Za 4-3-2017 Elevation

Vr 3-3:
Gisterenavond laat kwam de verpleegster van de nachtdienst ongerust bij me langs met de vraag hoe we het vannacht zouden gaan doen als ik moest plassen.  Ze had doorgekregen dat ik regelmatig met mijn voeten van de staplank van de tillift gleed en ik kon me haar terughoudendheid voorstellen. Het overkomt me bijna standaard dat mijn benen spastisch reageren als mijn broek na het toiletbezoek opgetrokken wordt. Ik hang daar dan als een levende worst ik de tillift en ze kunnen dan nog maar één ding (tenzij ze bizarre sadistische ideeën hebben) en dat is me terug laten zakken op de pot en met de nodige inspanning mijn voeten terugzetten op het plateau (geloof maar niet dat ik ook maar op enige manier mijn voeten kan laten meewerken) en het opnieuw proberen.  Omdat mijn broek dan al aan is, gaat het bij die tweede poging eigenlijk standaard wel goed, maar de verpleegster had daar toch niet zo'n vertrouwen in. Of de uritip dan een optie zou zijn?

'Een uritip?' hoor ik jullie al denken, 'wat is dat dan weer?' Wel, de uritip is een soort condoom en dat werkt als volgt. Je plakt om te beginnen een soort van tweezijdige plakband om je piemel, doet daar het 'condoom' overheen en bindt vervolgens het hele zaakje af met nog een strook van deze plakband. Het plastic is iets dikker en minder flexibel dan bij een gewoon condoom, maar het grote verschil is toch wel het gaatje aan de voorkant. Dit 'condoom' is namelijk niet bedoeld om iets tegen te houden, maar juist om iets door te laten en jullie raden het vast al: het plasje. Aan het plasgaatje bevestig je een slangetje dat naar een katheterzak gaat en die kan een aardig plasje opvangen, tot wel 2 liter. Het verschil met een normaal katheter (ballonnetje in de blaas en slangetje door je plasbuis) is dat je om te plassen wel zelf de druk moet zetten. Ik had de uritip van dinsdag op woensdag al om gehad en op een of andere manier werkt dat niet bij mij. Ook al voelde ik aandrang, als ik lig komt er echter geen druppel uit. (Hetzelfde probleem heb ik bij een urinaal, dus het zal wel tussen mijn oren zitten). Het effect van de uritip was wel dat ik bijna 3 uur lang doorlopend spierspasmen had en geen oog meer geslapen had. Dus: 'Nee, de uritip was geen optie!'. Ik zou wel proberen om mijn plasje op te houden.

Dat lukte eigenlijk ook redelijk eenvoudig tot de ochtend, maar om 7:45 vond ik het toch wel tijd om te bellen. Er kwam na pakweg 20 minuten een verpleegster van de dagdienst vertellen dat ze bezig was met een andere patiënt  en 'straks' zou terugkomen. Om 9:00 nog maar een keer gebeld en uiteinfelijk werd ik om 9:45 eerst gewassen en daarna pas naar het toilet geholpen. Van dit soort info zal mijn oncoloog niet blij worden ... . Maar voor de rest is het personeel hartstikke lief en aardig hoor.

Om 14:30 mocht ik me weer bij de fitness ruimte melden. Na oefeningen voor de rug werd ik weer op de 'fiets' gezet door een collega van mijn fysiotherapeute. Die navigeerder toch net iets anders door het menu, wardoor het apparaat zich iets anders gedroeg. Na amper 3 van de 8 minuten hield de motorische ondersteuning er namelijk mee op en moest ik het op eigen muzenkracht doen. Met een uiterste krachtsinspanning haalde ik een wattage van 1 bij ongeveer 11 omwentelingen per minuut. Indrukwekkend, nietwaar? Hoe dan ook, ik verbaasde in ieder geval mezelf en was alweer dolgelukkig met het feit dat ik progressie toonde.

Ik vergeet bijna te vertellen dat ik vandag opnieuw niet te klagen had over belangstelling.  Het bezoek is zelfs zo veelvuldig, dat ik nog nauwelijks de tijd heb gehad om kennis te maken met de andere bewoners. En komend weekend wordt het al niet veel anders. Op ervaringen met de medebewoners à la Hendrik Groen moeten jullie dus nog even wachten.

Za 4-3:
Vannacht moest ik naar het toilet. Ik vreesde al dat dezelfde nachtzuster dienst zou hebben als de nacht ervoor ... en inderdaad.  Meteen ontstond ook de discussie dat ze me niet alleen in de tillift ging vervoeren, dus ik moest maar op het urinaal of de uritip. Gelukkig wist ik haar ervan te overtuigen dat dit bij mij echt niet werkte, maar ze bleef bij haar standpunt dat ze het niet alleen ging doen, dus ze zou bellen met een andere afdeling en daarvan zou dan afhangen of ik naar het toilet kon. Gelukkig kwamer er hulptroepen en op een gegeven moment stonden ze zelfs met zijn drieën aan me te trekken en dat vond ik toch ook wel weer een beetje overdreven. Toen ik weer in bed lag, moest ze toch toegeven dat het minder eng was geweest dan ze had gevreesd. De blogtitel van U2 refereert aan de tillift.

De wachttijd in de ochtend was ditmaal gelukkig een stuk korter dan de dag hiervoor. Maar de slotsom is toch wel dat het opstaan - net als thuis - behoorlijk tijdrovend blijft. Het is even niet anders.

Buiten bezoek had ik vandaag geen andere activiteiten. Met het WK Schaatsen Allround op tv vond ik dateigenlijk ook niet zo erg. Morgen moet Bertie maar mijn dumbels en elastische banden meebrengen om tussendoor wat extra te kunnen trainen met mijn bovenlijf. Mijn onderlijf voelt momenteel als volledig verlamd aan, behalve tijdens de spastischd spiertrekkingen, want dan tonen ze juist een enorme - maar vooralsnog oncontroleerbare - kracht.

Ik weet niet of ik het al geschreven heb, maar doordat ik hier in Bovenwegen nu hulp krijg bij de handelingen, die thuis steevast tot frustraties leidden, ben ik ook weer rustiger aan het worden. Ik denk dat dit ook terug te herkennen is in mijn schrijfstijl. Ook knap dat mijn engel Bertie in die moeilijke tijd met volle toewijding voor me is blijven zorgen. En dat doet ze nog steeds nu ik hier zit. Waar ik zoveel liefde aan verdiend heb ... ?