Meldde ik in mijn blogbericht van afgelopen maandag nog dat ik minder terugslag ervoer van North Sea Jazz dan ik had gevreesd, vanaf dinsdag had ik toch wel last van een slapend linkerbeen (kuit en voet). Winst is wel dat dit niet meer resulteert in een zodanige instabiliteit in mijn knieën en heupen, dat ik daar doorheen zak, zoals voorheen het geval was. Ik heb me daarom de rest van de week maar gedeisd gehouden en mijn fysieke inspanningen beperkt tot twee maal sportschool (dinsdag en vanochtend) en met de fiets naar het ziekenhuis (vanmiddag). Wat me verder opvalt is dat ik momenteel nadat ik gefietst heb steeds redelijk stabiel kan weglopen. Kortom: er zit nog steeds vooruitgang in het fysieke herstel.
Afgelopen woensdag had ik een afspraak met de bedrijfsarts in Utrecht. Zij gaat verslag uitbrengen naar mijn manager over mijn situatie. Inschatting op dat moment was dat ik weer in staat zou moeten zijn om te starten met herintegratie, maar ze zou met de verslaglegging wachten totdat ik haar op de hoogte had gebracht van de uitslag van de CT scan.
Gisteren is de CT scan genomen. Wederom liet de bediening op "het terras" te wensen over en moest ik na ongeveer een kwartier wachten terug naar de balie om aan te geven dat ik nog steeds geen contrastvloeistof had gekregen. Vervolgens ging het gelukkig wel snel en werd ik op de afgesproken tijd opgehaald. Waar ik vorige keer in april nogal emotioneel werd toen ik op de "tafel" lag, onderging ik de scan deze keer met een neutraal gevoel.
Vandaag dus naar het ziekenhuis voor de uitslag van de CT scan. We troffen - zoals op voorhand bekend - een vervangend oncoloog, die twee andere collega's waarnam en daardoor dus niet in staat was geweest om zich te verdiepen in mijn volledige ziektegeschiedenis. Bepaalde vragen kon en/of wilde hij dus niet beantwoorden en er was dus geen sprake van een second opinion, waar ik stiekem een beetje op gehoopt had. Het bezoek beperkte zich dus vooral tot de uitslag van de CT scan. In het verslag van de radioloog was te lezen dat er sprake was van een stabiele situatie, dus er was geen groei waar te nemen. Wij hadden toch enigszins gehoopt op een afname van de omvang van de tumoren, maar de oncoloog legde uit dat dit bij Sutent anders werkt dan bij de traditionele chemo behandelingen. Sutent voorkomt de celdeling van de nierkankercellen en hongert deze als het ware uit, door de vorming van kleine bloedvaatjes af te remmen. De kankercellen worden als het ware inactief of sterven van binnenuit af, maar dit heeft doorgaans geen impact op de omvang aan de buitenkant van de tumor of
Het feit dat er geen groei plaatsvindt moet dus beschouwd worden als een positief resultaat. Met deze uitslag kunnen we dus met een positief gevoel op vakantie.
Vandaag is het een jaar geleden dat vlucht MH17 neerstortte, geen van de reizigers die het kan navertellen. Vandaag is het ook exact 9 maanden geleden dat ik werd geopereerd. Ondanks alle slechte nieuws dat ik sindsdien over me heen heb gekregen kan ik het nog steeds wel navertellen. Kortom, alles is betrekkelijk. Dat is ook wat ik beoog te vertellen met de blogtitel, een song van Lenny Kravitz: het leven is onvoorspelbaar, dus vlieg uit en doe de dingen die je graag wilt doen voordat het te laat is. En als het onderweg dan alsnog fout gaat, dan geeft het toch voldoening als je terugkijkt in de wetenschap dat je je hart gevolgd hebt.
Ik heb afgelopen week mijn Ruggespraak blog helemaal gedownload naar een Word document op mijn laptop. Wellicht kom ik er in de vakantie aan toe om te onderzoeken of hier iets van te maken is, dat ik in boekvorm zou kunnen uitbrengen, zoals ik dat ook voor ogen heb met mijn gedichten.
Wat fijn om de positieve uitslag te krijgen al hoop je natuurlijk op vermindering, maar mischien is dat van binnen ook wel. We blijven gewoon positief.
BeantwoordenVerwijderenOns mam was ook blij (en ik ook tuurlijk)
Met een fijn gevoel op vakantie, geniet er lekker samen van en zie je volgende week.
xxx