Gaf ik in mijn vorige blogbericht een niet al te positief beeld van thuiszorg organisatie Vitras en dan m.n. over de geplande tijdstippen, inmiddels ben ik ervan overtuigd dat we best wel dikke maatjes kunnen gaan worden. Het is ook niet altijd zo eenvoudig om een nieuwe klant in te passen en dan ook nog eens gelijk aan al zijn wensen te voldoen. Ook hier is het een kwestie van compromissen en daar gaan we gemiddeld ook wel uitkomen. Bovendien zijn de mensen die hier aan huis komen echte schatten (ja hoor, ook de mannen).
In hun systeem CarenZorgt kan ik op mijn telefoon zien wanneer ze ongeveer gepland staan. Daar kan ik mijn eigen planning ook op afstemmen, bijv. door alvast oefeningen in bed uit te voeren. De afgelopen week ben ik overigens wel steeds meer last gaan krijgen van mijn rechterarm. Dat zal deels te maken hebben met de groei van de kanker in mijn nek, maar inmiddels zijn Bertie en ik er ook wel van overtuigd dat spierpijn of een triggerpoint in mijn rechterschouder een negatieve rol spelen.
Sinds vorige week maandag hebben we geconstateerd dat ik koorts had. De thuiszorg vond het verstandig om even met de huisarts te schakelen. Er stond 's middags al meteen een plaatsvervangend huisarts aan de deur. Nadat ze geen afwijkingen in mijn buik en longen had kunnen constateren ging het vermoeden naar een blaasontsteking i.v.m. mijn catheter. Voor de zekerheid maar aan de antibiotica. Toen woensdag de koorts nog niet gezakt was kwam de plaatsvervangend huisarts opnieuw langs, want met mijn toestand willen ze toch liever geen risico nemen. Ook had ze contact gehad met mijn oncoloog, die ook tumorkoorts niet uitsloot. Vooralsnog maar even doorgaan met de antibiotica.
Toen vrijdag ook mijn eigen huisarts (ook eentje in de categorie van Engelen ... en zo heet ze toevallig ook nog eens) langskwam hebben we ook gesproken over de Iscador behandelingen, die men in de antroposofie vaak toepast bij kankerpatiënten. Ze verwacht niet direct een spectaculaire levensverlengende werking, maar wel een verbetering van kwaliteit van leven (minder pijn, positieve stemming etc.), waardoor we besloten hebben om het in ieder geval te gaan proberen.
Ik ben de laatste tijd ook redelijk kortademig. Als ik me verslik, dan kan ik bijna niet hoesten en lijk ik af en toe bijna te stikken. Toen we op Nieuwsuur zagen dat die kortademigheid veroorzaakt kon worden door de pijnstiller Oxycodon, die ik al lange tijd slik, ben ik daar in de loop van deze week accuut mee gestopt. Ik gebruik nu alleen nog maar paracetamol.
Afgelopen week ben ik ook druk bezig geweest met de opzet van mijn uitvaart. In de loop der tijd, toen er nog geen enkele urgentie bestond, had ik zo af en toe al wel wat songs op een lijstje gezet. In die tijd liet ik me ook vooral leiden door de songtitel en de muziek, maar sinds ik zelf gedichten schrijf vind ik de songteksten ook steeds belangrijker. Dat laatste heeft het hele lijstje ook aardig op zijn kop gezet, maar het lijkt nu toch redelijk definitief. Bij enkele songs heb ik ook al mooie bijpassende gedichten en voor de resterende songs wil ik ook nog gedichten gaan schrijven. De blogtitel slaat op dit en onderstaand deel van het blogbericht en betreft een song van Volumia (die overigens niet op het lijstje staat).
Vandaag heb ik me er toch maar toe gezet om een euthanasieverklaring op te stellen. Ik heb dat gedaan m.b.v. een website en uiteindelijk komt er dan een redelijk standaard verklaring uitrollen. Nog even thuis bespreken en a.s. donderdag met de huisarts en dan maken we hem definitief.
Zo oneerlijk allemaal.
BeantwoordenVerwijderenxxxxx