Di 29-3-2016 All By Myself

Ik slik sinds 18-3, dus inmiddels al weer pakweg anderhalve week, het medicijn met de merknaam Afinitor (stofnaam=everolimus). De bijwerkingen vallen tot nu toe mee en blijven beperkt tot wat kleine ontstekingen op de huid (vergelijkbaar met het eerst medicijn Sutent). Ik ondervind nog geen verlaagd energieniveau, waar de oncoloog me wel voor waarschuwde. En de ontlasting, die voorheen niet altijd even gemakkelijk verliep, lijkt nu zelfs verbeterd te zijn, zonder dat er sprake is van de (beschreven bijwerking) diarree. Gezien het feit dat ik het middel pas anderhalve week slik durf ik nog niet voluit te juichen bij deze tussenstand, maar het stemt me wel voorzichtig optimistisch.

M.b.t. het energieniveau: Ik kan het nog steeds opbrengen om ongeveer vijf maal per week naar de sportschool te gaan, waarbij ik ernaar streef om drie maal een spinningles mee te draaien. Voorwaarde daarvoor is uiteraard wel dat ik me tijdig via de Sportcity-app inschrijf voor de les, want anders zit deze vol. 

• Ik kan zo'n uur spinning goed volhouden, hoewel het me - uiteraard - wel zwaarder valt dan vroeger, dus ik draai ongetwijfeld ook met minder weerstand en ik blijf vaak zitten als de trainer aangeeft om te gaan staan. Dat laatste heeft overigens meer te maken met de verminderde controle van mijn linkerbeen (knie kan dan op slot schieten) dan met een gebrek aan energie. En waar ik vroeger de rest van de dag ook nog volop energie had, merk ik nu dat ik daarna toch wel rust nodig heb om te herstellen.
• Van de fitness-oefeningen in de zaal krijg ik - ondanks de geringe gewichten waar ik mee werk -  ook regelmatig spierpijn. Die uit zich met name rondom het ijzerwerk in mijn rug, dus ook op dit vlak ondervind ik toch wel de nodige beperkingen. Zolang ik het kan wil ik het echter wel blijven doen, want als ik het niet doe, dan merk ik dat het bewegen (m.n. het lopen) al heel snel moeizamer gaat, dus het 'sporten' is voor mij een noodzaak (maar als sportman ervaar ik die niet als bitter ... ).

Sinds afgelopen vrijdag (25-3) heb ik de sportschoolfrequentie overigens een klein tikje teruggeschroefd. Daarvoor in de plaats zijn wel extra rondjes met de honden gekomen. Ik sta er sindsdien namelijk even alleen voor, omdat het gros van het gezin op de lange latten (of snowboard) staat. (Vandaar de blogtitel van Eric Carmen. En het gaat goed hoor en ik ben ook niet zielig ... ). 
Op diezelfde dag werd ik overigens ook door de dierenarts gebeld naar aanleiding van een hernia-onderzoek bij onze oudste hond Scooby. Gelukkig bleek er geen sprake van waarneembare schade aan zijn wervels, maar het zou desalniettemin goed zijn als hij wat gewicht zou verliezen (had ik dat al niet ooit eerder gehoord?), dus minder eten en extra beweging. Ik heb daarom de dagelijkse rondjes maar meteen iets langer gemaakt, hetgeen ook een vorm van sport is (althans in mijn toestand).

Vorige week woensdag (23-3) ben ik op ziekenbezoek geweest bij een neef van me, die ik sinds de begrafenis van mijn oom of tante (al weer lang geleden) niet meer had gezien. Via een broer van hem (vriend op Facebook) had ik namelijk vernomen dat hij prostaatkanker had en dat het niet goed met hem ging. Vervolgens zijn hieruit contacten ontstaan met een andere broer en uiteindelijk met mijn zieke neef zelf. Het was toch wel een beetje confronterend om mijn neef sterk vermagerd in zijn bed (in de huiskamer) te zien liggen en ook om te vernemen dat de kanker bij hem geconstateerd was in dezelfde periode als bij mij (najaar 2014). Bij hem was er vorig jaar zomer sprake van een verbetering, waardoor hij zelfs weer flink aan het fietsen was geslagen, maar daarna ging het opnieuw fout en dus ook snel achteruit.
Tijdens het bezoek - maar ook nog dagen daarna - heb ik gezeten met het dilemma of ik over alternatieve voeding tegen kanker zou - of had - moeten beginnen. Ik heb het niet gedaan omdat ik enerzijds niet betweterig wil overkomen (en het wellicht zelfs als een verkapt verwijt zou kunnen worden uitgelegd), anderzijds kon hij ook al geen vaste voeding meer verdragen. En kan je überhaupt van iemand verlangen om in zo'n situatie de voedingsgewoonten nog drastisch om te gooien, want dat betekent ook dat je je daar nog in moet gaan verdiepen. (Dat wij die keuze wel gemaakt hebben betekent niet automatisch dat anderen dat dan ook maar moeten doen). 

Gisteren heb ik opnieuw door het boekwerk 'Opgeven is geen optie' gelezen, dat was uitgegeven naar aanleiding van het Alpe d'HuZes event op 06-06-06. Ik heb dat al weer een hele tijd terug gekregen van een fijne collega, die ik nog steeds regelmatig spreek en zie. Aan dit event hebben destijds ook enkele Rabobank collega's deelgenomen en de verhalen daaromtrent nopen tot optimisme. Ondanks het feit dat het me daaraan doorgaans niet ontbreekt, had ik na het bezoek aan mijn neef toch wel weer even een duwtje nodig. 

By the way: Na een periode van droogte heb ik afgelopen week ook weer enkele gedichten geschreven. Twee ervan zijn reeds gepubliceerd op Facebook, ik zal deze ook op mijn poemsblog zetten.