Maandag weer vol goede moed naar De Hoogstraat geweest. Ik had pas om 11:45u een afspraak met de stagiaire van de fysiotherapeut (hij was zelf aan het wandelen in de Eiffel ... ), maar ik was op tijd wakker en heb het blok van zelfstandig trainen maar eigenhandig naar voren verplaatst en was rond 10:00u aan de slag. Ik heb me daarbij keurig aan de "Less is More" instructie gehouden en moet (weliswaar met enige tegenzin ... ) toegeven dat die aanpak inderdaad beter werkt.
Gisterenavond weer eens uitgebreid de bas ter hand genomen en vooral bezig geweest met het voor mij nog minder bekende bandrepertoire van The Beatles en Bob Dylan. (De rest kan ik bijna dromen ... ). Ik heb daarbij op mijn nieuwe bureaustoel gezeten, maar klaarblijkelijk niet in een gunstige houding, want daarna voelde ik mijn spijkerbed zeer nadrukkelijk en dat leidde ook tot enige instabiliteit. Ook vanochtend bij het opstaan was de rug nog gevoelig en de stabiliteit verminderd. In de loop van de dag is dat wel beter geworden (na 10 min hometrainer, loopoefeningen, honden uitlaten, naar ziekenhuis in Zeist en opnieuw de honden uitlaten ... ).
Vanochtend ben ik op controle geweest bij de neuroloog. Hij heeft de gevoeligheid van mijn buik, benen en voeten getest en constateerde opnieuw een duidelijke verbetering t.o.v. de vorige keer in februari. Opnieuw goed nieuws dus! De uitslag van de MRI was natuurlijk geen verrassing meer, nadat de oncoloog en orthopeed deze al hadden "verklapt", maar ook hij was opgetogen over het resultaat. Wat hij nu ook (pas) durfde te vertellen was, dat hij in oktober - net na de operatie - er een hard hoofd in had gehad dat het met mij nog ooit goed zou komen en die twijfel deelde hij met de orthopeed. In 9 van de 10 van dergelijke gevallen bleef herstel uit, dus ik mocht me zeer gelukkig prijzen en "de man met de gouden handen (mijn orthopeed dus ... ) zeer dankbaar zijn, want die had zeer goed werk verricht". Dat beeld was bij mij inmiddels ook al langzaam aan het ontstaan, maar werd hier wel zeer nadrukkelijk uitgesproken. De blogtitel, de overbekende klassieker van Tavares, is daarom bedoeld als een ode aan mijn orthopeed. Bedankt!
Mooie ode. Fijn om te horen dat de fysio, orthopeed en specialisten goed samenwerkten en dat het tot zo'n mooi resultaat heeft geleid.
BeantwoordenVerwijderen