Do 28-5-2015 Some Kind Of Wonderful

Afgelopen zondag heb ik een ere-professoraat ontvangen van het Da Vinci Collega in Dordrecht. Dat gebeurde op een feestje bij mijn schoonmoeder, waar mijn zwager ook aanwezig was. En hij werkt op die school. Ik ga vanaf nu door het leven als professor Barabas, hahaha.

In mijn vorige bericht gaf ik al aan dat ik minder snel terugslagen ondervind na een inspanning. En dan mag je het aan mij overlaten om te onderzoeken hoever ik daarbij kan gaan natuurlijk. Ik heb daarom het sportief fietsen weer opgepakt (nog wel op mijn sportieve stadsfiets, want mijn mountainbike wacht sinds de zomervakantie op een poetsbeurt ... ) en heb dinsdag en vandaag twee keer bijna hetzelfde parcours van 25 km gereden. Daarin zitten ook twee klimmetjes, die normaal gesproken niet zoveel voorstellen, maar voor mij op dit moment al lastig genoeg zijn. Mijn gemiddelde snelheid lijkt ook nog nergens naar (vandaag 21,2 km/u, iets beter dan dinsdag ... ), maar dat biedt in ieder geval ruimte voor verbetering zullen we maar denken.

De andere dagen van deze week heb ik wel grotere rondjes gemaakt met de honden en oefeningen gedaan. En ook vanmiddag was ik - ondanks het fietsen - opnieuw in staat om de honden ongeveer een uur uit te laten. Het gaat dus nog steeds de goede kant op, mits ik af en toe een rustdag ingelast. Ter reminder: de operatie is inmiddels al weer bijna 7,5 maanden geleden.

Als bijwerking van de medicijnen - tenminste dat denk ik - heb ik vandaag op mijn linkerborst een derde tepel ontdekt in de vorm van een flinke zweer. Een derd aan de linkerkant! Dat zit zo: door een of andere genetische afwijking heb ik links, net onder de borstspier, een extra tepeltje. Het bizarre is dat Bertie precies dezelfde afwijking heeft, je zou bijna verwachten dat we voor elkaar bestemd waren. En dat is toch wel Some Kind Of Wonderful, de blogtitel die ik vooral wel lekker vind in de uitvoering van Joss Stone.

Ik ben afgelopen dagen ook aan het puzzelen geweest met de setlists voor de komende optredens. Veel opmerkingen en suggesties van de andere bandleden ontvangen voor de setlist voor het optreden op 20 juni op het Fête de la Musique in Odijk (om 17:00 uur ... ). We hebben inmiddels ook zoveel materiaal dat het moeilijk kiezen wordt als je beperkte speeltijd krijgt.

Ma 25-5-2015 Give A Little Bit

Vorige week stond er een interview in het Algemeen Dagblad met Jan Jansen, de eerste Nederlandse wielrenner die de Tour de France won in 1968. Hij kreeg in augustus 2014 te horen dat hij leverkanker had en inmiddels heeft hij 6 chemokuren achter de rug en wordt hij regelmatig gecontroleerd. In zijn verhaal herken ik veel zaken, zoals het feit dat hij zijn gevoel voor humor niet verloren heeft, een ziekenhuis trof dat niet meewerkte (hij ging direct naar een ander ... ), de fysieke terugval ("Ik wist niet dat het hier in West-Brabant zo heuvelachtig is" ...  ), steunbetuigingen ("Je kan zeggen wat je wilt, maar wat medeleven doet je goed hoor"... ) en de goede moed erin houden ("Ik vermaak me hier nog prima. ... Maar ik ben nog lang niet klaar om te finishen" ... ). Dergelijke verhalen ontroeren me steeds weer, maar sterken me ook weer in mijn eigen strijd. Vandaar ook de blogtitel, de bekende song van Supertramp.

Als ik de afgelopen weken in gedachten weer eens de revue laat passeren en ik vergelijk dat met twee maanden geleden, toen ik verlenging van de behandeling kreeg in De Hoogstraat, dan heb ik toch wel flinke stappen voorwaarts gemaakt. Toen kreeg ik na een inspanning vaak dezelfde of de volgende dag al een terugslag, nu kan ik enkele dagen achter elkaar "tekeer gaan" voordat dat gebeurt. Mijn actieradius op het vlak van wandelen en fietsen is ook fors toegenomen (vandaag bijvoorbeeld driemaal de honden uitgelaten, met naar schatting een afstand van meer dan 6 km ... ). Dus reden genoeg om door te gaan op de ingeslagen weg. (Ik heb overigens wel geconstateerd dat de Strava app op mijn smartphone weinig betrouwbare metingen levert. Tweemaal hetzelfde wandeltraject was de ene keer 2,6 km en de andere keer 4,1 km! En dat gaat ook nog eens automatisch naar Facebook ... )

Onze Renault Espace ziet er weer bijna als nieuw uit, dat wil zeggen ... aan de rechterzijde. De krassen op de achterklep (baldadigheid van een voorbijganger ... ) en linkerzijde (geen idee ... ) zijn niet gerepareerd, omdat die niets te maken hadden met de "subtiele streling" van het hekwerk. En mijn verzekering vergoedt slecht één schade per jaar zonder terugval in No Claim. Maar doordat de auto door de wasstraat is gehaald ziet hij er toch weer fraai uit.

