km retour) Cambridge bezocht, op maandag globaal en op woensdag met bezoek aan St John's College en Kings College. Op de andere dagen hebben we fietsend Anglesy Abbey (23km) en Ely Cathedral (75km. o.a. door het prachtig natuurgebied Wicked Fen) bezocht.

Op woensdag 20-7 hadden we het plan gevat om uitgebreid te gaan picknicken in het park Jesus Green (boeken en een op de fiets te vervoeren klapstoel mee). Van daaruit zouden we ieder om de beurt de colleges gaan bezoeken, want de honden mochten daar uiteraard niet mee naar binnen. Ik ging als eerste en fietste (legaal) over het asfaltpad richting de stad. Voor me liepen enkele Chinese meisjes, keurig aan de linkerkant van het pad, maar net voordat ik ze passeerde dreigde een van de meisjes in het vuur van hun gesprek naar rechts te springen, waardoor ik voor de zekerheid uitweek naar het gras. Niets aan de hand ... totdat ik weer terugstuurde naar het asfaltpad en met mijn band achter het onzichtbare opstaande randje bleef hangen. De wetten van Newton bleken nog steeds onverbiddelijk te werekn op de grond waar ze ontstaan waren en ik kwakte dus met een flinke smak tegen het asfalt, met als gevolg dat oude littekens op mijn linkerknie opnieuw veranderden in nieuwe schaafwonden, mijn beide handen aan de bovenkant open lagen (geen handschoentjes), mijn ribben aan de linkerkant licht gekneusd raakten en mijn spiksplinter nieuwe bril een tikje kreeg ('schaafwondje') net als mijn oogkas daarachter (een helm zou dat hebben voorkomen). Dat voelde uiteraard niet lekker en ik had toch zeker 5 minuten nodig voordat ik in staat was om met de nodige pijn in mijn lijf overeind te komen. Toen het weer enigszins ging is Bertie vervolgens als eerste Cambridge in gegaan en was ik later alsnog in gehavende staat om volgens plan de colleges te bezoeken.

Op vrijdag 22-7 (we hadden geboekt tot zaterdag) besloten we te verkassen naar het graafschap Kent (geboekt van vr-vr), omdat we de highlights rond Cambridge wel gezien dachten te hebben. Omdat we daar pas vanaf 15:00 terecht konden besloten we de tip van onze landlord op te volgen en onderweg het rustieke dorpje Lavenham te bezoeken, waar de vakwerkhuizen letterlijk schots en scheef stonden, waar Bertie nog even wat leuke jurken op de kop tikte en waar we in een knus tea house een heerlijke salade aten. 

Tot vrijdag 29-7 verbleven we in Biddenden, ongeveer 50km te westen van Canterbury, in een knusse cottage achter in de tuin van een groot 18e eeuws huis. De omgeving in Kent was heuvelachtiger (met soms behoorlijk pittige klimmetjes) en ook mooier dan rond Cambridge, precies zoals ik van tevoren al gezien dacht te hebben op foto's op Google Maps. We hebben met de auto op zondag Canterbury met zijn prachtige kathedraak, op dinsdag Rye (erg leuk) en Hastings (niet zo bijzonder) en op woensdag Scotney Castle (mooi oud landhuis met een nog oudere kasteel-ruïne en mooie tuin) bezocht, waarna we van daaruit nog naar de ruïnes van Bayham Abbey (10km) zijn gefietst (bijzonder, omdat deze de fantasie prikkelden over hoe het er ooit uitgezien moet hebben). Daarnaast hebben we met de fiets op zaterdag Leeds Castle (43km, prachtig en te groot om alles te zien), op maandag Sissinghurst Castle (20km met prachtige en typisch Engelse tuinen) en op donderdag Bodiam Castle (40km, leuk maar minder dan de rest) bezocht. 

Op zaterdag viel ik opnieuw van mijn fiets. Ondanks mijn eerdere verwondingen en ondanks het feit dat ik mijn zwaardere hybride fiets had meegenomen i.p.v. mijn mountainbike (dan hoefde ik geen rugzak om en kon ik de proviand aan mijn fiets hangen) was ik op de klimmetjes steevast sneller dan Bertie op haar mountainbike met de twee honden achterop. Ik moest dus regelmatig even wachten, wat als voordeel had dat ik dan ook weer even kon recupereren van de inspanning, want sinds mijn operatie heb ik toch wel het nodige aan power ingeleverd. Op de terugweg van Leeds Castle wachtte ik wederom trouw op Bertie, maar ik verloor mijn evenwicht en kon mijn schoen net niet snel genoeg uit mijn trapper krijgen en landde vervolgens op mijn rechterheup. Een schaafwondje van niets op mijn knie, maar wel weer een lichte kneuzing op mijn heup.

Op zondag in Canterbury beleefden we ons volgende avontuur. Toen we na afloop van ons bezoek terugliepen naar de auto, werd onze jongste hond Marley plotseling vanuit het niets gegrepen door een boxer. Net toen ik haar uit de bek van haar belager had bevrijd beet ze in paniek in mijn rechter wijsvinger en kleurde ook hier de straat rood. Gelukkig werden direct vanuit meerdere kanten pleisters aangedragen, waardoor mijn bloedsporen beperkt bleven tot enkele straatstenen. Omdat mijn wijsvinger steeds dikker werd en ook bleef kloppen, ben ik op maandag aan het einde dan de middag toch nog naar een arts geweest, die me antibiotica voorschreef. Wellicht ook wel goed voor mijn schaafwonden.  

