Vr 3-7-2015 Celebration

Vorige week vrijdag nog ben ik flink bezig geweest, als ik zo terug kijk in mijn agenda, die ik ook als logboek gebruik voor mijn activiteiten. Omdat er in het weekend weinig van sporten zou komen, heb ik vrijdag maar alvast in vore gesport en met het oog op een optreden met de band werd ook mijn bas nog anderhalf uurtje ter hand genomen.

Zaterdag overdag stond vooral in het teken van rust en toeleven naar de climax 's avonds, het feest ter ere van ons 30-jarige huwelijk. Om 17:00u waren we in de zaal om die te prepareren en toen waren ook de mannen van het licht en geluid al aanwezig om hun indrukwekkende stellages op te bouwen. De bandleden volgenden vlak daarna met hun spullen. Het zware sjouwwerk liet ik uiteraard - noodgedwongen -  aan anderen over, maar helemaal werkeloos toekijken druist dermate in tegen mijn natuur, dat ik toch nog wel heel veel lichte spullen heb verplaatst. We hadden onze voorbereidingstijd hard nodig en we waren net aan het einde van de soundcheck, toen de eerste gasten rond 20:00 uur binnen begonnen te sijpelen.
Na het verwelkomen van de meeste gasten begonnen we - nLUK - rond 21:00 uur met de eerste korte set, waarna ik me weer gezellig onder de gasten kon begeven. Voordat we rond 10:30 aan de tweede set konden beginnen claimde de rest van de band even 5 minuten om een ode aan Bertie en mij te brengen, gebaseerd op een song van country zanger Vince Gill. Onverwacht en prachtig en met Kees als uitstekende stand-in als bassist (gelukkig speelt hij nóg beter gitaar ... ). En omdat Bertie toch al op een stoel voor het "podium" zat nam ik zelf de gelegenheid te baat om een gedicht voor te dragen, dat ik speciaal voor haar had geschreven. Daarna was het dan toch tijd voor de tweede swingende set. Leuke reacties ontvangen op he gedicht en de band en met veel mensen gesproken, een onvergetelijke avond, die ze me niet meer af kunnen nemen. Voor een impressie zie mijn Facebook pagina. En dan is het uiteindelijk toch een keer einde feest en moet alles nog worden opgeruimd. Dus opnieuw aan het sjouwen. Uiteindelijk stapte ik om 3:00 gebroken, maar voldaan mijn bed in. Dat ik de zondag bombardeerde tot algehele rustdag was niet vanuit luiheid.
De blogtitel slaat uiteraard op ons feest en betreft de wereldberoemde song van Kool and the Gang. Deze song is ook representatief voor de muziek die op ons feest te horen was als nLUK niet speelde.

Op maandag had ik een afspraak met een gespecialiseerde verpleegkundige, die mijn oncoloog verving, die op vakantie was. De bloedwaarden waren ditmaal allemaal goed, zelfs het fosfaat-gehalte was stabiel t.o.v. de vorige keer.
Nadat ik mijn medicijnen had opgehaald in de ziekenhuisapotheek (ik krijg per keer voorgeschreven ... ) ben ik doorgereden naar mijn werk om te lunchen met mijn SLM collega's en een oud-collega. Van de laatste hebben we anderhalf jaar geleden eigenlijk nooit formeel afscheid genomen, omdat hij op de geplande datum in het ziekenhuis lag vanwege darmkanker. Leuk om hem weer eens te spreken en vooral om te horen dat zijn vooruitzichten goed waren (de tumor was volledig verwijderd ... ).
Omdat het maandag (29-6) onze formele huwelijksdag was zijn we gezellig met vrienden en Imke en vriend uit gaan eten in Theehuis Rijnhauwen.

Dinsdag mocht ik weer terug naar het ziekenhuis voor het maandelijkse APD-infuus tegen de botontkalking. Maar niet voordat ik 's ochtends nog een rondje in de sportschool had gemaakt.

De vakantie van Bertiie en mij is nagenoeg rond, we missen nog één nacht:

• In de eerste week zitten we in een huisje in de gemeente Ohey, ten zuiden van Hoei en ten oosten van Namen, dus in de Ardennen. We zijn afgelopen jaren daar wel eens met de fiets in de buurt geweest vanuit Durbuy. Het is daar wel heuvelachtig, maar niet al te heftig (als je de Muur van Hoei mijdt tenminste ... ). 
• In de tweede week - na de nog te boeken overnachting - zitten we vlakbij het Drielandenpunt (NL-Be-Dui) in een huisje in een park, net in België. Ik vermoed dat de fietstochten daar iets zwaarder zullen zijn dan in de eerste week. Vooral de Vaalserberg is een uitdaging, die we echter ook kunnen vermijden (niets moet ... ). Maar met Maastricht, Luik en Aken in de buurt gaan we ons daar vast prima vermaken.
  Tussendoor op 26 juli gaan we overigens nog even terug naar Brabant voor het volgende feestje. We vieren dan de 90e verjaardag van mijn moeder (op 1-8 is ze echt jarig ... ). Ook hiervoor zijn de voorbereidingen alweer in volle gang, maar mijn bijdrage kan ik gelukkig zittend invullen.
• In de derde week rijden we door naar het Epinal (Vogezen, Frankrijk), waar we een appartement hebben vlakbij het gezellige centrum. Daar zijn we vorig jaar ook een dagje geweest en ik weet dat daar vrij veel MTB routes liggen die veelal over vrij brede grindpaden gaan, dus wie weet. Ook op de weg is het overigens uitstekend fietsen, maar het is daar we aardig heuvelachtig. Iets verderop naar het zuiden ligt zelfs de Grand Ballon te lonken. Dat is natuurlijk geen Alpe d'Huez, die ik gekscherend wel eens eerder als doelstelling had genoemd voor deze zomer, maar als ik die bult omhoog zou kunnen fietsen, dan zou ik dat toch wel een wereldprestatie vinden. (Nogmaals, niets moet, maar als ik me na twee weken super voel ... ).  

In het licht van de naderende vakantie heb ik woensdag (zonder tussenstop ... ) alvast vijf kleine "ballonnetjes" beklommen hier op de Heuvelrug. In totaal zat ik op bijna 43 km met een gemiddelde van net onder de 22 km/u (met opnieuw een iets aanlopende schijfrem aan het achterwiel, waar ik voor de vakantie toch nog even actie op moet gaan ondernemen ... ).
En 's avonds heb ik deelgenomen aan de derde en vooralsnog laatste sessie rondom de Cultuurvisie van de gemeente Zeist. Erg leuk om op deze manier weer eens geheel andere mensen te ontmoeten. Want aan de andere kant merk ik toch ook wel dat de contacten met de meeste Rabo collega's na ruim 8 maanden aardig aan het opdrogen zijn (niet geheel verrassend overigens en ik zou me daar onder gezonde omstandigheden waarschijnlijk even hard schuldig aan gemaakt hebben ... ) en dat ik zelf initiatieven moet nemen om dat levend te houden  door af en toe mijn gezicht te laten zien op mijn werk. Wel een gemende pluim daarom voor de enkele (ex-) collega's die wel zeer trouw blijven in hun contacten.

Na opnieuw een bezoek aan de sportschool op donderdag kreeg is 's middags prompt bezoek van een collega die ik al lange tijd niet gesproken had. Hij bleek prostaatkanker te hebben gehad. Hij is na verwijderen van de prostaat "schoon" verklaard.

Na het bezoek aan de sportschool gisteren voelde ik vandaag voor het eerst enige spierpijn in mijn bovenrug. En dat terwijl ik juist bewust minder intensief mijn bovenlijf had getraind. Ik had me zelfs vooral beperkt tot de toestellen in het circuit, waar je normaliter vooral dames en bejaarden ziet (en sinds kort ook mij dus ... ). Wees gerust, het is geen heftige pijn, maar wel voldoende aanleiding om vandaag opnieuw een rustdag te nemen. Ik blijf overigens vertrouwen op de positieve effecten op de iets langere termijn.

Muziek:

• Wat wel heftig klinkt is de CD Half the City van St. Paul & The Broken Bones, vol met soulvolle blues, die redelijk emotioneel wordt gezongen. Zeker de moeite van het beluisteren waard.

P.S. Ik denk dat ik er achter ben waarom er zoveel hits vanuit de VS zijn op mijn blog. Ik vermoed dat de gebruikers, die via Google naar mijn blog navigeren (dat is de overgrote meerderheid, want dat kan ik wel zien ... ) op dat moment ingelogd zijn op een server in de VS, waardoor het lijkt alsof ze daar ook vandaan komen.