WO 1-4-2015 Listen To The Music

Sinds de MRI van het operatiegebied op 16-3, die aantoonde dat er voldoende ruimte voor het ruggenmerg zou zijn om verder herstel mogelijk te maken en waarop ook geen tumorweefsel meer zichtbaar was op de 5e borstwervel, ben ik (zijn we ... ) redelijk positief gestemd. Met het risico op een domper natuurlijk als het toch anders blijkt te zijn. Het laatste speelde toch wel even door mijn hoofd toen ik vanochtend in de CT scanner lag. Dit nadat ik eerst alvast bloed had laten prikken en een liter contrastvloeistof naar binnen had gewerkt (die pas gebracht werd, nadat ik had geklaagd over de bediening op "het terras" ... ). Aanstaande vrijdag (Goede Vrijdag klinkt in dit kader veelbelovend ... ) is het voor ons dus D-day!

Waar ik vorige keer meldde dat ik nog steeds hinder ondervind van instabiliteit na het opstaan uit een stoel of uit bed, is deze de laatste dagen juist aan het verminderen. Ik merk dat doordat ik dan niet meer standaard door mijn heupen en knieën zak. Ook de fysiotherapeut was daar vandaag verheugd over ("zie je wel dat less is more" ... ) en ook over de uitslag van de MRI én het feit dat ik aangaf weer bijna op mijn hurken te kunnen zitten. Tot voor kort raapte ik dingen van de grond (zoals hondenpoep ... ) met rechte benen en vanuit mijn onderrug. Hij bedacht uiteraard ter plekke weer enkele lastige oefeningen om mij dat te laten aantonen en ... hij stond verbaasd over de progressie (en ik eigenlijk ook wel ... )..Het herstel loopt overigens wel parallel met mijn slikpauze van de Sutent, dus ik zal de komende weken goed in de gaten houden of daartussen eventueel een causaal verband zou kunnen bestaan.

Mijn bloeddruk lijkt gevoelsmatig iets gezakt te zijn, omdat ik mijn hart minder nadrukkelijk hoor kloppen. Meten is weten, maar daarvoor moeten we wachten tot vrijdag.

Ik heb de afgelopen dagen mijn fijnbesnaarde dame met slanke taille en lekker rond kont weer wat vaker op schoot genomen. De eerste dagen bezorgde ze me wel weer enige rugpijn, maar dat werd allengs gelukkig wel beter. Dat was wel weer lekker dus ... en ik moest ook wel, want we hadden een klein optreden op de 50e verjaardag van de zanger van onze band nLUK. (Ik bedoel natuurlijk mijn basgitaar, maar dat hadden jullie vast al wel door ... ). Dat optreden was gisterenavond en dat ging best wel aardig met o.a. twee Dylan songs (die in ieder geval bij Bertie in goede aarde vielen ... ). Het optreden had nóg beter kunnen zijn als we onszelf beter hadden kunnen horen (we speelden zonder monitoring en de zang en toetsen waren daardoor wellicht iets minder overtuigend ... ) en tijd hadden gehad/genomen voor een soundcheck (dus ook weer enkele lessen, die je niet leert tijdens een repetitie ... ). Met nog twee repetities te gaan is het volgende optreden op 25 april in Apeldoorn en dan spelen we het gros van ons repertoire (bijna 40 songs ... ) in waarschijnlijk drie sets. Dat gaat vast een slijtageslag worden voor mijn rug, maar tegelijkertijd ook een goede testcase hoe om te gaan met dergelijke situaties.  

Aanstaande maandag (2e Paasdag ... ) staat DomUnder op het programma. Dat zijn opgravingen van Romeinse overblijfselen onder het Domplein in Utrecht. Dit bezoek hadden we ons al in augustus, tijdens onze zomervakantie, voorgenomen en dit wilden we in september reeds doen. Helaas kwam er even iets tussen, maar we gaan het nu dus daadwerkelijk inhalen.

Op 22-4 komen ze mijn tijdelijke bed en toebehoren ophalen. Tegen die tijd moet ik nog een alternatief zien te regelen.

Muziek:
Ik had van een van mijn bezoekers weer een exemplaar van muziekkrant OOR gekregen. Dat heeft weer geleid tot enkele boeiende luistersessies (en er gaan er ook nog wel enkele volgen ... ), vandaar de blogtitel van de Doobie Brothers:

• Royal Blood is een band die bestaat uit twee man (bas/zang en drums). De bezetting leidt door het gebruik van (bas)gitaareffecten.en een loopstation tot een afwisselend geluid. Het gelijknamige debuutalbum klinkt best wel lekker.en doet me af en toe denken aan de Band of Skulls. 
• Ibeyi bestaat eveneens uit twee mensen, tweeling zussen in dit geval. Wereldmuziek die mij af en toe positief verrast, maar mij andere momenten niet kan boeien.
• Selah Sue, een van onze Zuiderburen, heeft haar derde album Reason uitgebracht. Op het eerste gehoor zeker niet onaardig, maar ik wil het nog wat vaker beluisteren voordat ik daar een persoonlijk oordeel over vel. Positief is in ieder geval dat de uitspraak t.o.v. het eerste album sterk is verbeterd. 
• Lianne le Haves kwam ik op Spotify tegen als artieste, gerelateerd aan Selah Sue. Ik heb haar laatste album "Is Your Love Big Enough" beluisterd en dat verraste me zeer positief. Daarop o.a. de geweldig leuke song Age, die ik al vaker had gehoord op de radio (meteen gepromoveerd naar mijn TOP2000 ... ), maar er is dus meer.
• Door de zanger (en steel gitarist) van nLUK werd ik geattendeerd op Maggie Björklund ... een Skandinavische steel gitariste. Haar album Shaken kent enkele sterke songs, maar af en toe ge/misbruikt ze het glissando effect van de steel gitaar iets te nadrukkelijk. Haar steel gitaar heeft overigens wel weer een lekkere sound.

Ook leuk: