15-3-2015 Killing Me Softly

René Gude is eergisteren overleden (op vrijdag de 13e ... ) aan de gevolgen van botkanker (uitzaaiingen in de longen ... ), die hem ook al een been had gekost. René was filosoof en in die hoedanigheid lange tijd docent aan de Internationale School voor Wijsbegeerte. Na zijn afscheid aldaar werd hij benoemd tot Denker des Vaderlands en was hij regelmatig aan het woord in het publieke domein, waaronder DWDD. Alsof het in scene was gezet, werd vlak daarvoor in hetzelfde programma zijn opvolgster Marli Huijer geïntroduceerd. Gisterenavond werden herhalingen uitgezonden van een interview met Wim Brands (zelf ook schrijver en presentator van het VPRO programma "Boeken" ... ) en van het programma "24 uur met ... ", waarin hij zich 24 uur liet opsluiten met Theo Maassen. Ik heb deze (in de kleine uurtjes, dus gevolgd door een korte maar ook redelijk slapeloze nacht ... ) met belangstelling bekeken en herkende me zeer sterk in zijn filosofie m.b.t. leven en dood.

• Overlijden is minder erg voor degene die overlijdt dan voor de nabestaanden. (Ook ik maak me meer zorgen over het laatste. Een gedachte die bij me opkwam, toen ik daarover ging door-filosoferen, was of ik het hun dan gemakkelijker maak als ik me verder maar als een klootzaak ga gedragen? Maar die gedachte kon de bocht niet nemen in mijn hersenkronkels ... ).
• De emoties zijn waar en mogen er zijn, het risico is echter dat het verstand daarmee aan de haal gaat door een voorstelling te gaan bij wat doodgaan betekent, terwijl dat juist onmogelijk is. Geen enkel levend wezen heeft namelijk het doodgaan daadwerkelijk meegemaakt.
• Als je weet dat je dood gaat, dan zou je verwachten dat allerlei zaken, waar je je altijd druk om hebt gemaakt en die door anderen als onbenullig werden bestempeld (en soms ook door jezelf, als je er rationeel over nadenkt ... ), plotseling niet meer belangrijk zouden zijn. Zelfs als filosoof kon hij dat soort zaken echter niet negeren (en ook ik blijf dezelfde tic's vertonen ... ).
• "Het leven is niet één groot feest, er is ook best veel gedoe. Daarom is het ook niet zo erg dat we dood gaan". (Met al mijn pijntjes en ongemakken lijkt een eeuwig leven mij inderdaad minder aanlokkelijk ... ),

Ik heb een boek van René naast mijn bed liggen, maar heb tot nu toe prioriteit gegeven aan het boek Antikanker van Dr. Serban-Schreiber. Zijn dood als inspiratiebron om het boek toch maar eens te gaan lezen ... bizar, maar waarschijnlijk zou hij daar wel om hebben kunnen lachen.

Over bizar gesproken: Een vraag die ik komende week aan de oncoloog ga voorleggen, is hoe het zit met mijn donorschap. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er iemand zit te wachten op organen, waar mogelijk uitzaaiingen van nierkanker op zouden kunnen zitten. Maar wellicht kan ik mijn lijf wel beschikbaar stellen aan de wetenschap, opdat studenten daar de edele kunst van de chirurgie op kunnen oefenen.

Komende week gaat Bertie - samen met haar grote broer - genieten van een verdiende (ski) vakantie in Malnitz in Oostenrijk. Vanochtend zijn ze rond 4:00 uur in Zeist vertrokken met zijn "Formule 1" wagen (wel snel, maar comfortabel? ... ). Een mooie testcase om te kijken hoe goed ik inmiddels voor mezelf kan zorgen.

De blogtitel betreft uiteraard de wereldberoemde song van Roberta Flack, waarin ze zingt "Killing me softly with his words ... ": een ode aan René Gude.

Muziek: Ik ben verder gegaan met de samenstelling van mijn persoonlijke TOP2000 (doelloos, maar wel leuk om te doen en daarmee niet nutteloos ... ). De Soul-factor is fors toegenomen met bijdragen van o.a. Amy Winehouse, Angie Stone, The Commodores en Lionel Ritchie, Kool & The Gang, Norah Jones en Earth Wind & Fire. (Met de toename van de lengte en aantal van mijn afspeellijsten neemt de stabiliteit en snelheid van Spotify overigens wel evenredig af  ... ).