28-2-2015 I Follow Rivers

Daar ben ik weer. De vorige blog is al weer een week geleden en de eerlijkheid gebiedt mij ook te schrijven dat een wekelijkse update van mijn blog op dit moment de meest haalbare optie is. Veel vaker lukt mij momenteel niet vanwege andere activiteiten (of het bijkomen daarvan ... ).

Met name de revalidatie kost momenteel veel tijd: het aanbod aan loopoefeningen is behoorlijk groot en vergt vooral veel van mijn concentratie en kracht. Daarnaast kosten ze ook best veel tijd, waardoor ik momenteel ook minder toekom aan langere wandelingen dan enkele weken geleden. Ik ben al wel zover dat ik de honden (Scooby en Marley ... ) weer kan uitlaten zonder dat ze me omver trekken (hoewel het Marley vrijdag bijna lukte toen ik een praatje maakte en zij een kat in het vizier kreeg ... ). Het wandelen gaat technisch wel beter (ik loop minder in een spreidstand ... ), tenminste ... als ik eenmaal op gang ben, want de eerste stappen nadat ik heb gezeten blijven vooralsnog wankel en daar zie ik helaas nog weinig verbetering in.

Ik heb deze week ook weer echt buiten gefietst (het oefenrondje op de parkeerplaats buiten beschouwing gelaten ... ). Dinsdag was ik met Bertie richting haar werk gefietst en via een omweg weer terug (met fikse tegenwind en enkele niet door buienradar voorziene spetters ... ). Vanochtend zijn we het dorp in geweest. Op- en afstappen en wegfietsen blijken nog best wel lastig, evenals het op de trappers houden van mijn voeten bij oneffenheden in de weg. De oneffenheden zijn ook goed te voelen in mijn rug, daarnaast zorgt het lager afgestelde zadel (om met mijn voeten aan de grond te kunnen ... ) ook niet bepaald bij aan het comfort.

Daarnaast doe ik in De Hoogstraat ook ruim een uur aan conditie- en krachttraining (vooral het laatste ... ). Alles bij elkaar dus behoorlijk veel en dat heeft afgelopen week tot de nodige ongemakken (lees: vervelende spierpijn ... ) geleid. Het revalidatietraject blijkt daarmee dus best wel een onstuimige rivier te zijn, zoals ik in oktober, toen ik deze blog startte, ook al had ingeschat. De blogtitel heeft hier betrekking op en betreft een song van Lykke Li, die we met mijn band nLUK spelen in de versie van Triggerfinger.

Daarnaast blijft het ook nog steeds tobben met mijn buik. De ontlasting komt zeer moeizaam, maar is verder niet hard. Ik kan niet op de juiste manier druk zetten en dat lijkt daarmee eerder een aansturingsprobleem, dan dat er sprake is van obstipatie. Tijdens de oefeningen heb ik ook vaak last van de druk in mijn buik.

Voor de muzikanten onder mijn lezers: Afgelopen week heb ik mijn speurtocht naar een basversterker geïntensiveerd. Eind maart hebben we namelijk een klein optreden en dan is het toch wel handig als de bas hoorbaar is. Omdat mijn "huisleverancier" KeyMusic in Utrecht voor mij momenteel minder goed bereikbaar is, heb ik me beperkt tot het lezen van de specificaties en reviews en heb ik demo's en testen op YouTube bekeken en beluisterd. Op basis van de draagbaarheid bleven er twee opties over en ben ik gegaan voor de lichtste variant (slechts 10kg), die tegelijkertijd als nadeel heeft dat deze ook minder vermogen heeft. Maar gezien het feit dat ik tijdens onze toer door Engeland gespeeld heb over een gitaarversterker van 30W, zal de Fender Rumble 100 (100W) voor de meeste optredens ook ruim voldoende zijn. Wordt komende week geleverd.

Overigens: de Dylan songs die we hadden geselecteerd voor de Tribute, waarvoor we helaas uiteindelijk waren uitgeloot, hebben ons aller goedkeuring en worden allemaal opgenomen op onze nLUK playlist, waar we voor optredens een selectie uit maken. Deze songs hebben afgelopen vrijdag weer tot een leuke repetitie gezorgd.

Muziek: R.E.M. Rolling Stones, Adele en Steely Dan.