26-3-2015 Look Sharp

Ik vond het tijd om 'the looks" van mijn blog een beetje op te frissen (het is lente, nietwaar? ... ). Naar mijn eigen mening heb ik hiermee ook de leesbaarheid verbeterd. De foto van het winterlandschap maakte de koptekst minder goed leesbaar, dus die heb ik verwijderd (het is lente, nietwaar? ... ). Jullie hoeven voortaan dus minder scherp te kijken, dus daarmee is de blogtitel (song van Joe Jackson ... ) verleden tijd.

Ik had mijn orthopeed via LinkedIn geattendeerd op mijn blog van gisteren. Ik kreeg een leuke reactie terug:

"Bedankt voor deze complimenten. Alle lof voor hoe jij dit aanpakt en met goede feedback ons ook weer scherp houdt!! Hoop dat het herstel zo doorgaat."

Muziek (een bijna vergeten rubriek in mijn laatste blogs ... ):

• Ik ben het gehele repertoire van nLUK (inmiddels bijna 40 songs ... ) in etappes door aan het nemen met het oog op een optreden bij tennisvereniging TEPCI in Apeldoorn op 25 april.
• N.a.v. de adoratie van de Beach Boys in DWDD van woensdag 25-3 heb ik nog een keer naar het album Pet Sounds geluisterd. De meesterwerkjes "Wouldn't It Be Nice", "Sloop John B" en "God Only Knows" zijn ook voor mij boven alle twijfel verheven, maar van het overige materiaal werd en word ik nog steeds niet laaiend enthousiast. En de vertolking van Brian Wilson-fan Jet "Jelte" Rebel van een Beach Boys song tijdens de uitzending vond ik een aanfluiting. Maar ja, Matthijs ziet dat anders en ... alles wat hij promoot moet en zal ook "goud" worden (en als dat niet in één keer lukt, dan treedt de kracht van de herhaling in werking, zoals bij Jelte, maar ook bij het qua kijkcijfers teleurstellende zondagavond-programma van Arjen Lubach ... ).
• Verder hebben Phil Collins, Kate Bush, Frank Boeijen, Anouk, 3 Doors Down en Little River Band mijn persoonlijke TOP2000 verrijkt.   

25-3-2015 Heaven Must Be Missing An Angel

Maandag weer vol goede moed naar De Hoogstraat geweest. Ik had pas om 11:45u een afspraak met de stagiaire van de fysiotherapeut (hij was zelf aan het wandelen in de Eiffel ... ), maar ik was op tijd wakker en heb het blok van zelfstandig trainen maar eigenhandig naar voren verplaatst en was rond 10:00u aan de slag. Ik heb me daarbij keurig aan de "Less is More" instructie gehouden en moet (weliswaar met enige tegenzin ... ) toegeven dat die aanpak inderdaad beter werkt.

Gisterenavond weer eens uitgebreid de bas ter hand genomen en vooral bezig geweest met het voor mij nog minder bekende bandrepertoire van The Beatles en Bob Dylan. (De rest kan ik bijna dromen ... ). Ik heb daarbij op mijn nieuwe bureaustoel gezeten, maar klaarblijkelijk niet in een gunstige houding, want daarna voelde ik mijn spijkerbed zeer nadrukkelijk en dat leidde ook tot enige instabiliteit. Ook vanochtend bij het opstaan was de rug nog gevoelig en de stabiliteit verminderd. In de loop van de dag is dat wel beter geworden (na 10 min hometrainer, loopoefeningen, honden uitlaten, naar ziekenhuis in Zeist en opnieuw de honden uitlaten ... ).

Vanochtend ben ik op controle geweest bij de neuroloog. Hij heeft de gevoeligheid van mijn buik, benen en voeten getest en constateerde opnieuw een duidelijke verbetering t.o.v. de vorige keer in februari. Opnieuw goed nieuws dus! De uitslag van de MRI was natuurlijk geen verrassing meer, nadat de oncoloog en orthopeed deze al hadden "verklapt", maar ook hij was opgetogen over het resultaat. Wat hij nu ook (pas) durfde te vertellen was, dat hij in oktober - net na de operatie - er een hard hoofd in had gehad dat het met mij nog ooit goed zou komen en die twijfel deelde hij met de orthopeed. In 9 van de 10 van dergelijke gevallen bleef herstel uit, dus ik mocht me zeer gelukkig prijzen en "de man met de gouden handen (mijn orthopeed dus ... ) zeer dankbaar zijn, want die had zeer goed werk verricht". Dat beeld was bij mij inmiddels ook al langzaam aan het ontstaan, maar werd hier wel zeer nadrukkelijk uitgesproken. De blogtitel, de overbekende klassieker van Tavares, is daarom bedoeld als een ode aan mijn orthopeed. Bedankt!

22-3-2015 No More Tears

Sinds woensdag zijn mijn emoties (zie vorige blog ... ) weer enigszins gedempt. De ontwikkeling van de kanker kan ik toch niet anders beïnvloeden dan hoe we dat op dit moment doen met de Sutent, voedingssupplementen, voeding, voldoende beweging en - doorgaans - een goed humeur. Op 3 april krijgen we de uitslag van de CT-scan (van 1 april ... ) te horen en tot die tijd concentreer ik me maar weer op de revalidatie, want van mijn invaliditeit ondervind ik dagelijks hinder. In de tussentijd koester ik natuurlijk wel het goede gevoel van de MRI (geen tumorweefsel op de 5e borstwervel ... ).
Vandaar deze blogtitel, een lekkere rock song met een dreigend sfeertje van Ozzy Osbourne (Black Sabbath).

Omdat ik, vanwege afwezigheid van de fysiotherapeut, geen andere afspraken had dan individuele training, heb ik deze donderdag maar thuis gedaan. Die bestond uit mijn oude oefeningen, gecombineerd met de loop- en balansoefeningen en een half uurtje rustig op de hometrainer. De lagere intensiteit leidt er in ieder geval toe, dat ik minder spierpijn heb. Het lopen gaat ook iets stabieler, maar ik constateer helaas nog geen verbetering in de instabiliteit na het opstaan uit een stoel of uit bed. Wat wel enigszins lijkt te helpen is dat ik voor het opstaan even wat fietsbewegingen maak.

Vrijdag ben ik voor een controle bij de orthopeed geweest (met de fiets naar Diak Zeist ... ). Daarbij is het iets duidelijker geworden hoe het tijdens de operatie is gelopen. Het vastzetten van de 2 bovenliggende en 2 onderliggende wervels (spondylodese) heeft geen problemen opgeleverd. Bij het opvullen van de ingezakte 5e borstwervel (vertebroplastiek geheten {volg de link en zie met name plaatje C}  ... ) werden er vanaf links en rechts spuiten in het wervellichaam gestoken om het cement daarin te spuiten. Pas op dat moment werd het nierweefsel in het bot geraakt en ontstond de bloeding. Zoals ik het nu begreep was het dus niet zo dat de orthopeed tumorweefsel aan de buitenkant van de wervel aantrof en weg heeft geschraapt. Over het neurologische probleem dat vervolgens ontstond heeft hij nog afstemming gehad met de neuroloog en hun theorie is dat de bloeding het neurologische probleem met uitvalverschijnselen in mijn onderlichaam veroorzaakt zou kunnen hebben. Over het feit dat er geen tumorweefsel zichtbaar was op de wervel, toonde hij zich verbaasd, terwijl ik daar de oncoloog weer niet over gehoord heb. Een goede vraag voor 3 april, waarbij ik dan ook benieuwd ben of deze uitzaaiing op de CT van januari nog wel zichtbaar was.

Ik heb op internet gelezen dat zenuwweefsel - afhankelijk van de beschadiging - kan herstellen. Indien de buitenmantel van de zenuw niet is gescheurd, groeit deze vanaf de beschadiging opnieuw aan, maar het tempo ligt op ongeveer 1 mm per dag, ofwel 36,5 cm per jaar. Als het laatste klopt, dan zou ik - gezien mijn gemiddelde levensverwachting - wellicht nog nét kunnen meemaken dat ik het gevoel in mijn voeten weer terug krijg. Op de site van het zenuwcentrum wordt e.e.a. via afbeeldingen visueel goed weergegeven.
Er zijn overigens op internet ook artikelen te vinden, die aangeven dat bepaalde voeding die groei kan stimuleren.  Mijn huidige dieet lijkt daar al dicht bij in de buurt te zitten en veel meer dan ginseng toevoegen lijkt niet nodig. Ik ga me daar de komende week nog iets meer in verdiepen.

Mijn tweede kuur van de Sutent is afgelopen week afgerond en ik zit sinds donderdag weer in mijn pauze van 2 weken. Ook ditmaal bleven de bijwerkingen beperkt tot kleine ongemakjes, die het vermelden niet waard zijn (dus dat doen we dan ook maar niet ... ). Het enige aspect dat me wel zorgen baart is mijn verhoogde bloeddruk, die naar mijn gevoel ondanks de medicijnen nog steeds niet aan het zakken is (ik hoor mijn hart bij stilte nog steeds duidelijk kloppen in alle houdingen en standen ... ).

op donderdag 12-3 gaf mijn fysiotherapeut mij een elastische band mee, die me zou moeten ondersteunen bij de ontlasting. Helaas had die bij mij geen enkel effect en ik heb deze bij de eerstvolgende gelegenheid ook al weer geretourneerd. Typisch is wel dat sindsdien mijn ontlasting langzamerhand spnntaan iets beter begint te gaan, maar daarmee is de druk van binnenuit de buikholte nog niet direct opgelost. Omdat dit probleem al bestond voordat ik de Sutent ben gaan gebruiken, vermoed ik eerder een neurologische oorzaak.

Vandaag heb ik Bertie in Brabant opgepikt na haar terugreis uit Oostenrijk. De laatste dagen heeft ze lekker geskied bij mooi weer. Ze was wel erg vermoeid (zie foto ... ).

