Bij het boeken van onze vakantie was het niet gelukt om de eerste en tweede week volledig op elkaar aan te laten sluiten, maar met behulp van de gastvrouw van ons eerste vakantieadres hadden we nog voor ons vertrek een nacht in Chateau de Harzé geboekt. Niet goedkoop, maar met onze twee honden vind je per slot van rekening niet zomaar overal onderkomen.
Omdat we een tijd moesten overbruggen hadden we besloten om naar Chateau de Freyr te gaan. Dat ligt ten zuiden van Dinant en stond in de folder omschreven als een Versailles in het klein. Het was weliswaar volledig uit de richting van waar we uiteindelijk naar toe moesten, maar zoals gezegd, we moesten onze tijd nuttig vullen en het gebied richting onze bestemming hadden we de afgelopen jaren al redelijk uitgemolken.
Toen we onderweg net één afslag te vroeg namen, kwamen we via de alternatieve route langs Chateau de Vevez. Dit soort toevalligheden beschouwen we tijdens onze vakanties doorgaans als voorbestemd en daar gaan we dan ook niet zomaar aan voorbij. Dat bleek ook ditmaal geen verkeerde keuze, want het was een bijzonder leuk kasteeltje, waarin vooral kinderen speciale aandacht kregen.
Na het bezoek vervolgden we onze weg richting Fryer, toen het toeval opnieuw toesloeg en ons aan het einde van een doodlopende weg afzette voor de poort het Parc Nature de Forfooz. Nou ja, nu we er toch waren … . Een juist vertrekkende bezoeker wist ons ook nog te vertellen dat het leuk was, dat het al direct achter het kassahokje lag en ook nog eens Romeinse opgravingen bevatte. Meer overtuigingskracht was er niet nodig (en wist hij veel van mijn fysieke beperkingen … ). Voor de zekerheid besloot ik toch maar mijn wandelstok mee te nemen en nadat(!) we kaartjes hadden gekocht riep de dame van de kassa ons na enkele meters nog na dat er toch wel veel trappen waren! Nou ja, we zouden wel zien … . Ze bleek niet te hebben overdreven en mijn wandelstok was niet alleen een handig, maar vooral ook noodzakelijk hulpmiddel. Het bezoek betrof namelijk een wandeltocht van 3,9 km over oneffen paadjes met stenen en grint en een afdaling over natuurstenen trappen naar de Lesse, waarbij we naar schatting een hoogte van pakweg 100m moesten overbruggen (die we later ook weer omhoog moesten stijgen natuurlijk … ). De meest steile en risicovolle zijpaadjes heb ik wijselijk (maar met gekrenkte trots … ) toch maar aan Bertie overgelaten. Het was een bijzonder mooie en leuke wandeling, maar ik was toch wel behoorlijk vermoeid in mijn liezen toen we na 2 uur weer terug waren bij de auto.
Chateau de Freyr besloten we toen maar te onthouden voor een volgende vakantie en op dus naar ons volgende vakantieadres, dat dus opnieuw een kasteel was. Toen ik daar na ruim een uur rijden uit de auto stapte bleek de autorit me ook geen goed te hebben gedaan en was mijn lopen verworden tot strompelen. Het Chateau de Harzé lag er overigens prachtig bij, maar de kamer en ontbijt waren van een dermate doorsnee niveau dat de prijs voor de ambiance achter toch wel erg hoog was.
De blogtitel van Jimi Hendrix slaat natuurlijk op de vele kastelen in dit blogbericht, waarvan het laatste figuurlijk niet veel meer dan een zandkasteel bleek te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten