Zo 27-11-2016 It's a long way there

Vanaf afgelopen woensdag ging het weer minder met de mobiliteit. Op vrijdag was ik zelfs flink ziek met hoofdpijn  en misselijkheid. Maar ik moet wel naar het ziekenhuis voor mijn afspraken met de oncoloog. Aangezien ik zelf behoorlijk wankel was durfde ik niet het hele stuk het ziekenhuis in te lopen, maar moest ik in een rolstoel. Omdat we achteraan het spreekuur geplakt waren, kwam het neer  op lang wachten. Formeel stond de afspraak om 12:40, maar het werd wel 14:30. Dat er tussentijds een van zijn patiënten in de wachtruimte onwel werd, hielp natuurlijk ook niet echt.

De uitslag van de CT-SCAN was al een week eerder besproken en was gunstig: zowel de bal en  uitzaaiing op de rib als de tumor in de nier waren geslonken. De MRI liet zien dat er voldoende ruimte was in het wervelkanaal. Conclusie: het huidige medicijn Everolimus slaat aan en het zou zonde zijn om nu al over te stappen op een nieuw medicijn waarvan het onzeker is of het voor mij gaat werken. Wel is het een bekende bijwerking van het andere medicijnen dat ik gebruik, Dexamethason  (prednison), dat het tot spierafbraak kan leiden, dus dat gaan we versneld afbouwen. Volgende week woensdag heb ik weer een belafspraak met de oncoloog om te vertellen hoe het gaat.
Verstandelijk begrijp ik de keuze die nu gemaakt wordt, gevoelsmatig ben ik nog niet overtuigd, vooral vanwege het feit dat de Everolimus de groei in mijn rug in eerste instantie niet heeft tegengehouden en tot de verslechtering van mijn mobiliteit heeft geleid, waar ik nu best veel last van heb. En bij gebrek aan vooruitgang ook wel zorgen en frustraties. Dat ik tijdens de misselijkheid nauwelijks in staat ben om mijn oefenprogramma at te draaien helpt ook niet echt. De blogtitel is van Little River Band.

Doordat ik ziek was is mijn geplande optreden op het Gluren op de Heuvelrug festival helaas ook niet doorgegaan. Gelukkig had de organisatie snel een vervanger gevonden, waardoor er alleen om 15:00 een gaatje viel. En nu op zondagavond voel ik me gelukkig ook al weer aan de beterende hand.

Di 22-11-2016 Fighter

Het lijkt erop dat er de afgelopen dagen toch een structurele verbetering aan het optreden is in mijn stabiliteit. Het lopen met hulpmiddelen (dus nog wel steeds met krukken of rollator) gaat beduidend gemakkelijker dan een week geleden en het lukt ook steeds beter om te lopen zonder de krukken te gebruiken (vooralsnog alleen in de huiskamer). Ik heb ook het aantal herhalingen van mijn revalidatieoefeningen eenvoudig kunnen ophogen. En afgelopen zondag ben ik met Bertie meegelopen om de honden uit te laten. Alleen durf ik ze nog niet aangelijnd uit te laten, want buiten loop ik op krukken en zouden ze me nog onderuit kunnen trekken. En met krukken in de hand is het sowieso lastig om daar nog iets anders bij vast te houden. Ook de huishoudelijke klusjes, zoals koken, vaatwasser uitruimen, spullen mee naar boven of beneden nemen etc., lukken inmiddels weer.
Ik moet er wel elke dag hard voor werken, maar ik ben er wel weer van overtuigd dat ik ook uit dit diepe dal ga kruipen.

De blogtitel is een van mijn eigen nog nader uit te werken songs. Ondanks dat ik de afgelopen weken wegens de fysieke ongemakken nauwelijks een gitaar of bas vast heb kunnen pakken, zijn er toch al songs, die aardig vorm beginnen te krijgen. Dat zijn dan wel songs die al langer op de plank lagen, maar waar de tekstuele puzzelstukjes pas recentelijk op zijn plaats zijn gevallen.