Afgelopen week heb ik de nodige stress gehad met de eMail. Outlook haalde 7 dagen lang geen mail meer binnen en gaf steeds een foutmelding. (Ik kon de mail wel lezen op mijn smartphone en via de Webmail, dus ik was niet helemaal radeloos ... ). De servicedesk heeft mij mijn instellingen opnieuw laten aanmaken, maar dat hielp uiteraard niet, want die waren ook niet gewijzigd. "Nou meneer, dan moet u morgen maar een andere servicedesk bellen, want dan zal het wel aan iets anders in uw configuratie liggen" (waaraan ik ook niets had gewijzigd ... ). Ik nog een volledige virusscan uitgevoerd en al mijn firewalls gecontroleerd, maar geen oorzaak kunnen vinden. Voordat ik de volgende dag de andere servicedesk wilde bellen toch nog een laatste ultieme poging gedaan en ... warempel, nu werd de mail probleemloos binnen gelezen! Als ik dat optel bij mijn ervaring na de zenderwisseling op TV na de fusie met UPC, dan kan ik niet zeggen dat het er beter op wordt met Ziggo. (En weet dat stress een negatieve invloed op kanker heeft ... ).

Mijn Slinger Harness Strap, ofwel mijn stinkend dure tuigje, waarmee ik mijn (bas)gitaar kan omhangen, heb ik met veel moeite op mijn lijf en speelstijl kunnen afstellen. Dat had nogal de nodige voeten in de aarde, vooral omdat ik mijn basgitaar altijd redelijk hoog heb hangen, maar de brugzijde van de bas nu aan de riem hangt (dus met je riem om je taille is dat redelijk laag ... ). Zelfs in de kortste afstelling was deze nog te lang, dus heb ik die even houtje-touwtje moeten inkorten tot ongeveer de helft. Om mijn zogenaamde strap locks aan de dubbele riem aan de halszijde (over linker- en rechterschouder ... ) te bevestigen moest ik met een hobbymes de gaten groter maken en dat kostte me bijna mijn linker wijsvinger. Doordat ik tijdens de repetitie met een pleister om moest spelen, zit er nu lijm op de snaren en moet ik die ook nog eens gaan vervangen. Gelukkig dat het oude snaren zijn, die sowieso wel aan vervanging toe waren. Nu dat allemaal is gebeurd is het best wel een prima ding, maar als ik het van tevoren allemaal geweten had ... .

Voor degenen die ze nog niet gelezen hebben, er staan redelijk veel gedichten van afgelopen week op mijn poems-blog. Het aantal pageviews loop aardig snel op, maar ik promoot ze dan ook flink via Facebook en Twitter.

Muziek:

• Van de nieuwe CD van Douwe Bob, Pass It On, werd ik niet super enthousiast. 
• De CD Santiago van Leoni Jansen met mijn favoriete flamenco gitarist Eric Vaarzon Morel viel ook enigszins tegen. Dat lag niet aan het gitaarspel, maar vooral aan de niet-Spaanse teksten en een slechte volumebalans tussen zang en gitaar (de Productie dus ... ).
• Een bandlid uit een van mijn vroegere bands was op Facebook erg enthousiast over de nieuwste CD Wolflight van Steve Hacket (Genesis). Ik deel dat helaas niet.

Grappig bedoelde tweets:

• Kunnen we volgend jaar @JanSmit naar het ESF sturen? Dan hoeven we hem maar 3 minuten aan te horen.
• Er deugde niets aan de VS behalve dan ... de porno (naar aanleiding van een bericht dat de CIA de porno van Osama Bin Laden niet vrij wilde geven ... ).
• Poetin heeft besloten om het front naar het Westen te verplaatsen: Leger NL zonder geld voor benzine en kogels.

Di 19-5-2015 Drive My Car

Het blijft een beetje op en af gaan met de stabiliteit. Ik trek me er maar niet al te veel meer van aan en ga gewoon door met iedere dag bewegen en/of mijn oefenschema, met af en toe een algehele rustdag, zoals afgelopen zondag. Kortom: mijn vorige blogtitel is dus niet altijd van toepassing.

Gisterenochtend heb ik onze gemotoriseerde fietsenstalling op wielen (Renault Espace ... ) naar het schadeherstelbedrijf gebracht, nadat dochterlief er - al weer enkele maanden geleden - rechtsachter een opzichtige deuk in had gereden. Al die tijd was het wachten op een nieuwe deur, maar omdat Renault maar steeds niet kon vertellen hoe lang het nog zou duren, hebben ze uiteindelijk een tweedehands deur op de kop getikt.
Als leenauto kreeg ik een Toyota Yaris Hybrid Automaat mee. "Is er nog uitleg nodig?", werd er nog gevraagd door de vriendelijke dame die me hielp, maar dat werd door mij resoluut weggewuifd (hoe durfde ze? ... ). Toen ik de auto echter probeerde te starten gingen wel alle lampjes branden, maar gebeurde er verder helemaal niets. Ik heb me suf gezocht naar een verborgen startknop, het contact weer uit- en aangezet. maar niets mocht er baten  ... geen startmotor te horen. Ik zat even te twijfelen of ik toch niet terug naar binnen zou lopen om de aangeboden hulp alsnog (en met een diep schaamrood op de kaken ... ) te accepteren, maar op de valreep kwam ik op het lumineuze idee om toch maar een keer gas te geven. En warempel, hij reed gewoon geruisloos weg, waardoor een genadeloze afgang me bespaard bleef (pfff ... ).
De hieraan gerelateerde blogtitel is natuurlijk de overbekende song van The Beatles.

