Vr 2-6-2017 Respect

We hebben op di 23-6 het voorlopige koopcontract getekend voor het appartement waar Bertie graag wil gaan wonen (zie ook het vorige blogbericht: Our House). Voorwaarde voor mij was dat ik mijn oude spaarhypotheken, maar vooral de daaraan gekoppelde levensverzekeringen mee zou kunnen nemen. Daarover hadden we voorafgaand aan de ondertekening uiteraard  uitgebreid contact over met Rabobank.

Het is in het gezin overigens topdrukte wat verhuizingen betreft.
- Imke en Rense wonen sinds afgelopen woensdag in hun nieuwe huisje in Beusichem ... helemaal gelukkig zijn ze (en dat geldt in extremis voor de katten).
- Bertie is druk met de aannemer omtrent meerwerk, keuken en badkamer en ook voor het hypotheekgesprek op di 13-6 moeten we nog de nodige gegevens verzamelen (waaronder de ondertekende contracten van de aannemer, waar we nog steeds op wachten).
- Janneke woont al sind maart 2016 bij een vriendin, maar die laatste woont sinds jan-feb informeel in bij haar vriend. Ze wilde haar eigen (koop)appertement echter nog niet kwijt, dus toen Bertie voorstelde dat Janneke en Renske haar appartement samen zouden gaan huren leek dat een aardige oplossing, dus per 1-4 trok Renske bij Janneke in. Na nog geen anderhalve maand kregen ze echter te horen dat er een taxateur langs zou komen en bij navraag bleek dat ze haar appartement te koop wilde gaan zetten. Ik sta er te ver vanaf om een onafhankelijk oordeel te vellen over de beweegredenen van deze vriendin, maar de vriendschap hangt momenteel aan een zijden draadje. In de tussentijd zijn dus ook Janneke en Renske naarstig op zoek naar een ander onderkomen. Alle tips zijn welkom.

Ik had al langere tijd twee kleine wondjes in mijn been-bil naad. Die werden ook meteen behandeld, maar desalniettemin werden deze toch snel groter en ernstiger en werd op vr 26-4 een foto ervan naar de wondverpleegkundige gestuurd. Die gaf meteen de instructie om me twee weken lang plat in bed te leggen en ik mocht niet meer in de rolstoel. Een ongelukkige timing, aangezien we op zondag naar Brabant zouden gaan vanwege de verjaardag van mijn schoonmoeder. Ook zouden we daarvoor nog even bij mijn zus langsgaan, waar mijn moeder ook zou zijn. Ik ben daar onder protest in meegegaan en heb aangegeven dat de trip naar Brabant sowieso door zou gaan. Vanaf vrijdagavond ging het strenge bed-regime dus in.

Op zondag vertrokken we rond 11:45 met de gehuurde rolstoelbus naar Brabant. Een dagje zondigen dus, maar gezien mijn toestand hadden we het programma al wel een beetje ingekort. Het was fijn om er weer even uit te zijn en het was erg gezellig en heerlijk weer, alles wat je je maar kunt wensen op zo'n dag. Om 21.00 werd ik weer - vermoeid maar voldaan - in bed gehesen om er voorlopig niet meer uit te komen.

Zo plat in bed liggend merk je pas wat voor impact het heeft als je geen of nauwelijks nog prikkels krijgt. Je gaat ... slapen, slapen en nog eens slapen! Vanwege de andere - wel voelbare- klachten in mijn nek en schouder kon ik ook nauwelijks schrijven op mijn smartphone. Ik kon dus amper iets anders doen dan naar de TV luisteren en af en toe een kort stukje kijken. Helaas liep net de spannende Giro d'Italia ten einde (gelukkig met een goede afloop voor Tom Dumoulin) en moet ik het nu doen met oninteressante tennispartijen op Rolland Garros. Maar zonder prikkels lukt het dus gemakkelijk om pakweg 20 uur per dag te slapen, ofwel een hondenleven te leiden.

Vanuit het wijkteam hoorde ik al verschillende meningen over het strenge bedregime, maar gisteren (do 1-7) kwam de wondverpleegkundige persoonlijk kijken naar de wonden. Die werden niet bepaald beter, sterker nog,  ook op mijn stuit ontstond een nieuwe wond. Ik moest dus voorlopig maar op mijn zij gaan liggen. Ook werden er andere pleisters besteld en een luchtwisselmatras, dat vrijdagochtend is geleverd. Ik heb me vervolgens sinds donderdagmiddag (beginnend op het traagschuimmatras) aan dit regime overgegeven, maar na enige tijd op één zij begon de pijn in mijn bovenrug dermate toe te nemen, dat het als een marteling begon te voelen. Na beide zijden allebei eenmaal gehad te hebben gaf ik de avondverpleegkundige geradbraak aan dat ik de nacht niet door zou gaan komen op mijn zij. Dus toch maar weer op de rug!

 In de tussentijd lijken er binnen Vitras meerdere kampen te ontstaan.
1. De puristen die vooral naar het wondherstel kijken en vinden dat ik maar moet voldoen aan het strenge regime
2. De verpleegkundigen die vooral ook kijken naar levenskwaliteit en de barricaden op gaan voor een minder streng regime (maar wel begrijpen dat we de situatie ook niet moeten laten verslechteren).
3. De twijfelaars.

Ik heb begrip voor allen maar sta in deze aan de kant van groep 2, die vooral respect voor mij als mens heeft (vandaar de blogtitel van Aretha Franklin). Terwijl ik dit schrijf zit ik dan ook tijdelijk in mijn rolstoel, inmiddels voorzien van een hoofdsteun, dankzij de geweldige ergotherapeute van Bovenwegen, die nog steeds meedenkt.

In mijn rolstoel kan ik in ieder geval nog íets doen en ik heb ook nog best wat klusjes liggen die nog op mijn lijstje staan. Ook zal Bertie nog wel wat hulp kunnen gebruiken met al het 'papierwerk' rondom haar appartement.

Dan vergeet ik bijna nog te vermelden dat ik de afgelopen weken het nodige gezellige bezoek heb gehad, waaronder veel ex-Rabo collega's. Het is dus niet alleen maar ellende hoor.

Tot slot heb ik afgelopen woensdag afscheid moeten nemen van een van de verpleegkundigen van het team. Leuke vrouw, toegewijd aan haar vak, oog voor details maar ook voor mij als mens en altijd opgewekt. Ik zal haar gaan missen. Vanaf hier nogmaals veel plezier en succes in je volgende job.