15-2-2015 Empire State Of Mind

Afgelopen dagen heb ik weer kunnen genieten van mooie sportmomenten bij het WK schaatsen in Thialf, tevens de laatste wedstrijd voordat deze tempel in de renovatie gaat. Het is dit seizoen niet meer vanzelfsprekend dat wij Nederlanders winnen: waar onze Olympische kampioenen op de lauweren van het succes lijken te hebben gerust, heeft de rest van de wereld de lessen van Sotsji ter harte genomen en er tijdens de training juist een schepje bovenop gedaan. Dat maakt de sport ook meteen weer een stuk spannender (m.u.v. de lange afstanden bij de heren ... ). Op het nieuwe onderdeel - de Mass Start - was de scherpte wel aanwezig met als resultaat goud voor zowel de dames als heren.
Wat mij overigens mateloos irriteert is dat het Algemeen Dagblad op vrijdag, voordat er ook maar een bal in wedstrijdverband heeft gerold, toch weer in staat is om de eerste 8 pagina's van het Sportwereld katern vol te schrijven met irrelevant voetbalnieuws. Pas op de laatste 4 pagina's is er enige ruimte voor andere sporten. (Laat ze het dan gewoon Voetbalwereld noemen ... ).

Deze mooie sportmomenten stimuleren mij dan weer tot het opzoeken van mijn eigen grenzen.

• Mijn Duck Walk (wandeling ... ) van zaterdag bedroeg 3,1 km (900m meer dan mijn record van donderdag. ... ) met dezelfde gemiddelde snelheid van 4,4 km/u (voor mijn Facebook vrienden is de route ook te bekijken op mijn tijdslijn ... ). Het lijkt erop dat dit soort inspanningen ook de stabiliteit tijdens het lopen gunstig beïnvloedt, want ik lijk sindsdien nauwelijks nog door mijn bekken heen te zakken tijdens de eerste stappen na een zit- of lig-pauze. Vandaag durfde ik het zelfs aan om zonder wandelstok (voorheen psychisch ... ) naar de buren 2 deuren verderop te lopen om mijn buurmeisje te feliciteren.  
• Vanochtend heb ik me, na een uur krachttraining (ook mijn bovenlijf wordt inmiddels niet meer ontzien: waar ik eerder nog inhield als ik het spijkerbed in mijn rug voelde, ga ik nu - met beleid -  door en dat lijkt positief te werken ... ), ook nog 1 uur flink in het zweet gewerkt op de hometrainer. Dat kwam aardig in de buurt van een fiks uur spinning (zie foto ... ), zij het dat ik wel in het zadel blijf en nog niet staande kan trappen.
• Als voorlopige doelstelling heb ik nu om komende(!) zomer de Alpe d'Huez op te fietsen (1x is al voldoende, ik ga jullie dus ook niet vragen om me te sponsoren voor Alpe d'Huzes ... ). De uitdaging zal denk ik eerder in de bovenrug dan in de benen zitten. 

De blogtitel slaat op het laatste en is een prachtige song van Alicia Keys. met daarin o.a. de volgende zinsneden:

...
Even if it ain't all it seems
I got a pocketful of dreams
...
I'm going to make it by any means
I got a pocketful of dreams

Afgelopen vrijdag had ik twee ex-collega's (sinds 1 februari ... ) op bezoek gehad. Weer zeer gezellig bijgepraat. Waar ik voorheen het beeld had dat ze zonder al te veel inspanningen drie jaar WW zouden kunnen genieten, blijkt uit hun verhalen dat dit toch minder vrijblijvend is. Ze moeten maandelijks een aantal taken op de UWV website registreren, waaronder sollicitaties. (Per UWV kantoor blijken er ook weer opvallende verschillen te bestaan, hetgeen enerzijds verbazingwekkend is maar anderzijds - het blijft overheid -  ook weer niet ... ). Vrijdagavond en zondagmiddag was het tijd voor gezellig familiebezoek.

Omdat ik inmiddels niet meer met de rollator of andere hulpmiddelen door het huis hoef te lopen, hebben we de inrichting van de huiskamer weer bijna in de oude staat hersteld. Alleen het bed en computertafeltje staan er nog, maar komen steeds meer in de verdrukking in de hoek waar ze staan (nog even en dan gaan die ook uit beeld verdwijnen ... ). Mijn akoestische gitaar en bas zijn ook weer terug op hun plekje in mijn muziekkamer. Daar kan ik de spullen die ik nodig heb om te spelen klaarzetten en ook laten staan. Hierdoor is de drempel weggenomen om iedere keer alles uit te pakken, aan te sluiten en uiteindelijk weer op te ruimen. De trap is daarmee de grootste drempel, maar die neem ik inmiddels met gemak.

Tot slot: "Mijn" band nLUK is helaas niet uitgenodigd voor de Dylan Tribute. De organisatie blijkt onderweg de spelregels te hebben veranderd door niet te selecteren op volgorde van inschrijving, maar bands, die reeds aan de Beatles Triibute op 17 oktober hadden meegedaan, uit te sluiten van deelname. Enerzijds is het argument om ook andere bands een kans te willen geven best begrijpelijk, anderzijds hadden wij er al behoorlijk veel tijd in gestoken. Gelukkig was/is die inspanning niet voor niets, want veel van de songs vormen een welkome aanvulling op ons repertoire.

Muziek: ik heb mijn persoonlijke Top2000 playlist op Spotify fiks uitgebreid (vooral Soul en Singer-Songwriter, Rock was reeds ruim vertegenwoordigd ... ). Mijn teller staat vooralsnog op 551, dus er is nog ruimte. Op mijn actielijst staan verder nog het bekijken van een documentaire over Nile Rodgers (Uitzending gemist ... ) en over Nick Cave (opname op mijn digitale recorder ... ).