Ondanks het feit dat ik overal pijn had (mijn knie was stijf, maar als ik eenmaal aan het fietsen was dan ging het wel. Tijdens heftige klimmetjes voelde ik nadrukkelijk mijn gekneusde ribben en mijn rug voelde ik eigenlijk doorlopend, maar gelukkig bij lange na niet meer zo heftig als rond mijn jubileum) weerhield dat ons er niet van om op vrijdag 29-7 naar het Lake District door te reizen, waar we tot vrijdag 5-8 geboekt hadden. We vertrokken om 10:00 in Kent en kregen vervolgens een vervelende rit van 540km voorgeschoteld met doorlopend files (nagenoeg bij iedere oprit stonden we stil) en waarbij mijn gekneusde heup zich ook nadrukkelijk deed gelden. We arriveerden pas rond 20:00 op onze plek van bestemming in Backborrow (gemeente Ulverston), een oud maar ruim rijtjeshuisje in een woonwijk (het eerste zonder wifi). Nadeel was dat we niet lekker buiten konden zitten, anders dan op het smalle doodlopende straatje en dat er alleen warm water uit de douche bleek te komen (beter dan niets natuurlijk). Na wat heen en weer sms-en en een telefoontje met de contactpersoon vond ik op zaterdagochtend uiteindelijk in een kast bovenaan de trap de boiler met bijbehorende schakelaar, waardoor één probleem opgelost kon worden. Vervolgens bleek het een uitdaging om een supermarkt te vinden. De dichtstbijzijnde zou op een afstand van 1 mijl moeten liggen, maar deze bleek onvindbaar (pas op de dag van ons vertrek reden we er voorbij en bleek het niet meer dan de shop van een tankstation) en besloten we maar om door te rijden naar Ulverston op een afstand van 8 mijl. Daar werden we in het centrum van het kastje naar de muur gestuurd om steeds weer bij dezelfde kleine en karige supermarkt uit te komen, totdat uiteindelijk een ouder echtpaar ons wist te verwijzen naar een grote en zeer luxe Booths supermarkt aan de rand van het stadje. Na anderhalf uur zoeken stonden we daar eindelijk voor de deur. Op dat moment had ik mijn buik al min of meer vol van het hele Lake District en was ik geneigd om stande pede weer te vertrekken. Gelukkig hebben we dat laatste niet gedaan, want de omgeving was - zoals verwacht -  hier het mooiste van alle drie de locaties, zoals al bleek tijdens onze fietstocht 's middags rondom het halve Lake Windermere (halverwege het veerpont genomen). Slechts 30km maar door de hoogtemeters toch pittig. Ook hier hebben we afwisselend de fiets of de auto (of combi) genomen, afhankelijk van de afstanden en het weer.

Op zondag maakte ik het volgend akkefietje mee. We waren in en de tuinen van het prachtige Holker Hall, waar de honden verplicht aangelijnd moesten worden. Marley was in een uitgelaten bui en rende om mij heen, waarbij de dunne lijn door het vlees van mijn rechter enkel sneed. Opnieuw een pijnlijke wond en een litteken voor het leven. Nou ja, dat kon er ook nog wel bij.

De tocht met de auto door het Lake District op maandag was het absolute hoogtepunt. Ik had een autotocht uitgestippeld over de smalle en steile weggetjes van de Wrynose Pass en de Hardknott Pass, waar we geconfronteerd werden met slecht wegdek en stijgingspercentages tot wel 30%, maar vooral ook met adembenemend uitzichten. Vervolgens noordelijk langs de Ierse Zee naar Buttermere, waar we een stuk gewandeld hebben en op een terras genoten van het mooie weer (en gratis wifi). Vervolgens na 17:00 verder via de Honister Pass naar de prachtige vallei van Borrowdale met een van de mooiste meren van The Lakes, Derwentwater en na een kort bezoek aan de Castlerigg Stone Circle (een soort Stonehenge) weer terug naar onze High View Cottage.

Verder hebben we de ruïnes van Furness Abbey (op de terugweg typisch Engels weer), Coniston Water en Brantwood (het voormalige woonhuis van schrijver John Ruskin. Gedeeltelijk met de fiets, maar opnieuw nat), Coniston Old Man (uitzichtspunt boven Coniston Water, dat gedeeltelijk lopend moest worden afgelegd, maar dat voor mij tot halverwege begaanbaar was), Hawkshead en Esthwaite Water bezocht.

Op vrijdag 5 augustus moesten we hier weer vertrekken. Bertie wilde op de terugweg nog graag een tussenstop maken in Oxford, maar een middagje Oxford is te kort (zeker als je vanwege de honden 1 om de beurt naar binnen moet) en ik voorzag ook nog tijdverlies met het zoeken naar een onderkomen voor één nacht met twee honden. Dus toch maar direct in één dag naar huis. Het rijden op zich ging goed, maar bij de tussenstops moest ik wel weer steeds even naar stabiliteit zoeken. We hadden minder vaak files, maar de enkele die wel hadden waren best heftig. Inclusief een koffiestop van een half uur kwamen we uiteindelijk 3 uur later bij de trein in Folkstone aan dan dat de navigatie als ETA aangaf bij vertrek om 6:00 's ochtends. Vanwege de files was het hier echter niet druk en konden we zonder wachttijd de trein op rijden. Na een korte vertraging van het aankomstterrein in Calais naar de snelweg waren we om 20:00 (klok moest in Calais weer een uur vooruit) bij de broer van Bertie in Roosendaal om wat te eten. Uiteindelijk waren we om 23:30 thuis.