Di 24-11-2015 Poetry Man

Een gedichtenbundel opleveren valt nog niet mee. Ik kreeg afgelopen vrijdag een zogenaamde correctieversie (pdf, dus alleen lezen ... ) terug, die door de uitgever was opgemaakt. Of ik deze nog een laatste keer wilde screenen op taalfouten en die via de mail wilde doorgeven. Als het er meer zouden zijn dan 14, dan mocht ik ze zelf bijwerken. 

In de opmaak van de uitgever vielen me toch nog wel enkele onvolkomenheden op, die mij in mijn eigen versies niet meer opvielen (blindstaren ... ).  

Erger nog echter was de opmaak, die door de uitgever was opgeleverd. Al mijn coupletten waren in elkaar gedrukt (zonder lege regels ertussen) en ieder gedicht begon op een nieuwe pagina, waardoor er bij kleine gedichten dus grote wit-vlakken ontstonden en een dik boek (138 pagina's), hetgeen de prijs negatief zou beïnvloeden. Daarnaast begonnen alle langere gedichten (meer dan 1 pagina) op een rechter pagina startten, waardoor de lezer zou moeten ombladeren om het gehele gedicht te lezen. 

Kortom, daar was ik dus niet blij mee. Op zaterdag heb ik dus al mijn opmerkingen terug gemaild en gevraagd of ik de wijzigingen toch maar zelf mocht aanbrengen. (De lezers, die mij al langer volgen, zullen hierin herkennen dat ik de regie graag in eigen hand hou ... ). En op maandag kreeg ik een bericht terug van een collega van mijn contactpersoon (die er niet was) dat de laatste kennelijk enkele zaken over het hoofd had gezien. Ingesloten was het bewerkbare document, dat ik gisterenavond naar mijn inzichten heb aangepast en teruggestuurd. Met het comprimeren (meer gedichten op één pagina) en nog een laatste schifting kwam ik uiteindelijk op 75 pagina's. Vanochtend kreeg te horen dat de prijs daarmee onder de €15 uitkwam, mooi!
De blogtitel slaat vooral op bovenstaande en is een song van Stevie Ann.

Ook had ik al het nodige onderzoek gedaan voor de promotie van mijn boek, die ik voor een belangrijk deel zelf moet verzorgen. Ik heb daarvoor ook een kort plannetje van aanpak (1 A4) geschreven om het overzicht te behouden. In dat kader heb ik vrijdag een bezoek gebracht aan Galerie Kortom, waar het wellicht mogelijk zou zijn om een boekpresentatie te houden. De galeriehouder bleek een hele oude bekende te zijn, die ook ooit bij Rabo had gewerkt. Hij stond er wel voor open om mij een keer als dichter uit te nodigen voor zijn tweemaandelijkse Culture Club avond, maar dan wilde hij eerst wat werk van me zien om te beoordelen of dat paste. En ... de eerstvolgende vindt pas plaats op 21 januari. Leuk dus als optreden als dichter, maar voor een boekpresentatie is de timing toch niet handig. Dus zoek ik nog maar even verder.

Tussendoor moest ik ook nog een vervroegde WIA aanvraag invullen, want mijn werkgever heeft vanaf medio oktober - geheel volgens de regels - mijn salaris teruggebracht tot 70%, Als de WIA aanvraag goedgekeurd wordt, dan zou ik een aanvulling daarop moeten kunnen krijgen gedurende het 2e ziektejaar. 

Ik heb nu gedeeltelijk ervaren wat de PGB-houders al een jaar lang hebben moeten doormaken. Het online invullen bleek een mission impossible waarbij het proces meerdere keren afgebroken werd omdat de verbinding met digid verbroken was. Opnieuw aanloggen was op dat moment niet mogelijk, dus "probeert u het later opnieuw". Toen het eindelijk leek te werken kwam ik aan het einde van stap 5 in een loop en leidde de knop 'volgende' je consequent naar het begin van stap 5! 

Toen ik, na 2x eerder contact te hebben gehad met het call center, bij mijn pakweg 8e poging een klacht indiende, kreeg ik te horen dat dit 'een bekend probleem' was. Als een bedrijf zo zou werken, dan zouden ze binnen de kortste keren out of business zijn.

Donderdagmiddag kreeg ik een papieren formulier toegestuurd, dat ik vrijdag op de bus heb gedaan. De dame van het klachtenbureau belde vrijdag nog wel keurig terug of ik het formulier had ontvangen. Ik vrees voor het vervolg tijdens de afhandeling.

Afgelopen zaterdag hadden we een feestje in Assen, mijn zus had de respectabele leeftijd van 60 jaar bereikt en ook mijn zwager was op die dag jarig (inmiddels net 60+ ... ) en dat moest gevierd worden. Gezellig met een groot deel van mijn familie erbij. De rit heen en terug hakte er echter wel in en was eigenlijk net iets te lang voor mij. Bij het uitstappen sliep mijn been en dat kwam mijn balans niet bepaald ten goede. Gelukkig zakte dat daarna ook wel weer en zondag had ik er gelukkig geen terugslag van.