Daarna de auto naar huis gebracht en meteen op de fiets door naar het ziekenhuis (ik geef toe dat de verleiding om met het kekke autootje te gaan groot was, maar ik heb hem weerstaan ... ). Naar het ziekenhuis is ongeveer 2,5 km minder ver dan naar de Rabobank toren op de Croeselaan, maar ik deed er toch wel zo'n 10 minuten langer over dan de tijd die ik voorheen nodig had op op mijn werk te komen. En dat terwijl de file pas ontstond voor de balie van de Bloedafname (er waren 8 wachtenden voor me ,... ). Gelukkig hielden de "bloedzuigers" er een straf tempo op na, waardoor de wachttijd reuze meeviel en de uitslag van het bloedonderzoek = zoals bedoeld - al op het systeem stond toen ik aan de beurt was bij de oncoloog. In de tussentijd had ik ook nog even wat loop- en balansoefeningen uitgevoerd in een rustige gang, die ik ken van de Dagbehandeling.
De oncoloog liet me weten dat mijn bloed goed was, dus ook de waarden m.b.t. de Schildklier. Dat verklaart ook waarom ik voldoende energie heb om mijn dagelijkse activiteiten uit te voeren. De bloeddruk, die ik zelf dagelijks meet, was dermate goed, dat we afgesproken hebben dat ik voorlopig alleen nog maar de bloeddrukverlagers slik, als ik ook de Sutent slik (dat begint morgen dus weer voor twee weken ... ). Hoewel ik dit korte schema van "2 weken slikken/1 week pauze" ongeveer 2 keer heb doorlopen, lijken andere bijwerkingen ook minder, zoals splinterbloedingen onder mijn nagels en gevoeligheid van mijn tong. De bloedingen in mijn neus zijn nu aan het einde van deze pauze ook nagenoeg gestopt, dus ik ben benieuwd hoe dat zich komende 2 weken ontwikkelt.
De situatie m.b.t. mijn opgeblazen buik blijft onveranderd. Omdat de oorzaak hiervan vermoedelijk neurologisch is, zit er weinig anders op dan afwachten. Omdat de ontlasting niet hard is, ga ik voorlopig wel stoppen met het laxeermiddel. Ik blijf wel zemelen, lijnzaad en pruimen eten. Als ik merk dat het desondanks achteruit gaat, dan kan ik altijd nog bellen voor een nieuw recept.

Vandaag heb ik mijn poems-blog geconverteerd naar een beter beheerbaar formaat. De oude procedure met het publiceren van foto's was toch wel erg bewerkelijk: ik schreef het gedicht bijna standaard op mijn smartphone, verstuurde het daarna via Gmail naar mezelf, las het op mijn het laptop vervolgens weer in via Gmail en verwerkte het daarna in een MS Word sjabloon. Dat exporteerde ik weer naar PDF formaat om het uiteindelijk via een internet site om te zetten naar JPG formaat (foto). Ieder gedicht stond dus ook nog eens in drie formaten (Word, pdf en jpg ... ) op mijn laptop. En om de gedichten ooit nog eens uit te kunnen geven in boekvorm, zet ik ze ook nog een keer in een verzamelbestand in MS Word.
Met deze conversieslag hoef ik alleen het laatste nog maar te doen en heb ik alle losse bestanden gearchiveerd. Ik kan nu zelfs de gedichten vanaf mijn smartphone in concept op de blog zetten, zodat ik alleen de opmaak nog op de laptop hoeft uit te voeren, want dat is te priegelig op de smartphone..

Afgelopen weekend ontving ik een mail van De Hoogstraat om enkele enquête vragen te beantwoorden. Ik ben daarbij opnieuw kritisch geweest, ook m.b.t. het feit dat het einde zo abrupt was en er geen vervolgafspraken gemaakt waren. En prompt werd ik vanmiddag gebeld om een afspraak te maken met de revalidatiearts. Er werd niet gerefereerd aan mijn enquête, dus het zou toeval kunnen zijn, maar daar geloof ik toch niet zo in.

Omdat niet al mijn lezers Twitter gebruiken zal ik af en toe ook mijn vermeldenswaardige tweets opnemen in deze blog. De aankondigingen van nieuwe gedichten op mijn blog zal ik jullie besparen. (Als je wat meer tijd hebt kan dat toch best wel leuk zijn. Het is natuurlijk wel afhankelijk van wie je volgt. De halve finale van het Eurovisie Song Festival werd van aanmerkelijk leuker commentaar voorzien dan dat van Jan Smit ... ).

Tweets:

• 15-05-15 16:29 Minister in Benin verdacht van miljoenenfraude! Wat had je dan verwacht van iemand die Kassa heet? #mvos #Fraudalert@ComCabytweets
• 16-05-15 15:26 Als #Feyenoord morgen die 3e plek alsnog afgeeft dan schrijf ik een gedicht over "Die trutten van Rutten". Laat dat een waarschuwing zijn!
• 19-05-15 11:10 Waarom zijn er na de karaktermoord geen demonstraties in Amsterdam met bordjes "Ik ben Sjuul"? @wimdebie #telegraaf #SjuulParadijs

Muziek:

• Dire Straits (Brothers in Arms), Queen (merk op: ook de bassist John Deacon had een belangrijke bijdrage aan de Queen sound ... ), Marc Cohn. 
• Daarnaast heb ik voor de zekerheid alvast lekker dansbare muziek geselecteerd voor als we eind juni onze 30-jarige bruiloft vieren. Ook nLUK zal een deel van de avond voor de muziek zorgen en ook hierbij selecteer ik - uiteraard - de meest dansbare nummers. Voor de genodigde geldt dus: "Put on your blue suede shoes"

DO 14-5-2015 I've got the power

Ook gisteren heb ik na een rondje  oefeningen weer een ronde van 3 km gelopen met de honden, nu voor een groot deel over natuurlijke ondergrond, hetgeen een extra uitdaging is als het hardgelopen pad smal is, wat voor een deel ook het geval is (dit ging automatisch, dichten begint kennelijk een tweede natuur te worden ... ). Vandaag voel ik voor het eerst enig protest in mijn rug, dus vandaag gaan we daarom maar een kort rondje fietsen en voor de rest rustig aan.

