Wo 2-9-2015 Over The Hills And Far Away

Ik ben weer mondjesmaat aan het werk en zoals jullie merken heeft dat al meteen impact op de frequentie van mijn blogberichten en -gedichten.

Ondanks mijn twijfel gedurende de eerste twee weken, ben ik inmiddels wel weer enthousiast aan het worden, nu ik naar mijn gevoel toegevoegde waarde kan leveren in de aansturing van de resultaten van het team, waar ik tijdelijk gedetacheerd ben. Ik heb ook het idee dat mijn collega's mijn inbreng wel waarderen.

Afgelopen maandag ben ik weer bij de bedrijfsarts geweest. De afspraak stond gepland in de middag, maar vorige week had mijn manager besloten om een tweewekelijks overleg voorlopig wekelijks te laten plaatsvinden, om iets strakker te kunnen sturen. Op die manier ontstond dus plotseling een betrekkelijk lange werkdag van ruim 4,5 uur (in plaats van de afgesproken 2 uur ... ) en dat was nog exclusief reistijd. Dat hakte er toch wel even in, waarmee mijn lijf toch even een signaal afgaf om niet al te hard van stapel te lopen. Met de bedrijfsarts afgesproken om mijn uren uit te breiden naar 3 keer 2 uur, waarbij ik dan bij voorkeur op maandag en woensdag in Utrecht wil gaan werken en op vrijdag in Zeist of thuis. Dat zou wel betekenen dat ik dan af en toe toch weer met mijn laptop moet gaan sjouwen, dus daar moet ik nog even goed over nadenken. Ook als ik thuis zou willen werken, dan moet ik eerst een softwareprobleem oplossen op mijn eigen laptop (ik kan niet aanloggen ... ). 

Afgelopen weekend zijn we in Gulpen geweest om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Het weer was heerlijk en de uitzichten (vanaf de fiets) opnieuw prachtig. En we hebben uiteraard weer de nodige klimmetjes bedwongen, waaronder op zaterdag de Gulperberg (de lastige beklimming vanuit Partij met stukjes tot 21%), de Camerig vanuit Epen (de langste beklimming van Nederland, maar niet zo lastig) en de Vaalserberg (vanaf de Epenerbaan). Omdat op zondag ook mijn schoonzus mee fietste had ik geprobeerd om een route te plannen met minder steile beklimmingen, maar door mijn onbekendheid met de omgeving was dat slechts ten dele gelukt. We begonnen met de Gulperberg langs de Westzijde (de Koning van Spanje geheten), die wel te doen was, maar zeker niet als makkie kan worden bestempeld. Via Heijenrath naar Slenaken en daar had ik op de kaart een klein weggetje naar Noorbeek gezien. Dit bleek de redelijk onbekende Schilberg te zijn, een flinke kuitenbijter met stukjes van zelfs 19%. Bij het verlaten van Noorbeek richting Margraten troffen we overigens vergelijkbare stijgingspercentages, maar het voordeel hiervan was wel dat de Cauberg in Valkenburg vervolgens een peulenschil bleek te zijn. Vanaf de Cauberg was het vervolgens vooral afdelen terug naar Gulpen, waar we nog eenmaal moesten klimmen om weer terug te komen bij ons appartement in Hoeve de Burgh. Een prima verblijfplaats en mooie centrale uitvalsbasis om te fietsen in de Limburgse heuvels. De bijbehorende blogtitel is een song van Led Zeppelin.