Ma 1-2-2016 It's Over

Vandaag heb ik de laatste sessie gehad in een reeks van vijf bestralingen in het UMC Utrecht. De bijwerkingen zijn - net als in november 2014 - niet zo heftig. Had ik toen een beetje last tijdens het slikken, nu heb ik vooral een droge gevoelige keel rondom mijn strottenhoofd, Daarna nog een kort consult bij de radiotherapeute, maar dat hield weinig meer in dan de bijwerkingen en de afbouw van de Dexamethason (prednison) te bespreken. Om het met Level 42 in de blogtitel te zeggen: dat zit er weer op! Als relikwie heb ik het masker, dat gebruikt is tijdens de bestralingen, mee naar huis genomen. Het kliksysteem, waarmee ik aan de bestralingstafel werd vastgezet is er door de radiologen in het ziekenhuis afgeknipt.

Wat er ook opzit is mijn laatste bezoek aan mijn oncoloog in het Diakonessenhuis. Zij gaat per direct de overdracht naar het UMC Utrecht in gang zetten. Ze laat het voorschrijven van het volgende medicijn over aan mijn nieuwe oncoloog, omdat ze de ervaring heeft dat de overdracht niet langer zal duren dan een week, voordat ik daar terecht kan. Dat moet ik dus wel zelf even in de gaten houden.

Ik heb afgelopen week tussen de bestralingen door nog wel steeds mijn sportmomenten kunnen pakken, in de sportschool, door de honden uit te laten of door met de fiets naar het ziekenhuis te gaan. Vandaag ben ik zelfs naar Utrecht (UMC) én Zeist (Diak) (in totaal bijna 20 km) gefietst, ondanks de stevige wind.

Gisterenmiddag was ik uitgenodigd op het open podium in de Allemanswaard in Amerongen. Ik heb 3 gedichten uit mijn boek en 2 andere voorgedragen. Ik kreeg wel veel lof en complimenten, maar het heeft niet tot extra verkopen van mijn boek geleid. Wel tot leuke contacten met andere dichters.

Ik slaap momenteel overigens nog steeds redelijk beroerd, hetgeen vermoedelijk met de Dexamethason te maken heeft. Gelukkig word ik er niet onrustig van en ook (nog) niet oververmoeid, omdat ik overdag af en toe een uurtje bij sprokkel. Doordat het 's nachts rustig is, leveren deze wakkere periodes ook wel weer wonderschone en gevoelige gedichten op. Mijn volgende boek wordt dus vast een poëtisch juweeltje (al zeg ik het zelf ;-) ... ).

Ik lees overigens net mijn missie van deze blog terug, waarin ik mezelf als doel stel om bij de beste 1% te horen, die na pakweg 7,5 jaar nog leven na de diagnose nierkanker met uitzaaiingen. De ontwikkelingen van de laatste weken en maanden gebieden me tot iets meer bescheidenheid. Hoewel ik blijf vechten en iedere keer ook weer overeind gekrabbeld ben na de bijna-knockout over de afgelopen vier rondes (1. Sutent uitgewerkt in oktober 2015; 2. MRI laat nieuwe uitzaaiingen zien in jan 2016; 3. Rib metastase vertoont groei, dus Nexavar slaat niet aan; 4. Er zijn op MRI nóg meer uitzaaiingen zichtbaar dan eerder aangegeven ... ) moet ik toch ook realistisch zijn en na gaan denken over zaken, die ik graag nog wat verder voor me uit had willen schuiven.