Vr 18-9-2015 Refugee

Bertie en Imke zijn afgelopen woensdag allebei uitgevlogen, op vakantie wel te verstaan. Bertie met drie Brabantse vriendinnen naar het zonnige en warme Bari, in de hak van de laars van Italië en Imke met een vriendin naar - het aanvankelijk regenachtige - Londen. Ze vermaken zich beide prima. 

Waar ik had verwacht dat in Bari en omstreken wel iets te merken zou zijn van de vele vluchtelingen, blijkt dat toch niet het geval. We hebben er hier klaarblijkelijk meer last van, althans als je de kranten en TV moet geloven, want persoonlijk merk ik er nog weinig van. De problematiek biedt overigens wel inspiratie voor mij als dichter en ik heb afgelopen dagen naar mijn eigen oordeel toch wel enkele van mijn betere gedichten daarover geschreven ("Welkom beste vluchteling" en "Angst" ... ). Ik gebruik deze zelfde inspiratie ook maar voor mijn blogtitel van Tom Petty and the Heartbreakers.

Over mijn gedichten gesproken: ik ben bezig om ze te rubriceren en te beoordelen. Ik krijg daarmee een overzicht van welke goed genoeg zijn voor mijn gedichtenbundel en in welk hoofdstuk ze zouden moeten landen. En sommige beoordeel ik wel als goed (genoeg), maar die gaan dan over een zodanig specifiek of tijdgebonden onderwerp, dat ze alsnog niet geschikt zijn voor een plekje in een gedichtenbundel. 
Na deze exercitie hoop ik inzicht te hebben in de rubrieken (lees: hoofdstukken) en of ik per hoofdstuk genoeg gedichten van kwalitatief niveau heb. Of het dan allemaal in één bundel zou moeten laat ik graag over aan het oordeel van een redacteur. Dit klusje kost toch wel de nodige tijd en moet tussen de bedrijven door, want ik heb ook nog andere dingen te doen, zoals werken, sporten, muziek maken en (gezien mijn fysieke gesteldheid nog steeds noodzakelijk ... ) relaxen. Daarnaast levert te lang aaneengesloten achter mijn laptop zitten ook fysieke klachten op in de vorm van gevoelloosheid in grotere delen van mijn benen, links meer dan rechts. Het lijkt wel of er zenuwen afgeklemd worden als mijn bovenbenen en bovenlichaam in een hoek van 90 graden zitten (hetgeen bij het traditionele zitten toch doorgaans het geval is ... ). 

Daarmee is ook meteen het bruggetje naar mijn werk geslagen. Ik had in mijn vorige blogbericht al aangegeven dat ik, ondanks mijn enthousiasme voor de inhoud, toch ook wel dergelijke fysieke klachten ondervond. Dat we regelmatig overleg voeren op Spartaanse stoelen helpt daar niet echt bij, maar zelfs de beste bureaustoelen dwingen me in de haakse zithouding. Naast de gevoelloosheid in mijn benen heb ik afgelopen week ook behoorlijk veel last gekregen van lage rugpijn. Het idee dat dit iets anders zou kunnen zijn dan de klachten die iedereen wel eens heeft heb ik inmiddels weer losgelaten. Er was duidelijk één wervel die pijnlijk was als ik daarop drukte, maar die pijn is inmiddels aardig afgenomen. Wel zitten de spieren eromheen nog wel flink in de knoop, hetgeen ik met een massageapparaat probeer los te krijgen. Vanwege deze klachten heb ik deze week de werkdag op donderdag laten schieten, want dat zou iets teveel zijn geweest, wetende dat ik ook nog de honden driemaal per dag moet uitlaten. Lopen is normaal gesproken goed bij lage rugklachten, maar met onze oudste hond Scooby is er nauwelijks sprake van lopen, maar eerder van slenteren en dat is minder bevorderlijk voor mijn herstel. Omdat ik in deze toestand weiger om iedere 5 meter stil te gaan staan, zal het uitlaten voor Scooby waarschijnlijk ook geen feest zijn.     

Ik eindig met een filosofisch gedachte: Waar gezonde mensen leven met de zekerheid van de zalige onzekerheid, leef je als ongeneeslijk zieke met de onzekerheid van de onzalige zekerheid. (Lees het gerust nog maar een keer hoor ... ).