Om af te sluiten met goed nieuws: Mijn nieuwe Fender Rumble 100 v3 basversterker is afgelopen vrijdag goedgekeurd door de bandleden van nLUK (gelukkig zijn er ook nog dingen die wel snel gaan ... ) en niet geheel onbelangrijk: ik was zelf ook blij met mijn nieuwe sound. Nu op naar een kort (besloten) optreden op 31 maart, wanneer onze zanger Abraham ziet (je zou het hem niet geven, maar uiteraard wel gunnen ... ).

17-3-2015 Good Times Bad Times

Gisteren ben ik op De Hoogstraat geweest, vandaag bij de oncoloog. Niet chronologisch ditmaal, maar ik begin met de negatieve zaken (bad times) om uiteindelijk positief (good times) te eindigen. De blogtitel betreft een song van Led Zeppelin van hun eerste album uit 1969 (ik ben pas ergens rond 1973 aangehaakt als fan, maar nog steeds wel jeugdsentiment ... ).

Mijn wandelstok heeft het na trouwe dienst aan meerdere generaties (hij was nog van mijn oma ... ) begeven. Het handvat zat los maar het was niet te draaien (vanwege een eerdere lijmpoging ... ), dus tikte ik deze - niet eens zo hard - met het handvat op de vloer. Dit vriendschappelijke schouderklopje was meteen  de genadeklap voor dit edele erfstuk (zie foto ... tja, ik heb op dit moment ook liever geen schouderklopjes ... ). Toen ik tegen mijn moeder door de telefoon zei dat ik slecht nieuws had schrok ze behoorlijk (wat ben ik ook een rotzak ... ), maar ze kon er vervolgens wel om lachen.

Ik heb aan de fysiotherapeut aangegeven dat ik, sinds ik op De Hoogstraat bezig ben met de revalidatie, eerder achteruit dan vooruit ben gegaan. Het lopen van langere afstanden gaat naar mijn gevoel minder stabiel en ik heb ook regelmatig last van stijfheid en pijntjes in mijn spieren (en gewrichten). Hij kwam toch weer terug op zijn eerdere uitspraak aan het begin van de behandeling, dat hij het vermoeden had dat ik eerder teveel dan te weinig deed: "Less is more" (die song van Joss Stone had ook de titel van de blog kunnen zijn ... ). We hebben afgesproken dat ik voorlopig het gewicht, waarmee ik in de sportzaal train, omlaag ga brengen en dat ik mijn spinningsessies thuis vervang door rustig fietsen met lage weerstand. Mijn behandeltijd van 6 weken is verlengd met 4 weken.

Naar aanleiding van het overlijden van René Gude, waaraan ik al refereerde in mijn vorige blog, ben ik in mijn gedachten toch wel veel bezig geweest met de eindigheid van het leven en zijn (en mijn) ideeën daarover. Ik ken René Gude eigenlijk alleen van de televisie en internet en ik heb toevallig een boek van hem naast mijn bed liggen, maar de televisie-uitzendingen van afgelopen zaterdag hebben klaarblijkelijk een behoorlijke diepe indruk op me gemaakt. Ik ben sindsdien ook veel emotioneler dan anders. Dat had ik thuis al, maar het kwam er ook uit tijdens mijn afspraken met de revalidatiearts op De Hoogstraat (hij vroeg hoe ik omging met het feit dat ik kanker had ... ) en de oncoloog. Aanleiding om eens na te denken of ik daar toch geen hulp bij zou moeten inschakelen. De revalidatiearts noemde in dat kader het Helen Downing Instituut (www.hdi.nl) maar de oncoloog gaf aan dat ik dat alleen maar vergoed zou krijgen als ik een psychiatrische indicatie mee zou krijgen (maar daar zouden ze in mijn geval snel doorheen prikken ... ), terwijl er ook ander mogelijkheden zijn (maatschappelijk werker, praatgroepen met lotgenoten ... ).

Tijdens het bezoek aan de oncoloog gaf ik aan dat ik doorlopend mijn hart hoorde(!) kloppen. Ze heeft daarop mijn bloeddruk gemeten en die was ook aan de hoge kant (onderdruk van bijna 110, de bovendruk is me even ontschoten, maar neem maar van mij aan dat die boven de 110 zat. Een bekende bijwerking van de medicijnen overigens ... ). Ze heeft een bloeddruk-verlager voorgeschreven voor twee weken en dan gaan we het effect ervan meten. Het medicijn verlaagt de calciumopname in de cellen (las ik pas thuis in de bijsluiter ... ), terwijl ik juist een calcium/vitamine-D preparaat slik tegen mijn botontkalking. Ik heb de vraag uitgezet bij mijn "Case manager" of dat elkaar niet tegenwerkt. Het bloedonderzoek, standaard bij mijn bezoeken aan de oncoloog, toonde goede resultaten, dus vooralsnog geen reden voor zorg.

Na de revalidatie van maandag moest ik snel naar huis om nog even de honden uit te laten, om daarna gelijk door te gaan naar het ziekenhuis (in Utrecht) voor een MRI. Voordat je in de (dwang)buis geschoven wordt stellen ze altijd de vraag of je klassieke of popmuziek wilt op je koptelefoon, die tevens dient als gehoorbescherming en (een-richting) communicatiemiddel. Aangezien het apparaat wel een hoop herrie produceert, maar zijn beat nooit de maat van de muziek weet te houden, besloot ik maar af te zien van muziek.
Ik zou de MRI-uitslag volgende week te horen krijgen op mijn afspraak met de neuroloog, maar de oncoloog kon deze al inzien (lang leve de automatisering ... ). In het verslag van de radioloog was te lezen dat de situatie rond de 5e borstwervel sterk verbeterd was t.o.v. de laatste MRI op 21-10 (net na mijn rugoperatie ... ). Het cement puilde minimaal uit en er was voldoende ruimte voor het ruggenmerg. (Nu nog wachten op herstel dáárvan, de voorwaarden zijn in ieder geval aanwezig ... ). Minimaal zo belangrijk was de opmerking dat er geen bot-metastasen (uitzaaiingen) zichtbaar waren rondom de 5e borstwervel. De maatregelen (bestraling, medicijnen, voedingssupplementen, veranderde eetgewoonten* ... ) hebben op die plek dus effect gehad. Dat is absoluut positief en geeft ook hoop voor een goede uitslag van de CT scan (op 1 april), waarvan ik de uitslag hoor op 3 april.
*) Merk op dat ik afgelopen weekend een biertje heb genomen. Eéntje moest kunnen, was mijn gedachte. Of het komt door een verandering in mijn smaakervaring of dat het schuldgevoel was, de La Chouffe smaakte me niet écht.

Het voorgaande is natuurlijk veel belangrijker dan het volgende, maar toch ook niet geheel onbelangrijk: mijn Fender Rumble 100 basversterker klinkt (althans thuis ... ) erg goed (de YouTube demo-filmpjes gaven best een goed beeld .. ). A.s. vrijdag neem ik hem mee naar de repetitie om te horen hoe hij zich gedraagt in bandverband.

Muziek:

• Alquin en dan vooral het album Nobody Can Wait Forever (zonder meer jeugdsentiment, maar naar mijn mening klinkt het album nog steeds geweldig ... ).
• Bob Marley & The Wailers, album Easy Skanking, een recent uitgebrachte live registratie van een concert uit 1978. Geweldige uitvoeringen vaan reeds bekende songs, een aanrader dus!
• Hozier (in de herhaling ...). Zijn gelijknamige album is overwegend goed tot zeer goed. De sporadische mindere songs heb ik uit mijn Spotify playlist verwijderd.
• Mijn TOP2000 playlist is inmiddels de 1000 songs gepasseerd.

Ook wel leuk:

15-3-2015 Killing Me Softly

René Gude is eergisteren overleden (op vrijdag de 13e ... ) aan de gevolgen van botkanker (uitzaaiingen in de longen ... ), die hem ook al een been had gekost. René was filosoof en in die hoedanigheid lange tijd docent aan de Internationale School voor Wijsbegeerte. Na zijn afscheid aldaar werd hij benoemd tot Denker des Vaderlands en was hij regelmatig aan het woord in het publieke domein, waaronder DWDD. Alsof het in scene was gezet, werd vlak daarvoor in hetzelfde programma zijn opvolgster Marli Huijer geïntroduceerd. Gisterenavond werden herhalingen uitgezonden van een interview met Wim Brands (zelf ook schrijver en presentator van het VPRO programma "Boeken" ... ) en van het programma "24 uur met ... ", waarin hij zich 24 uur liet opsluiten met Theo Maassen. Ik heb deze (in de kleine uurtjes, dus gevolgd door een korte maar ook redelijk slapeloze nacht ... ) met belangstelling bekeken en herkende me zeer sterk in zijn filosofie m.b.t. leven en dood.

• Overlijden is minder erg voor degene die overlijdt dan voor de nabestaanden. (Ook ik maak me meer zorgen over het laatste. Een gedachte die bij me opkwam, toen ik daarover ging door-filosoferen, was of ik het hun dan gemakkelijker maak als ik me verder maar als een klootzaak ga gedragen? Maar die gedachte kon de bocht niet nemen in mijn hersenkronkels ... ).
• De emoties zijn waar en mogen er zijn, het risico is echter dat het verstand daarmee aan de haal gaat door een voorstelling te gaan bij wat doodgaan betekent, terwijl dat juist onmogelijk is. Geen enkel levend wezen heeft namelijk het doodgaan daadwerkelijk meegemaakt.
• Als je weet dat je dood gaat, dan zou je verwachten dat allerlei zaken, waar je je altijd druk om hebt gemaakt en die door anderen als onbenullig werden bestempeld (en soms ook door jezelf, als je er rationeel over nadenkt ... ), plotseling niet meer belangrijk zouden zijn. Zelfs als filosoof kon hij dat soort zaken echter niet negeren (en ook ik blijf dezelfde tic's vertonen ... ).
• "Het leven is niet één groot feest, er is ook best veel gedoe. Daarom is het ook niet zo erg dat we dood gaan". (Met al mijn pijntjes en ongemakken lijkt een eeuwig leven mij inderdaad minder aanlokkelijk ... ),

Ik heb een boek van René naast mijn bed liggen, maar heb tot nu toe prioriteit gegeven aan het boek Antikanker van Dr. Serban-Schreiber. Zijn dood als inspiratiebron om het boek toch maar eens te gaan lezen ... bizar, maar waarschijnlijk zou hij daar wel om hebben kunnen lachen.

Over bizar gesproken: Een vraag die ik komende week aan de oncoloog ga voorleggen, is hoe het zit met mijn donorschap. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er iemand zit te wachten op organen, waar mogelijk uitzaaiingen van nierkanker op zouden kunnen zitten. Maar wellicht kan ik mijn lijf wel beschikbaar stellen aan de wetenschap, opdat studenten daar de edele kunst van de chirurgie op kunnen oefenen.

Komende week gaat Bertie - samen met haar grote broer - genieten van een verdiende (ski) vakantie in Malnitz in Oostenrijk. Vanochtend zijn ze rond 4:00 uur in Zeist vertrokken met zijn "Formule 1" wagen (wel snel, maar comfortabel? ... ). Een mooie testcase om te kijken hoe goed ik inmiddels voor mezelf kan zorgen.

De blogtitel betreft uiteraard de wereldberoemde song van Roberta Flack, waarin ze zingt "Killing me softly with his words ... ": een ode aan René Gude.

Muziek: Ik ben verder gegaan met de samenstelling van mijn persoonlijke TOP2000 (doelloos, maar wel leuk om te doen en daarmee niet nutteloos ... ). De Soul-factor is fors toegenomen met bijdragen van o.a. Amy Winehouse, Angie Stone, The Commodores en Lionel Ritchie, Kool & The Gang, Norah Jones en Earth Wind & Fire. (Met de toename van de lengte en aantal van mijn afspeellijsten neemt de stabiliteit en snelheid van Spotify overigens wel evenredig af  ... ).

13-3-2015 Tranquilizer

Opnieuw was ik afgelopen maandag weer van mijn spierpijn verlost, net op tijd voor de volgende ronde op De Hoogstraat. Deze week toch maar geprobeerd iets rustiger aan te doen en ik heb warempel ook minder last van spierpijn of terugslag (het kan natuurlijk ook zijn dat mijn lijf langzaam went aan de andere oefeningen. Ik geef er de voorkeur aan om het laatste te geloven ... ). Ik heb ook mijn Duck Walks (mijn wankele en dus enigszins waggelende wandelingen ... ) beperkt tot het uitlaten van de honden (korter en om de paar meter een snuffelpauze ... ).
Ik had mijn verschijnselen ook voorgelegd aan de fysiotherapeut, die dat prompt vertaalde naar - voor mij -  lastige balansoefening ("Coördinatie is te trainen, net als gitaar leren spelen", zei hij. Jullie zullen begrijpen dat we een bepaalde verwantschap voelen ... ).
Het rustiger aandoen is ditmaal de inspiratie voor de blogtitel, een instrumentale song van Jan Akkerman, te vinden op de CD "Eli", die hij in mijn grijze verleden heeft opgenomen samen met zijn oude Brainbox maatje, zanger Kaz Lux e.a.

Ik ben inmiddels gestart aan mijn 4e en laatste week van de 2e ronde Sutent (het 'doelgerichte therapie'-medicijn tegen mijn kanker ... ). Daarmee nadert ook de eerste mijlpaal, de volgende CT Scan. Doordat de oncoloog met vakantie was heb ik haar al een tijdje niet gesproken en staat er dus ook nog geen concrete afspraak daarvoor, maar dat zou binnen 3 weken moeten plaatsvinden. A.s. dinsdag heb ik mijn volgende controlebezoek bij haar.
De bijwerkingen mogen nog steeds niet het predicaat heftig dragen, maar de intensiteit lijkt wel iets toegenomen te zijn. Ik heb meer kleine ontstekingen op mijn huid en de huid rondom mijn anus is gevoelig voor wondjes. Ook de splinter-bloedinkjes onder mijn nagels zijn beter zichtbaar (maar nog steeds nauwelijks voelbaar ... ). De gevoeligheid van mijn tong lijkt daarentegen juist minder te zijn.

Ik heb mijn basversterker, de Fender Rumble 100, afgelopen week binnen gekregen, ik heb echter nog geen tijd gevonden om deze uit te proberen, maar er staat een afspraakloos weekend voor de deur. Dan kan het ook maar beter gebeuren, want volgende week heb ik weer een behoorlijk volle agenda, met drie bezoeken aan het ziekenhuis (maandag een MRI in opdracht van neuroloog, dinsdag bloed prikken en controle bij de oncoloog en vrijdag controle bij de orthopeed). De afspraak op donderdag met de fysiotherapeut op De Hoogstraat is daarentegen komen te vervallen en de individuele training doe ik dan ook maar thuis.

Gisterenavond met een vriend naar een optreden van Eric Vaarzon Morel (flamenco gitarist) en Jan Akkerman geweest. Vooral veel vuur en passie bij de eerstgenoemde, de bassist en tablaspeler, helaas was Jan Akkerman met regelmaat een factor van dissonantie. Eenmaal letterlijk toen hij na de pauze solo op een ontstemde gitaar begon te spelen en daardoor tijdens het nummer meerdere malen bij moest stemmen, maar ook regelmatig doordat hij niet wist welk stuk de rest speelde en zijn improvisaties ook niet altijd goed uit de verf kwamen. Niet de eerste keer dat ik hem daarop betrap, dus Jan heeft zijn kruit bij mij verschoten. De song Tranquilizer (de blogtitel ... ) werd overigens ook gespeeld en die ging gelukkig wel goed, waardoor dát jeugdsentiment tenminste niet om zeep werd geholpen.
(Over zeep gesproken, dat is ook een oud en vertrouwd(!) huismiddeltje als je niet goed kunt poepen. Even een klein stukje in je anus stoppen, ff wachten ...  en GO. Dat werkt beter dan de drukband die ik van de fysiotherapeut meekreeg om uit te proberen ... ).

Muziek:

• In de auto nog steeds de CD's van mijn Brabantse vrienden. (Bertie schakelt per definitie over naar de radio, maar dat doet ze meestal ook bij andere CD's ;-) ... ).
• Thuis regelmatig Sublime Radio (altijd lekker ... ).
• N.a.v. de reclamespot van NS International ben ik weer naar Leonard Cohen gaan luisteren (inmiddels met meerdere songs in mijn persoonlijke TOP2000 ... ), 'Weer', omdat ik daar ook veel naar luisterde toen ik net gitaar leerde spelen. 
• Tot slot ben ik aan het luisteren naar de laatste CD Morning Phase van Beck, die tot nu toe een zeer positieve indruk op me maakt. 

8-3-2015 Knocking On Heaven's Door

Sinds mijn vorige blog ben ik dagelijks op pad geweest, ik had het er maar druk mee:

• Na meerdere trouwe bezoeken van een overbuurman had ik op woensdag de eer om hem en zijn familie met een tegenbezoek te vereren. Omdat ze mijn blog met regelmaat lezen hoefde het niet over mij te gaan (dat was ook precies het doel van mijn blog ... ) en hebben we gezellig gekletst over leuke dingen.
• Op donderdag was er van 17:00-19:00 uur een afscheid van een 6-tal collega's, dat per 1 februari de Rabobank organisatie heeft verlaten. Locatie was stadskasteel Oudaen in Utrecht. Naast de bittergarnituur waren er zelfs speciale vis-hapjes voor mij geregeld, die ik eerlijk heb gedeeld met een collega (ze waren weg voordat ik er erg in had, maar hij vond ze dan ook erg lekker, haha ... ). Het was erg gezellig en de tijd vloog voorbij. Toen ik op mijn horloge keek, in de verwachting dat het inmiddels wel 19:00 uur zou zijn, bleek het al 20:30 uur te zijn. Uiteindelijk stapte ik om 21:30 uur op de bus. 
• Vrijdag bij een vriend (ook een trouwe bezoeker ... ) langs geweest, waarmee ik volgende week donderdag naar een optreden ga van de gitaristen Jan Akkerman en Eric Vaarzon Morel in het Beauforthuis in Austerlitz. Hij liet me zijn line-up zien (en horen ... ) die hij voor versterking en effecten van zijn gitaren gebruikt. Alles zit in software op zijn iPad en dat biedt ongekende mogelijkheden. Over zijn stereo installatie klonkt het in ieder geval erg goed.
• Vandaag een bezoek aan de moeders in Noord Brabant (het was goed om weer even "thuis" te zijn ... ) en daar ook nog andere familieleden ontmoet. Ik heb de heen en terugrit zelf gereden en dat gaf geen enkel probleem. Wel een beetje stijf in mijn liezen bij het uitstappen, maar dat heb ik ook als passagier.

De blogtitel, een geweldige song van Bob Dylan (helaas tot vervelens toe gecoverd ... ), slaat op deze bezoeken. Het woord Heaven moeten jullie in deze context niet al te letterlijk nemen, want ik was vooralsnog niet van plan afscheid te nemen van het aardse bestaan. Maar afgelopen week kwamen tijdens twee gesprekken Jezus en de hemel wél nadrukkelijk ter sprake, waarmee Heaven dus ook zijn plekje krijgt. Daarnaast brandt mijn moeder ook nog dagelijks kaarsjes voor mij. (Ik zelf wacht vooralsnog op een wonder dat me gaat overtuigen ... bij voorkeur bij de volgende CT scan, maar dat zal wel weer te simpel gedacht zijn ... ).

