Ik heb inmiddels mijn poemsblog op fonspoems.blogspot.com bijgewerkt.
De afgelopen dagen heb ik veel steun ontvangen. We wisten natuurlijk al dat de uitslag van de scan niet goed was en met die voorkennis zijn we het gesprek met de oncoloog ingegaan. En ondanks dat is Bertie toch een weekje - met een dubbel gevoel weliswaar - ertussenuit gegaan op wintersport. Toen daar bovenop ook nog de boodschap kwam dat ik uitbehandeld ben, voelde de afstand plotseling toch wel groot. Ik bracht die telefonische boodschap ook liever niet terwijl Bertie (en Renske) nog een afdaling moesten maken, want skiën is toch een sport waar je met je koppie bij moet blijven, anders zit een ongeluk in een klein hoekje. Ik moest dus tot het einde van de middag wachten en op zo'n moment, als woorden slechts moeizaam komen, wil je elkaar natuurlijk het liefst stevig vasthouden. Dat dit niet mogelijk was maakte het niet gemakkelijker, maar ik had donderdag wel een geweldige steun aan Janneke en Imke. Ik heb het ook maar meteen aan de dienstdoende verpleging gemeld, waardoor ze het via mijn medisch dossier allemaal snel weten.
Op vrijdag 24-3 had ik de klap voor een groot deel al wel geïncasseerd en geaccepteerd en kon ik er over praten zonder direct emotioneel te worden. De verpleging is extra zorgzaam, lief en belangstellend. Ook mijn medebewoners vertel ik het gewoon als het toevallig ter sprake komt. De dag biedt meer dan genoeg afleiding met bezoek in de ochtend en middag. Ook de afdelingsarts komt langs en mijn huisarts belt om te informeren naar de uitslag.
En dat gaat ook op zaterdag 25-3 gewoon door. Bezoek, telefoontjes en tal van lieve berichtjes, hartverwarmend. (Vandaar de blogtitel van Bill Withers). Als ik al die positieve energie toch eens zou kunnen inzetten tegen de kanker, dan zou die als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen. 's avonds word ik opgehaald door Janneke, Imke en Rense om bij Janneke te gaan eten. Zij wonen op loopafstand van Bovenwegen, dus dat was erg gemakkelijk, maar bovenal erg gezellig.
Op zondag 26-3 werd ik al vroeg - om 8:00 - gewekt, maar wel terwijl de klok die nacht een uur vooruit was gezet. Om 10:15 kreeg ik vervolgens een bericht dat Bertie en Renske waren geland op Eindhoven Airport. Bertie kon dus al weer komen lunchen. Omdat we allebei de ergste klap al individueel hadden weggeslikt voelde dat wederzien best wel bijzonder. Komende week toch maar weer een 10-minuten gesprek gaan plannen om weer even af te tasten hoe we in de wedstrijd staan.
Inmiddels hebben we toch de uritip weer ingezet. Toen ik nog zelf kon plassen werkte die niet bij mij, maar nu het vrijelijk loopt werkt het wel en is het risico van een lekkende luier daarmee een stuk kleiner. Morgen wordt er een katheter geplaatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten