Sinds afgelopen dinsdag ondervind ik toch enige terugslag van de bestraling. Naast het eerder beschreven effect van moeilijker slikken, hoest ik sindsdien ook veel slijm op. Omdat ik niet opnieuw, net als in december 2014, met een longontsteking wil eindigen, ben ik vanochtend naar mijn (jonge) huisarts geweest. Zij vond hetgeen ze hoorde, een afwijking linksonder, precies waar ze de rib bestraald hebben, niet direct verontrustend, maar gezien mijn toestand wilde ze geen enkele risico nemen en heeft ze toch besloten tot een korte antibioticakuur van 5 dagen. Helaas moest ik vanwege mijn toestand afgelopen week ook een enkele afspraak afzeggen, maar daar scheppen we later dan maar gewoon weer een nieuwe gelegenheid voor.
Gisteren ben ik gebeld door het UMC voor een afspraak met de oncoloog. Helaas lukt de eerste afspraak pas op 17-2, dus moest ik alsnog noodgedwongen contact opnemen met mijn oncoloog in het Diak. Zij belde mij later in de middag terug en heeft beloofd om a.s. dinsdag met mijn nieuwe oncoloog contact op te nemen om in overleg de volgende stap te bepalen. Jammer dat het niet sneller kan, maar toch maar even één stap terug om er straks hopelijk twee (of meer) vooruit te kunnen zetten.
Dat het UMC ook niet alles in een keer goed doet blijkt wel uit het feit dat ik door de afdeling neurologie afgelopen donderdag en daarna niet conform afspraak teruggebeld ben. Ik kan me voorstellen dat ze eerst gegevens van het Diak op willen vragen voordat ze gericht iets kunnen zeggen over mijn situatie, maar dan hadden ze de verwachting beter iets anders kunnen managen.
Met het dichten gaat het steeds beter. Ik schrijf momenteel mijn beste (meest intense) gedichten tot nu toe en die helpen mij om dingen te verwerken, maar ik gebruik ze soms ook als een aanleiding om een bepaald moeilijk gespreksonderwerp aan te snijden, vooral binnen mijn gezin. Eén van die moeilijke onderwerpen is een euthanasieverklaring, waarover ik volgende week woensdag een verkennende afspraak heb met mijn (oude) huisarts.
Even ter verduidelijking m.b.t. mijn huisarts(en). De huisarts, die wij hebben vanaf het moment dat wij in Zeist wonen, is af aan het bouwen. Hij heeft de afgelopen periode mijn ziekteproces redelijk op de voet gevolgd en ik ben inmiddels ook behoorlijk vertrouwd met hem. Inmiddels is er een jonge huisarts, die nu reeds zijn praktijk enkele dagen per week waarneemt en deze per 1-6 volledig gaat overnemen. Het was daarom wel prettig dat ik haar vanochtend al een keer ontmoet heb en ik heb haar ook geattendeerd op het gesprek van woensdag en aangegeven dat ik haar daar uiteraard bij zal gaan betrekken.
Met de blogtitel, een song van een van mijn idolen Marc Cohn, val ik waarschijnlijk in herhaling, maar het dekt wel aardig de lading van de onderwerpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten