Ik was in mijn vorige bericht nog vergeten te vermelden dat ik vorige week vrijdag met de fiets naar de rechtbank in Utrecht was geweest. Op zaterdag had ik daardoor wellicht een iets verminderd gevoel van stabiiliteit, vooral toen ik met de honden een "langer" rondje liep. Hoewel ik op de langere termijn nog steeds wel verbetering zie, worden goede dagen ook wel afgewisseld met mindere dagen. Kortom, het gaat met horten en stoten en vooral langzaam.
Ik heb deze week regelmatig bezoek gehad (vakantieweek ... ), weer gezellig bijgekletst. Gisteren ben ik zelf op bezoek geweest op mijn werk. Ik had afspraken met mijn manager en daarna ook nog met zijn manager. Tijdens het eerste gesprek kwam er ook nog een andere manager spontaan binnenlopen om even te vragen hoe het met me was. Prettige gesprekken waren het en we hebben afgesproken dat we in augustus verder kijken of het dan zou lukken om weer langzaam te gaan re-integreren. Ik geef toe dat ik lange tijd geen enkele behoefte heb gevoeld om weer te gaan werken - ik had wel andere dingen aan mijn hoofd - maar naarmate de tijd vordert begint mijn beeld daaromtrent toch wel langzaam te veranderen. Ik heb wel aangegeven dat de oncoloog mij adviseerde om zeker niet meer dan 50% te gaan werken. In augustus zal ik dan ook al weer met de bedrijfsarts hebben gesproken (1e helft juli ... ), dan heb ik mogelijk ook de volgende CT scan gehad en ben ik hopelijk ook weer een aantal stappen verder in mijn fysieke en neurologische herstel. Een goed ijkpunt dus om vanaf daar weer verder te kijken.
Ik had gisteren naar aanleiding van de #fuckdekoning-discussie mijn "Fuck you" gedicht als ingezonden brief naar het AD gestuurd. Maar helaas, deze is (nog) niet geplaatst. Het voldeed aan alle criteria en was in mijn ogen vele malen origineler dan de wél geplaatste brieven.
Na enkele opmerkingen over de leesbaarheid van mijn gedichten ben ik overgestapt naar een ander lettertype, dat er weliswaar iets minder dichterlijk uitziet, maar als het vervolgens niet leesbaar is, dan heeft nog niemand er iets aan. Ik zal ook de andere gedichten een keer converteren naar het nieuwe formaat (dat zal wel in etappes gaan ... ).
Na wachten ... wachten ... en nog langer wachten heb ik dan eindelijk mijn Slinger Strap binnen. Dat betreft de gitaarband, waarover ik eerder bericht had, die het gewicht van de (bas)gitaar verdeeld over twee schouders en de heup. Bij een traditionele gitaarband rust alle gewicht op de linkerschouder (als je rechtshandig speelt tenminste ... ), maar bij mij loopt die ook nog eens precies over het spijkerbed in mijn rug, een druk die niet prettig is en mogelijk een risico op klachten achteraf inhoudt. De Strap lag al op 21-4 bij de douane en werd vrijdag 1-5 (na bijna twee werkweken! ... ) voor het eerst aangeboden toen ik niet thuis was. Terwijl ik al bijna €80 had betaald stond er op het briefje van de postbode dat ik nog eens €25 moest bijbetalen. Terwijl ik de Strap via een site in Engeland had besteld (dat is toch EU, met vrij verkeer van personen en goederen? Ik voel me wel enigszins bedrogen ... ). Omdat ik onvoldoende cash geld in huis had kon ik het pakje ook zaterdag 2-5 niet in ontvangst nemen, was het op maandag nog niet op het postagentschap aangekomen en was het agentschap op 5 mei gesloten. Ik heb het pakketje uiteindelijk gisteren opgehaald. Vandaag maar even uitproberen en afstellen op mijn speelhoogte. Bijkomend "probleem" is ook nog eens dat ik op enkele - maar niet alle - van mijn instrumenten zogenaamde straplock-mechanismen heb gemonteerd, waardoor de strap niet los kan schieten. Vooralsnog eerst maar eens uitproberen met mijn favoriete bas dus.
De blogtitel is een song van Jack Johnson, die op dit laatste onderwerp slaat.
Nu we toch weer - onvermijdelijk - bij de muziek zijn aanbeland: in mijn vorige blogbericht had ik het over moeilijke keuzes maken in mijn Funeral-playlist. Ik heb de lijst meerdere malen beluisterd en - soms met pijn in mijn hart - enkele radicale keuzes gemaakt. Ik zal niet vertellen wat de afvallers waren, want: "wat niet weet, wat niet deert". Tot mijn ontsteltenis kwam ik er vervolgens echter achter dat mijn idool Marc Cohn nog ontbrak. Die gaan jullie straks dan maar horen op de "after-party" onder het genot van een kopje koffie. In een nachtelijke creatieve bui heb ik overigens ook al mijn afscheidsgedicht geschreven. Ik ben er eigenlijk dus al klaar voor ... maar wees gerust, ik ben er voorlopig nog lange niet klaar mee, haha ;-)!
Na enkele opmerkingen over de leesbaarheid van mijn gedichten ben ik overgestapt naar een ander lettertype, dat er weliswaar iets minder dichterlijk uitziet, maar als het vervolgens niet leesbaar is, dan heeft nog niemand er iets aan. Ik zal ook de andere gedichten een keer converteren naar het nieuwe formaat (dat zal wel in etappes gaan ... ).
Na wachten ... wachten ... en nog langer wachten heb ik dan eindelijk mijn Slinger Strap binnen. Dat betreft de gitaarband, waarover ik eerder bericht had, die het gewicht van de (bas)gitaar verdeeld over twee schouders en de heup. Bij een traditionele gitaarband rust alle gewicht op de linkerschouder (als je rechtshandig speelt tenminste ... ), maar bij mij loopt die ook nog eens precies over het spijkerbed in mijn rug, een druk die niet prettig is en mogelijk een risico op klachten achteraf inhoudt. De Strap lag al op 21-4 bij de douane en werd vrijdag 1-5 (na bijna twee werkweken! ... ) voor het eerst aangeboden toen ik niet thuis was. Terwijl ik al bijna €80 had betaald stond er op het briefje van de postbode dat ik nog eens €25 moest bijbetalen. Terwijl ik de Strap via een site in Engeland had besteld (dat is toch EU, met vrij verkeer van personen en goederen? Ik voel me wel enigszins bedrogen ... ). Omdat ik onvoldoende cash geld in huis had kon ik het pakje ook zaterdag 2-5 niet in ontvangst nemen, was het op maandag nog niet op het postagentschap aangekomen en was het agentschap op 5 mei gesloten. Ik heb het pakketje uiteindelijk gisteren opgehaald. Vandaag maar even uitproberen en afstellen op mijn speelhoogte. Bijkomend "probleem" is ook nog eens dat ik op enkele - maar niet alle - van mijn instrumenten zogenaamde straplock-mechanismen heb gemonteerd, waardoor de strap niet los kan schieten. Vooralsnog eerst maar eens uitproberen met mijn favoriete bas dus.
De blogtitel is een song van Jack Johnson, die op dit laatste onderwerp slaat.
Nu we toch weer - onvermijdelijk - bij de muziek zijn aanbeland: in mijn vorige blogbericht had ik het over moeilijke keuzes maken in mijn Funeral-playlist. Ik heb de lijst meerdere malen beluisterd en - soms met pijn in mijn hart - enkele radicale keuzes gemaakt. Ik zal niet vertellen wat de afvallers waren, want: "wat niet weet, wat niet deert". Tot mijn ontsteltenis kwam ik er vervolgens echter achter dat mijn idool Marc Cohn nog ontbrak. Die gaan jullie straks dan maar horen op de "after-party" onder het genot van een kopje koffie. In een nachtelijke creatieve bui heb ik overigens ook al mijn afscheidsgedicht geschreven. Ik ben er eigenlijk dus al klaar voor ... maar wees gerust, ik ben er voorlopig nog lange niet klaar mee, haha ;-)!
Je bent al wel heel bijtijds bezig met alle zaken regelen.
BeantwoordenVerwijderenKan dat nog niet even wachten?
Het ligt anders hopelijk zo lang in de kast.
xxx