Komende zondag 27-11 sta ik als openingsact op het festival Gluren op de Heuvelrug. Het is een festival waar mensen hun huiskamer beschikbaar stellen aan dichters, muzikanten of andere kunstenaars. Ik zelf sta in de koffiecorner bij boekhandel Jacques Baas aan de Traay 4-C in Driebergen, waar ik om 13:00, 14:00 en 15:00 telkens een half uur (best wel lang hoor) voor zal dragen uit eigen werk. Ik moet het allemaal nog gaan bedenken hoe ik het zal gaan inkleden en welke gedichten ik wel en niet meeneem. En of ik 3x hetzelfde doe of daarin ook nog afwissel (het is de bedoeling dat het publiek gaat trekken van huiskamer naar huiskamer, dus 3x hetzelfde is een reële optie).

Za 19-11-2016 Telephone

De afgelopen week toonde aanvankelijk weinig progressie in de mobiliteit. Wel werd ik desondanks gedwongen om af en toe op pad te gaan, zoals dinsdag 15-11 toen ik een nieuwe CT scan moest ondergaan. Bertie moest werken, maar gelukkig kon Janneke met me mee. Doordat Janneke zelf natuurlijk ook in de lappenmand had gezeten, hadden we toen noodgedwongen een beurt van de auto gecanceld, maar hij begon nu toch wel echt te sputteren en het werd een spannende rit met tal van flikkerende lampjes.

Het vervelende was ook nog eens dat op diezelfde dag de nummer-portatie van mijn zakelijke abonnement in werking trad, dus mijn zakelijke nummer was niet meer bereikbaar, maar ik had nog steeds niets van Vodafone gehoord m.b.t. het ophalen van mijn nieuwe toestel. Gebeld met het centrale nummer van Vodafone en ik kreeg na een uitgebreid menu warempel zelfs een levende persoon aan de lijn. Zij informeerde bij het filiaal in Zeist en kwam terug met de boodschap dat het toestel nog niet binnen was en niet bekend was hoe lang het nog ging duren. Daar kon ik het op dat moment mee doen.

Janneke had me dus wel keurig voor de deur van het ziekenhuis afgezet en wist wel ongeveer waar ik terug zou komen, maar toen ik na de CT terugkwam, zat ze er niet. Gelukkig was ze wel in de buurt op een plekje met wifi gaan zitten, dus leverde het nog niet echt problemen op. Maar snel de garage gebeld en gelukkig konden we de auto donderdag al brengen ... maar helaas niet ophalen, want er bleken toch tal van mankementen, waarvoor ook nog onderdelen besteld moesten worden. Op vrijdag kwamen daar nog nieuwe zaken bovenop, dus het wordt ook nog eens een kostbare aangelegenheid.

In de dagen erna verwoede pogingen gedaan om Vodafone opnieuw te bereiken, maar wat is dat een waardeloos bedrijf. Ik bleef ronddolen in het labyrinth van menu's zonder dat er ook maar een mens aan de lijn kwam. Schreeuwen tegen de telefoon luchtte wel op, maar bracht uiteindelijk weinig soelaas.

Ging het uit bed komen en naar beneden lopen op dinsdag en woensdag uiterst moeizaam, sinds donderdag lijkt het toch langzaam beter te gaan en lijkt er toch iets meer stabiliteit te ontstaan. Ik vermoed dat dit te maken kan hebben met het gebruik van Dexamethason (soort Prednison), die ook negatief op spieren en gewrichten kan werken, dus die zijn we nu ook in gestaag tempo af aan het bouwen. Ik zit nog wel in een diep dal, maar hoop hiermee de weg naar boven toch weer gevonden te hebben (voor zo lang als het duurt natuurlijk). Af en toe durf ik met krukken in de hand al weer enkele keren de kamer door te lopen zonder deze te gebruiken.

Op vrijdag 18-11 hadden we een afspraak bij de oncoloog over de CT (noodgedwongen met de auto van Renske). Dat was een verrassend gesprek. Allereerst omdat hij op donderdag al pogingen had gedaan om me te bellen dat ik niet hoefde te komen (maar ja, Vodafone ... ). Maar nu we er toch waren, werden we uiteraard wel keurig te woord gestaan. De CT liet tot onze verrassing een positief beeld zien, waarbij zowel de metastase op de rib als de nier (voor het eerst sinds de operatie!) geslonken waren. Emboliseren van de nier is daarmee vooralsnog niet aan de orde. In het verslag op MijnUMC lazen we achteraf overigens wel terug dat er een nieuwe uitzaaiing zichtbaar was, die er de vorige keer kennelijk ook al zat, maar toen niet vermeld was (vreemd, maar wetende hoe de MRI van eind september eruit zag, schrik ik daar niet van).

Omdat ik natuurlijk wel mobiliteitsklachten heb gekregen terwijl ik Everolimus slik, geeft dat wel een dubbel gevoel. Werk het nu wel of niet, want de MRI had toch laten zien dat er uitzaaiingen tegen het ruggenmerg aandrukten en die veroorzaakten tot medio september geen problemen.We gaan nu komende week dus opnieuw een MRI laten nemen om de situatie in de rug opnieuw te bekijken en te vergelijken met de situatie van eind september en dat gaat dinsdag plaatsvinden. Vrijdag opnieuw een consult om plan de campagne op te maken.
Het volgende verrassende element was, dat de bloedvatremmer Cabozantinib nog niet regulier beschikbaar is en hij deze dus niet kan voorschrijven. Ik ben echter wel uitgebreid in het teamoverleg van de oncologen besproken en ze zijn van mening dat ik toch in aanmerking kom voor nivolumab (immuuntherapie), omdat er ook sprake zou zijn van weke delen in mijn rug! Ze hebben daar reeds formele goedkeuring voor gegeven.

Wat een voortschrijdende inzichten plotseling. Dus maar weer opnieuw afwachten wat de volgende stap gaat worden volgende week vrijdag. Ik ben hier niet ongelukkig mee, vooral niet als we zouden gaan overstappen op nivolumab. Om een of andere reden heb ik er best wel vertrouwen in dat dit middel wat meer zou kunnen betekenen dan de medicijnen tot nu toe.

En tot slot zijn we op vrijdag ook nog even bij de Vodafone langs gegaan. Bleek de telefoon er sinds 11-11 gewoon klaar te liggen, ondanks hetgeen ik op 15-11 tehoren had gekregen. Er zou zelfs gebeld zijn en mijn voicemail ingesproken, maar van het laatste kan ik helaas niets terug traceren. Als goedmakertje kreeg ik de bestelde geheugenkaart van 16GB gratis. Vandaag en gisteren alle apps gedownload die ik vaak gebruikte en alles werkt al weer. De belangrijkste en beste actie was wel dat ik al eerder al mijn contactenpersonen vanaf mijn Rabo-account via een zogenaamd CSV bestand had overgeheveld naar mijn privé Gmail account, waardoor die nu eenvoudig op mijn telefoon konden worden gedownload. Voor de duidelijkheid, mijn 06 nummer is dus NIET GEWIJZIGD!

De toepasselijke blogtitel is van Lady Gaga en Beyoncé.

Za 12-11-2016 The Stranger Song

Do 10-11:
Vandaag gestart met oefeningen, daarna gestreken en 's middags nog op de hometrainer. Spreiding van de activiteiten voelt toch wel iets beter. Het lijkt ook iedere dag een klein tikje vooruit te gaan, zonder te zeggen dat ik flinke stapppen voorwaarts zet. Met name de nachtelijke escapade via de trap naar het toilet beneden blijft moeizaam en wankel. 

Vr 11-11:

Vandaag vroeg op, want ik moest al om 9:00 bloed laten prikken, een uur voorafgaande aan aan de afspraak met de oncoloog. Ik had hem via een zgn E-consult al mijn vragen en overwegingen toegestuurd.

1. Het eerste punt was de CT versus MRI: Op de CT zien ze andere zaken dan op de MRI, maar is de groei van de tumoren goed te volgen. Normaliter hanteren ze een norm van 20% groei om te bepalen of een medicijn is uitgewerkt. Omdat er in mijn statische ruggenwervel kanaal echter minder ruimte is dan die 20%, is die marge in mijn geval niet helemaal reëel. Vandaar dat er wel direct gereageerd is op mijn klachten. Die strategie blijft gehandhaafd en gezien de huidige immobiliteit gaan we versneld een nieuwe CT nemen (a.s. dinsdag), waarna de uitslag volgende week vrijdag volgt. 
2. Ik had een voorkeur uitgesproken voor immuuntherapie (nivolumab), maar volgens de oncoloog werkt die minder goed bij uitzaaiingen in de botten, waar in mijn geval sprake van is (sh*t, sh*t SH*T ... ). Een beter alternatief is een nieuwe bloedvatremmer cabozantinib, waarvan hij a.s. dinsdag hoort of hij die al kan voorschrijven. Dat hoor ik dan ook vrijdag.
3. Het emboliseren van de nier is een relatief eenvoudige ingreep, die wel even pijnlijk zal zijn gedurende een opname van enkele dagen, maar de pijn is goed te bestrijden met pijnstilling. De uitslag van de CT bepaalt mede of deze optie gelicht gaat worden. Ik heb daar zelf wel een licht voorkeur voor, maar het moet natuurlijk wel veilig zijn. Als we zouden gaan emboliseren, dan starten we pas daarna met het nieuwe medicijn. 
4. Daarnaast hebben we het nog gehad over een eventuele erfelijkheid van mijn kanker. (Uit onderzoek in het UMCG bleek de eierstokkanker van mijn moeder recentelijk niet erfelijk overdraagbaar te zijn, goed nieuws voor onze dochters en neven en nichten). Gezien het feit dat er geen andere nierkanker gevallen in de familie bekend zijn, ziet de oncoloog geen aanleiding om hier nader onderzoek naar te (laten) doen. 

Kortom, het wordt komende week best wel weer spannend naar de uitkomst.

Za 12-11:

Gestart in bed met buik en been oefeningen. Hierdoor kon ik na het aankleden ook wel weer gemakkelijker beneden komen. Ook beneden na het ontbijt nog enkele andere oefeningen gedaan. Ik bespeur in toenemende mate toch wel dat het allemaal iets stabieler wordt en dat ik los staande ook minder paniekerig ben. Dat geeft toch wel hoop dat het nog een keer goed komt.

Op maandag 7-11 is Leonard Cohen overleden. Ook hij heeft nog een album afgerond vlak voor zijn overlijden. Net als David Bowie eerder dit jaar voelde hij klaarblijkelijk ook zijn dood aankomen. Een prachtige donkere song op dat album die daarvan getuigt is You Want It Darker. Ik heb al blogtitel gekozen voor een oud nummer, dat ik op TV voorbij zag komen en dat mij inspireerde om een songtekst te schrijven met als titel The Stranger. Het heeft als thema hoe goed we onszelf nu eigenlijk kennen, hebben we op routine geleefd en tal van verborgen talenten verkwanseld of hebben we het leven toch iets verder uitgediept? Leonard Cohen was - net als ik  - geboren op 21-9 en is uiteindelijk 82 jaar oud geworden. Dat vind ik eigenlijk ook wel een mooie leeftijd om naar te streven. Maar dat 'album' vind ik toch ook wel belangrijk.  

Wo 9-11-2016 Shout

Di 8-11:

Er lijkt enige vooruitgang zichtbaar te worden, ik kan plotseling weer oefeningen doen, die ik eerder niet aandurfde. Daarmee is het positieve eigenlijk meteen ook wel weer gezegd, want 's middags ging het lopen juist weer uiterst moeizaam en dat was best wel bijzonder frustrerend. Voor de verandering ben ik uit mijn rolmodel gevallen en heb lopen vloeken en tieren en janken over alles wat niet lukt of over het zo tergend langzame tempo waarin alles gaat. Vandaar de blogtitel van Tears for Fears.

's Avonds ben ik aan de slag gegaan met het vreselijke zadel van mijn hometrainer. Het is eigenlijk meer een kussen met een klein puntje aan de voorkant en doordat het ook nog eens te ver naar voren stond, stootte ik regelmatig met mijn knieën tegen de weerstandsknop. Ik heb grof geweld moeten gebruiken met de decoupeerzaag om ruimte te maken om het 'kussen' verder naar achteren te krijgen. (Excuses aan de buren als ze last hadden van de herrie). Het lijkt erop dat het iets verbeterd is, maar dat zullen we gaan meemaken bij de volgende fietssessie.

De afgelopen dagen zijn Bertie en ik ons wel gaan realiseren dat onze huidige woonsituatie niet ideaal is. De trap is toch een flinke uitdaging in mijn huidige toestand, vooral als ik 's nachts met slappe spieren het bed uit moet. In dit stadium lukt het nog net, maar als de situatie zich verder verslechtert (en dat gaat vroeg of laat ongetwijfeld een keer gebeuren) dan hebben we een probleem. Een traplift zou een optie zijn, maar de trap is redelijk smal. Een alternatief zou een gelijkvloers (rolstoelbestendig) appartement zijn (dan moet er uiteraard wel een lift zijn naar het appartement zelf). Aan de andere kant zie ik wel als een berg op tegen een verhuizing met alle financiële (ook fiscale aftrekbaarheid, de levensverzekering - Bertie's appeltje voor de dorst - willen we uiteraard niet in de waagschaal stellen) rompslomp, herinrichting en fysieke verplaatsing. En ik wil me daar eigenlijk ook helemaal niet meer in verdiepen, want dat leidt alleen nog maar meer af van de doelen die ik mezelf gesteld heb. Toch maar eens eerst informeren naar de (on)mogelijkheden van een traplift.

Wo 9-11:

Vanaf vandaag ga ik mijn oefeningen meer spreiden in kortere sessies over de dag i.p.v. alles in de ochtend. De oefeningen gaan net als dinsdag nog steeds goed, dus de vooruitgang lijkt bestendig. Laat ik daar dan maar hoop uit putten. Ik hoop door het andere schema ook meer tijd en energie over te houden om tussendoor andere dingen te doen, zoals ik zojuist een aantal overhemden heb gestreken. Muziek maken is ook een verplichting die ik me voor vandaag nog opleg.

Ma 7-11-2016 Walk On

Vr 4-11:

De software voor de thuisstudio is inmiddels volledig geïnstalleerd. Nu nog gaan experimenteren met opnames in Cubase AI.

Za 5-11:

Ik ben met Bertie naar een telefoonwinkel geweest om mijn zakelijke abonnement over te laten zetten naar een privé versie. Voor de zekerheid had Bertie op haar werk een rolstoel geregeld en dat was achteraf nog niet zo'n verkeerde keuze. 

Ik had even overwogen om mijn oude iPhone 4S te handhaven met een nieuwe accu erin, maar het toestel is dermate oud (en dus ook enigszins verouderd) dat het risico op een defect op korte termijn niet uit te sluiten is. Dus toch maar niet! Mijn voorkeur ging uit naar een nieuwe iPhone, maar toen ik de maandelijkse kosten van €42 incl. toestel voorgerekend kreeg, was ik toch snel om. Dus toch maar voor Samsung Galaxy A5 2016 Gold Edition (hele mond vol) en dus Android gekozen voor €22,50 per maand. Als het goed is, is medio november alles rond m.b.t. de nummerportatie. Daarna nog even geshopt en enkele blouses en een vest gescoord en tot slot nog even mijn gerepareerde drumcomputer opgehaald.

Eenmaal thuis ging het alsnog fout. Ik had een kop koffie gezet en wilde oversteken naar de andere kant van de keuken met in de ene hand de koffie en in de rechterhand een kruk. Vask genoeg gedaan de afgelopen dagen, maar dit keer stond mijn linkervoet echter volledig gefixeerd en ik struikelde naar links en landde met mijn ribben op de rand van het aanrechtblad (dat was de koffie ... ) en schoof vervolgens op de grond. Pijnlijk en na even bijkomen op de grond bleek het nog knap lastig om weer overeind te komen. Inmiddels is voor in huis de rollator maar weer voor de dag gehaald, maar ook dat is weer even wennen. Dit soort voorvallen vreet in ieder geval wel aan mijn zelfvertrouwen.

Zo 6-11:
Vandaag een rustdag met af en toe wat lichte oefeningen. Kijken of dat soelaas biedt.

Ma 7-11:
De tocht naar het toilet in de nacht blijft een heikele onderneming, maar helaas niet te vermijden. Ik plak er - eenmaal beneden gekomen - dan doorgaans ook maar een korte loopsessie in de wionkamer aan vast on de spieren en zenuwen er weer aan re herinneren dat ze een functie hebben, waar ik vooralsnig geaag nog even gebruik van wil blijven maken. Ik durf het echter niet zonder (klein) licht aan te doen, want als je in het half duister niet op je ogen kunt vertrouwen én ook nog eens weinig gevoel hebt wat je benen en voeten doen, dat geeft best wel een onzeker gevoel.
Vandaag men ik wel een klein lichtpuntje te bespeuren: het lijkt erop dat het opstaan uit een stoel gemakkelijker gaat, waarbij ik minder snel door mijn knieën terugzak. Geeft ook wel enige hoop op verbetering de komende weken. En komaan, ik zit ook pas op twee weken na de bestraling, ofwel een kwart van het geschetste worst case scenario.

De blogtitel is van U2.

Do 3-11-2016 The Circle Of Life

Het lopen gaat nog steeds erg moeizaam en daarmee ben ik eigenlijk redelijk aan huis gekluisterd. Ik ben maar weer gestart met het oppakken van de oefeningen, die ik ook al deed vlak na de operatie en ze lijken zelfs nog lastiger dan destijds, ook al omdat mijn rechterbeen nu vergelijkbare verschijnselen van gevoelloosheid vertoont. Naast de oefeningen zit ik ook weer iedere dag op de hometrainer en doe ik loopoefeningen (met krukken). De oefeningen uit revalidatiecentrum De Hoogstraat lukken momenteel nog niet vanwege gebrek aan coördinatie en kracht. Dat de spieren verslappen is ook wel duidelijk waarneembaar.

Onze oudste dochter Janneke is afgelopen dinsdag 1-11-2016 dan toch eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Nu ze thuis is eet ze beter en voelt ze zich ook langzaam beter worden.
Gelukkig maar, want op op woensdag 2-11 stond de verzilvering van mijn verjaardagscadeau op de planning: met mijn dochters naar de Lion King in Scheveningen. We zaten om 17:45 in de auto, maar onderweg begon de onrust al snel toe te slaan, want rondom Utrecht was het doorlopend stil staan. En we wisten op voorhand dat mijn wandeltempo van de parking naar het theater ook in slow motion zou gaan, dus we hadden onze tijd hard nodig. Achteraf bleek het vooorbij Utrecht alemaal mee te vallen en arriveerden we rond 19:10 in de parkeergarage. De grootste uitdaging was uiteindelijk de trap naar de tweede rang. Het was een heerlijke voorstelling en we waren blij dat we uiteindelijk gegaan waren, zeer de moeite waard. De blogtitel slaat natuurlijk op de bekende song uit de Lion King, maar ook het thema van de musical is natuurlijk een centraal thema in mijn huidige situatie.

De thuisstudio is bijna geïnstalleerd. Het kostte enig improvisatievermogen, want mijn laptop heeft geen dvd-drive terwijl de software juist op dat medium was aangeleverd. Ik moest dus op zoek naar de juiste downloads, handleidingen etc. Uiteindelijk heb ik gebruik gemaakt van mijn Rabo laptop (nu kon het nog) om de software van de dvd over te zetten naar een externe harde schijf, die ik weer kon koppelen aan mijn eigen laptop.

Doordat ik nu een modernere interface heb voor mijn laptop, is mijn oude XP Computer overbodig geworden en inmiddels ook weer ontmanteld. Dat laatste ging gelukkig aanmerkelijk sneller dan het weer aansluiten op de oude plek.

Maar aansluiten en installeren is één, het werken met de opname software Cubase AI gaat ongetwijfeld nog de nodige verdieping vergen. Gelukkig staan er de nodige instructiefilmpjes op YouTube. Daarnaast moet ik ook nog thuisraken op mijn Boss RC-300 loop station. Nog het nodige te doen dus, waarbij mijn huidige fysieke gesteldheid niet echt lekker meewerkt.

Maar, het is zoals het is. Ondanks de situatie, die slechter lijkt dan ooit, zit ik ook nu niet geestelijk bij de pakken neer. In overleg met de radiotherapeute ga ik vanaf vandaag de dexamethason (prednison) ophogen om eventueel vochtophoping nog sneller af te voeren. Vooralsnog 3 dagen aankijken en als het werkt de hogere dosis voorlopig aanhouden. (Ik realiseer me overigens terdege dat er een moment in de tijd kan/gaat komen, dat het nog slechter dan nu zal gaan worden. Een TV uitzending van het programma zorg_nl gisterenavond over de immuuntherapie met het medicijn nivolumab geeft daarentegen ook wel enige hoop dat zo'n moment nog wat langer uitgesteld kan worden).

Mijn oproep in mijn vorige blogbericht om een keyboard beschikbaar te stellen heeft tot een positieve reactie geleid. Ik mag die van mijn zwager lenen, helemaal super, tnx! Een mooie aanleiding om binnenkort maar weer eens naar het hoge noorden van het land te rijden , ook al omdat ze dan jarig zijn.