Do 14-4-2016 Someday I'll Fly Away

Op dinsdag 12-4 hebben we 's avonds Janneke's 26e verjaardag gevierd. Haar dag verliep niet helemaal zoals ze zich dat voorgesteld had en dat werd uiteraard gedeeld in de familie-App en nogmaals na haar thuiskomst. Ik geef normaal gesproken niet de indruk dat ik hetgeen er verteld wordt ook allemaal meekrijg, maar mijn last-minute gedicht dat ik voor aanvang van de maaltijd voordroeg bleek tot de verbazing van eenieder toch behoorlijk gedetailleerd en was ook wel hilarisch. Uiteraard kan ik hier omwille van haar privacy helaas niet verder op details ingaan.

Op woensdag 13-4 had ik een droom, die ik me bij hoge uitzondering nog kan herinneren. Ik kon weer normaal lopen en rennen en ik liep in een drafje over een pad tussen de velden door, terwijl ik behendig en lichtvoetig over de vele plassen heen sprong. Plotseling voelde ik echter een doffe dreun, als van een skippybal, in mijn rug en stroomde meteen ook weer de gevoelloosheid terug in mijn benen. Wat een teleurstelling. Meteen daarna ging de wekker om 7:15 af.
Zo vroeg omdat ik op woensdag doorgaans ga spinnen en die les begint al om 9:15. Ik wil echter van tevoren ook nog wat oefeningen voor mijn bovenlijf (borst, rug en schouders) doen, dus streef ik ernaar om rond 8:30 op de sportschool te zijn. En de bereiding en consumptie van mijn ontbijt kost nu eenmaal de nodige tijd.
Na mijn oefeningen in de fitness-zaal nam ik rond 9:10 plaats op de reeds door mij gereserveerde en ingestelde spinning-fiets op de tweede rij. Om even een beeld te schetsen van de spinning-zaal: de eerste rij fietsen staat gewoon op de vloer, de tweede rij op een podium van pakweg 30 cm en de derde rij op weer een 30 cm hoger podium, Zoals reeds gezegd stapte ik dus op mijn fiets, klikte mijn schoenen vast in de pedalen, deed mijn oordoppen in (vanwege de altijd te luide muziek) en trok mijn fiets-handschoentjes aan. Op een of andere manier schoof ik daarbij echter aan de achterkant van het zadel af. Ik probeerde nog het stuur te grijpen, maar was te laat en viel dus achterover op het achterliggende podium, precies tussen twee spinning-fietsen in. Aangezien er bijna recht achter mij een fiets op de derde rij stond, moet ik dus schuin achterover gevallen zijn. Een geluk bij een ongeluk, want anders was ik met mijn rug tegen een van de uitsteeksels gevallen, die gebruikt worden om de fiets af te stellen. Mijn schoenen moeten direct los geschoten zijn uit de pedalen (zoals het ook hoort), ik landde eerst op mijn billen en rolde vervolgens achterover op mijn rug en mijn hoofd. Ik schrok me een hoedje en vele anderen met mij. Gelukkig kon ik direct overeind komen en leek er geen grote schade aan mijn rug te zijn. Ik heb vervolgens de les ook gewoon meegedraaid, in de wetenschap dat de pijntjes bij afkoeling alsnog wel zouden komen. En dat laatste klopte, waarbij vooral mijn linkerbil licht gekneusd lijkt te zijn. Waarschijnlijk ben ik daarmee op de zij-steun van de fiets achter me terecht gekomen. Zo zie je maar: spinning is even gevaarlijk als mountainbiken. Maar ook: ik ben klaarblijkelijk minder broos dan ik dacht.
Toen ik donderdagavond opnieuw ging sporten voelde ik overigens nog meer gekneusde plekjes op vooral mijn armen, maar de schade is te overzien en gaat vast ook wel weer over.

Over het algemeen kan ik zeggen dat het lopen sinds pakweg een week plotseling beter lijkt te gaan. Ik had daarvóór in de sportschool mijn houding nog eens goed bekeken in de spiegel en constateerde daarbij dat ik mijn onderrug behoorlijk hol had staan, waarschijnlijk ter compensatie van de kromming in mijn bovenrug a.g.v. de operatie. Toen ik dat probeerde te corrigeren ontstond wel het gevoel dat ik voorover stond, maar de spiegel weersprak dat. Ik probeer daar sindsdien tijdens het lopen rekening mee te houden en dat lijkt effect te hebben. Daarnaast doe ik al enkele weken lang bijna iedere ochtend in bed enkele buikoefeningen (op de vlakke vloer in de sportschool lukt me dat - ondanks dubbele matjes - niet zo goed) en dat zal, samen met mijn frequente bezoek aan de sportschool, ongetwijfeld ook positief daaraan bijdragen. Dat bevestigt weer hoe noodzakelijk dagelijks bewegen voor mij is.
Overigens kan het ook zo zijn mijn zenuwen zich langzaam aan het herstellen zijn. Ik had eens op internet gelezen dat beschadigde zenuwen opnieuw aangroeien vanaf de plek van de beschadiging met een tempo van ongeveer 1 mm per dag. De operatie is inmiddels anderhalf jaar geleden, dus als die theorie klopt, dan zouden de zenuwen vanaf mijn 5e borstwervel weer zo'n 55 cm naar beneden gegroeid moeten zijn, dus inmiddels tot ergens in mijn linker bovenbeen.

Donderdagmiddag ben ik naar de uitvaart van mijn overbuurvrouw geweest. In mijn vorige blogbericht refereerde ik hier al aan. De buurt was redelijk goed vertegenwoordigd. Het was een bijzondere uitvaart, waarbij de verhalen over haar leven verrijkt werden met een diapresentatie van vele foto's uit haar leven. De uitvaart begon met mooie klassieke gitaarmuziek, die ik mij nog herinner uit mijn conservatoriumtijd en waarvan ik enkele nummers ook wel eens gespeeld heb. Mooie herinneringen heb ik daar nog steeds aan. Gelukkig kon ik deze keer mijn emoties beter onder controle houden dan een kleine week eerder tijdens de uitvaart van mijn neef.
Ik realiseer me terdege dat het vroeg of laat ook een keer mijn beurt zal zijn, vandaar de keuze voor de blogtitel van Randy Crawford "Someday I'll Fly Away'. Ik probeer me vooralsnog echter nog even vast te houden aan de song-titel 'Someday never comes' van Creedence Clearwater Revival.

Sinds we te horen hebben gekregen dat een vriend van ons ook een tumor in zijn rechter nier heeft, zijn we ons opnieuw - en nog verder - gaan verdiepen in de voeding en alternatieve aanpak van kanker. De site van dr. Henk Fransen (zie mijn eerder blogbericht) biedt een geweldige hoeveelheid informatie, waarin alle mensen met kanker zich eigenlijk zouden moeten verdiepen. In enkele van de video's op zijn site kwam ook het Moerman-dieet aan de orde, hetgeen mij heeft doen besluiten om mijn eetgewoonten op details toch nog licht aan te passen. In plaats van een halve uitgeperste citroen in een glas lauw water, neem ik voortaan het pure sap van een hele citroen vóór het ontbijt, ga ik mijn voedingssupplementen voortaan innemen met groentesap i..v. water, ga ik tijdens de maaltijden karnemelk drinken en neem ik tweemaal daags een rauwe eierdooier (geen delicatesse, maar best wel te doen). Hoewel we ons niet volledig aan het Moerman dieet zullen gaan houden (mijn verslavingen aan koffie en pure chocolade van 85% geef ik niet op) komt onze huidige manier van eten aardig(!) in de buurt van hetgeen Moerman voorschreef. En ik voel me daar dus ook opmerkelijk goed bij voor een doodzieke iemand. Ik heb mijn eerder blogbericht bijgewerkt met deze veranderingen.
Ik wil verder Bertie bedanken, want die leest op dit vlak nóg meer dan ik al doe en vaak ook andere dingen. Zij komt dus ook met tal van nieuwe wetenswaardigheden en suggesties. Kortom: we doen het ook echt samen!

Met de inspiratie voor gedichten was het in maart slecht gesteld. Ik kwam die maand niet verder dan 6 gedichten. Sinds 8-4 is de productie echter weer op gang gekomen en heb ik ook de haiku ontdekt (een dichtvorm van 3 regels, waarvan de eerste en laatste 5 lettergrepen mogen bevatten en de middelste 7). De haiku dwingt je om je woorden goed te wikken en te wegen en met weinig woorden te zeggen wat je kwijt wilt. Best wel puzzelen dus, maar dat is best waardevol. De afgelopen week heb ik al weer 14 gedichten geschreven, waaronder dus ook de nodige (korte) haiku's. Ik heb inmiddels enkele gedichten daarvan gepubliceerd op mijn poemsblog.