Ma 30-1:
Vandaag was ik vroeg op, omdat ik nog enige hulp nodig had van mijn lieftallige assistente bij het aantrekken van mijn steunkousen (om opgezwollen voeten te voorkomen: werkt echt super ... ). Zij moest namelijk al om 8:30 op haar werk zijn. Ondanks het vroege opstaan heb ik weinig terugslag gehad v.w.b vermoeidheid. Ik heb alleen een dutje gedaan tussen 18:00-19:00 met heerlijke muziek op de koptelefoon van Gino Vanelli (zie ook de blogtitel op 29-1).
De oefeningen kan ik nog steeds goed uitvoeren en ook het staan (met houvast) gaat redelijk. Het komen tot sta-positie is echter wel een flinke inspanning, die vooral ook veel druk geeft op mijn constellatie (ijzerwerk) in mijn rug, borstspieren en triceps.
Waar ik ook al enige tijd veel last van heb is van spierspasmen, onverwachte heftige samentrekkingen van de spieren in mijn benen. Soms treden ze wel 10 keer per minuut op en als ik slaap word ik er ook wakker van. Het is me vandaag echter ook al twee keer overkomen dat mijn rechterbeen ongecontroleerd naar achteren schoot, net terwijl ik na veel inspanning op mijn benen stond. Gelukkig stond beide keren de rolstoel achter me, waar ik - met toch wel met een harde klap - vervolgens in belandde. Niet geheel ongevaarlijk dus. De blogtitel van Duran Duran slaat natuurlijk op dit onderwerp.
Vanmiddag heb ik rode bieten sap gedronken en vanavond was mijn urine zo rood als een biet. Of er een causaal verband is weet ik niet, want ik drink dat sap wel vaker zonder dat dit invloed heeft op de kleur van mijn urine. Kan ook een gevolg zijn van de nivolumab die een infectie veroorzaakt in de tumor in de nier.
31-1:
Vannacht heb ik gelukkig minder last gehad van spierspasmen. Ik had mijn bed aan het hoofdeinde iets platter gezet dan anders, mogelijk dat het lichaam dan toch minder spanning opbouwt.
Wel was de gang naar het toilet opnieuw een uitdaging omdat ik schrik had van de overstap van bed naar rolstoel en van daaruit weer naar het toilet en vice versa. (Mijn plan om in een emmer te plassen, zonder mijn onderbroek uit te hoeven doen, bleek toch niet zo geweldig als ik gedacht had en heb ik uiteindelijk ook niet ten uitvoer gebracht). Het is vooral de pijn in mijn bovenlijf waar ik tegenop zie en die me vaak minutenlang doet dralen om in beweging te komen. Alles bij elkaar kostte dat plasje me ongeveer een uur! Het is lastig om onder dergelijke omstandigheden positief te blijven. In de ochtend ging het gelukkig weer beter. Wel had ik de hele dag last van een opgeblazen buik, zonder dat ik naar het toilet kon.
Wo 1-2:
Wederom een moeizaam nachtelijk uitstapje naar het toilet gehad. Omdat ik, eenmaal bij het toilet aangekomen, niet snel genoeg de transfer van de rolstoel naar de toiletpot kon maken (ik durfde niet te gaan staan en probeer dan je onderbroek maar eens uit te krijgen als je er met je volle gewicht op zit en je benen weigeren ook maar een millimeter mee te werken om je billen op te tillen van de zitting ... ) besloot mijn blaas om zich alvast maar gedeeltelijk te legen in mijn onderbroek. Inclusief verschonen kostte het nachtelijke uitstapje me ditmaal 45 minuten.
Overdag ging het gelukkig weer beter (wat daglicht al niet kan doen ... ) en kon ik ook gaan staan in het toilet, 's middags zakte ik echter weer door mijn knieën toen ik voor het toilet stond. Waarschijnlijk wilde ik het te snel doen, omdat Janneke me - indien nodig - nog wel even wilde helpen voordat ze naar de sportschool ging. Toen ik opstond van het toilet zat er bloed op de wc-bril, dus moet ik me ook nog verwond hebben aan mijn linkerbil. 's Avonds ging het gelukkig weer wel goed en bleek ook de anderhalve eetlepel lijnzaadolie zijn werk te hebben gedaan in mijn spijsverteringskanaal. Daarnaast had ik vandaag ook minder last van spierspasmen.
Vandaag was het ook de eerste dag in ruim 25 en een half jaar, dat ik niet meer door het leven ga als Rabobank medewerker. Ik weet dat banken momenteel in de ogen van velen. een dubieuze reputatie hebben, maar ik heb Rabobank tot het einde toe als geweldige werkgever ervaren. Ook de manier waarop de beëindiging van mijn arbeidsovereenkomst uiteindelijk is vormgegeven, verdient mijn complimenten. En doordat ik nu min of meer als Rabo pensionado door het leven ga, blijf ik me verbonden voelen met dit bedrijf, waar ik meer dan 25 jaar met heel veel plezier heb gewerkt en waar ik me zodanig heb kunnen ontwikkelen, dat ik de huidige moeilijke periode in mijn leven aan kan (hoewel dat er de afgelopen maanden niet gemakkelijker op is geworden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten