Ma 13-7-2015 Soulman

Ik heb het weekend overleefd.

Afgelopen vrijdag heb ik weer veel veel bas gespeeld, vooral gericht op de repetitie 's avonds, die geheel in het teken stond van het optreden vlak na de zomervakantie op 22 augustus. Tussendoor nog even op de verjaardag van mijn buurman geweest die 50 werd. Er waren weliswaar zitplaatsen, maar aangezien ik in gesprek raakte met mensen die stonden, werd het ook voor mij een sta-feestje. Niet zo erg omdat ik wist dat het niet al te lang zou duren met het oog op de bandrepetitie. Deze heb ik daarom vooral zittend gespeeld. Een dissonante factor was dit keer de grunt band die in de aangrenzende repetitieruimte een dusdanige herrie produceerde, dat onze repetitie daardoor negatief beïnvloed werd. We hebben er voor deze ene keer niets van gezegd, maar dat gaat ons geen drie keer overkomen op deze locatie.

Zaterdag heb ik me vooral rustig gehouden om zondag okselfris aan de start te staan van het North Sea Jazz festival. Naarmate dit evenement naderde, hoe meer twijfels ik erbij begon te krijgen. Veel lopen, oncomfortabel zitten en bij sommige optredens zelfs staan en dat niet voor even, maar van 14:00 tot 24:00 uur! Ik had mijn wielerrugzakje geprepareerd met daarin een enkele malen opgevouwen handdoek, die als kussentje voor mijn rug kon fungeren.
Ik had met mijn vriend om 14:00 uur afgesproken bij de ingang van Ahoy en vertrok thuis rond 13:00 uur. Ik had 's ochtends voor de zekerheid nog maar even op de (digitale) kaart gekeken hoe ik ook al weer moest rijden (mijn antenne van mijn navigatiesysteem van mijn auto is immers defect ... ) en kon op basis van eerdere bezoeken de weg bijna als een film voor mijn ogen afspelen. Na een voorspoedige reis was ik dan ook ook ruim op tijd in de parkeergarage van winkelcentrum Zuidplein, waar we hadden afgesproken. Wel kwam ik er Bunnik al achter dat ik mijn wandelstok vergeten was, maar ik had geen zin om terug te rijden.
Mijn vriend (mét navigatie ... ) was iets minder goed voorbereid op weg gegaan en had als bestemming een P+R locatie bij het Feyenoord stadion opgegeven en reed vanaf daar prompt fout. Als niet-Rotterdammer kon ik hem alleen maar aan het adres van de parkeergarage helpen en dat bleek uiteindelijk voldoende. Tegen 15:00 uur arriveerde hij vervolgens helemaal gestrest op het plein voor Ahoy, want het oorspronkelijke idee was nog even rustig koffie te gaan drinken voor het eerste optreden van 15:15 uur.
De meeste van onze favoriete optredens vonden plaats in de grote zalen met vaste of geïmproviseerde tribunes, maar het comfort was in beide gevallen ver te zoeken. Mijn rugzak dempte weliswaar de scherpe kantjes van de rugleuning, maar had gelijktijdig als nadeel dat ik daardoor net iets verder naar voren kwam te zitten, waardoor mijn bovenbenen juist minder ondersteuning hadden. Mijn wandelstok had ik vooral goed kunnen gebruiken op de tijdelijke tribunes, waar op de trappen geen leuning voorhanden was, maar het is me gelukt om er heelhuids op en af te komen. Daarnaast werd er een keer tegen me aan gelopen waarbij ik bijna mijn evenwicht verloor. Mijn keuze voor een espresso bleek achteraf een juiste geweest, want daardoor kon ik het gros van de inhoud met kunst en vliegwerk binnenboord houden.
Het gebrek aan zitcomfort leidde toch wel enigszins af, waardoor ik minder kon opgaan in de muziek dan bij voorgaande edities. Desondanks hebben we wel genoten van Laura Mvula met het Metropole Orkest, van Lianne le Havas (haar gitaar stond helaas net iets te hard ... ), van Ben l'Oncle Soul, Emeli Sandé en Jessie Ware (dé verrassing van de dag, althans voor ons ... ). Zuco 103 viel tegen, maar we moesten toch ook eten en dat deden we toevallig net in de buurt van de tent waarin deze band speelde. En tot slot waren we ook niet onder de indruk van Lionel Ritchie, die erg hard speelde. Waar de eerdere optredens vanaf de plekken waar wij zaten keurig rond de 90 dB bleven (gemeten met een app op de iPhone ... ), moest ik hier voor het eerst ook oordoppen gebruiken.
Omdat we toch vooral voor de soul muziek gingen, betreft de blogtitel daarom de toepasselijke song van Ben l'Oncle Soul.

Vandaag zijn we even naar Amsterdam gereden om bij de Decathlon een andere mountainbike te kopen voor Bertie. Haar oude was 6 jaar oud en toe aan andere ketting, tandwielen en lagers en dat alleen zou naar mijn idee al duurder zijn dan een nieuwe fiets. Ook ging het schakelen erg moeizaam en mijn smeerbeurt in het handvat bleek als averechts effect te hebben dat het handvat gemakkelijker draaide, maar eigenlijk helemaal niet meer schakelde. Ik had een iets betere fiets op het oog dan haar oude mountainbike, maar Bertie's voorkeur ging uit naar een kopie van haar oude in een iets modernere kleurstelling. Ik ondervind wel enige terugslag van North Sea Jazz, maar minder dan ik had gevreesd.