Ik las vanochtend in de weekendbijlage van het AD een interview met Vincent Bijlo, de blinde columnist en cabaretier, wiens columns ik doorgaans met veel plezier lees. In het interview haalde hij zijn moeder aan, die hem niet anders behandelde omdat hij blind was en vaak zei: "Je kunt dingen niet veranderen door ze te betreuren". Dat is een mooie samenvatting van mijn gedicht Spijt en ik zou daar aan toe willen voegen dan nog nooit iemand gelukkig is geworden van zelfmedelijden.
In hetzelfde interview werd gerefereerd aan de club van 27, bestaande uit bekende mensen die op deze leeftijd op een tragische manier zijn overleden, zoals o.a. Janis Joplin, Jim Morisson (Doors), Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en Amy Winehouse. Dat deed mij beseffen dat ik binnenkort 57 wordt en daarmee al bijna 30 jaar langer op deze aardkloot rond loop dan deze mensen en dat zij in die korte tijd toch zoveel moois hebben nagelaten. En dan kreeg ik eind van afgelopen week een bericht terug van de uitgever, die erop neerkomt dat ze mijn vraag niet beantwoorden, maar dat ik eerst maar een manuscript moet opleveren. Terwijl ik juist om tips vroeg hoe ik dit het beste kon insteken, gezien de pluriformiteit van mijn gedichten. Mag ik het dus toch zelf gaan bedenken en doen (aan de slag dus ... ). Het leven van een kunstenaar gaat niet over rozen.
Als ik een gedicht heb geschreven dan toets ik altijd even bij mijn huisgenoten hoe het valt. Vooral over "Welkom beste vluchteling" konden ze wel lachen. Voor meer gedichten zie mijn gedichten-blog.
Ik ben afgelopen week weekweer redelijk druk bezig geweest met muziek. Bij de komende repetitie van nLUK staan er weer twee nieuwe lekkere songs op het programma, plus eentje, die we al bij het oud vuil hadden gezet omdat die twee jaar geleden om duistere redenen niet lukte. En ik maak doorgaans de uitwerkingen van die songs (teksten, akkoorden en aanwijzingen m.b.t. het arrangement ... ) en zoek uiteraard ook een baspartij erbij. Ook heb ik begin oktober met enkele (ex-) collega's afgesproken om weer een keer te gaan jammen en tussen de geselecteerde songs zitten enkele uitdagende baspartijen (o.a. Red Hot Chili Peppers ... ). Ik moet dus nog even aan de bak, want je hebt toch de meeste lol als het lekker loopt.
Op mijn werk gaat het ook redelijk goed. Ik kan in de korte tijd die ik momenteel werk mijn ei aardig kwijt en heb nog steeds het gevoel dat ik waarde toevoeg. Ik ben zelfs door het team ingepland voor uitvoerend werk, dus het is maar goed dat ik zo meteen het aantal uren ga opvoeren (volgens plan komende week nog 3x 2 uur, daarna 3x 3 uur totdat ik begin oktober met de bedrijfsarts heb gesproken ... ).
De blogtitel van Elvis Costello, niet geheel toevallig ook een van de nieuwe (uit te proberen! ... ) nLUK songs, heeft betrekking op meerdere onderwerpen in dit blogbericht.
Of het nu met mijn werken, het fietsen van en naar mijn werk of inspanningen op de spoirtschool te maken heeft, ik constateerde afgelopen week dat ik iets meer last had van een verminderd gevoel in mijn linkeronderbeen. Dat op zich leidt overigens niet tot een verminderde stabiliteit, dus het lijkt erop dat de inmiddels toegenomen spierkracht dat redelijk compenseert. Maar een lage rugpijn (rond een lumbale wervel ... ) heeft wel degelijk impact op mijn stabiliteit. De pijn voelt hernia-achtig, maar andere mogelijke oorzaken spoken toch ook al snel door mijn hoofd. Ik wil bij het komende bezoek aan de oncoloog (22-9) toch wel even de laatste CT scan zien of daar wellicht iets over het hoofd is gezien.
Ik heb overigens afgelopen weken ontzettend genoten van de prestaties van Tom Dumoulin. Ondanks het feit dat hij het net niet redde in de laatste serieuze etappe (wielrennen blijkt wel degelijk een teamsport te zijn ... ) heb ik toch een diepe bewondering voor hem gekregen, die ik al eerder had weggeschreven in mijn gedicht Oranje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten