Do 16-2:
Vandaag had ik een oncologische fysiotherapeute op bezoek (12:30). Ik was op haar geattendeerd door de oncologische verpleegkundige. Het betrof vooral een intake en duurde niet veel langer dan een half uurtje. Dat had ook te maken met het feit dat onverwacht de huisarts langs zou komen om 13:00.
Mijn huisarts is redelijk nieuw voor mij. Haar voorganger is vorig jaar juni gestopt en met hem had ik nog gesproken over euthanasie. Ik was daarvoor één keer bij haar op het spreekuur geweest voor een of andere futiliteit. Omdat er nogal wat info over mij van andere hulpverleners bij haar voorbij komt, leek het mij wel goed om wat nader kennis te maken. Ook nu kwam euthanasie aan de orde en dat bracht toch wel weer de nodige emoties bij mij naar boven. Ook zij heeft als arts nog nooit euthanasie uitgevoerd, dus zij wilde mij ook wel iets beter leren kennen, want zo'n daad vraagt toch wel om een vertrouwensrelatie. We gaan elkaar de komende tijd dus iets vaker spreken. Ik wil overigens benadrukken dat euthanasie op dit moment niet aan de orde is (maar dit soort zaken kun je maar beter tijdig regelen).
Ook zou vandaag mijn rolstoel omgeruild worden voor een exemplaar met kantelwieltjes aan de achterzijde. Bij het nemen van de drempel bij de voordeur (inmiddels mét drempelhulpen) kom ik bij het naar binnen rijden op de top even los met mijn voorwielen en dat voelt niet bepaald veilig. De bezorger kwam om te beginnen (en zonder bericht) ruim een uur buiten het aangegeven tijdvenster en kwam ook nog eens aanzetten met een rolstoel zonder kantelwieltjes. Moeten ze maandag weer terugkomen.
Vr 17-2:
Vandaag had ik tijd gereserveerd voor de selectie van gedichten voor mijn radio interview met Slotstad RTV op zaterdag. De voorselectie was redelijk snel gemaakt, maar sommige gedichten, die over mijn persoonlijke situatie gingen, kon ik niet eens stil doorlezen zonder dat de tranen in mijn ogen schoten. Ik moest ze meerdere keren doorlezen (incl. 's nachts na een plasje) voordat ik het vertrouwen had dat ik ze tijdens de uitzending zou kunnen voordragen zonder te breken.
Rond de middag had ik een tweede afspraak met de fysiotherapeute, waarbij we een arsenaal aan oefeningen doornamen.
Za 18-2:
De ochtend heb ik gebruikt om uit te slapen, hetgeen me de laatste maanden sowieso goed afgaat, en de laatste selectie voor het radio interview. Het interview verliep naar mijn gevoel wel goed, maar ik moet het nog even terugluisteren. Ik moet de link naar de uitzending nog opzoeken en zal deze in een volgend blogbericht publiceren. De blogtitel van Queen slaat op dit onderwerp.
Na het interview nog even snel lunchen en daarna gingen we op weg voor een bezoek bij vrienden in Brabant. Erg spannend, want het was de eerste keer sinds ik in de rolstoel zat dat we op bezoek gingen en ook was ook niet even om de hoek. We hadden vooraf al wel bedacht hoe ik bij onze vrienden naar het toilet zou kunnen gaan, dus daar had ik wel vertrouwen in.
Het was wel erg lastig om hier voor de deur in de auto te stappen. Bertie moest noodgedwongen de auto op een andere plek zetten waardoor de instap iets hoger werd, maar vooral mijn benen werkten op geen enkele manier mee om een kwart slag te draaien, opdat ik met mijn billen tegen de stoel kon gaan staan. Hoe het uiteindelijk gelukt is weet ik niet meer, maar ik ben in de auto beland.
Uitstappen in Brabant was geen probleem, evenmin als het verdere verblijf. We hebben gezellig gekletst, lekker gegeten en vertrokken weer rond 21:00. Het instappen ging opnieuw moeizaam, maar aanmerkelijk vlotter dan op de heenreis. Ondanks het prima verloop was ik toch weer blij dat ik na die lange trip in mijn bed kon gaan zitten.
Op mijn poemsblog zijn de eerste paragrafen van 'Omgaan met rolstoelers voor Dummies' te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten