Op donderdag 22-9 had ik een bilateraal met mijn manager over mijn naderende afscheid. Ik had daar nog enkele vragen over en mij was ook gevraagd om een concept verklaring door te nemen, die ik zou moeten ondertekenen om de arbeidsovereenkomst te kunnen ontbinden zonder tussenkomst van de kantonrechter. Daar staan echter nog wel enkele onduidelijkheden in.
Op vrijdag 23-9 heb ik de vragen geformuleerd en verstuurd naar de HR afdeling. (De reactie op 29-9 hielp me weinig verder, dus ga ik mijn rechtsbijstandsverzekering maar inschakelen om de overeenkomst te laten beoordelen. Gisteren 30-9 bood een collega ook al aan om zijn partner ernaar te laten kijken, zij heeft een advocatenpraktijk en is gespecialiseerd in arbeidsrecht).
Op zaterdag 24-9 hadden we nog een etentje met het gezin naar aanleiding van mijn verjaardag. De rode kool, van oudsher mijn lievelingsgerecht, werd echter een dagje doorgeschoven en vervangen door pannenkoeken. Het was gezellig en daar was het hem uiteindelijk om te doen. Als cadeautje kreeg ik een uitje met mijn dochters naar de Lion King op 2 november.
Op zondag 25-9 ben ik een stevige discussie gestart op de sportschool. Op zaterdag en zondagmiddag komt er namelijk altijd een vrouw, die graag het geluid (het mag de benaming 'muziek' naar mijn mening niet dragen) graag hard wil hebben en steeds wordt zij op haar wenken bediend. Omdat ik 'het geluid' verschrikkelijk vind sport ik doorgaans met mijn eigen muziek op mijn oortjes, maar het geluid gaat dan dermate hard, dat ik mijn eigen muziek amper meer kan horen. Mijn concentratie verschuift dan van het sporten naar irritatie. Het is niet de eerste keer dat ik hiertegen ageer, maar ditmaal zag ik medestanders die zich daar al net zo over op wonden als ik, dus hebben we de sportschoolmedewerker er samen op aangesproken. Omdat voor hem de regels op dat vlak onduidelijk waren, zou hij het aankaarten bij de verantwoordelijke leidinggevende en vroeg mij dat ook te doen. Helaas ben ik de week erna niet meer op de sportschool geweest.
Op maandag 26-9 had ik een afspraak met de neuroloog. Na een kruisverhoor over mijn ziektehistorie werd ik nader onderzocht op gevoel en reflexen. Mijn linkervoet liet duidelijk een Babinski-reflex zien, hetgeen duidt op een afwijking in het zenuwstelsel, niet helemaal verrassend in mijn situatie en gezien mijn klachten over toenemende gevoelloosheid en verminderde coördinatie. In ieder geval voldoende aanleiding om opdracht te geven voor een MRI, omdat ze op de eerder genomen CT het ruggenmerg en kraakbeen (tussenwervelschijven) niet goed konden zien.
Op dinsdag 27-9 was ik behoorlijk wankel en het viel ook mijn bezoek (mijn eerste manager bij Rabofacet) op. 's Avonds leek ik daar bovenop ook nog koorts te hebben, dus maar op tijd naar bed. Ook op woensdag 28-9 heb ik een groot deel van de dag geslapen, de koorts was toen al wel gezakt.
Op donderdag 29-9 moest ik naar het UMC Utrecht voor de MRI. In het informatieboekje stond dat deze maximaal een kwartier zou duren. Ik was net iets later vertrokken dan ik gepland had en om die tijd iets in te halen zette ik een extra tandje bij op de fiets. Uiteindelijk stond ik om 8:55, keurig een kwartier voor tijd, bij de aanmeldbalie, waar ik nog een formulier meekreeg, dat ik moest invullen (o.a. over allergieën, metaal in je lichaam etc.). Ik liep daarmee naar de wachtkamer voor de MRI met het idee dat ik nog 10 minuten speling had om dat in te vullen terwijl ik rustig op adem zou kunnen komen. Ik was echter nog niet aangekomen of ik werd al opgeroepen. Ik mocht in de kleedruimte nog snel het formulier invullen, moest me gedeeltelijk ontkleden (alle metaal moet af), kreeg een infuus en kon vervolgens gelijk gaan liggen, kreeg oordoppen in en een koptelefoon op, Tussen neus en lippen werd ook nog even medegedeeld dat de scan ongeveer 45 minuten(!) zou gaan duren. Na de eerste serie foto's, die naar mijn gevoel zeker 10 minuten in beslag namen, kreeg ik van een andere radioloog via de koptelefoon te horen dat het vanaf dat moment nog minimaal 45 minuten zou duren. Nou ja, ik kon toch geen kant op, maar begon het inmiddels wel erg warm te krijgen. Toen de eerste radioloog na ongeveer een half uur de ruimte inkwam om de infuusvloeistof in te spuiten, kwam hij erachter dat hij vergeten was de ventilator aan te zetten. Omdat ik inmiddels behoorlijk bezweet was, voelde dat in het begin juist weer erg koud aan. Na verloop van tijd was het echter toch aangenamer mét dan zonder. Na 10:00 was ik pas klaar, maar ook te nat om direct op de fiets te stappen.
Op vrijdag 30-9 mocht ik opnieuw naar het UMC Utrecht voor mijn afspraak met de oncoloog. Zoals ik reeds voorspeld had deed hij de groei van de tumor in de nier af als een meetissue. Ook het bloed was goed en omdat ik het medicijn goed verdraag zag hij geen aanleiding om de behandeling te veranderen. Ook bleek dat de immuuntherapie inmiddels is geregistreerd voor nierkanker, maar het wordt kennelijk gepositioneerd als vervanger van everolimus, het medicijn, dat ik nu reeds gebruik. Het was hem nog niet duidelijk of het nut zou hebben om dit toe te passen nadat de everolimus zou zijn uitgewerkt. In oktober was er een congres over kanker en dan zou hij die vraag zeker stellen. Hij gaf echter ook aan dat er ook nog andere nieuwe behandelingen voor nierkanker in de pijplijn zouden zitten. Helaas zag hij de uitslag van de MRI niet in het systeem staan, mogelijk kan die alleen worden vrijgegeven door de afdeling neurologie, die opdrachtgever voor de MRI was.
Vanwege het feit dat ik 's nachts weer pijnstillers gebruik, schreef de oncoloog ook opnieuw Oxycodon uit. Deze vallen onder de opiaten en toen ik bij de apotheek om een medicijnpaspoort vroeg met het oog op een kort weekje Sicilië, bleek dat ik voor deze medicijnen ook een Schengenverklaring moest hebben. Daarvoor is dan weer een verklaring van de arts nodig, dus wij met het lege formulier terug naar de Poli. Het volledig ingevulde formulier moest vervolgens naar het CAK gestuurd worden. Dat zou dus allemaal erg krap worden gezien het feit dat de post op maandag niet bezorgd wordt en we volgende week donderdag (6-10) reeds vertrekken. Thuis aangekomen dus maar meteen gebeld met het CAK. Ik had verwacht in een bureaucratische rompslomp terecht te komen, maar ik kon de ingevulde formulieren uploaden en na verzenden zou ik een referentienummer krijgen. Toen ik rond 16:30 belde met het referentienummer werd er aangegeven dat ze de aanvraag direct in behandeling zouden nemen en tot mijn stomme verbazing had ik vóór 18:00 de Schengenverklaring in mijn mailbox staan. In Tros Radar terminologie verdienen ze wat mij betreft de warme douche, klasse.
De blogtitel van Chicago heeft betrekking op de Lion King en zeker ook op de dienstverlening van het CAK.
xxxx
BeantwoordenVerwijderen