Ma 3-7-2016 The best of my love

Binnenkort gaat mijn jongste dochter het ouderlijke nest verlaten. We hadden beloofd dat ze de eettafel mocht meenemen en daar waren zij en haar vriend Rense best wel blij mee. Zeker toen we vertelden dat ze ook de eettafelstoelen mochten meenemen. Scheelt toch weer een investering. Bertie wilde graag een stijgerhouten tafel, net als de twee kleine salontafeltjes die ze al voor haar verjaardag had gekregen (van mij ... had ik dat maar nooit ... ), Deze gift betekende uiteraard wel dat we zelf op andere stoelen uit moesten. Bertie had op internet al mooi stoelen gevonden, maar blind bestellen vonden we ook maar een blinde gok, dus wij op vrijdag 24 juni naar de showroom in Tiel. Toen we de oprit opreden kregen we van een tegenligger al te horen dat de eigenaar "zo terug" zou zijn. Na een half uur begon ik toch wel een beetje ongeduldig te worden en zie Bertie dat ik hem nog maximaal 10 minuten gaf tot 13:00 uur. Om 12:58 uur kwam een medelander aanrijden, noem dat maar gerust "Just In Time". De showroom oogde enigszins rommelig, maar dat had te maken met een aanstaande verhuizing. Maar de stoelen, die we gezien hadden, zaten comfortabel en waren in tal van kleurstellingen te leveren. Toen we de deal gingen vastleggen kwamen we aan een tafel te zitten, die qua uiterlijk in de buurt van steigerhout kwam, maar gemaakt bleek te zijn van melanine, materiaal waar ook kunststof aanrechtbladen van gemaakt worden  Dat oogde een stuk degelijker dan stijgerhout en Bertie vond het ook mooi. Dus doe de tafel er ook maar bij ... en wat een mooie bijbehorende TV-kast ... oh ja, doe dan ook die salontafel er maar bij. In één klap klaar! Iedereen blij.

Op zondag 26 juni begon de TV opnieuw te flippen. Iedere 20 seconden startte hij gedurende 5 seconden opnieuw op. Erg lastig kijken en ook irritant, vooral omdat er net een maand geleden nog een reparatie had plaatsgevonden. En Samsung niet te bereiken natuurlijk. Deze dus maar gebeld op maandag 27 juni en toen bleek het een wereldwijd probleem te zijn bij bepaalde types. In veel gevallen bleek het langer dan een uur van de stroom af halen te helpen. Dat bleek gelukkig ook in mijn geval te helpen, maar goed voelt het niet bij een TV van nog geen anderhalf jaar oud.

Op dinsdag 28 juni begon het tijd te worden om mijn speech voor mijn jubileum op donderdag voor te bereiden. Ik probeerde uit mijn hoofd de hoogtepunten op een rij te krijgen, maar besloot toch maar mijn archiefmap erbij te halen, met daarin beoordelingen van bijna mijn gehele carrière, Daar vond ik inderdaad de details die mij ontschoten waren, maar de laatste jaren ook regelmatig het verbeterpunt dat ik minder diep op details in moest gaan en meer op grote lijnen moest sturen. Dat laatste deed mij besluiten om die laatste tip ter harte te nemen en een gedicht te schrijven. De uiteindelijke versie is te vinden op mijn poemsblog.

In mijn laatste blogbericht had ik al aangegeven dat ik weer meer last had van mijn bovenrug. Daardoor had ik mijn sportactiviteiten deze week beperkt tot spinning op maandag en woensdag. Omdat ik op donderdagmiddag 30 juni van 16:30 tot 18:30 uur mijn 25-jarig Rabobank-jubileum zou vieren had ik ook maar besloten om die dag niet naar de sportschool te gaan. De receptie en het etentje erna zou mijn rug al meer dan genoeg belasten.
De aanloop naar de receptie was al stressvol, omdat ik tijdig aanwezig wilde zijn, maar nog niet iedereen om 16:00 uur klaar was om te vertrekken. Gelukkig zat het verkeer niet tegen en liepen we om 16:20 uur naar binnen. Hierdoor waren enkele van de reeds aanwezige gasten nog in de gelegenheid geweest om hun stukjes nog even te repeteren (de gitaren werden haastig weggestopt ... ).

Het werd voor mij een erg leuke middag met een juiste mix van toespraken (inclusief uitreiking van de jubileum-speld) en leuke stukjes met tussendoor ook voldoende gelegenheid om met tal van collega's een praatje te maken. Helaas bleek zelfs drie en een half uur (het liep inderdaad behoorlijk uit) te kort om iedereen uitgebreid te spreken, maar volgens mij hadden de meeste mensen het goed naar hun zin. Als kado kreeg ik een map met creatieve uitspattingen van een groot aantal collega's, waaronder ook de nodige gedichten (fijn om te constateren dat ik op dat vlak een inspiratiebron blijk te zijn ... ) en een onverwacht fors geldbedrag voor de aanschaf van een semi-akoestische gitaar, die me weer moet inspireren om (ook) weer gitaar te gaan spelen. In mijn speech sprak ik van mijn huwelijk met de Rabobank en de blogtitel van de Eagles weerspiegelt mijn gevoel daar. Toen ik aan het belang van familie en vrienden refereerde, zoals ik dat afgelopen anderhalf jaar heb ervaren, werd ik toch wel even emotioneel ... moet kunnen bij een afscheid. Na de receptie hebben mijn gezin en ik nog een eenvoudig hapje gegeten samen met de ceremoniemeester, zijn lieve vrouw en de fotograaf. Dat was een mooie afsluiting. Foto's zijn tijdelijk te bezichtigen op de website van de fotograaf.

Bij thuiskomst was ik echter helemaal gesloopt. Ik had bij het gaan zitten en bij het overeind komen last van fikse pijnscheuten in het gebied waar ik in 2014 geopereerd was. Omdat bewegen vaak positief werkt bij mij, ben ik na een slechte nacht toch maar naar de sportschool en spinning-les gegaan. Dat maakte het niet slechter, maar zeker ook niet beter en ik heb vrijdag en zaterdag ontzettend veel pijn gehad, te vergelijken met toen ik mijn wervel had gebroken op 31-8-2014. Ik vreesde al voor een nieuwe breuk en voor onze vakantie naar Engeland. Gelukkig werd het zondag een klein beetje beter en heb ik vandaag geen pijnscheuten meer gehad. Om toch in beweging te blijven heb ik vandaag maar wat snoeiwerk gedaan in de tuin en heb de sportschool nog maar even vermeden. Morgen maar weer eens voorzichtig gaan bewegen aldaar.