Do 16-3-2017 Money

Di 14-3:
Hoewel het allemaal nog niet zo indrukwekkend is, ging het fietsen vandaag weer net iets beter dan gisteren. Van de 10 minuten kwamen er ruim negen en een halve op mijn conto en de rest kwam van de automatische ondersteuning. Ook het aantal omwentelingen per minuut lag weer iets hoger.  Kleine stapjes, maar wel vooruit!

Tijdens de lunchtijd kreeg ik gepland bezoek van mijn huisarts, die benieuwd was hoe het mij hier verging. We hebben lekker in het zonnetje gezeten en een prettig gesprek gehad, waarin ik heb aangegeven dat het goed is voor zowel mijn gemoedsrust als die van Bertie, dat ik (tijdelijk) hier op Bovenwegen zit.

Wo 15-3:
Vannacht geen toiletbezoek, maar daardoor was de aandrang vanochtend uiteraard wel wat hoger. Toevallig had ik op dinsdag toch maar om een urinaal gevraagd en tijdens de wachttijd na het bellen hield ik die voor de zekerheid maar in de aanslag. Er kwamen - zoals bij mij gebruikelijk - echter niet meer dan een paar druppeltjes eruit, maar dus wel keurig opgevangen. En als het dan toch nog niet kwam, dan konden we eerst nog wel even wassen, want dat voorkomt een extra rit in die vermaledijde tillift. Maar toen ik na de wasbeurt eenmaal daarin 'stond' (lees: hing) was er geen houden meer aan. De verpleegkundige deed nog een wanhopige poging om het op te vangen in het urinaal, maar dat slaagde maar ten dele en het gros belandde toch nog op de vloer. Gelukkig hadden we mijn broek nog niet omhoog getrokken, waardoor die de dans, of liever gezegd: de douche, ontsprong en een nieuwe verkleedpartij gelukkig niet nodig was. (Een vriend had al eens gezegd dat staande plassen beter was. Gezien de hoeveelheid die eruit kwam denk ik dat hij gelijk heeft).

De verkiezingen leverden voor een deel toch weer een verrassend beeld op. De debatten zijn voorbij, dus moet ik vanaf nu een ander vermaak gaan zoeken. Wellicht ga ik toch nog een keer aan lezen toekomen of krijgen mijn songteksten nog een update.

Do 16-3:
Vannacht gedroegen mijn spierspasmen zich anders dan daarvoor. Ze beperkten zich niet langer tot mijn benen, maar ook het onderste deel van mijn romp ging plotseling vrolijk meedoen. Vraag is hoe dit nu weer geïnterpreteerd moet worden. Van hetgeen ik ervan begrepen heb worden spierspasmen veroorzaakt door spanning in de spieren of pezen. Deze veroorzaken een signaal dat via de zenuwen naar de hersenen gestuurd wordt. Als de zenuwen bekneld zijn komt het signaal echter niet aan en neutraliseren de hersenen dit signaal dus ook niet en dan ontstaat dus de spastische beweging. Zou het zo kunnen zijn dat het signaal van de spieren nu iets verder komt dan voorheen en dat er dus al iets meer ruimte is ontstaan rondom het ruggenmerg onderin mijn rug? Dat zou mooi zijn, maar of mijn theorie klopt moet ik nog proberen te verifiëren.

Vandaag stond de eerste CT scan gepland sinds de start van de immuuntherapie. En wederom ontstonden er problemen met de taxi. Bleek die onderweg te zijn naar mijn huisadres Couwenhoven i.p.v. naar Bovenwegen. Ik begon al te twijfelen toen de taxi er om 10:15 nog niet was en een telefoontje bevestigde mijn intuïtie. Kreeg ik meteen een preek dat ik niet op Bovenwegen geregistreerd stond en dat ik daar dus ook niet opgehaald mocht worden. Uiteindelijk bleek dat uiteraard wel mogelijk, mits ik plechtig beloofde om dat met terugwerkende kracht te regelen met Achmea. Toen ik uiteindelijk met enige vertraging in het busje zat bleek de bestemming het UMC te zijn, terwijl ik bij het reserveren duidelijk had aangegeven dat ik naar het WKZ moest. De chauffeur deed niet zo moeilijk en zette me keurig bij het WKZ af. Toen ik echter voor de terugrit belde leek het er even op dat ze zouden weigeren me van WKZ naar Bovenwegen te brengen, omdat nu geen van beide adressen bij de centrale geregistreerd stonden en zij die ritten daarom  niet konden declareren (tenzij ik contant zou betalen, maar dat zou aardig in de papieren lopen, klonk het zeer dreigend. Vandaar de blogtitel van Pink Floyd). Na enige ruggespraak bleek de rit toch toegestaan maar alleen en nogmaals onder de conditie dat ik  direct vanmiddag met Achmea zou gaan regelen dat ik ook een machtiging kreeg voor de andere adressen.

De CT-scan zelf verliep overigens soepeltjes. Er stond bij binnenkomst al keurig een passieve tillift klaar (daar had ik vooraf ook al over gebeld) en ik werd redelijk comfortabel opgetakeld en op de CT-tafel gelegd. En na afloop werd ik ook weer keurig recht in de rolstoel terug gezet. Klasse!

Bij mijn terugkomst op de afdeling liep er meteen iemand mee naar mijn kamer om mijn medisch dossier te bespreken. Daarin stonden de ontwikkelingen en vorderingen tot nu toe. Stond er echter in mijn zorgcontract nog een streefdatum van ontslag van 11 april, in mijn medisch dossier stond nu: 'Dhr heeft eerste lijns verblijf indicatie voor 3 maanden'. Duidelijke taal. En wel even slikken, maar wel realistisch.

Omdat ik vanochtend niet kon deelnemen aan de groepsles fysiotherapie ben ik vanmiddag na de lunch de - nagenoeg verlaten - fitnesszaal ingegaan. Ik ging vooral om te fietsen en ik had nu dus de gelegenheid om iets langer te fietsen, t.w. 2x 10 minuten. De analyses wezen wel uit dat ik tijdens  de tweede serie minder kracht en energie kon leveren dan tijdens de eerste, maar dat was nieg al te verrassend. Ook positief was dat ik zelfstandig mijn voeten uit de trappers kon krijgen, waarna ik ook eenvoudig de handbike kon instellen en gebruiken.

Na deze inspanning ben ik aan het bellen geslagen met Achmea. Kennelijk was het erg complex, want het had behoorlijk wat voeten in aarde voordat ze het geregeld hadden zoals het in mijn ogen moest zijn.

Het laatste nieuws m.b.t. de actieve tillift hier op Bovenwegen. Omdat mijn voeten - vooral in het begin - af en toe nogal spastisch reageerden en dan van het voetenplateau schoven, hadden we als wapen de broekriem geïntroduceerd, die als extraatje om de enkels ging (terwijl de kuiten al volgens protocol vastgezet waren). Probleem opgelost ... totdat de functie om de u-vormige poten (te vergelijken met de twee tanden van een vorkheftruck) wijder en in een v-vorm te zetten (om de wielen van de rolstoel heen) het begaf. Inmiddels was er al een reserve apparaat aangerukt en ik zag vanochtend een monteur bij de defecte versie staan. We zagen het meteen en het bleek slechts een kleinigheidje: het stekkertje naar de poten bleek los te zitten, ongetwijfeld a.g.v. het feit dat de riem steeds óm het snoertje werd gespannen en daardoor het snoer én de stekker onder spanning kwamen te staan. Een belangrijk aandachtspuntje vanaf nu is dus om de riem tussen de paal en het snoertje door te halen.