Wo 22-7-2015 Holiday

Het is al weer woensdag, dus over de helft van de eerste vakantieweek. Afgelopen maandag was het weer enigszins onbestendig en was ik zelf ook wat minder stabiel, dus toen zijn we met de auto naar (de citadel van ... ) Dinant geweest, De overige dagen hebben we hier in de Ardennen (een kilometer of twaalf ten zuiden van Hoei ... ) vooral in de omgeving gefietst. Leuk landschap met af en toe leuke oude boerderijen en kasteeltjes, helaas weinig boeiende stadjes of dorpen (met onze Ardennen-ervaring van afgelopen jaren is dit laatste overigens geen verrassing ... ) en niet te vergeten af en toe zeer pittige klimmetjes. Doorgaans zijn ze gelukkig dan niet al te lang, behalve vandaag. Vandaag zijn we naar Andenne aan de Maas gefietst, waarbij we op de heenweg vooral een glooiend landschap hadden met klimmetjes en afdalingen, waarvan de laatste afdaling naar het stadje akelig steil was en die mij al met enige schrik vervulde voor de terugweg. Vooraf had ik echter al een andere route voor de terugweg gepland en die bleek allesbehalve steil, maar voor de verandering wel schier eindeloos, zelfs totdat we bijna "thuis" waren.

Vandaag vroeg ik Bertie, toen ik na een helling lange tijd op haar moest wachten, of ze problemen had gehad met haar nieuwe fiets. Dat bleek gelukkig niet het geval, maar ze constateerde dat ik steeds harder bergop ging fietsen. Een goed teken dus, evenals het gegeven dat ik tijdens een beklimming af en toe ook weer even staande kan trappen. (Dat geeft weer enige hoop dat ik mijn MTB nog ooit kan gaan gebruiken waar deze voor bedoeld is ... ). Ook heb ik geen last van spierpijn in mijn benen.

Waar ik nog wel enige moeite mee heb:

• Met vooral mijn linkervoet in het SPD pedaal te klikken
• Te schakelen naar een zwaardere versnelling als ik na een beklimming weer aan het afdalen ben en dan in het luchtledige trap.

Opvallend is verder dat ik nauwelijks mijn bovenbenen voel tijdens het fietsen, maar des te meer mijn kuiten en scheenbeenspieren.

Het weer is afgezien van maandag verder prima geweest met af en toe bewolking en temperaturen tussen 18-25 graden, kortom prima fietsweer.

Het huis dat we deze week gehuurd hebben is helemaal super. De benedenverdieping heeft een zeer(!) ruime en complete eetkeuken met een grote serre met uitzicht op een prachtige tuin. Achter de keuken is een toilet en een ruimte met vaatwasser, wasmachine, droger en diepvries. Kenmerkend zijn ook de vele accessoires, die de indruk geven alsof het voorheen permanent bewoond werd. Op de eerste verdieping is er nog een ruime zitkamer met TV en Denon HiFi installatie, die via een vide verbonden is met de woonkeuken eronder. Daarnaast zijn er nog een toilet, overloop, badkamer en slaapkamer, die tot onze beschikking staan. Aanvankelijk hadden we enige moeite met de eigenaar, die in de aangrenzende woning woont en om de haverklap binnen kwam lopen voor allerlei wissewasjes, terwijl het vanwege de taalbarrière lastig communiceren met hem was. Omdat hij het steeds vanuit goede intenties doet zijn we maar gestopt om ons daaraan te ergeren. Waar we ons nog wel aan ergeren zijn de vele vliegen, die me wel weer hebben weten te inspireren tot een leuk gedicht.

De blogtitel, een van de eerste songs van Madonna, spreekt voor zich, lijkt mij.

Vr 17-7-2015 Fly away

Meldde ik in mijn blogbericht van afgelopen maandag nog dat ik minder terugslag ervoer van North Sea Jazz dan ik had gevreesd, vanaf dinsdag had ik toch wel last van een slapend linkerbeen (kuit en voet). Winst is wel dat dit niet meer resulteert in een zodanige instabiliteit in mijn knieën en heupen, dat ik daar doorheen zak, zoals voorheen het geval was. Ik heb me daarom de rest van de week maar gedeisd gehouden en mijn fysieke inspanningen beperkt tot twee maal sportschool (dinsdag en vanochtend) en met de fiets naar het ziekenhuis (vanmiddag). Wat me verder opvalt is dat ik momenteel nadat ik gefietst heb steeds redelijk stabiel kan weglopen. Kortom: er zit nog steeds vooruitgang in het fysieke herstel.

Afgelopen woensdag had ik een afspraak met de bedrijfsarts in Utrecht. Zij gaat verslag uitbrengen naar mijn manager over mijn situatie. Inschatting op dat moment was dat ik weer in staat zou moeten zijn om te starten met herintegratie, maar ze zou met de verslaglegging wachten totdat ik haar op de hoogte had gebracht van de uitslag van de CT scan.

Gisteren is de CT scan genomen. Wederom liet de bediening op "het terras" te wensen over en moest ik na ongeveer een kwartier wachten terug naar de balie om aan te geven dat ik nog steeds geen contrastvloeistof had gekregen. Vervolgens ging het gelukkig wel snel en werd ik op de afgesproken tijd opgehaald. Waar ik vorige keer in april nogal emotioneel werd toen ik op de "tafel" lag, onderging ik de scan deze keer met een neutraal gevoel.

Vandaag dus naar het ziekenhuis voor de uitslag van de CT scan. We troffen - zoals op voorhand bekend - een vervangend oncoloog, die twee andere collega's waarnam en daardoor dus niet in staat was geweest om zich te verdiepen in mijn volledige ziektegeschiedenis. Bepaalde vragen kon en/of wilde hij dus niet beantwoorden en er was dus geen sprake van een second opinion, waar ik stiekem een beetje op gehoopt had. Het bezoek beperkte zich dus vooral tot de uitslag van de CT scan. In het verslag van de radioloog was te lezen dat er sprake was van een stabiele situatie, dus er was geen groei waar te nemen. Wij hadden toch enigszins gehoopt op een afname van de omvang van de tumoren, maar de oncoloog legde uit dat dit bij Sutent anders werkt dan bij de traditionele chemo behandelingen. Sutent voorkomt de celdeling van de nierkankercellen en hongert deze als het ware uit, door de vorming van kleine bloedvaatjes af te remmen. De kankercellen worden als het ware inactief of sterven van binnenuit af, maar dit heeft doorgaans geen impact op de omvang aan de buitenkant van de tumor of







































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































































  Het feit dat er geen groei plaatsvindt moet dus beschouwd worden als een positief resultaat. Met deze uitslag kunnen we dus met een positief gevoel op vakantie.

Vandaag is het een jaar geleden dat vlucht MH17 neerstortte, geen van de reizigers die het kan navertellen. Vandaag is het ook exact 9 maanden geleden dat ik werd geopereerd. Ondanks alle slechte nieuws dat ik sindsdien over me heen heb gekregen kan ik het nog steeds wel navertellen. Kortom, alles is betrekkelijk. Dat is ook wat ik beoog te vertellen met de blogtitel, een song van Lenny Kravitz: het leven is onvoorspelbaar, dus vlieg uit en doe de dingen die je graag wilt doen voordat het te laat is. En als het onderweg dan alsnog fout gaat, dan geeft het toch voldoening als je terugkijkt in de wetenschap dat je je hart gevolgd hebt.

Ik heb afgelopen week mijn Ruggespraak blog helemaal gedownload naar een Word document op mijn laptop. Wellicht kom ik er in de vakantie aan toe om te onderzoeken of hier iets van te maken is, dat ik in boekvorm zou kunnen uitbrengen, zoals ik dat ook voor ogen heb met mijn gedichten.

Ma 13-7-2015 Soulman

Ik heb het weekend overleefd.

Afgelopen vrijdag heb ik weer veel veel bas gespeeld, vooral gericht op de repetitie 's avonds, die geheel in het teken stond van het optreden vlak na de zomervakantie op 22 augustus. Tussendoor nog even op de verjaardag van mijn buurman geweest die 50 werd. Er waren weliswaar zitplaatsen, maar aangezien ik in gesprek raakte met mensen die stonden, werd het ook voor mij een sta-feestje. Niet zo erg omdat ik wist dat het niet al te lang zou duren met het oog op de bandrepetitie. Deze heb ik daarom vooral zittend gespeeld. Een dissonante factor was dit keer de grunt band die in de aangrenzende repetitieruimte een dusdanige herrie produceerde, dat onze repetitie daardoor negatief beïnvloed werd. We hebben er voor deze ene keer niets van gezegd, maar dat gaat ons geen drie keer overkomen op deze locatie.

Zaterdag heb ik me vooral rustig gehouden om zondag okselfris aan de start te staan van het North Sea Jazz festival. Naarmate dit evenement naderde, hoe meer twijfels ik erbij begon te krijgen. Veel lopen, oncomfortabel zitten en bij sommige optredens zelfs staan en dat niet voor even, maar van 14:00 tot 24:00 uur! Ik had mijn wielerrugzakje geprepareerd met daarin een enkele malen opgevouwen handdoek, die als kussentje voor mijn rug kon fungeren.
Ik had met mijn vriend om 14:00 uur afgesproken bij de ingang van Ahoy en vertrok thuis rond 13:00 uur. Ik had 's ochtends voor de zekerheid nog maar even op de (digitale) kaart gekeken hoe ik ook al weer moest rijden (mijn antenne van mijn navigatiesysteem van mijn auto is immers defect ... ) en kon op basis van eerdere bezoeken de weg bijna als een film voor mijn ogen afspelen. Na een voorspoedige reis was ik dan ook ook ruim op tijd in de parkeergarage van winkelcentrum Zuidplein, waar we hadden afgesproken. Wel kwam ik er Bunnik al achter dat ik mijn wandelstok vergeten was, maar ik had geen zin om terug te rijden.
Mijn vriend (mét navigatie ... ) was iets minder goed voorbereid op weg gegaan en had als bestemming een P+R locatie bij het Feyenoord stadion opgegeven en reed vanaf daar prompt fout. Als niet-Rotterdammer kon ik hem alleen maar aan het adres van de parkeergarage helpen en dat bleek uiteindelijk voldoende. Tegen 15:00 uur arriveerde hij vervolgens helemaal gestrest op het plein voor Ahoy, want het oorspronkelijke idee was nog even rustig koffie te gaan drinken voor het eerste optreden van 15:15 uur.
De meeste van onze favoriete optredens vonden plaats in de grote zalen met vaste of geïmproviseerde tribunes, maar het comfort was in beide gevallen ver te zoeken. Mijn rugzak dempte weliswaar de scherpe kantjes van de rugleuning, maar had gelijktijdig als nadeel dat ik daardoor net iets verder naar voren kwam te zitten, waardoor mijn bovenbenen juist minder ondersteuning hadden. Mijn wandelstok had ik vooral goed kunnen gebruiken op de tijdelijke tribunes, waar op de trappen geen leuning voorhanden was, maar het is me gelukt om er heelhuids op en af te komen. Daarnaast werd er een keer tegen me aan gelopen waarbij ik bijna mijn evenwicht verloor. Mijn keuze voor een espresso bleek achteraf een juiste geweest, want daardoor kon ik het gros van de inhoud met kunst en vliegwerk binnenboord houden.
Het gebrek aan zitcomfort leidde toch wel enigszins af, waardoor ik minder kon opgaan in de muziek dan bij voorgaande edities. Desondanks hebben we wel genoten van Laura Mvula met het Metropole Orkest, van Lianne le Havas (haar gitaar stond helaas net iets te hard ... ), van Ben l'Oncle Soul, Emeli Sandé en Jessie Ware (dé verrassing van de dag, althans voor ons ... ). Zuco 103 viel tegen, maar we moesten toch ook eten en dat deden we toevallig net in de buurt van de tent waarin deze band speelde. En tot slot waren we ook niet onder de indruk van Lionel Ritchie, die erg hard speelde. Waar de eerdere optredens vanaf de plekken waar wij zaten keurig rond de 90 dB bleven (gemeten met een app op de iPhone ... ), moest ik hier voor het eerst ook oordoppen gebruiken.
Omdat we toch vooral voor de soul muziek gingen, betreft de blogtitel daarom de toepasselijke song van Ben l'Oncle Soul.

Vandaag zijn we even naar Amsterdam gereden om bij de Decathlon een andere mountainbike te kopen voor Bertie. Haar oude was 6 jaar oud en toe aan andere ketting, tandwielen en lagers en dat alleen zou naar mijn idee al duurder zijn dan een nieuwe fiets. Ook ging het schakelen erg moeizaam en mijn smeerbeurt in het handvat bleek als averechts effect te hebben dat het handvat gemakkelijker draaide, maar eigenlijk helemaal niet meer schakelde. Ik had een iets betere fiets op het oog dan haar oude mountainbike, maar Bertie's voorkeur ging uit naar een kopie van haar oude in een iets modernere kleurstelling. Ik ondervind wel enige terugslag van North Sea Jazz, maar minder dan ik had gevreesd.

Do 9-7-2015 Take it to the limit

Afgelopen zaterdag is de Tour de France gestart in Utrecht. Mooie beelden van de versierde stad op TV en Facebook, geen misstanden, één groot feest. Fysiek durfde ik het nog niet aan om tussen de mensenmassa's in de gehele middag langs het parcours van de Proloog te gaan staan, maar 's avonds zijn we wel even sfeer gaan proeven in Utrecht. Delen van het parcours lagen ook op onze route, maar eerst kwamen we langs het van der Valk hotel De Biltsche Hoek, waar de BMC ploeg met winnaar van de proloog Rohan Dennis verbleef. Het was redelijk druk in de stad en er was muziek op het Janskerkhof, het Domplein en het Ledig Erf.

De Tour is ook een mooie inspiratiebron voor mijn gedichten, net als de Grieken. Dit zijn ook - niet geheel toevallig - de twee onderwerpen die het nieuws momenteel overheersen.

Maandag ben ik de gehele middag op mijn werk geweest. Deze dag werden er zogenaamde OBT sessies georganiseerd over tal van onderwerpen. Los van het feit dat ik wel geïnteresseerd was in de inhoud van deze kennissessies, was het voor mij tevens een testcase om te ervaren hoe ik zo'n middag zou verwerken.
Er was voor mij keurig een prima (bureau-) stoel geregeld, maar de les was wel dat ik bij langdurig zitten beter met mijn benen omhoog kan zitten, want aan het einde van de middag voelde mijn linkerbeen tot onder de knie redelijk gevoelloos (slapend gevoel).
Ik was verder positief verrast dat het me weinig moeite kostte om de concentratie vast te houden (m.u.v. één sessie, maar dat betrof ook een flutverhaal ... ).

Op dinsdag weer een trainingsrondje op de Heuvelrug van 42 km gemaakt, bijna hetzelfde rondje als vorige keer, maar sommige lusjes andersom gefietst om de helling een keer van de andere kant te nemen. Bij de fietstochten merk ik wel dat mijn spieren de limiet bepalen van de inspanning die ik kan leveren. Ze missen explosiviteit en ik kan daardoor mijn hart en longen op dit moment ook nog niet op toeren jagen. Dat zou mogelijk een effect van de medicijnen kunnen zijn (laag fosfaat niveau? ...), volgende week maar eens navragen bij de oncoloog. Ik zou het graag beter zien worden als gevolg van al mijn inspanningen, vandaar de blogtitel van de Eagles.

Dinsdagavond en gisteren heb ik gevolg gegeven aan een noodkreet van mijn overbuurvrouw, die al enkele dagen geen internet verbinding meer had. Ik kwam er redelijk snel achter dat haar router geen signaal uitzond en herstarten hielp niet. Omdat ik gisteren toch het dorp in moest voor een batterij voor mijn horloge heb ik maar meteen een nieuwe router voor haar aangeschaft en die gisterenavond geïnstalleerd. Binnen een half uur was er een nieuw netwerk up and running. Het geeft een goed gevoel als je mensen kan helpen.

Vanmiddag heb ik een afscheidsborrel van een collega met wie ik sinds 2001 regelmatig heb samengewerkt. Hij heeft een nieuwe uitdaging gevonden buiten de Rabobank. Mijn fysieke inspanning vandaag wordt dus heen en weer fietsen naar Utrecht. Beetje jammer dat ik daardoor het andere fietsen (TdF op TV) moet missen, maar er is geen enkele twijfel over de prioriteit.

En dan staat er een vanaf morgen een intensieve en ook wel spannende week voor de boeg.

• Vrijdagavond vanaf 18:00 eerst een feestje en daarna bandrepetitie met enkele nieuwe probeersels op het programma.
• Zaterdag geen afspraken, maar waarschijnlijk wel een rondje fietsen.
• Zondag rusten totdat ik 's middags naar North Sea Jazz ga met een vriend (zoveel mogelijk zit-tribunes, dus kussentje mee. Misschien wel een van de grootste fysieke uitdagingen tot nu toe).
• Maandag zal wel een bijkom-dag worden en dinsdag heb ik ook geen afspraken.
• Woensdag heb ik een afspraak met de bedrijfsarts in Utrecht,
• Donderdag weer de driemaandelijkse CT scan en
• Vrijdag de uitslag daarvan (spannend!).

