Op 2e Paasdag zijn we uit eten geweest met goede vrienden uit het Brabantse land, waar het leven goed is. Het eten, bediening en sfeer bij tapas restaurant Ramblashier in Zeist waren overigens ook prima. Ons samenzijn is iedere keer weer bijzonder gezellig en aangenaam, maar steeds realiseer ik me ook dat het onze laatste keer samen geweest zou kunnen zijn, waardoor ik bij het afscheid emotioneel word.
Sinds het Paasweekend is mijn lijden ook weer toegenomen doordat ik steeds meer last kreeg van mijn rechter schouder. Ik had al langere tijd last van gevoelloosheid rechts in mijn pink en ringvinger en in eerste instantie legde ik ook hierbij de relatie met uitzaaiingen in mijn nekwervels. Naarmate de week vorderde begon het er echter steeds meer op te lijken dat het een losstaand spierprobleem was. Het leek namelijk sterk op een klacht die Bertie eerder had, een triggerpoint in haar schouder. Ik heb daarom contact gezocht met de fysiotherapeut die haar destijds behandeld heeft en die ook aan dry needling doet. Het lijkt me namelijk niet verstandig als er te hard op mijn broze botten gebeukt gaat worden. Stiekem heb ik de hoop dat hier ook de oorzaak van de gevoelloosheid in mijn rechtervingers ligt, maar daar reken ik vooralsnog maar niet te hard op. (Mijn opportunisme is net iets te vaak afgestraft).
Aangezien de fysiotherapeut pas komende maandag ruimte in zijn agenda heeft, moest ik de tijd overbruggen met pijnstillers. Ik was al een week geleden gestopt met de oxycodon na de berichtgeving in de media dat deze tot kortademigheid kon leiden, iets waar ik ook veel last van had na maandenlang gebruik ervan. Ik had dit voorgelegd aan mijn huisarts en die schreef als alternatief morfine pleisters en drankje voor. Op grond van de bijsluiters vreesde ik al voor vergelijkbare bijwerkingen en dat bleek inderdaad het geval. Inmiddels ben ik op eigen initiatief overgestapt op diclofenac (en paracetamol) en dat werkt én beter én kent vooralsnog geen vervelende bijwerkingen.
Dinsdag na Pasen werd de voor mij bestelde elektrische rolstoel bezorgd. Dat was even wennen want de wielen voor en achter staan dicht op elkaar en de rolstoel reageert vooral zeer direct op een zijwaartse beweging van de joystick. Alle deuren hier in huis zitten er nog in, maar niet zonder krasjes. Inmiddels kan ik al iets subtieler omgaan met de sturing en ook Bertie vindt het een sport om de rolstoel de gang in te rijden. Ze wil hem namelijk liever niet in de kamer hebben staan.
Donderdag ben ik ermee op bezoek gegaan in Bovenwegen. Het was mooi weer, maar wel een beetje koud aan de vingers. Mijn bezoek werd door enkele bewoners en personeelsleden zeer gewaardeerd en ik werd bijna doodgeknuffeld. Ik heb kennelijk een positieve indruk achtergelaten en dat streelt mijn ego best wel een beetje.
Woensdag hadden we een afsluitend gesprek met mijn oncoloog. We hebben afgesproken dat de eerste lijns hulpverlening weer via de huisarts gaat lopen. Dat werkt ook het prettigst, omdat de verpleegkundigen daar korte lijnen mee hebben. Aan het einde van het gesprek complimenteerde hij mij inzake mijn heldere vragen en de manier waarop ik hem altijd had uitgedaagd. Dat waardeerde hij zeer, omdat de meeste patiënten alles maar aan hem als arts overlaten. Hij noemde mij een inspirerense patiënt en bedankte mij dat hij mijn arts had mogen zijn en was daarbij zichtbaar geëmotioneerd.
Woensdagavond werd er bloed en slijm aangetroffen in mijn ontlasting. Ook mijn eetlust was de laatste sagen sterk verminderd. Voor de thuiszorg aanleiding om contact op te nemen met de huisartsenpost. Die vonden het niet urgent genoeg om langs te komen en we moesten maar even afwachten. Donderdagmiddag belde ook mijn eigen huisarts nog terug daarover, maar die vond het ook prima om af te wachten omdat ik er verder niet zo'n issue van maakte. Vrijdag ben ik op eigen houtje gestopt met de antibiotica omdat mijn oncoloog de blaasontsteking in twijfel trok en toch aan tumorkoorts dacht en ook de koorts inniddels gezakt was. Prompt waren vrijdagavond en daarna het slijm en bloed verdwenen. Hoe ziek je wel niet kunt worden van medicijnen, vandaar de toepasselijke blogtitel van Bon Jovi (hoewel de songtekst totaal ergens anders over gaat)
Donderdag middag had ik een lieve kennis op bezoek om te praten over de bijdrage van het Taalpodium (een dichterscollectief in Zeist en omstreken) aan de jaarlijkse WalkArtMarkt, een geweldig leuke kunstmarkt in het Walkartpark aan de Slotlaan hier in Zeist. Ik had vorig jaar het initiatief genomen om daar individueel aan bij te dragen, maar toen ik 2x een half uur de tijd kreeg leek het me leuker - ook voor het publiek - om dat met meerdere dichters op te vullen. Dit jaar kunnen we vergelijkbare afspraken maken als vorig jaar, dus dat gaat opnieuw leuk worden. Vooralsnog ben ik opnieuw de contactpersoon namen het Taalpodium en uiteraard hoop ik daar ook nog een actieve bijdrage aan te kunnen leveren. Anders hoop ik op een postuum eerbetoon van mijn collega dichters, die tzt dan mijn gedichten van mijn blog kunnen halen.
Afgelopen week oogde onze oudste hond Scooby (13 jaar) ook erg pips. Hij wilde niet eten, stond doorlopend met zijn kop en staart omlaag doelloos midden in de kamer of hij wilde naar buiten om in de tuin op ongebruikelijke plekken te gaan liggen. Na een bezoek aan de dierenarts en aansluitend onderzoek bleek hij een kwaadaardige tumor aan zijn annaalklier te hebben. Die diagnose leidde tot oplopende emoties in ons gezin (ja, ook bij mij). Maandag wordt hij verder onderzocht op uitzaaiingen. Gelukkig lijkt in zijn geval de pijnstilling wel direct raak te zijn, maar maandag wordt wel een spannende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten