Ma 10-8-2015 Working Class Hero

Afgelopen zaterdag heb ik me fysiek totale rust gegund. Er lag net als andere jaren een stapel van drie weken aan ongelezen kranten, die ik traditiegetrouw altijd doorneem om te zien of ik belangrijk nieuws gemist heb. Omdat we de eerste twee weken van onze vakantie ook TV hadden, waren we via het Journaal of andere nieuwsprogramma's redelijk goed op de hoogte gebleven, dus dat ging snel. In Frankrijk hadden we echter genoten van een TV-loze week. Niet omdat er geen TV was, maar omdat alle (meer dan 100! ... ) kanalen in het Frans nagesynchroniseerd waren. (Ook zondag en maandag ben ik overigens nog bezig geweest om de stapel volledig weg te werken. Ik betaal per slot van rekening voor het abonnement en dan zal ik het lezen ook ... ).

Zondag besloten Bertie en ik om voor de verandering eens een keer te gaan fietsen. Enerzijds om het vakantiegevoel vast te houden, anderzijds om te testen in hoeverre mijn trainingsinspanningen gedurende de vakantie effect hadden gehad. Ik koos daarom voor mijn standaard trainingsrondje op de Heuvelrug, dat voor Bertie grotendeels onbekend was, waardoor ze prompt het vakantiegevoel weer terug kreeg. (Moet ik onthouden voor volgend jaar, is een stuk goedkoper ... ). Ik merkte vooral tijdens de beklimmingen een zeer duidelijk verschil in kracht en dus snelheid, waarbij ik soms wel 3 tot 4 km/u sneller naar boven fietste dan vóór de vakantie. En ik fietste zelfs al weer een tikkie sneller dan de langzamere racefietsers, dus ik begin mijn oude ik - althans op de fiets - weer terug te krijgen. Doordat ik (nog steeds ... ) sneller was dan Bertie, ook nu ze zonder de ballast van twee honden fietste, kreeg ik wel regelmatig een rustpauze cadeau als ik boven was, dus ben ik wel benieuwd hoe groot de verbetering op mijn gemiddelde snelheid zal zijn als ik het rondje weer een keer solo ga doorfietsen.

En toen was het vandaag plotseling 10 augustus en had ik een afspraak over herintegratie met mijn manager in mijn agenda staan (in Utrecht ... ). Ik zat een beetje te dubben over de wijze van vervoer, omdat ik een tijd geleden mijn locker in Utrecht had ingeleverd. Ethisch correct natuurlijk omdat ik er lange tijd geen gebruik van gemaakt had en ik er naar verwachting ook niet snel opnieuw gebruik van zou gaan maken. Nu het er desondanks op lijkt dat ik toch weer aan de slag zal gaan, had ik daar achteraf toch wel enige spijt van. (Een ietsiepietsie klein beetje maar hoor, want zoals ik in een van mijn gedichten beschrijf, vind ik spijt een behoorlijk nutteloze emotie ... ). Mijn opties waren:

1. Met de auto: maar dan moest ik alsnog parkeerautorisatie regelen; 
2. Met het openbaar vervoer: maar het saldo van mijn OV chipkaart was te laag;
3. Met de fiets: maar dan moest ik naast mijn laptop ook nog kleding in mijn fietstas proppen (veroordeeld dus tot spijkerbroek ... ) en had ik onvoldoende ruimte over voor ook nog eens douchespullen. 
4. Met het pendelbusje vanuit locatie Zeist: daar dacht ik pas op het allerlaatst aan, toen ik mijn keuze eigenlijk al had gemaakt.

Het werd optie 3: wel in fietskleding, maar in een betrekkelijk langzaam tempo om niet ál te bezweet te geraken. In de kleedruimte kon ik me dan wel provisorisch opfrissen, maar ... dan moet je daar wel in kunnen. Bleek warempel dat met het inleveren van mijn locker ook de toegang tot de kleedruimte was ingetrokken. Ik had gelukkig net voor mij iemand naar binnen zien gaan, dus na een bescheiden klopje werd er keurig opengedaan, toevallig(?) net door iemand die zich kenbaar maakte als Facilitair Manager van het hoofdgebouw. Ik legde hem mijn situatie uit en hij gaf me direct zijn visitekaartje en vroeg mij om hem een mail te sturen. Eenmaal op een werkplek heb ik dat ook maar meteen gedaan en in een vloek en een zucht was de toegang tot de kleedruimte geregeld (wel fijn dat ik mijn fietskleding weer kon ophalen toen ik weer naar huis ging... ) en kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog een locker toegewezen, waarvan ik later in de week de sleutel kan ophalen. (Het kan dus ook een keer meezitten als je open en eerlijk bent ... ). Op de terugweg ben ik ook maar langs het ziekenhuis gereden om bloed te laten prikken, dan hoef ik dat morgen niet meer te doen voor mijn afspraak met de oncoloog.

Het gesprek met mijn manager verliep prettig en het had zijn voorkeur als ik zijn Interne Controle team zou gaan ondersteunen bij het inrichten van enkele beheerprocessen. Iets waar geen grote tijdsdruk op stond en waarmee ik vanuit mijn oude functie al wel enige ervaring heb. Daarnaast kon ik ook met mijn directe collega's gaan sparren, maar ik heb aangegeven dat ik me liever concentreer op één klus zolang ik nog niet meer werk dan 4 uur per week, wat de eerste drie weken, totdat ik een vervolgafspraak met de bedrijfsarts heb gehad, sowieso het geval zal zijn. Ik heb inmiddels voor aanstaande woensdag een afspraak met een - mij niet onbekende - collega uit het IC-team om de werkzaamheden door te nemen. Ik ben daarmee na bijna 10 maanden dus aangeland in wat ik in de begintijd van mijn blog, toen ik mijn situatie nog beschreef als een kolkende rivier, beschreef als het kabbelende riviertje dat werk heet. Ik heb er eigenlijk best wel weer zin in om weer te gaan behoren tot de werkende klasse, vandaar de song van John Lennon als blogtitel.