Op donderdag was ik ook nog naar het winkelcentrum gefietst. Het bijzonder hieraan was dat ik dit deed met mijn fietsschoenen met SPD klikplaatjes, na eerst thuis even geëxperimenteerd te hebben met het vast klikken en - niet onbelangrijk - het weer los draaien (hak naar buiten ... ). Beiden gingen bijna als vanouds, dus de reflexen die ik met mountainbiken heb ontwikkeld bleken gelukkig nog intact. Ik had daarnaast ook het zadel opnieuw iets hoger gezet. Door deze maatregelen had ik voor het eerst weer een goed gevoel bij het fietsen. Voordeel was vooral dat mijn voeten niet meer van de trappers af konden glijden.

Als ik bovenstaande lees, dan lijk ik grote sprongen voorwaarts te maken, maar ik (die het van dag tot dag meemaak ... ) ervaar dat zeker niet op alle vlakken als zodanig. Zelfs na 4,5 maanden blijft er sprake van grote instabiliteit als ik opsta na een tijd gelegen of gezeten te hebben. Bijzonder vervelend en daar zie ik eigenlijk totaal geen vooruitgang in, het doet me zelfs vrezen voor blijvende invaliditeit. Vooral afgelopen dagen was het tobben, waarbij ik niet uitsluit dat het met overbelasting te maken heeft (revalidatie, staande receptie bij afscheid collega's). Daar tegenover staat het positieve gevoel bij de vooruitgang op het gebied van looptechniek en balans, maar dus wel pas nadat ik eerst op gang gekomen ben. Ook van het opgeblazen gevoel in mijn buikholte (ik voel de druk zelfs in mijn onderrug ... ) heb ik nog last. Het lijkt overigens eerder op een neurologisch probleem, dan dat er sprake is van obstipatie.

Muziek:

• Ik heb Radio 6 ingeruild voor Sublime FM. Lekkerdere Soul muziek, geen jazz en non-stop muziek zonder overbodig gelul. 
• Verder ben ik nog steeds bezig met het samenstellen van mijn persoonlijke TOP2000, waaraan ik afgelopen dagen o.a. Joss Stone, Sade, Michael Jackson en ABBA heb toegevoegd.

3-3-2015 Bloed, zweet en tranen

Zondag 1-3:

Mooi weer, dus maar meteen na het ontbijt naar buiten voor een wandeling. Ondanks het feit dat mijn lijf al de hele week kreunt en steunt van de spierpijn ga ik toch voor niet minder dan een verbetering van mijn laatste "record" van 3,2km. Het wordt ditmaal 3,7 km met een gemiddelde snelheid van 4,6 km/u (zie foto vanuit de Strava app ... ). Na deze inspanning maar even rust genomen en het massageapparaat (trillen en infrarood ... ) weer eens gebruikt. Omdat het in de lies warm aanvoelde dacht ik aan een infectie, dus voor het slapen ibuprofen en paracetamol (daar was ik een week geleden mee gestopt, zou de spierpijn daarmee te maken kunnen hebben? ... ) genomen.

Maandag 2-3:
De spierpijn is verdwenen, toeval of toch de pijnstilling (die ik vanochtend nog een keer heb herhaald ... ). Hoe dan ook: goede timing, want vandaag staat De Hoogstraat al weer op het programma. Naar aanleiding van mijn ervaringen controleert de fysiotherapeut op een ontsteking of liesbreuk, maar het lijkt geen van beide te zijn. De pijn in mijn heupen lijkt op beginnende slijtage, waarschijnlijk als gevolg van de osteoporose. Ik kan vervolgens de balansoefeningen redelijk probleemloos uitvoeren en ook de individuele training in de sportzaal gaat goed. Tijdens de looptraining moeten we dit keer, na een verkenning met het licht nog aan, met 4 patiënten en 3 therapeuten in een donkere kleedkamer lopen en allerlei opdrachten uitvoeren (ga naar de douche, ga op de stoel zitten etc. ... ). Zelfs het op de grond gaan zitten en weer opstaan lukt tot mijn eigen verbazing. 

Dinsdag 3-3:

Opnieuw mooi weer en het is al weer twee dagen geleden, dus opnieuw tijd voor een nieuw recordpoging, die weliswaar slaagt, maar waarbij ik ook in de buurt van mijn grenzen (van dit moment althans ... ) aan loop. Toen ik bijna thuis was, maar nog even stil moest staan voordat ik kan oversteken, zakte ik namelijk zowat door mijn heup. Het betekent wel pijn lijden (No pain, no gain, maar toch maar even mijn nagels geknipt ... ), maar het resultaat vult me wel met trots. De blogtitel (van Hazes natuurlijk ... ) heeft - althans v.w.b. het bloed en zweet - hier betrekking op. De tranen bewaar ik voor een andere gelegenheid.

's Middag had ik weer voldoende energie en stabiliteit om naar de apotheek en kantoorboekhandel (printpapier was op ... ) te fietsen. Het op- en afstappen en wegrijden gaat al een stuk soepeler. Daarna zelfs ook nog de honden uitgelaten, maar daarmee was het wel weer genoeg voor die dag.

Muziek: De verzamel-CD's van mijn goede vrienden uit NBr zijn verhuisd naar de auto. Omdat ik daar nogal eens in zit heb ik eindelijk de tijd om hier eens aandachtig naar te luisteren. Er zitten meer verrassend leuke songs in dan ik aanvankelijk gehoord had (en uiteraard soms ook wel een song die niet helemaal mijn smaak is ... ). Ik heb verder wel diverse CD's in het vizier om te gaan beluisteren op Spotify, waaronder mijn playlists van Adele, The Rolling Stones en Bob Marley.   

28-2-2015 I Follow Rivers

Daar ben ik weer. De vorige blog is al weer een week geleden en de eerlijkheid gebiedt mij ook te schrijven dat een wekelijkse update van mijn blog op dit moment de meest haalbare optie is. Veel vaker lukt mij momenteel niet vanwege andere activiteiten (of het bijkomen daarvan ... ).

Met name de revalidatie kost momenteel veel tijd: het aanbod aan loopoefeningen is behoorlijk groot en vergt vooral veel van mijn concentratie en kracht. Daarnaast kosten ze ook best veel tijd, waardoor ik momenteel ook minder toekom aan langere wandelingen dan enkele weken geleden. Ik ben al wel zover dat ik de honden (Scooby en Marley ... ) weer kan uitlaten zonder dat ze me omver trekken (hoewel het Marley vrijdag bijna lukte toen ik een praatje maakte en zij een kat in het vizier kreeg ... ). Het wandelen gaat technisch wel beter (ik loop minder in een spreidstand ... ), tenminste ... als ik eenmaal op gang ben, want de eerste stappen nadat ik heb gezeten blijven vooralsnog wankel en daar zie ik helaas nog weinig verbetering in.

Ik heb deze week ook weer echt buiten gefietst (het oefenrondje op de parkeerplaats buiten beschouwing gelaten ... ). Dinsdag was ik met Bertie richting haar werk gefietst en via een omweg weer terug (met fikse tegenwind en enkele niet door buienradar voorziene spetters ... ). Vanochtend zijn we het dorp in geweest. Op- en afstappen en wegfietsen blijken nog best wel lastig, evenals het op de trappers houden van mijn voeten bij oneffenheden in de weg. De oneffenheden zijn ook goed te voelen in mijn rug, daarnaast zorgt het lager afgestelde zadel (om met mijn voeten aan de grond te kunnen ... ) ook niet bepaald bij aan het comfort.

Daarnaast doe ik in De Hoogstraat ook ruim een uur aan conditie- en krachttraining (vooral het laatste ... ). Alles bij elkaar dus behoorlijk veel en dat heeft afgelopen week tot de nodige ongemakken (lees: vervelende spierpijn ... ) geleid. Het revalidatietraject blijkt daarmee dus best wel een onstuimige rivier te zijn, zoals ik in oktober, toen ik deze blog startte, ook al had ingeschat. De blogtitel heeft hier betrekking op en betreft een song van Lykke Li, die we met mijn band nLUK spelen in de versie van Triggerfinger.

Daarnaast blijft het ook nog steeds tobben met mijn buik. De ontlasting komt zeer moeizaam, maar is verder niet hard. Ik kan niet op de juiste manier druk zetten en dat lijkt daarmee eerder een aansturingsprobleem, dan dat er sprake is van obstipatie. Tijdens de oefeningen heb ik ook vaak last van de druk in mijn buik.

Voor de muzikanten onder mijn lezers: Afgelopen week heb ik mijn speurtocht naar een basversterker geïntensiveerd. Eind maart hebben we namelijk een klein optreden en dan is het toch wel handig als de bas hoorbaar is. Omdat mijn "huisleverancier" KeyMusic in Utrecht voor mij momenteel minder goed bereikbaar is, heb ik me beperkt tot het lezen van de specificaties en reviews en heb ik demo's en testen op YouTube bekeken en beluisterd. Op basis van de draagbaarheid bleven er twee opties over en ben ik gegaan voor de lichtste variant (slechts 10kg), die tegelijkertijd als nadeel heeft dat deze ook minder vermogen heeft. Maar gezien het feit dat ik tijdens onze toer door Engeland gespeeld heb over een gitaarversterker van 30W, zal de Fender Rumble 100 (100W) voor de meeste optredens ook ruim voldoende zijn. Wordt komende week geleverd.

Overigens: de Dylan songs die we hadden geselecteerd voor de Tribute, waarvoor we helaas uiteindelijk waren uitgeloot, hebben ons aller goedkeuring en worden allemaal opgenomen op onze nLUK playlist, waar we voor optredens een selectie uit maken. Deze songs hebben afgelopen vrijdag weer tot een leuke repetitie gezorgd.

Muziek: R.E.M. Rolling Stones, Adele en Steely Dan.