Ik zit sinds gisteren weer in een slikpauze, die deze keer dus maar een week zal duren, maar zoals de meesten zullen weten is de slikperiode zelf ook gehalveerd tot 2 weken. De bijwerkingen die ik ervaar zijn nog steeds niet meer dan vervelend en blijven beperkt tot korsten in mijn neus en een schrale anus (oké, ik zal jullie verdere details besparen ... ). Er zitten ook wel weer enkele splinterbloedinkjes onder mijn vingernagels, maar beduidend minder dan bij de langere slikperiode. Mijn bloeddruk meet ik sinds kort bijna iedere ochtend en die baart mij weinig zorgen  (weliswaar met bloeddrukverlagers ... ) met een bovendruk onder de 110 zit en een onderdruk tussen de 75-80.
Jullie hebben al in eerdere berichten kunnen lezen dat ik niet direct een gebrek aan fysieke energie heb (vandaar de blogtitel, een song van SNAP! ... ), dus ben ik benieuwd naar de bloedwaarden die betrekking hebben op de schildklier. Maandag aan het einde van de ochtend heb ik weer een afspraak bij de oncoloog en moet daarvoor weer bloed laten prikken.

En dáárvoor moet ik eerst mijn auto nog wegbrengen naar het schadeherstelbedrijf, dus "JA, die gaat nog gerepareerd worden". Het was eerst vergeefs wachten op een nieuwe deur, maar Renault kon die maar niet leveren. In overleg met mij hebben ze een tweedehands deur op de kop weten te tikken.

Vandaag heb ik in plaats van een gedicht een nieuwe songtekst op mijn poems-blog geplaatst. Ik moet er nog muziek bij bedenken, maar ritmisch loopt de tekst al wel lekker, dus ik denk niet dat ik nog veel hoeft te wijzigen om het passend op muziek te krijgen. Taalkundige suggesties zijn uiteraard wel welkom, want zoals ik er al bij schrijf: Engels is niet mijn moerstaal.
Ik ben zo af en toe ook nog met andere songteksten bezig of met gedichten die bedoeld zijn voor een specifieke gelegenheden, die binnenkort gaan plaatsvinden. Dus als jullie het beeld zouden krijgen dat mijn productiviteit tanende is, dan kan ik jullie gerust stellen, er zit nog e.e.a. in het vat.

Zoals jullie wellicht al opgevallen is zijn sommige gedichten ontleend aan de actualiteit van alledag, anderen weer uit mijn persoonlijke actualiteit (zoals ook de songtekst ... ). Ik hoop niet dat ik daarmee al te zwaarmoedig overkom, want dat is nu juist weer niet mijn praktijk van alledag en ik probeer er daarom ook altijd weer een relativerende of filosofische wending aan te geven. Het lijkt zelfs eerder andersom, dat de zwaarmoedige momenten ontstaan als ik dat soort gedichten weg schrijf.

Met nLUK hebben we inmiddels weer drie optredens in het vooruitzicht. Op 20 juni spelen we van 17:00-18:00 uur als afsluiter opnieuw op het Fête de la Musique in Odijk, op 27 juni en 22 augustus op besloten feesten. We kunnen voorlopig dus weer vooruit.

Dat ook Zeist zijn mooie plekjes heeft kan je op bijgevoegde foto's zien.

DI 12-5-2015 Bicycle Race

Wat ik in mijn vorige blogbericht was vergeten te vermelden dat Bertie en ik op vrijdagavond ook nog even een kleine 20km hadden gefietst. Vanuit Zeist langs de KNVB en Piramide en via Maarn-Austerlitz door het bos weer terug, met daarin enkele lichte klimmetjes, die voor mij echter nog steeds wel een uitdaging waren.

Na de wisseltruc van de banden op zaterdag had ik nog enkele kleine uitdagingen op zondagochtend, voordat we richting Brugge konden vertrekken. Het achterwiel van mijn fiets liep namelijk niet helemaal vrij en bij controle bleek dat ook het geval met mijn voorwiel. Ik kon dat verhelpen door de rem iets anders af te stellen. Ook maar meteen mijn zadel iets verder naar voren en nog een tikje omhoog gezet en dat voelde daarna allemaal beter. Vervolgens ook de mountainbike van Bertie maar voor de dag gehaald en geconstateerd dat de ketting toch wel aan een schoonmaak- en smeerbeurt toe was, dus ook dat maar even provisorisch uitgevoerd. En tot slot nog even de bandenspanning controleren van de zomerbanden op de auto om deze daarna met mijn magische fietspomp op peil te brengen (bij mij in de straat kijken ze er inmiddels al niet vreemd meer van op ... ). Even genoeg inspanning voor dat moment, dus toen we rond 11:00 uur vertrokken heb ik Bertie maar laten rijden. Dat bleek ook om een andere reden een goede keuze, want daardoor kon ik navigeren, omdat we vanwege wegomleggingen een andere aanrijdroute naar Brugge hadden dan ik had voorzien.

Het Ibis budgethotel in Brugge bleek ook met navigatie nog niet zo eenvoudig te vinden, maar toen we de leveranciersingang aan de achterzijde (met een piepklein Ibis-bordje, dat we de eerste keer gemist hadden ... ) eenmaal hadden gevonden, wisten we via een instructie op de deur (we waren kennelijk niet de eersten ... ) ook waar we voor de hoofdingang moesten zijn. Inchecken en snel met de spullen naar de zeer eenvoudige kamer (er stond een tweepersoonsbed, er was een douche, toilet en kleine wastafel en er hing een TV aan de muur ... ) om vervolgens met de fiets Brugge te gaan verkennen. Hoewel het niet zo ver was naar het centrum, was ik toch wel blij dat ik dat niet lopende hoefde te doen, fietsend was al zwaar genoeg met al die kasseien.

We begonnen echter met een nagenoeg kasseienvrij rondje om Brugge heen en gingen daarna pas het van kasseien vergeven centrum in. Aan het einde van de middag rond 17:30 uur op een terrasje in de zon beland en daar soep en een Salade Niçoise gegeten met een kop koffie/thee na (de dessert-kaart laten we sinds ons nieuwe dieet maar links liggen ... ). Toen we weer terug waren bij onze fietsenstalling (Renault Espace geheten ... ) hadden we een kleine 20 km gefietst. Brugge, mooie stad, waarover ik midden in de nacht nog een gedicht heb geschreven (zie mijn poems-blog ... ).

Nadat we op maandag een volgens Ibis gezond ontbijt hadden genuttigd (niet helemaal onze definitie van gezond, maar je moet je aanpassen als je dergelijke uitstapjes wilt maken ... ), snel uitchecken, de spullen in de auto en de fietsen er weer uit. Na een boottocht door de grachten en nog wat rondfietsen hadden we er ongeveer 8 km fiets-kilometers op zitten, toen het plan ontstond om naar Blankenberge aan zee te fietsen. Volgens de plaatselijke "VVV" zou dat ongeveer 15 km enkele reis zijn. Met de aanloop erbij zouden we dus rond de 40 km uitkomen en sinds de operatie had ik op één dag nog niet veel verder gefietst dan pakweg 20 km. We zijn de uitdaging toch maar aangegaan omdat we aan zee zouden lunchen en dus uitrusten. Toen we rond 15:30 uur weer bij onze persoonlijke fietsenstalling aankwamen hadden we bijna 42 km in de benen. Op het vlakke kon ik Bertie goed bijhouden, op de klimmetjes naar enkele viaducten moest Bertie zelfs lossen ("Yes!" ... ). De blogtitel van Queen slaat natuurlijk op de hierboven beschreven fietsinspanningen.

Ondanks de inspanningen had ik vandaag weinig last van een terugslag en had ik zelfs nog voldoende energie en kracht om met de honden een grote ronde van bijna anderhalf uur te gaan wandelen (waarbij je wel moet bedenken dat het meer stilstaan is dan lopen, veel verder dan 3 km zal het niet geweest zijn ... ).

ZA 9-5-2015 A Real Mother For Ya

Vandaag een drukke dag gehad. Morgen gaan Bertie en ik twee dagen naar Brugge, maar ik had nog steeds mijn winterbanden op mijn auto liggen. Sinds ik deze auto heb (inmiddels ruim 2 jaar ... ) bewaar ik deze thuis en wissel deze zelf. Voorheen liet ik dat doen, ook al omdat ik geen aparte velgen had, en toen kostte de opslag en het jaarlijks 2x wisselen me ruim €100 per jaar, dat vond ik een beetje zot worden. Voor de wissel van zomer- naar winterbanden hadden we mijn zwager bereid gevonden om dat te doen, maar om hem daar nu speciaal voor uit Roosendaal te laten komen ... . Daarom besloten om te proberen het nu maar weer zelf te doen, samen met Bertie (in haar ogen een mission impossible ... ).
Het was inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de banden lagen helemaal achterin onze smalle garage (zo vaak heb je ze per slot van rekening niet nodig ... ) én ... deze stond kriskras vol met fietsen en rotzooi die daar "tijdelijk" gedunpt was. Dus het begon al met een grote opruimactie, waarop Bertie zei: "Laten we de rotzooi dan ook maar meteen wegbrengen". Op de terugweg konden we dan meteen de hydraulische garagekrik van vrienden ophalen, want de bij auto's geleverde krikken zijn doorgaans misdadig slecht en onhandig.
Na de lunch aan de slag met de banden, maar de eerste uitdaging was al om een goed punt te vinden, waar ik de krik onder de auto kon zetten. Onder de motor zit namelijk een beschermplaat, dus daar was geen steunpunt te vinden, bovendien is het pompen onder de auto ook niet handig. Dan toch maar aan de zijkant onder de auto en opkrikken per wiel, zoals met de originele krik. Het volgende dat ik nodig had was een hefboom om mijn kruissleutel te verlengen, want zonder kreeg ik de moeren met geen mogelijkheid los. Het kostte dus enige kracht en inspanning, maar na anderhalf uur waren we klaar en was mijn rug nog heel en had ik eigenlijk de meeste last in mijn liezen (maar ik kan gelukkig nog steeds lopen ... ). Mission accomplished!

Omdat we - slechts 2 dagen - naar Brugge gaan zijn we niet in de gelegenheid om bij de moeders langs te gaan op Moederdag. Ik heb daarom een gedicht geschreven om dat enigszins te compenseren (zie mijn poems-blog ... ). De blogtitel die hiermee verband houdt is natuurlijk de overbekende song van Johnny "Guitar" Watson.

VR 8-5-2015 Sitting Waiting Wishing

Ik was in mijn vorige bericht nog vergeten te vermelden dat ik vorige week vrijdag met de fiets naar de rechtbank in Utrecht was geweest. Op zaterdag had ik daardoor wellicht een iets verminderd gevoel van stabiiliteit, vooral toen ik met de honden een "langer" rondje liep. Hoewel ik op de langere termijn nog steeds wel verbetering zie, worden goede dagen ook wel afgewisseld met mindere dagen. Kortom, het gaat met horten en stoten en vooral langzaam.

Ik heb deze week regelmatig bezoek gehad (vakantieweek ... ), weer gezellig bijgekletst. Gisteren ben ik zelf op bezoek geweest op mijn werk. Ik had afspraken met mijn manager en daarna ook nog met zijn manager. Tijdens het eerste gesprek kwam er ook nog een andere manager spontaan binnenlopen om even te vragen hoe het met me was. Prettige gesprekken waren het en we hebben afgesproken dat we in augustus verder kijken of het dan zou lukken om weer langzaam te gaan re-integreren. Ik geef toe dat ik lange tijd geen enkele behoefte heb gevoeld om weer te gaan werken - ik had wel andere dingen aan mijn hoofd - maar naarmate de tijd vordert begint mijn beeld daaromtrent toch wel langzaam te veranderen. Ik heb wel aangegeven dat de oncoloog mij adviseerde om zeker niet meer dan 50% te gaan werken. In augustus zal ik dan ook al weer met de bedrijfsarts hebben gesproken (1e helft juli ... ), dan heb ik mogelijk ook de volgende CT scan gehad en ben ik hopelijk ook weer een aantal stappen verder in mijn fysieke en neurologische herstel. Een goed ijkpunt dus om vanaf daar weer verder te kijken. 

Ik had gisteren naar aanleiding van de #fuckdekoning-discussie mijn "Fuck you" gedicht als ingezonden brief naar het AD gestuurd. Maar helaas, deze is (nog) niet geplaatst. Het voldeed aan alle criteria en was in mijn ogen vele malen origineler dan de wél geplaatste brieven.
Na enkele opmerkingen over de leesbaarheid van mijn gedichten ben ik overgestapt naar een ander lettertype, dat er weliswaar iets minder dichterlijk uitziet, maar als het vervolgens niet leesbaar is, dan heeft nog niemand er iets aan. Ik zal ook de andere gedichten een keer converteren naar het nieuwe formaat (dat zal wel in etappes gaan ... ).

Na wachten ... wachten ... en nog langer wachten heb ik dan eindelijk mijn Slinger Strap binnen. Dat betreft de gitaarband, waarover ik eerder bericht had, die het gewicht van de (bas)gitaar verdeeld over twee schouders en de heup. Bij een traditionele gitaarband rust alle gewicht op de linkerschouder (als je rechtshandig speelt tenminste ... ), maar bij mij loopt die ook nog eens precies over het spijkerbed in mijn rug, een druk die niet prettig is en mogelijk een risico op klachten achteraf inhoudt. De Strap lag al op 21-4 bij de douane en werd vrijdag 1-5 (na bijna twee werkweken! ... ) voor het eerst aangeboden toen ik niet thuis was. Terwijl ik al bijna €80 had betaald stond er op het briefje van de postbode dat ik nog eens €25 moest bijbetalen. Terwijl ik de Strap via een site in Engeland had besteld (dat is toch EU, met vrij verkeer van personen en goederen? Ik voel me wel enigszins bedrogen ... ). Omdat ik onvoldoende cash geld in huis had kon ik het pakje ook zaterdag 2-5 niet in ontvangst nemen, was het op maandag nog niet op het postagentschap aangekomen en was het agentschap op 5 mei gesloten. Ik heb het pakketje uiteindelijk gisteren opgehaald. Vandaag maar even uitproberen en afstellen op mijn speelhoogte. Bijkomend "probleem" is ook nog eens dat ik op enkele - maar niet alle - van mijn instrumenten zogenaamde straplock-mechanismen heb gemonteerd, waardoor de strap niet los kan schieten. Vooralsnog eerst maar eens uitproberen met mijn favoriete bas dus.
De blogtitel is een song van Jack Johnson, die op dit laatste onderwerp slaat.

Nu we toch weer - onvermijdelijk - bij de muziek zijn aanbeland: in mijn vorige blogbericht had ik het over moeilijke keuzes maken in mijn Funeral-playlist. Ik heb de lijst meerdere malen beluisterd en - soms met pijn in mijn hart - enkele radicale keuzes gemaakt. Ik zal niet vertellen wat de afvallers waren, want: "wat niet weet, wat niet deert". Tot mijn ontsteltenis kwam ik er vervolgens echter achter dat mijn idool Marc Cohn nog ontbrak. Die gaan jullie straks dan maar horen op de "after-party" onder het genot van een kopje koffie. In een nachtelijke creatieve bui heb ik overigens ook al mijn afscheidsgedicht geschreven. Ik ben er eigenlijk dus al klaar voor ... maar wees gerust, ik ben er voorlopig nog lange niet klaar mee, haha ;-)!

MA 4-5-2015 Medicin Man

Afgelopen vrijdag 1 mei is Mark Bos overleden. Ik schreef nog over hem in mijn blog op maandag 27 april. Ik heb toen niet gerefereerd aan zijn oproep in RTL Late Night, die hij voor zijn overlijden nog graag wilde doen. Zijn oproep was gericht aan kankerpatiënten om bij hun artsen aan te dringen op een meer op het individu gerichte behandeling. Hij voelde zich niet altijd serieus genomen en bepaalde uitzonderlijke verschijnselen die hij vertoonde, waren ook nooit onderzocht.

Ik zat me af te vragen hoe ik dat eigenlijk ervaar. Voor de orthopeed en de neuroloog was ik toch wel een bijzonder geval, omdat kankerpatiënten normaal gesproken bij hun terecht komen als ze worden doorverwezen door de oncoloog. Dat leverde tijdens de operatie aan mijn rug onverwacht een verrassende situatie op vanwege de heftige bloeding toen de uitzaaiing werd geraakt met de naalden, die bedoeld waren om het ingezakte wervellichaam weer op te spuiten met cement. Vervolgens moest er dus het nodige weefsel worden verwijderd. Doordat er na de operatie uitvalverschijnselen optraden in mijn linkerbeen, werd de neuroloog betrokken, die er op dat moment - bleek achteraf - een hard hoofd in had dat ik ooit nog zou kunnen lopen. Door mijn inzet en doorzettingsvermogen ben ik nu waar ik ben )nog niet waar ik wezen wil ... ) en heb ik daardoor toch ook wel de nodige bewondering bij hun afgedwongen. Ik voel me bij hun geenszins een nummer.
Bij de oncoloog kan ik eigenlijk ook niet zeggen dat dit het geval is. Wel valt mij op dat ze volledig niet thuis geeft als ik over voeding begin. Ik zie dat niet als een gebrek aan aandacht, maar eerder als een gebrek aan kennis ten gevolge van een leemte in de opleidingen. Dat is ook wat ik steeds maar weer teruglees in het boek Antikanker van Dr. Serban-Schreiber, die zelf een arts én kankerpatiënt was.

Toen ik gisteren muziek aan het luisteren was, waarover hieronder meer, kwam ik ook de song (tevens blogtitel ... ) Medicin Man van Marc Cohn, een van mijn idolen, tegen. Een zinderend mooi nummer, waarvan vooral het refrein me aan de oproep van Mark Bos deed denken:

And you can ride home in the country doctor
And you might do the best that you can
But who is gonna help the medicine man
Who is gonna save him?

Het is helaas niet op YouTube te vinden en ik kan jullie dus ook geen link verschaffen, maar er zijn vast andere wegen (Spotify, iTunes, CD kopen ... ), De song is te vinden op zijn album The Rainy Season, dat een absolute aanrader(!) is, evenals zijn naamloze debuutalbum met daarop zijn grote hit Walking in Memphis. Laten we deze song alsnog een verdiende hit maken als postuum eerbetoon aan Mark Bos.

Ik zou nog even terugkomen op mijn luistersessie omtrent de muziek. Al jarenlang houd ik een lijstje bij van songs die ik graag op mijn uitvaart gedraaid zou laten horen. Het was een kort overzichtelijk lijstje (hoefde ik eigenlijk niet meer naar om te kijken ... ) en met wat "gelul" er tussendoor over hoe een geweldige persoon ik wel niet was geweest, zouden we met pakweg een uurtje wel klaar zijn. En dan is er eindelijk koffie! ;-)
Door mijn exercitie om een persoonlijke TOP2000 samen te stellen, kom ik echter tot aanvullende inzichten (het oude blijft fier overeind ... ), die de lijst plotseling een stukje langer maken, dus ik wil jullie alvast erop voorbereiden dat het alsnog wel eens een lange zit kan worden (denk aan een kussentje en/of klapstoeltje ... ).
Maar ik ga mijn best doen om jullie nog een lange tijd te laten wennen aan het idee. In de tussentijd zal ik toch ng maar een keer goed omkijken naar het lijstje en proberen dat in te korten en daarmee t.z.t. jullie pijn te verlichten. Ik zal daarna alvast een keer proefdraaien, maar dat geldt alleen voor de Spotify playlist hoor, hahaha.

VR 1-5-2015 Good Morning Judge

Ik publiceer sinds maandag 20 april gedichtjes op mijn poems-blog Ik publiceerde deze in eerste instantie ook op Facebook en Twitter, maar ik krijg dan geen goed beeld óf en hoe vaak ze gelezen worden. Ik heb mijn tactiek daarom enigszins aangepast en geef nu alleen nog maar aan dat er nieuwe gedichten staan met de link naar deze blog. Ik begin in Twitter ook iets handiger te worden in het gebruik van de hashtag (#), waarmee je kan aangeven dat je tweet een specifiek onderwerp betreft. Buiten mijn eigen volgers zien twitteraars die dat onderwerp volgen mijn tweet dan ook. Op mijn bewerkingssite kan ik ook zien dat het bezoek de afgelopen week fors is opgelopen. Daarbij moet ik wel zeggen dat daar ook voor mij onverklaarbaar veel bezoek uit de VS tussen zit (of zou de NSA me nauwlettend in de gaten houden? Na deze opmerking helemaal natuurlijk. Draag ik in ieder geval een steentje bij aan de werkgelegenheid in de VS ... ). De gedichtjes zijn uiteraard niet allemaal even sterk (ik ben per slot van rekening nog maar een beginnende rijmelaar ... ), maar ik krijg al best wel leuke en positieve reacties. Ik hoop dat dat voor meer lezers het geval is, want dat is mijn doel. Ik zet ze ook meteen allemaal in een centraal document, dat ik nog eens hoop te kunnen gebruiken om naar een uitgever te sturen.

Gisterenavond hadden Bertie en ik bezoek van vrienden, waarvan de vrouwelijke helft nadrukkelijk aangaf dat ze vooral ook positieve kracht putte uit mijn ruggespraak-blog. De manier waarop ik zaken benaderde stemde haar tot nadenken en relativeren. Ik was me er niet van bewust dat ik dat teweeg zou brengen, maar ik ervaar dit wel als een enorm compliment. Graag en met plezier gedaan!

De spreuk hiernaast beschrijft het doel van mijn blog en gedichtjes best wel aardig.

Afgelopen woensdag heb ik een bezoek gebracht aan de bedrijfsarts. Waar de eerdere contacten vanwege mijn fysieke toestand vooral telefonisch plaatsvonden, was het wel prettig om haar een keer persoonlijk te spreken. In totaal ben ik bijna een uur bij haar binnen geweest en gezamenlijk zijn we tot de conclusie gekomen dat werken op de korte termijn nog een brug te ver is, maar dat we het voor de langere termijn ook nog niet uitsluiten.
Ik was met de auto naar de Rabotoren op de Croeselaan (UC) gereden (gratis parkeren ... ) en ben vervolgens naar een ander gebouw op de Graadt van Roggeweg (UG) gelopen. In mijn tempo duurde dat rond de 20 minuten en ik moest uiteraard ook weer terug. Hoewel ik die afstand wel vaker loop, was het gisteren (niet mijn beste dag ... ) best wel vermoeiend. In de spiegeling van het glas van het UC gebouw zag ik eigenlijk voor het eerst hoe beroerd mijn loopstijl er uit ziet.
Bij terugkomst op UC heb ik ook mijn locker in de kleedruimte bij de fietsenkelder leeg gemaakt en vrijgegeven. Ik ga daar voorlopig toch geen gebruik meer van maken. Dan kan de wachtlijst weer iets korter worden.
Volgende week heb ik gesprekken met mijn manager en aansluitend ook nog een met zijn manager. Die gesprekken vinden plaats op locatie Zeist.

Vanochtend moest ik - zoals al eerder aangegeven - voor de kantonrechter verschijnen. Het was een openbare zitting, dus we werden met meerderen tegelijk naar binnen geroepen. Het betrof allemaal verkeersovertredingen, waar nauwelijks een speld tussen te krijgen was en waarop het verweer vaak ook zwak was. Mijn voorgangers werden op één na ook genadeloos afgeserveerd. Die ene had een zielig verhaal en ontving daarvoor enige coulance, een korting van €100 op zijn boete van €220.

En toen was ik aan de beurt. Het bijzondere van mijn geval was, dat ik helemaal geen bezwaar had gemaakt tegen de overtreding op zich, maar tegen de afhandeling van de overtreding. Ik had namelijk nooit een beschikking ontvangen, maar direct een aanmaning met een verhoging van €17, die ik ook al had betaald, omdat ik anders geen beroep had kunnen aantekenen. Vervolgens kreeg ik een afwijzing van mijn bezwaar op gronden waartegen ik geen bezwaar had gemaakt. (De oplettende lezer wist dit natuurlijk nog van mijn vorige blogbericht ... ).

• Als eerste werd aan de orde gesteld dat ik buiten de wettelijke termijn bezwaar had aangetekend, maar wat verwacht je als je buiten die termijn ook pas op de hoogte wordt gesteld van de overtreding? Dat aspect was dus snel van tafel.  
• Ik gaf daarna aan mevrouw de kantonrechter aan dat het ook niet mijn keuze was geweest om voor haar te verschijnen en dat het in mijn ogen eenvoudig op een andere manier afgehandeld had kunnen worden. 
• Vervolgens bleek mevrouw de kantonrechter ook over stukken te beschikken, die ik ook nooit had ontvangen, maar die zogenaamd wel verstuurd waren. (Eenmaal kan gebeuren, maar tweemaal wordt een beetje ongeloofwaardig ... ). Die mocht ik eerst doornemen, terwijl er in de tussentijd een andere zaak in behandeling werd genomen. In die stukken stonden precies de ontbrekende gegevens, die ik had gemist op de aanmaning en waarop ik bezwaar had gemaakt. 
• Uitspraak van de rechter: Omdat ik de overtreding niet in twijfel had getrokken bleef de boete gehandhaafd, maar wordt de extra boete van €17 teruggestort. 

Dat heb ik dus maar mooi voor de "poorten van de hel" weggesleept, waardoor mijn komst net niet nutteloos was. Daarnaast kan ik nu zeggen dat ik dat circus ook eens een keer heb meegemaakt. De blogtitel is leuke een song van 10CC, die uiteraard op dit rechtbank bezoek slaat.

Beluisterde muziek:

• Afgelopen week ben ik aan het genieten van mijn persoonlijke Spotify TOP2000 playlist, die nog verre van compleet (1208 songs ... ) is en die ook geen volgorde kent (gaat ook niet gebeuren, omdat ik dat A. niet belangrijk vind en B. de playlist toch vooral random zal afspelen ... ). Bertie was soms stomverbaasd over enkele keuzes (zoals Willeke Alberti ... ).
• In de auto zit momenteel Greatest Hits van Prince