Ik had mijn verschijnselen ook voorgelegd aan de fysiotherapeut, die dat prompt vertaalde naar - voor mij - lastige balansoefening ("Coördinatie is te trainen, net als gitaar leren spelen", zei hij. Jullie zullen begrijpen dat we een bepaalde verwantschap voelen ... ).
Het rustiger aandoen is ditmaal de inspiratie voor de blogtitel, een instrumentale song van Jan Akkerman, te vinden op de CD "Eli", die hij in mijn grijze verleden heeft opgenomen samen met zijn oude Brainbox maatje, zanger Kaz Lux e.a.
Ik ben inmiddels gestart aan mijn 4e en laatste week van de 2e ronde Sutent (het 'doelgerichte therapie'-medicijn tegen mijn kanker ... ). Daarmee nadert ook de eerste mijlpaal, de volgende CT Scan. Doordat de oncoloog met vakantie was heb ik haar al een tijdje niet gesproken en staat er dus ook nog geen concrete afspraak daarvoor, maar dat zou binnen 3 weken moeten plaatsvinden. A.s. dinsdag heb ik mijn volgende controlebezoek bij haar.
De bijwerkingen mogen nog steeds niet het predicaat heftig dragen, maar de intensiteit lijkt wel iets toegenomen te zijn. Ik heb meer kleine ontstekingen op mijn huid en de huid rondom mijn anus is gevoelig voor wondjes. Ook de splinter-bloedinkjes onder mijn nagels zijn beter zichtbaar (maar nog steeds nauwelijks voelbaar ... ). De gevoeligheid van mijn tong lijkt daarentegen juist minder te zijn.
Ik heb mijn basversterker, de Fender Rumble 100, afgelopen week binnen gekregen, ik heb echter nog geen tijd gevonden om deze uit te proberen, maar er staat een afspraakloos weekend voor de deur. Dan kan het ook maar beter gebeuren, want volgende week heb ik weer een behoorlijk volle agenda, met drie bezoeken aan het ziekenhuis (maandag een MRI in opdracht van neuroloog, dinsdag bloed prikken en controle bij de oncoloog en vrijdag controle bij de orthopeed). De afspraak op donderdag met de fysiotherapeut op De Hoogstraat is daarentegen komen te vervallen en de individuele training doe ik dan ook maar thuis.
Gisterenavond met een vriend naar een optreden van Eric Vaarzon Morel (flamenco gitarist) en Jan Akkerman geweest. Vooral veel vuur en passie bij de eerstgenoemde, de bassist en tablaspeler, helaas was Jan Akkerman met regelmaat een factor van dissonantie. Eenmaal letterlijk toen hij na de pauze solo op een ontstemde gitaar begon te spelen en daardoor tijdens het nummer meerdere malen bij moest stemmen, maar ook regelmatig doordat hij niet wist welk stuk de rest speelde en zijn improvisaties ook niet altijd goed uit de verf kwamen. Niet de eerste keer dat ik hem daarop betrap, dus Jan heeft zijn kruit bij mij verschoten. De song Tranquilizer (de blogtitel ... ) werd overigens ook gespeeld en die ging gelukkig wel goed, waardoor dát jeugdsentiment tenminste niet om zeep werd geholpen.
(Over zeep gesproken, dat is ook een oud en vertrouwd(!) huismiddeltje als je niet goed kunt poepen. Even een klein stukje in je anus stoppen, ff wachten ... en GO. Dat werkt beter dan de drukband die ik van de fysiotherapeut meekreeg om uit te proberen ... ).
Muziek:
- In de auto nog steeds de CD's van mijn Brabantse vrienden. (Bertie schakelt per definitie over naar de radio, maar dat doet ze meestal ook bij andere CD's ;-) ... ).
- Thuis regelmatig Sublime Radio (altijd lekker ... ).
- N.a.v. de reclamespot van NS International ben ik weer naar Leonard Cohen gaan luisteren (inmiddels met meerdere songs in mijn persoonlijke TOP2000 ... ), 'Weer', omdat ik daar ook veel naar luisterde toen ik net gitaar leerde spelen.
- Tot slot ben ik aan het luisteren naar de laatste CD Morning Phase van Beck, die tot nu toe een zeer positieve indruk op me maakt.
Spannende week weer dus
BeantwoordenVerwijderenXx
Spannende week weer dus
BeantwoordenVerwijderenXx