Wo 14-10-2015 Waarom nou jij

We hebben vanmiddag de uitslag van de CT scan te horen gekregen. Het positieve nieuws was dat er geen relatie gelegd kon worden tussen de kanker en de lage rugklachten. De oncoloog heeft daar specifiek nog naar gekeken in een onderzoekskamer en bevestigd wat ik zelf ook al had beredeneerd, namelijk dat de pijnlijke wervel een stuk lager ligt dan de nier. Ook op de scan zelf, die hij op het scherm liet zien, zijn op die plek ook geen afwijkingen zichtbaar.

Minder positief was dat de tumor in de nier tussen juli en nu gegroeid is van 5,4cm naar 6,2cm. Oempf, dat voelde als een mokerslag! Conclusie is daarmee ook dat de Sutent nu al is uitgewerkt en dat ik moet overstappen op een ander medicijn. De doorlooptijd van 9 maanden voor de Sutent noemde de oncoloog gemiddeld, maar ik had uiteraard gehoopt om ver boven dat gemiddelde uit te stijgen. Ondanks al onze extra maatregelen (voeding, voedingssupplementen, conditie op peil ... ) blijkt dat dus niet het geval. Ook mijn stellige overtuiging dat ik wel even tot de beste 10% van de nierkankerpatiënten zou gaan horen, die langer dan 5 jaar leven, heeft hiermee een flinke knauw gekregen. Dit versterkt mijn gevoel, dat het besluit om niet meer te gaan werken, een juist besluit was. Het zou allemaal wel eens sneller kunnen gaan dan ik verwachtte en hoopte. 

En dus kwamen er bij mij al snel tekstflarden van een song van Marco Borsato (blogtitel) op in mijn hoofd, met o.a. de zinnen:

Waarom kwam jij (nierkanker) nu in mijn leven ...Dit gevecht kan ik niet winnen, want jij zit veel te diep van binnen ...Even slikken en weer doorgaan ... vallen en weer opstaan ...In hoop op wat dan ook ...

Kortom: op dit moment voelt het even klote.