Di 11-10-2016 Always look at the bright side of life

Do 6 oktober 2016:

Toen ik 's ochtends op de dag van vertrek naar Sicilië rond 6:00 naar het toilet ging zat er plotseling bloed bij mijn urine. Dat had ik natuurlijk al enkele keren eerder gehad sinds mijn rugoperatie, maar toen ging het steeds gepaard met pijn, nu niet, dus een bezoek aan de spoedeisende hulp was wat mij betreft niet aan de orde. Wel balen net op de dag dat we naar Sicilië zouden vertrekken. De volgende plasbeurt leek het ook al minder te zijn, dus we besloten om gewoon op vakantie te gaan. De enige variabele die sinds gisteren gewijzigd was, was het medicijn dexamathason, dus mogelijk dat het daarmee te maken zou kunnen hebben.

Op 10:30 vertrokken we van huis om op tijd in Brabant te zijn, waar we om 12.15 opgehaald zouden worden bij vrienden door een taxibusje. Maar al voordat we bij de oprit in Bunnik voor de A12 stonden zagen we al dat er een dikke file stond a.g.v. een zwaar ongeluk verderop op de A2 ten westen van Utrecht. Ik kon op tijd een andere route kiezen binnendoor naar Houten om daar de A27 op te gaan en gelukkig verliep de verdere reis naar Veldhoven probleemloos. Ook de taxirit naar het vliegveld en de vlucht verliepen verder volgens plan. De douane keek niet eens naar de medicijnen in mijn handbagage, dus ook geen gedoe met de Schengenverklaring, die ik uiteraard keurig bij me had.

Na aankomst op vliegveld Trápani kostte het nog wel een uur om de huurauto's te regelen (onze vrienden stonden oorspronkelijk aan het verkeerde loket) en vervolgens nog ruim een uur om in ten westen van Palermo in Carini te geraken en Villa Dolores te vinden, waar we moeten wachten tot de eigenaar er was met de sleutels. De villa zag er prachtig uit met aan de voor- en achterzijde mooie grote veranda's met leuke zitjes en o.a. een buitenkeuken, buitendouche en -toilet. Achterin de tuin was er ook nog een apart gastenverblijf, waar Bertie en ik onze intrek in namen. Na uitleg door de eigenaresse en haar tolk gingen we rond 20:00 op weg om een restaurant te vinden. We besloten het eerste (en niet bepaald) het beste te nemen dat we tegenkwamen, maar het weer (buiten eten op het terras) en het gezelschap maakten veel goed.

Vrijdag 7 oktober 2016:

Ik had nog steeds bloed bij de urine, maar gelukkig ook nog steeds zonder pijn, dus maar net doen of mijn neus bloedde.

Vanochtend gingen we om 8:45 met zijn drieën eerst op zoek naar een supermarkt voor het ontbijt en andere benodigdheden. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden we er een in een groot winkelcentrum aan de rand van het dorp. De omvang ervan had meteen ook als nadeel dat we flink moesten zoeken naar de spullen op het boodschappenlijstje, waardoor we pas om 10:30 terug waren en een groots ontbijt op het terras onder de veranda zijn aanvang kon nemen. 

Na het ontbijt kregen we eerst nog even een heftige storm over ons heen met flinke windstoten en slagregen, waarbij een van de slaapkamers in de villa (raam open) flink wat water binnen kreeg. Toen ik dat echter hoorde, realiseerde ik me dat ook wij het slaapkamerraam van ons verblijf nog open hadden staan, dus liep ik door de regen zo snel al ik kon (langzaam dus) naar ons verblijf. Daar aangekomen bleek Bertie de deur te hebben gesloten ... althans, dat dacht ik. Deze bleek namelijk dichtgewaaid te zijn met de sleutel aan de binnenkant van de deur en aan de buitenzijde was deze deur niet te openen. Het raam van onze slaapkamer stond weliswaar open, maar daar zat aan de buitenkant een afsluitbaar traliewerk voor, dus even naar binnen klimmen was onmogelijk. De deur was uiteraard ook niet te openen met een van de vele sleutels uit het huis. Uiteindelijk wist een van onze vrienden met een Zwitsers zakmes (jawel) dat hij van zijn zoon had meegenomen, het hekwerk van het slaapkamerraam te openen en konden we dit euvel uiteindelijk zelf oplossen. 

Na dit natte avontuur was het tijd om op pad te gaan naar onze eerste toeristische attractie, de mozaïek kerk in Mon Reale. Ondanks dat het weer inmiddels opgeklaard was, stond de ventweg langs de snelweg, waar we over moesten, voor een groot deel onder water a.g.v. de overloop van het riool. Bij de eerste de beste tegenligger sloeg er een ook grote vloedgolf over de motorkap en we waren blij dat de auto bleef rijden. Mijn god, wat een stank.

Na een flinke vertraging vanwege het drukke verkeer in Palermo, bleek de dom in Mon Reale gelukkig het bezoek meer dan waard. (Magere Hein - zie foto - stond me daar al op te wachten, maar ik kon hem nog ontwijken, haha! ... ), Na een uitgebreid rondgang (inclusief klooster, kapel en dak) besloten we via een bergdorpje terug te rijden om Palermo ditmaal te vermijden. Onderweg kwamen we een Stonehenge-achtige kring met stenen tegen en we besloten daar even te stoppen. Een mooie gelegenheid voor onze vriendin om even te gaan plassen achter een grote steen (nee hoor, niet in de kring .... ) en net toen ik daar voor de grap een foto van wilde maken stapte Bertie in de auto en begon deze naar voren te rollen richting een muurtje. Doordat ik er in een reflex voor koos om aan de auto te gaan hangen (zo sterk ben ik dus nog wel) ging de foto tot opluchting van onze vriendin de mist in, maar bleef de auto gelukkig (op dat moment) ook schadevrij.

Het stadje waar we uiteindelijk uitkwamen stelde niet al te veel voor, maar we hebben er best wel een flink stuk gelopen. Toen we even op een eenvoudig terrasje koffie zaten te drinken hoorden we plotseling een aantal luide knallen. Het leek wel of wel in een schietpartij van de Cosa Nostra terecht waren gekomen, maar het bleek achteraf niet spannender dan een kapotte uitlaat te zijn geweest.

's Avonds hebben we heerlijk gegeten in restaurant Godiva vlak bij een haventje. Communicatie met het personeel was wel handen- en voetenwerk, want buiten de grens spreken was er voor hen niet bij. Ons Italiaans was ook niet om over naar huis te schrijven, dus we konden ze op dat vlak dan ook niet al te veel verwijten.Omdat genieten ook bij het leven hoort namen Bertie en ik voor de verandering ook een keer een toetje, een Sorbet Lemone. (Normaal gesproken mijden we het gebruik van suiker waar mogelijk).

Toen we weer huiswaarts wilden keren, bleken de auto's zo goed als volledig ingesloten te zijn. Dankzij excellente stuurmanskunsten van de chauffeurs en ondersteuning van enkele stuurlui aan de wal wisten we er toch zonder schade uit te komen.

Zaterdag 8 oktober 2016:

Vandaag was het opnieuw een mooie dag. Na het vele lopen van vrijdag en de gevreesde verkeersdrukte in Palermo werd het programma enigszins gehusseld en gingen we westwaarts richting een natuurgebied aan de noordkust, waar we in een gezellig dorpje begonnen met een kop koffie. De locatie was prima, maar omdat we alleen koffie plus wilden bestellen, werden we naar een hoekje buiten het terras verwezen, waar we op stenen bankjes koffie konden krijgen. Toen we dreigden dan toch maar ergens anders naar toe te gaan werd er plotseling wel een tafel vrijgemaakt op het terras.

Na de koffie naar een strandtentje gereden, waar een deel van het gezelschap besloot te gaan wandelen en een ander deel, waaronder ik, een strandstoel verkoos. Een wandeling bleek vanaf dat vertrekpunt echter toch niet zo'n succes te zijn, dus na pakweg een uur waren we alweer onderweg naar Castellammare voor een lunch. Het dorpje was verder niet zo bijzonder, dus na een kort bezoek maar weer terug naar Villa Dolores. 

Voor het avondeten kwamen we via wat omwegen (we wilden niet opnieuw met de auto ingesloten worden) uiteindelijk toch weer opnieuw uit bij restaurant Godiva, zij het dat we nu genoegen moesten nemen met een plaats op het terras i.p.v. binnen (voor een enkeling wel een beetje fris). Aangezien ik de gehele dag al last had van een opgeblazen gevoel beperkte ik me tot een enkel stukje Bruschetta en een eenvoudige Insalata Pommodoro (ook wel tomatensalade).

Zondag 9 oktober 2016:

's Nachts kon ik na enkele moeizame plasbeurten (waarbij het leek alsof er een verstopping zat en met nog steeds enig bloed erbij) eindelijk een keer goed naar het toilet. Die drukvermindering verlichtte ook de plasproblemen en daarna stopte ook het bloed in de urine en dat is daarna ook niet meer teruggekomen.

Vandaag stond dan toch Palermo op het programma. Vanwege de openingstijden besloten we te starten bij de Catacombe dei Cappucini Palermo, een lugubere kelder waar 8000 skeletten (van voor 1820) lagen of hingen te wachten op de Dag des Oordeels, wanneer ze verlost zouden worden en het eeuwige leven zouden krijgen. Het was net of we in de videoclip van Thriller van Michael Jackson terecht waren gekomen, maar gelukkig bleven ze wel allemaal rustig liggen of hangen. Heel erg bijzonder, maar mij hoeven ze er niet tussen te gaan hangen. 

Daarna op naar het centrum van Palermo, waar we de kathedraal bezochten en een behoorlijk lange wandeling maakten. Het gevoel in mijn linkerbeen was weliswaar verminderd (ik had standaard mijn wandelstok bij me), maar de kracht en conditie waren nog prima, dus ik kon het lopen redelijk goed volhouden. Palermo was niet bepaald de mooiste stad die ik in mijn leven gezien heb, maar het leverde wel een betaalbaar antracietkleurig hoedje op voor mijn optredens als dichter, dat me al snel de bijnaam Fon Corleone opleverde.

's Avonds voor de verandering een ander restaurant geprobeerd, dat volgens de verhuurster nog beter zou moten zijn dan de Godiva ... helaas niet dus!

Na thuiskomst nog tot 1:00 aan de wijn gezeten en jeugdherinneringen opgehaald uit mijn lagere schooltijd, die ik met een van de vrienden gedeeltelijk gemeenschappelijk heb.

Maandag 10-10-2016:

Op zondag leken de weersvoorspellingen voor vandaag nog ongunstig, maar deze keerden in ons voordeel, waardoor we een zonovergoten bezoek aan de Griekse(!) ruïnes van Segesta konden brengen. De schuin oplopende ondergrond met grint en af en toe een dwarsbalk was wel eventjes wat lastiger, maar de tempel op 250m van de ingang was nog wel goed te doen. Het theater op 1250m loopafstand en een hoogteverschil van 150m besloten we toch maar met de shuttlebus te overbruggen. 

Na het bezoek gingen we verder naar een bergdorpje waar een leuk centrum had moeten zijn (mwoa ... ) en waar we een terras vonden voor een late (15:00) lunch. De nonchalante ober dacht de bestelling wel even geroutineerd uit zijn hoofd te kunnen doen, maar hij kwam vervolgens aanzetten met vier i.p.v. drie spaghetti carbonara's (nou ja, dan mochten we die vierde wel gratis hebben). Hij had echter wel acht bestellingen opgenomen, maar uiteindelijk leverde hij er dus maar zeven en ik bleef verstoken van mijn bestelling. Wij hadden echter het beeld dat hij zijn fout inmiddels wel door had en we losten het tijdelijk op door een gerecht (dezelfde bestelling) alvast met zijn tweeën te delen. Pas toen hij later kwam vragen of er nog andere wensen waren (dessert, caffé ... ?) viel bij ons het kwartje dat het achtste gerecht helemaal niet in de maak was en bij hem dat hij een onvergeeflijke blunder had begaan, die hij terstond alsnog goed ging maken (maar wel een beetje als mosterd na de maaltijd natuurlijk). Er ontstond bij enkele dames uit ons gezelschap daardoor - en niet geheel onterecht - toch wel een enigszins grimmige sfeer, die niet meer verzacht kon worden door de duizenden excuses die de ober maakte, en al helemaal niet meer toen het extra bereidde gerecht ook nog op de rekening verscheen. In dergelijke situaties blijkt communiceren in een vreemde taal extra complex, maar desondanks werd het de ober toch wel duidelijk dat hij naar een deel van zijn omzet kon fluiten. Dit tafereel leidde achteraf in de auto nog tot leuke psychologische beschouwingen. 

Het afsluitende diner (mét toetje) besloten we zonder al te veel risico toch maar weer in Godiva te nuttigen om daarna af te sluiten met een evaluatie op de veranda van onze villa over hoe we deze vakantie ervaren hadden, nu voor het eerst - naast de vier vriendinnen - ook de mannen mee waren gegaan. Die waren overwegend positief: veel en gezellig gekletst, een beetje actief, voldoende relax-momenten en vooral lang en lekker eten.

Ik heb ook weer inspiratie opgedaan en korte gedichten (o.a. haiku's) en flarden songteksten geschreven, waarvan ik de laatste toch onderhand eens verder moet gaan uitbreiden met muziek. Het is wel vaak 's nachts dat de inspiratie voor de muziek komt, dus wellicht moet ik die tijd thuis dan ook maar eens een andere invulling gaan geven (slapen kan ook op andere, minder inspirerende momenten).

Dinsdag 11-10-2016:

We stonden vroeg op want we moesten rond 8:00 vertrekken. Na het douchen zaten we om 7:00 al aan het ontbijt. Uitchecken uit het huis was een formaliteit en de reis naar vliegveld Birgi verliep vlotjes. Bij het inleveren van een van de huurauto's bleek er alleen een nieuw krasje op de bumper te zitten, maar dat bleek na enige discussie onderhands op te lossen. (Soms moet je de weg van de minste weerstand - en van de minste pijn in de portemonnee - volgen).

Ook nu verliep de vlucht keurig volgens plan en werden we tegen 13:30 weer veilig neergezet op Airport Eindhoven. Het waren zeer gezellige dagen en pas toen ik tijdens het afscheid nemen herinnerd werd aan de telefonische afspraak met het ziekenhuis later in de middag, werd ik even emotioneel. De blogtitel uit de Monthy Pyton film 'Life of Bryan' weerspiegelt mijn gevoel bij deze korte vakantie.

En dan weer met beide benen terug in de realiteit. Na een bezoek aan mijn schoonmoeder en moeder in Brabant werd ik rond 18:30 in de auto gebeld door de neuroloog. Het multidisciplinaire team had bepaald dat bestralen tot de mogelijkheden behoorde en dat werd ook als eerstvolgende stap voorgesteld. Het gaat dan om bestraling van alle borstwervels, dus ook degenen die al eerder zijn bestraald. Wel is er daardoor een hogere kans op bijwerkingen, maar die wegen waarschijnlijk niet op tegen de bijwerking van het niet meer kunnen lopen. Een vervolgstap die mij logisch overkomt om op korte termijn de effecten van het verminderde gevoel te verlichten of mogelijk zelfs tijdelijk weg te nemen. Dat het niet tot genezing zal leiden werd er nog wel nadrukkelijk aan toegevoegd, maar sinds ik in januari in mijn nek bestraald ben, heb ik ook nauwelijks meer last gehad van tintelingen in mijn vingertoppen, dus het kan een hele tijd goed gaan. Daarnaast, alle uitstel van executie biedt ruimte voor ontwikkeling van andere behandelmethoden, dus daar hou ik me maar aan vast (zie nogmaals de blogtitel). Wel is het de vraag in hoeverre het nog zin heeft om met de everolimus door te gaan (en kan/mag dat wel naast de bestraling). Die vraag ging de neuroloog voorleggen aan de radiologe en oncoloog met het verzoek om de beoogde behandeling z.s.m. in werking te zetten. Gezien mijn ervaringen met de afdeling Radiotherapie heb ik er wel goede hoop op dat dit snel gaat gebeuren. maar uiteraard wil ik ook z.s.m. de oncoloog opnieuw spreken met de vraag in hoeverre immuuntherapie (nivolumab) nu een optie is. En uiteraard ook om hem aan te spreken op A) zijn uitspraken dat hij op een CT scan alles goed kon zien en er dus geen MRI's nodig waren, en B) waarom hij de telefonische afspraak op woensdag 5 oktober niet na was gekomen.