Do 6-8-2015 99 Luftballons

We zijn nog steeds in Epinal in de Vogezen. Vandaag is onze laatste dag en morgen gaat het weer richting huis, maar niet nadat we onderweg even gestopt zijn voor een bezoek aan Nancy.

Afgelopen maandag hadden we een relatieve rustdag op het programma staan met het oog op de beklimming van Le Grand Ballon. We zijn met de fiets Epinal ingegaan en hebben daar de nodige bezienswaardigheden bekeken. Een deel daarvan hadden we vorig jaar al uitgebreid gehad, zoals de Cathedrale en het Chateau, maar we hebben toch ook weer nieuwe dingen ontdekt en daarmee een beter beeld van de stad gekregen.

Dinsdag regende het in Epinal. De weer-app op mijn smartphone gaf weliswaar aan dat het bij Cernay (onze vertrekplaats voor Le Grand Ballon) beter weer zou zijn, maar we besloten het risico toch maar niet te nemen. Omdat Colmar afgelopen jaar al op het verlanglijstje van Bertie stond, besloten we daar deze dag naar toe te gaan. Colmar ligt aan de Oostzijde van Frankrijk in de Elzas en daarmee tegen Duitsland aan. Een erg leuke stad, die we eerst verkend hebben met een toeristisch treintje, waarna we ook nog een uitgestippelde stadswandeling gemaakt hebben. De Duitse invloeden zijn hier duidelijk zichtbaar in de architectuur van de vakwerkhuizen. De keuze voor Colmar bleek ook nog als voordeel te hebben dat het er best lekker weer was. Pas toen we om 17:00 uur terug waren bij de auto begon het een klein beetje te regenen.
Onze route van en naar Colmar kruiste de Route des Crêtes, die van noord naar zuid (of andersom ... ) loopt met aan de zuidzijde Le Grand Ballon. Op het hoogste punt van de Col de la Schlucht was het nat, mistig en slechts 13 graden, dus de keuze om een dagje te wachten met het fietsen van Le Grand Ballon bleek achteraf een juist te zijn geweest.

Maar woensdag moesten we dan toch geloven aan het (letterlijke ... ) hoogtepunt van onze vakantie. De autorit naar Cernay werd enigszins vertraagd door langzaam rijdend verkeer, maar dat gaf mij ook meteen de gelegenheid om van de omgeving te genieten. In Cernay zochten we eerst maar even een terrasje om en passant het gebruikelijke plasje (en meer ... ) te plegen. Maar net toen ik op mijn gemak zat ging toch het licht uit en zat ik daar in het aardedonker ... dat moest mij dus weer overkomen. (Dan biedt het Zwitserse Zakmes van onze moderne tijd - de smartphone -  toch maar weer mooi uitkomst ... ). Rond 11:45 uur begonnen we dan toch eindelijk aan het echte werk. Vanuit Cernay kregen we eerst nog een vlakke aanloop (warming up ... ) naar Uffholz, waar de beklimming begon met een lichte stijging, maar dat lichte gedeelte (lichtgroen) duurde helaas maar zeer kort. Ik had op basis van de borden al snel berekend dat onze aanloop ongeveer 3 km moest zijn geweest en dat ik op de top op 24 km uit zou moeten komen, dus ik kon op mijn fietscomputer mooi zien hoe ver ik nog te gaan had. En dat bleef maar ver, en nog steeds ver ... en nog steeds, het einde leek nauwelijks dichterbij te komen. Ik kon ook alleen maar een klein verzet draaien en had de ketting het grootste deel van de rit op mijn kleinste (lichtste ... ) van de drie voorbladen liggen, terwijl ik achter juist een redelijk groot tandwiel (hoe groter hoe lichter ... ) moest kiezen om redelijk rond te kunnen blijven trappen. Af en toe zakte mijn snelheid zelfs tot rond de 6 km/u, dus het ging tergend langzaam. Op die momenten vroeg ik me ook af hoe het Bertie moest vergaan met de twee honden achterop, die moest omvallen of bijna even snel gaan als ik. Af en toe keek ik hoopvol op mijn telefoon of ik toch niet een gemiste oproep van haar had, die ook mij een excuus zou geven mezelf uit mijn lijden te verlossen. Maar dat signaal kwam maar niet, dus ging ik ook maar door. De beklimming was vooral een strijd met mezelf, maar naarmate ik verder kwam werd opgeven steeds minder een optie.

Halverwege (na 12 km ... ) nam ik even en korte pauze voor een banaan en om de kussentjes in mijn helm even uit te wringen, want de temperatuur was inmiddels opgelopen naar meer dan 25 graden. Pakweg 3 km onder de top, waar er inmiddels geen schaduw meer was, begon het zweet me opnieuw in de ogen te lopen en moest ik weer kort stoppen om die exercitie te herhalen en mijn bril even schoon te maken. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook maar snel wat vijgenbrood naar binnen te werken, voordat ik door de hongerklop geveld zou worden. De laatste 3 km in de volle zon waren loodzwaar en er leek geen einde aan te komen, maar eindelijk was daar dan toch de lang verwachte bevrijding. Mijn fietstijd over de 24 km bedroeg 2:34 uur met een gemiddelde van 9,4 km/u. Normaal gesproken geen wereldprestatie, maar niet gek voor iemand, waarvan de artsen bijna 10 maanden geleden vreesden dat hij nooit meer zou kunnen lopen of fietsen. Ik ben dus apetrots op deze prestatie.

Omdat Bertie (met twee honden achterop en sowieso een zwaardere fiets ... ) doorgaans een stuk langzamer is, hadden we vooraf afgesproken dat ik weer zou afdalen naar Cernay om de auto op te halen. Zij zou dan wachten op de top, waarna we de Route des Crêtes naar het noorden zouden vervolgen. Ik kwam haar echter al binnen 3 km onder top tegen dus zij zat uiteindelijk niet eens zo ver achter mij. Dat afdalen klinkt dan wellicht gemakkelijk, maar de groene delen in het profiel voelden in deze richting als donker oranje, vooral met de beklimming van zoëven in de benen. Ik deed ook over de afdaling uiteindelijk nog een dikke 54 minuten met een gemiddelde van 26,1 km/u.

De Route des Crêtes was vervolgens prachtig. Onderweg waren we ook nog even naar het uitzichtpunt Hoheneck gereden. Hier waren we vorig jaar ook al, maar toen was het mistig, winderig en 6(!) graden. Nu was het er met 20 graden erbij en zonnig weer een stuk aangenamer (en ook wel iets drukker ... ). Helaas was de bediening op het terras dermate waardeloos, dat we maar besloten om niet te wachten totdat het restaurant om 19:00u open zou gaan.

In meerdere opzichten een adembenemende dag! Doordat er naast Le Grand Ballon ook nog tal van andere ballonnen in de hoge Vogezen te vinden zijn, vond ik de song van Nena wel toepasselijk als blogtitel.