Do 2-2:
Toen ik op 1-2 het licht uitdeed en me in bed probeerde te ontspannen leek het alsof er plotseling nieuwe energie loskwam. Dat zorgde er enerzijds voor dat ik de slaap moeilijk kon vatten, maar dat anderzijds mijn nachtelijk retourtje toilet met veel meer vertrouwen afgelegd werd en in een recordtijd (nou ja ... ) van 20 minuten.
Het gemak waarmee ik plotseling overeind kon komen tot sta-positie, zonder dat ik angst had om te vallen, was opvallend. Ik durf zelfs weer spullen uit een hoger keukenkastje te halen zonder meteen in paniek te raken. Hopelijk kan ik die progressie vasthouden en verder uitbouwen.
Vr 3-2:
Geen nachtelijk uitstapje naar het toilet ditmaal. En dat was niet omdat ik het donderdag aangeschafte urinaal aan mijn bed had hangen, maar simpelweg omdat ik doorsliep.
Vanochtend was de overstap van het bed naar de rolstoel toch weer lastig. Dat had niet zozeer te maken met mijn benen (die wilden graag hun hernieuwde vitaliteit bewijzen), maar in mijn buikholte leek er van alles te gebeuren hetgeen zich uitte in stekende pijnscheuten als ik kracht op mijn bovenlijf zette, waardoor mijn benen in een reflex ook reageerden.
Later op de dag werd dat gelukkig beter en ging het opstaan ook weer gemakkelijker. En dat bleek 's avonds best wel zijn voordelen te hebben, toen de poepdrang pas bij het in beweging komen tot volledige uiting kwam. Terwijl ik nog voor het toilet stond voelde ik de drol al komen. Met een sierlijke twist wist ik er een zodanige draai aan te geven dat deze toch nog netjes midden in de pot belandde. Dat mannen staande konden plassen was natuurlijk al breed bekend, maar staande poepen biedt natuurlijk nieuwe perspectieven.
Voor wat betreft de spierspasmen, daar heb ik vandaag weer vaker last van gehad, maar de afgelopen nachten waren mijn benen - met het bed plat - gelukkig rustig. Hopelijk is dat komende nacht niet anders.
Vandaag was het overigens een drukke dag, met wel driemaal (kort) bezoek. Ik heb ook weer ruim voldoende energie om dat aan te kunnen. Dus mocht iemand het beeld hebben dat ik hier doodziek zielig lig te wezen, dan wil ik dat bij deze bijstellen.
Za 4-2:
Oorspronkelijk leek het een week te worden met een betrekkelijk lege agenda en in ieder geval geen ziekenhuisbezoeken. Uiteindelijk was er toch wel iedere dag iets te doen. Dat er voor vandaag geen bezoek gepland stond was dus ook wel een keer lekker.
Het opstaan, de transfers van en naar de rolstoel, ze lijken steeds gemakkelijker te gaan, maar staande kleine stapjes zetten (noodzakelijk om de kwart draai op het toilet te kunnen maken) blijft vooralsnog moeizaam gaan. Ik ben echter niet ontevreden over de vooruitgang, dus vooralsnog geef ik de nivolumab het voordeel van de twijfel. De blogtitel van Elton John is naar aanleiding hiervan.
Vandaag bleek ik een voicemail te hebben van een bedrijf dat trapliften monteert. Ik had van de WMO nog geen formele bevestiging gehad dat ook dit onderdeel was goedgekeurd, maar dat zal dus nog wel komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten