Op woensdag 13-7 werd ik door mijn dochter Imke gevraagd om op donderdag 14-7 te komen helpen met schilderen in hun 'nieuwe' appartementje. Aangezien het mij sowieso al dwars zat dat ik weinig hulp kon bieden, ben ik die uitdaging (een risico zo net voor de vakantie en met de recente rugklachten nog in mijn achterhoofd ... ) maar aangegaan. Ik hield er niet meer aan over dan een beetje last van mijn onderrug, maar het gaf ook wel voldoening. Vrijdag 15 en zaterdag 16-7 gebruikte ik om de laatste voorbereidingen voor de vakantie af te ronden.
Op zondag 17-7 vertrokken we om 8:30 richting Engeland. Het eerste deel van de reis ging lekker vlot en rond 12:15 stonden we in de betrekkelijk korte rij bij de Tunnel. We werden er echter al meteen uitgepikt, omdat we de honden bij ons hadden, die we eerst moesten laten registreren. Toen we een half uur later opnieuw aansloten, was het inmiddels wel druk geworden. De trein waar we op konden vertrok uiteindelijk om 14:35 en toen waren we €288 lichter voor een enkele reis! (We durfden met het oog op mijn rug nog geen terugreis te boeken, omdat de terugkeerdatum onzeker was ... ). Rond 16:30 waren we in Fulbourn, iets ten oosten van Cambridge. De eigenaar bleek echter onbereikbaar op de telefoonnummers die de reisorganisatie had doorgegeven, en het nummer dat ik vrijdag van hem persoonlijk had doorgekregen (toen ik hem belde om te vertellen dat we een dag later zouden komen) bleek ik niet correct overgenomen te hebben. Gelukkig was het mooi weer en hadden we stoeltjes bij ons. Pakweg twee uur later verscheen hij met de nodige excuses. Het leuke onderkomen maakte alles goed.
In de week erna van maandag 18-7 tot en met donderdag 21-7 hebben we fietsend tweemaal (23km retour) Cambridge bezocht, op maandag globaal en op woensdag met bezoek aan St John's College en Kings College. Op de andere dagen hebben we fietsend Anglesy Abbey (23km) en Ely Cathedral (75km. o.a. door het prachtig natuurgebied Wicked Fen) bezocht.
Op woensdag 20-7 hadden we het plan gevat om uitgebreid te gaan picknicken in het park Jesus Green (boeken en een op de fiets te vervoeren klapstoel mee). Van daaruit zouden we ieder om de beurt de colleges gaan bezoeken, want de honden mochten daar uiteraard niet mee naar binnen. Ik ging als eerste en fietste (legaal) over het asfaltpad richting de stad. Voor me liepen enkele Chinese meisjes, keurig aan de linkerkant van het pad, maar net voordat ik ze passeerde dreigde een van de meisjes in het vuur van hun gesprek naar rechts te springen, waardoor ik voor de zekerheid uitweek naar het gras. Niets aan de hand ... totdat ik weer terugstuurde naar het asfaltpad en met mijn band achter het onzichtbare opstaande randje bleef hangen. De wetten van Newton bleken nog steeds onverbiddelijk te werekn op de grond waar ze ontstaan waren en ik kwakte dus met een flinke smak tegen het asfalt, met als gevolg dat oude littekens op mijn linkerknie opnieuw veranderden in nieuwe schaafwonden, mijn beide handen aan de bovenkant open lagen (geen handschoentjes), mijn ribben aan de linkerkant licht gekneusd raakten en mijn spiksplinter nieuwe bril een tikje kreeg ('schaafwondje') net als mijn oogkas daarachter (een helm zou dat hebben voorkomen). Dat voelde uiteraard niet lekker en ik had toch zeker 5 minuten nodig voordat ik in staat was om met de nodige pijn in mijn lijf overeind te komen. Toen het weer enigszins ging is Bertie vervolgens als eerste Cambridge in gegaan en was ik later alsnog in gehavende staat om volgens plan de colleges te bezoeken.
Op vrijdag 22-7 (we hadden geboekt tot zaterdag) besloten we te verkassen naar het graafschap Kent (geboekt van vr-vr), omdat we de highlights rond Cambridge wel gezien dachten te hebben. Omdat we daar pas vanaf 15:00 terecht konden besloten we de tip van onze landlord op te volgen en onderweg het rustieke dorpje Lavenham te bezoeken, waar de vakwerkhuizen letterlijk schots en scheef stonden, waar Bertie nog even wat leuke jurken op de kop tikte en waar we in een knus tea house een heerlijke salade aten.
Tot vrijdag 29-7 verbleven we in Biddenden, ongeveer 50km te westen van Canterbury, in een knusse cottage achter in de tuin van een groot 18e eeuws huis. De omgeving in Kent was heuvelachtiger (met soms behoorlijk pittige klimmetjes) en ook mooier dan rond Cambridge, precies zoals ik van tevoren al gezien dacht te hebben op foto's op Google Maps. We hebben met de auto op zondag Canterbury met zijn prachtige kathedraak, op dinsdag Rye (erg leuk) en Hastings (niet zo bijzonder) en op woensdag Scotney Castle (mooi oud landhuis met een nog oudere kasteel-ruïne en mooie tuin) bezocht, waarna we van daaruit nog naar de ruïnes van Bayham Abbey (10km) zijn gefietst (bijzonder, omdat deze de fantasie prikkelden over hoe het er ooit uitgezien moet hebben). Daarnaast hebben we met de fiets op zaterdag Leeds Castle (43km, prachtig en te groot om alles te zien), op maandag Sissinghurst Castle (20km met prachtige en typisch Engelse tuinen) en op donderdag Bodiam Castle (40km, leuk maar minder dan de rest) bezocht.
Op zaterdag viel ik opnieuw van mijn fiets. Ondanks mijn eerdere verwondingen en ondanks het feit dat ik mijn zwaardere hybride fiets had meegenomen i.p.v. mijn mountainbike (dan hoefde ik geen rugzak om en kon ik de proviand aan mijn fiets hangen) was ik op de klimmetjes steevast sneller dan Bertie op haar mountainbike met de twee honden achterop. Ik moest dus regelmatig even wachten, wat als voordeel had dat ik dan ook weer even kon recupereren van de inspanning, want sinds mijn operatie heb ik toch wel het nodige aan power ingeleverd. Op de terugweg van Leeds Castle wachtte ik wederom trouw op Bertie, maar ik verloor mijn evenwicht en kon mijn schoen net niet snel genoeg uit mijn trapper krijgen en landde vervolgens op mijn rechterheup. Een schaafwondje van niets op mijn knie, maar wel weer een lichte kneuzing op mijn heup.
Op zondag in Canterbury beleefden we ons volgende avontuur. Toen we na afloop van ons bezoek terugliepen naar de auto, werd onze jongste hond Marley plotseling vanuit het niets gegrepen door een boxer. Net toen ik haar uit de bek van haar belager had bevrijd beet ze in paniek in mijn rechter wijsvinger en kleurde ook hier de straat rood. Gelukkig werden direct vanuit meerdere kanten pleisters aangedragen, waardoor mijn bloedsporen beperkt bleven tot enkele straatstenen. Omdat mijn wijsvinger steeds dikker werd en ook bleef kloppen, ben ik op maandag aan het einde dan de middag toch nog naar een arts geweest, die me antibiotica voorschreef. Wellicht ook wel goed voor mijn schaafwonden. Ondanks het feit dat ik overal pijn had (mijn knie was stijf, maar als ik eenmaal aan het fietsen was dan ging het wel. Tijdens heftige klimmetjes voelde ik nadrukkelijk mijn gekneusde ribben en mijn rug voelde ik eigenlijk doorlopend, maar gelukkig bij lange na niet meer zo heftig als rond mijn jubileum) weerhield dat ons er niet van om op vrijdag 29-7 naar het Lake District door te reizen, waar we tot vrijdag 5-8 geboekt hadden. We vertrokken om 10:00 in Kent en kregen vervolgens een vervelende rit van 540km voorgeschoteld met doorlopend files (nagenoeg bij iedere oprit stonden we stil) en waarbij mijn gekneusde heup zich ook nadrukkelijk deed gelden. We arriveerden pas rond 20:00 op onze plek van bestemming in Backborrow (gemeente Ulverston), een oud maar ruim rijtjeshuisje in een woonwijk (het eerste zonder wifi). Nadeel was dat we niet lekker buiten konden zitten, anders dan op het smalle doodlopende straatje en dat er alleen warm water uit de douche bleek te komen (beter dan niets natuurlijk). Na wat heen en weer sms-en en een telefoontje met de contactpersoon vond ik op zaterdagochtend uiteindelijk in een kast bovenaan de trap de boiler met bijbehorende schakelaar, waardoor één probleem opgelost kon worden. Vervolgens bleek het een uitdaging om een supermarkt te vinden. De dichtstbijzijnde zou op een afstand van 1 mijl moeten liggen, maar deze bleek onvindbaar (pas op de dag van ons vertrek reden we er voorbij en bleek het niet meer dan de shop van een tankstation) en besloten we maar om door te rijden naar Ulverston op een afstand van 8 mijl. Daar werden we in het centrum van het kastje naar de muur gestuurd om steeds weer bij dezelfde kleine en karige supermarkt uit te komen, totdat uiteindelijk een ouder echtpaar ons wist te verwijzen naar een grote en zeer luxe Booths supermarkt aan de rand van het stadje. Na anderhalf uur zoeken stonden we daar eindelijk voor de deur. Op dat moment had ik mijn buik al min of meer vol van het hele Lake District en was ik geneigd om stande pede weer te vertrekken. Gelukkig hebben we dat laatste niet gedaan, want de omgeving was - zoals verwacht - hier het mooiste van alle drie de locaties, zoals al bleek tijdens onze fietstocht 's middags rondom het halve Lake Windermere (halverwege het veerpont genomen). Slechts 30km maar door de hoogtemeters toch pittig. Ook hier hebben we afwisselend de fiets of de auto (of combi) genomen, afhankelijk van de afstanden en het weer.
Op zondag maakte ik het volgend akkefietje mee. We waren in en de tuinen van het prachtige Holker Hall, waar de honden verplicht aangelijnd moesten worden. Marley was in een uitgelaten bui en rende om mij heen, waarbij de dunne lijn door het vlees van mijn rechter enkel sneed. Opnieuw een pijnlijke wond en een litteken voor het leven. Nou ja, dat kon er ook nog wel bij.
De tocht met de auto door het Lake District op maandag was het absolute hoogtepunt. Ik had een autotocht uitgestippeld over de smalle en steile weggetjes van de Wrynose Pass en de Hardknott Pass, waar we geconfronteerd werden met slecht wegdek en stijgingspercentages tot wel 30%, maar vooral ook met adembenemend uitzichten. Vervolgens noordelijk langs de Ierse Zee naar Buttermere, waar we een stuk gewandeld hebben en op een terras genoten van het mooie weer (en gratis wifi). Vervolgens na 17:00 verder via de Honister Pass naar de prachtige vallei van Borrowdale met een van de mooiste meren van The Lakes, Derwentwater en na een kort bezoek aan de Castlerigg Stone Circle (een soort Stonehenge) weer terug naar onze High View Cottage.
Verder hebben we de ruïnes van Furness Abbey (op de terugweg typisch Engels weer), Coniston Water en Brantwood (het voormalige woonhuis van schrijver John Ruskin. Gedeeltelijk met de fiets, maar opnieuw nat), Coniston Old Man (uitzichtspunt boven Coniston Water, dat gedeeltelijk lopend moest worden afgelegd, maar dat voor mij tot halverwege begaanbaar was), Hawkshead en Esthwaite Water bezocht.
Op vrijdag 5 augustus moesten we hier weer vertrekken. Bertie wilde op de terugweg nog graag een tussenstop maken in Oxford, maar een middagje Oxford is te kort (zeker als je vanwege de honden 1 om de beurt naar binnen moet) en ik voorzag ook nog tijdverlies met het zoeken naar een onderkomen voor één nacht met twee honden. Dus toch maar direct in één dag naar huis. Het rijden op zich ging goed, maar bij de tussenstops moest ik wel weer steeds even naar stabiliteit zoeken. We hadden minder vaak files, maar de enkele die wel hadden waren best heftig. Inclusief een koffiestop van een half uur kwamen we uiteindelijk 3 uur later bij de trein in Folkstone aan dan dat de navigatie als ETA aangaf bij vertrek om 6:00 's ochtends. Vanwege de files was het hier echter niet druk en konden we zonder wachttijd de trein op rijden. Na een korte vertraging van het aankomstterrein in Calais naar de snelweg waren we om 20:00 (klok moest in Calais weer een uur vooruit) bij de broer van Bertie in Roosendaal om wat te eten. Uiteindelijk waren we om 23:30 thuis.
Wat een belevenissen weer, maar wel genoten dus.
BeantwoordenVerwijderenTot zondag
xx