Di 26-4-2016 Knockin' On Heaven's Door.

Hoe gaat het met me?

Omdat zich geen spectaculaire veranderingen hebben voorgedaan in mijn situatie, vergeet ik wel eens dat ik af en toe ook nog een blog bijhoud. Het gaat dus nog steeds redelijk goed met mij.

• Waar ik vorige keer echter schreef dat het lopen beter ging, heeft zich die verbetering helaas niet doorgezet. Sterker nog, ik heb weer wat meer last van mijn onderrug, waardoor het juist moeizamer gaat. Het voelt niet als een relatie met mijn tumoren, maar eerder als hernia-achtige klachten a.g.v. lopen met een iets te holle onderrug. Af en toe even met een massageapparaat erlangs geeft wel verlichting.
• De ontlasting gaat ook nog steeds goed, maar vorige week (van 16-21 april om precies te zijn) had ik daar wel wat helder bloed bij zitten. Waarschijnlijk een gesprongen bloedvaatje of aambei. Inmiddels heb ik er ook al weer enkele dagen geen last meer van, dus ik maak me daar verder geen zorgen over.
• Tot slot beginnen de huidklachten een klein beetje toe te nemen en zitten er wat vlekken in mijn gezicht, die ik doorgaans aardig weet te verhullen door me niet te vaak te scheren.
• Af en toe heb ik wel wat tintelingen in mijn vingertoppen, maar dat is vooralsnog sporadisch en het dode gevoel trekt gelukkig ook nog steeds weer weg.

Dagboek

Op vrijdag 15-4 had ik weer een reünie met drie (oud-) collega's van mijn oude afdeling. Ditmaal vond deze plaats in Bennekom. Die contacten zijn al direct ontstaan nadat ik geopereerd was, maar sinds ongeveer een jaar hebben die een frequentie van ongeveer eens in de twee maanden. Het was weer erg gezellig en de verse vis smaakte ook uitstekend.

Op dinsdagmiddag 19-4 heb ik een bezoek gebracht aan mijn lieve moeder, die een dagje opgenomen was in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Ze heeft al langere tijd last van hartkloppingen bij grotere inspanning en ze had al een keer 24 uur met een 'kastje' rondgelopen, maar daar was niets uitgekomen. Die ochtend was ze gekatheteriseerd (via de ader in de pols naar het hart toe) en waren er verstoppingen geconstateerd in veel kleine bloedvaatjes. Deze zagen er ook behoorlijk verkalkt uit, waardoor dotteren en het plaatsten van stents onbegonnen werk was. Wel hebben ze de dosis van een van haar hartmedicijnen verhoogd. Toen ik aangaf dat ze het toch maar beter wat rustiger aan kon doen, wuifde ze dat weg, want beknot worden in haar vrijheden (vooral de tuin) is voor haar als vloeken in de kerk. Net zo eigenwijs als haar vader (mijn opa) dus en ongetwijfeld heb ik ook een klap van die molenwiek meegekregen en werkt die ook door in een van mijn - niet nader te vermelden - dochters.
Bij het vertrek van de parkeerplaats van het MMC werd ik richting uitgang ook nog even in de linkerflank van mijn auto gereden door een automobiliste, die zonder te kijken achteruit het parkeervak uit reed om haar auto nog net iets rechter te zetten dan deze al stond. Gelukkig alleen maar lichte blikschade, het gedoe er omheen nemen we maar voor lief. An de geraakte zijde zaten net enkele roestplekjes die nu meteen meegenomen worden.
Op dinsdagavond heb ik de hulp ingeroepen van de ANWB inzake een aanmaning die ik ontvangen had van de politie in Florence. De aanmaning betrof een overtreding in juli 2011 voor het rijden op een niet toegestane rijstrook. De bekeuring ontving ik echter pas in augustus 2012(!), dus ruim een jaar later. Ik was destijds niet de enige en er was toen ook best wel wat roering hierover in de pers. Voor meer informatie zie link.

Op vrijdag 22-4 mocht ik opnieuw het podium betreden van het Wereldwijd Vertelcafé in Zeist. In eerste instantie had ik het idee om mijn verhaal te vertellen over de mountainbike tocht die het begin inleidde van de wending in mijn leven, om aansluitend nog enkele gedichten voor te dragen. Bij de timing van het verhaal bleek echter dat er nauwelijks ruimte over zou blijven voor de gedichten, dus heb ik het bij een aantal nieuwe gedichten gehouden. Ik had bij de meeste gedichten de lachers op mijn hand, bij enkele gedichten kreeg ik de zaal echter muisstil. Het betrof de gedichten Terrorist en Fukushima, die ook op mijn poemsblog te vinden zijn.

Op zaterdag 23-4 heb ik weer sinds lange tijd muziek gemaakt met een collega en oud-collega. Deze jam-sessies spelen zich doorgaans af in Den Bosch. We doen dat met enige on-regelmaat al bijna 14 jaar en die traditie stamt uit de tijd dat we elkaar in werkverband regelmatig tegenkwamen en van mening waren dat we maar eens een keer samen moesten gaan spelen. We hebben in het begin zelfs nog een keer met twee secretaresses een optreden verzorgd bij Rabobank. (Vervolgens ben ik met een van de gitaristen in de band PR!MUS7 (later -8) gestapt).
's Middags had ik oorspronkelijk gepland om naar de presentatie van de dichtbundel '1000 Schonen' te gaan, maar omdat die om 16:00 uur in Den Haag zou plaatsvinden en ik mijn auto daar liever niet met mijn instrumenten onbeheerd wilde parkeren, heb ik uiteindelijk maar besloten om die te skippen. Het zou ook een forse fysieke inspanning zijn geweest. Aan de foto's op Facebook te zien was het wel een behoorlijke drukte en gezellige boel.

Op zondag 24-4 waren we uitgenodigd voor de verjaardag van mijn aanstaande schoonzoon, ofwel de vriend van Imke. Hij vierde dat bij zijn ouders thuis in Drenthe. Helaas ontbrak het ons aan tijd om ook nog even bij mijn zus in Assen langs te gaan.

Vandaag (26-4) is mijn moeder opnieuw opgenomen in het MMC. Ditmaal vanwege misselijkheid en maagklachten. Ze willen onderzoeken of er een mogelijke relatie is met haar hartklachten. Dat laatste is inmiddels uitgesloten, maar waar het dan wel vandaan komt is nog niet duidelijk. Ze krijgt vocht en voeding via een infuus, omdat ze niets binnen kan houden.
Vandaag heeft Janneke de uitslag gekregen van haar theorie examen van gisteren voor haar opleiding honden trimmen. Ze is geslaagd met een 8. Uiteraard heb ik haar al gefeliciteerd via andere wegen, maar bij deze ook via dit medium.

A.s. vrijdag staat er weer een bezoek aan de oncoloog gepland.

O ja, en dan nog even over de blogtitel. die vooralsnog niet op mijzelf en hopelijk ook niet op mijn lieve moeder slaat. Afgelopen week zijn er echter opnieuw enkele pop-coryfeeën van ons heen gegaan. Om te beginnen uiteraard Prince en gisteren ook nog eens Billy Paul (Me and Mrs. Jones). 2016 is wat dat betreft een slecht jaar, want ook David Bowie en Glen Frey (Eagles) waren eerder al aan de beurt (en dan vergeet ik er ongetwijfeld nog wel een paar).