Vr 3-7-2015 Celebration

Vorige week vrijdag nog ben ik flink bezig geweest, als ik zo terug kijk in mijn agenda, die ik ook als logboek gebruik voor mijn activiteiten. Omdat er in het weekend weinig van sporten zou komen, heb ik vrijdag maar alvast in vore gesport en met het oog op een optreden met de band werd ook mijn bas nog anderhalf uurtje ter hand genomen.

Zaterdag overdag stond vooral in het teken van rust en toeleven naar de climax 's avonds, het feest ter ere van ons 30-jarige huwelijk. Om 17:00u waren we in de zaal om die te prepareren en toen waren ook de mannen van het licht en geluid al aanwezig om hun indrukwekkende stellages op te bouwen. De bandleden volgenden vlak daarna met hun spullen. Het zware sjouwwerk liet ik uiteraard - noodgedwongen -  aan anderen over, maar helemaal werkeloos toekijken druist dermate in tegen mijn natuur, dat ik toch nog wel heel veel lichte spullen heb verplaatst. We hadden onze voorbereidingstijd hard nodig en we waren net aan het einde van de soundcheck, toen de eerste gasten rond 20:00 uur binnen begonnen te sijpelen.
Na het verwelkomen van de meeste gasten begonnen we - nLUK - rond 21:00 uur met de eerste korte set, waarna ik me weer gezellig onder de gasten kon begeven. Voordat we rond 10:30 aan de tweede set konden beginnen claimde de rest van de band even 5 minuten om een ode aan Bertie en mij te brengen, gebaseerd op een song van country zanger Vince Gill. Onverwacht en prachtig en met Kees als uitstekende stand-in als bassist (gelukkig speelt hij nóg beter gitaar ... ). En omdat Bertie toch al op een stoel voor het "podium" zat nam ik zelf de gelegenheid te baat om een gedicht voor te dragen, dat ik speciaal voor haar had geschreven. Daarna was het dan toch tijd voor de tweede swingende set. Leuke reacties ontvangen op he gedicht en de band en met veel mensen gesproken, een onvergetelijke avond, die ze me niet meer af kunnen nemen. Voor een impressie zie mijn Facebook pagina. En dan is het uiteindelijk toch een keer einde feest en moet alles nog worden opgeruimd. Dus opnieuw aan het sjouwen. Uiteindelijk stapte ik om 3:00 gebroken, maar voldaan mijn bed in. Dat ik de zondag bombardeerde tot algehele rustdag was niet vanuit luiheid.
De blogtitel slaat uiteraard op ons feest en betreft de wereldberoemde song van Kool and the Gang. Deze song is ook representatief voor de muziek die op ons feest te horen was als nLUK niet speelde.

Op maandag had ik een afspraak met een gespecialiseerde verpleegkundige, die mijn oncoloog verving, die op vakantie was. De bloedwaarden waren ditmaal allemaal goed, zelfs het fosfaat-gehalte was stabiel t.o.v. de vorige keer.
Nadat ik mijn medicijnen had opgehaald in de ziekenhuisapotheek (ik krijg per keer voorgeschreven ... ) ben ik doorgereden naar mijn werk om te lunchen met mijn SLM collega's en een oud-collega. Van de laatste hebben we anderhalf jaar geleden eigenlijk nooit formeel afscheid genomen, omdat hij op de geplande datum in het ziekenhuis lag vanwege darmkanker. Leuk om hem weer eens te spreken en vooral om te horen dat zijn vooruitzichten goed waren (de tumor was volledig verwijderd ... ).
Omdat het maandag (29-6) onze formele huwelijksdag was zijn we gezellig met vrienden en Imke en vriend uit gaan eten in Theehuis Rijnhauwen.

Dinsdag mocht ik weer terug naar het ziekenhuis voor het maandelijkse APD-infuus tegen de botontkalking. Maar niet voordat ik 's ochtends nog een rondje in de sportschool had gemaakt.

De vakantie van Bertiie en mij is nagenoeg rond, we missen nog één nacht:

• In de eerste week zitten we in een huisje in de gemeente Ohey, ten zuiden van Hoei en ten oosten van Namen, dus in de Ardennen. We zijn afgelopen jaren daar wel eens met de fiets in de buurt geweest vanuit Durbuy. Het is daar wel heuvelachtig, maar niet al te heftig (als je de Muur van Hoei mijdt tenminste ... ). 
• In de tweede week - na de nog te boeken overnachting - zitten we vlakbij het Drielandenpunt (NL-Be-Dui) in een huisje in een park, net in België. Ik vermoed dat de fietstochten daar iets zwaarder zullen zijn dan in de eerste week. Vooral de Vaalserberg is een uitdaging, die we echter ook kunnen vermijden (niets moet ... ). Maar met Maastricht, Luik en Aken in de buurt gaan we ons daar vast prima vermaken.
  Tussendoor op 26 juli gaan we overigens nog even terug naar Brabant voor het volgende feestje. We vieren dan de 90e verjaardag van mijn moeder (op 1-8 is ze echt jarig ... ). Ook hiervoor zijn de voorbereidingen alweer in volle gang, maar mijn bijdrage kan ik gelukkig zittend invullen.
• In de derde week rijden we door naar het Epinal (Vogezen, Frankrijk), waar we een appartement hebben vlakbij het gezellige centrum. Daar zijn we vorig jaar ook een dagje geweest en ik weet dat daar vrij veel MTB routes liggen die veelal over vrij brede grindpaden gaan, dus wie weet. Ook op de weg is het overigens uitstekend fietsen, maar het is daar we aardig heuvelachtig. Iets verderop naar het zuiden ligt zelfs de Grand Ballon te lonken. Dat is natuurlijk geen Alpe d'Huez, die ik gekscherend wel eens eerder als doelstelling had genoemd voor deze zomer, maar als ik die bult omhoog zou kunnen fietsen, dan zou ik dat toch wel een wereldprestatie vinden. (Nogmaals, niets moet, maar als ik me na twee weken super voel ... ).  

In het licht van de naderende vakantie heb ik woensdag (zonder tussenstop ... ) alvast vijf kleine "ballonnetjes" beklommen hier op de Heuvelrug. In totaal zat ik op bijna 43 km met een gemiddelde van net onder de 22 km/u (met opnieuw een iets aanlopende schijfrem aan het achterwiel, waar ik voor de vakantie toch nog even actie op moet gaan ondernemen ... ).
En 's avonds heb ik deelgenomen aan de derde en vooralsnog laatste sessie rondom de Cultuurvisie van de gemeente Zeist. Erg leuk om op deze manier weer eens geheel andere mensen te ontmoeten. Want aan de andere kant merk ik toch ook wel dat de contacten met de meeste Rabo collega's na ruim 8 maanden aardig aan het opdrogen zijn (niet geheel verrassend overigens en ik zou me daar onder gezonde omstandigheden waarschijnlijk even hard schuldig aan gemaakt hebben ... ) en dat ik zelf initiatieven moet nemen om dat levend te houden  door af en toe mijn gezicht te laten zien op mijn werk. Wel een gemende pluim daarom voor de enkele (ex-) collega's die wel zeer trouw blijven in hun contacten.

Na opnieuw een bezoek aan de sportschool op donderdag kreeg is 's middags prompt bezoek van een collega die ik al lange tijd niet gesproken had. Hij bleek prostaatkanker te hebben gehad. Hij is na verwijderen van de prostaat "schoon" verklaard.

Na het bezoek aan de sportschool gisteren voelde ik vandaag voor het eerst enige spierpijn in mijn bovenrug. En dat terwijl ik juist bewust minder intensief mijn bovenlijf had getraind. Ik had me zelfs vooral beperkt tot de toestellen in het circuit, waar je normaliter vooral dames en bejaarden ziet (en sinds kort ook mij dus ... ). Wees gerust, het is geen heftige pijn, maar wel voldoende aanleiding om vandaag opnieuw een rustdag te nemen. Ik blijf overigens vertrouwen op de positieve effecten op de iets langere termijn.

Muziek:

• Wat wel heftig klinkt is de CD Half the City van St. Paul & The Broken Bones, vol met soulvolle blues, die redelijk emotioneel wordt gezongen. Zeker de moeite van het beluisteren waard.

P.S. Ik denk dat ik er achter ben waarom er zoveel hits vanuit de VS zijn op mijn blog. Ik vermoed dat de gebruikers, die via Google naar mijn blog navigeren (dat is de overgrote meerderheid, want dat kan ik wel zien ... ) op dat moment ingelogd zijn op een server in de VS, waardoor het lijkt alsof ze daar ook vandaan komen.